The red coat man.

เนื้อเรื่อง

The red coat man.

                หิมะขาวโปรยปรายลงจากฟากฟ้าดูราวกับเทพธิดาที่ลงมาอวยพรอันวิเศษณ์แก่แผ่นดินโลก ณ บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่ถูกบดบังด้วยตึกรามมากมาย มีชายคนหนึ่งนั่งให้อาหารนกอยู่ที่ใต้ต้นไม้แห้งๆในสวนที่ขาวโพลนและเย็นเยียบ เขาสวมเสื้อกันหนาวบางๆเก่าๆเพียงตัวเดียวกับกางเกงขาดๆ บ้านของเขามีสภาพไม่ต่างอะไรจากโรงรถ

                เขาเป็นคนขี้เหงามาก แต่ก็เป็นคนใจดี ทุกๆวันเขาจะนำเงินที่มีอยู่เพียงน้อยนิดไปซื้อขนมปังมาให้เด็กน้อยที่นอนสั่นเทาอยู่ในลังกระดาษในตรอกหน้าบ้านของเขา  บางวันชายคนนี้ก็จะนำผ้าห่มมาให้แก่เด็กน้อยเพราะการนอนขดอยู่ในลังกระดาษนั้นหนาวเหน็บเป็นอย่างยิ่ง...ไม่ต่างอะไรกับในโรงรถผุๆที่เต็มไปด้วยถุงเมล็ดพืชเก่าๆของเขา

                ชายคนนี้หวังอยู่เสมอว่าสักวันจะมีคนเดินเข้ามาในตรอกและรับเด็กน้อยคนนี้ไปเลี้ยง เขาเองก็รู้ตัวดีว่าไม่สามารถช่วยเหลือเด็กคนนี้ได้ตลอดไป และก็ไม่สามารถรับเด็กคนนี้ไว้ในการดูแลได้ ทว่า...ความหวังของชายผู้นี้กลับเป็นเหมือนแสงเทียนที่แสนจะริบหรี่ใกล้จะมอดดับลงเต็มที

                “คุณลุง...”

เสียงเล็กๆเอื้อนเอ่ยจากร่างที่สั่นเทาด้วยความหนาวเย็น

“อะไรหรือนางฟ้าน้อยๆ?”

“คุณลุงรู้ไหมคะ...ว่าหนูได้เจอซานต้าด้วยล่ะ”

เด็กหญิงพูดทั้งรอยยิ้ม รอยยิ้มที่บอกว่าเธอมีความสุขและอุ่นใจแม้กายจะหนาวสะท้าน

“เหรอ? แล้วนางฟ้าน้อยเจอซานต้าที่ไหนล่ะคะ?”

ชายคนนั้นถามอย่างอ่อนโยน เขาคิดว่าเด็กน้อยคงพบซานต้าในความฝันของเธอ หากแต่มันไม่ใช่...เด็กน้อยยิ้มแล้วเอื้อนเอ่ยวจีเสียงใส

“ก็คุณลุงไงคะ...ที่อยู่ตรงหน้าหนูตอนนี้ไงคะ...”

ชายไร้นายิ้มแล้วลูบศีรษะเด็กน้อยอย่างเอ็นดู และหลังจากนั้นเขาก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าเขาจะต้องหาบ้านที่ดีให้เด็กคนนี้อยู่ให้ได้

ชายไร้นามจึงเข้าไปในบ้านและค้นหาในตู้เสื้อผ้าของเขาอยู่นาน และในที่สุดเขาก็พบเสื้อโค้ดยาวสีแดงสดที่เขาไม่เคยได้ใส่เลยทั้งชีวิตที่ผ่านมา

ชายไร้นามสวมเสื้อโค้ดตัวนั้นแทนเสื้อขนสัตว์ตัวเก่าทันทีและนำเสื้อตัวเดิมนั้นไปให้แก่เด็กน้อยในลังกระดาษบางๆ

หลังจากนั้นทุกๆวัน ชายไร้นามก็จะไปเดินอยู่แถวถนนที่น่าจะมีผู้คนผ่านไปมา เขาคิดว่าเสื้อสีแดงของเขาน่าจะทำให้มีคนมาสนใจบ้าง...สักคนก็ยังดี เพราะชายไร้นามนี้ไร้การศึกษาในห้องเรียนด้วยเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าจะไปหาคนมารับเลี้ยงนางฟ้าน้อยของเขาได้จากที่ไหน เขาไม่รู้จะทำอย่างไร...นอกจากรอ...รอให้พระเจ้าดลใจใครสักคนหนึ่งมาหาเขา...

..............................

เรื่องนี้แต่งไว้ตั้งแต่ คริสมาส พร้อมกับเรื่อง The boy at the window ครับ...

รู้สึกไปเองหรือเปล่านะ?...แต่ผมว่ามันสั้นมากเลย