คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : My Vempire 53
ร่างสูงค่อยๆขยับตัวอย่างเหนื่อยๆเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องเข้ามาแยงตา แต่คนตัวสูงก้ยังคงไม่ลืมตาตื่นแต่อย่างใด นี้อุสาเป็นวันหยุดวันแรกหลังจากการแข่งขันที่ผ่านมา ซึ่งเขาเองแทบไม่ได้พักเลยจากการสอบและก็การซ้อมบาสอย่างเอาเป็นเอาตาย โชคดีอย่างสุดซึ้งที่วันนี้อาจารย์ที่ควรจะมีคาบสอนถึง3ชัวโมงลาหยุด ทำให้เขาได้นอนอยู่บ้านเพื่อพักผ่อนอย่างจริงๆจังๆเสียที
แต่ความฝันนั่นเหมือนจะพังทลายลงอย่างกลายๆเมื่อเสียงเคาะประตูของซองมินดังขึ้น ทำให้เขาครางต่ำออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปยังประตูอย่างยากลำบาก ก่อนที่เขาจะกระชากประตูให้เปิดออกอย่างแรง โดยที่มีแค่หน้าเหวอๆของซองมินที่มองเขาอย่างตกใจนิดๆ
“ว่าไง?”
“ผมปลุกพี่หรือเปล่า...ขอโทษครับ ผมนึกว่าพี่ตื่นแล้วนี้มันเกือบจะเที่ยง...”
“ไม่เป็นไร ว่ามา..”ฮันกยองบอกปัดๆ ทำให้ซองมินพยักหน้านิดๆ
“มีผู้หญิงอยู่หน้าบ้านครับ ผมอยากให้พี่ช่วยออกไปรับหน้าหน่อย”ซองมินว่า ทำให้ร่างสูงหายง่วงทันที
“ใคร?” เขาถามออกไปทันที นั่นทำให้ซองมินดูจะหน้าซีดลงไปนิดๆ
“ฮันเตอร์ฮ่ะ..”เขาบอกอีก ทำให้ฮันกยองรีบกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบเสื้อมาใส่ทันที
“นายต้องซ่อนไหม?”ฮันกยองถามอีก ก่อนจะดึงซองมินเข้ามาในห้องเขาก่อนจะปิดประตูห้องโดยกำชับเสียงเบาไม่ให้ซองมินออกมา ชายหนุ่มตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อให้ตื่น ก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดไปทันที
ชายหนุ่มทำหน้าให้เป็นปกติที่สุดก่อนจะมองออกไปที่ช่องตาแมว ก่อนที่เขาจะพบกับลูกพี่ลูกน้องสาวของเขาที่ยืนอยู่ เขากลืนน้ำลายนิดๆก่อนจะเปิดประตูออกไป นั่นทำให้พี่สาวของเขาหันมายิ้มให้เขาทันที ฮันกยองมองดูสาวสวยที่ใส่ชุดโค๊ตสั่นสี่ดำกับรองเท้าบูตสีดำเหมือนกับอยู่ต่างประเทศ ก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาในบ้านเหมือนกับเด็กผู้หญิงบ้านๆธรรมดา
“พี่ขอโทษที่มารบกวนนะจ้ะ”หญิงสาวบอก ทำให้ฮันกยองเชิญหญิงสาวไปนั่งที่โซฟาตัวยาว ก่อนที่เขาจะเดินไปในห้องครัวเพื่อต้มน้ำชาสำหรับแขก
“โอ้!! ครับ??....”ฮันกยองร้องออกมานิดๆเมื่อจู่ก็หันมาเจอหญิงสาวยืนมองกาน้ำชาอยู่ข้างหลัง
“ขอโทษจ้ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้นายตกใจ”หญิงสาวบอกพลางยิ้มแห้งๆก่อนจะถอยหลังออกไป
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร...”ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คนอื่นละจ้ะ”เธอถามอีก ทำให้ฮันกยองรีบหันมาทันที
“ครับ??”
“จะว่ายังไงดี พี่ก็พอรู้และว่านายไม่ได้อยู่คนเดียว เช่าบ้านอยู่กับเพื่อน ใช่ไหมจ้ะ?”หญิงสาวบอกเสียงเบาก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยกาแฟของซองมินขึ้นดู นั่นทำให้ร่างสูงหน้าซีดขึ้นไปนิดหนึ่ง
“ทำไมพี่คิดแบบนั่นละครับ”
“ก็คราวที่แล้วพี่มาที่นี้ เห็นมีห้องที่ดูท่าทางจะมีคนอยู่ตั้งสองห้อง แล้วดูจากการที่นายหาของหลายที่เพียงเพื่อการต้มชาให้พี่ มันทำให้พี่คิดว่า...”
“ว่าแต่พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”ชายหนุ่มฉีกยิ้มออกมาเมื่อตัดบทพูดของหญิงสาว นั่นทำให้สาวสวยพูดค้างไว้ก่อนจะยิ้มขึ้นมา
“ใช่แล้วจ้ะน้องพี่ พี่มีธุระจะคุยกับนาย”เธอบอก “เรื่องสำคัญมากด้วยจ้ะ...”
“ผมก็อยากคุยธุระเร็วๆครับ ผมว่าน้ำร้อนเดือดแล้วพี่เดินไปนั่งโซฟาสบายๆดีกว่าใหมครับ?”ชายหนุ่มยังคงฉีกยิ้มอยู่นั่นทำให้หญิงสาวยิ้มออกมา
“นั่นสิน่ะ พี่ลืมตัวไปนายเองก็โตแล้วคงอยากทำให้ดูเป็นทางการหน่อย”หญิงสาวพูดออกมาด้วยแววตาภูมิใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งเฉยๆที่โซฟาอย่างกระตือรือร้น ทำให้ร่างสูงถอนหายใจออกมาพลางคิดถึงซองมินที่อยู่ข้างบนห้องว่าจะเป็นยังไงบ้าง
“ผมดีใจที่มีกลับมานะครับ”ฮันกยองพูดขึ้น ก่อนจะเสริฟน้ำชาให้สาวสวยแล้วลงมานั่งยังฝั่งตรงข้ามของเธอ เพื่อจะได้มองดูสาวผมดำถนัดๆ เธอยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรก่อนจะเริ่มพูด
“พี่ดีใจที่ได้เจอนายเช่นกัน...ฮัน หลังจากพี่มาเจอนายวันนั่น พี่กลับไปเพื่อพบกับคุณลุงแล้วก็คุณป้า เราได้คุยกันในเรื่องหลายๆอย่าง เช่นว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของนายปฏิเสธที่จะให้นายยุ่งเกี่ยวในเรื่อง...งานประจำของตระกูล แต่พี่ว่าเรื่องแบบนี้ควรจะให้นายตัดสินใจเองก็เลยกลับมาที่นี้”เธอพูด นั่นทำให้ฮันกยองพยักหน้านิดๆ เห็นได้ชัดเลยว่าลูกพี่ลูกน้องของเขามาเพราะเรื่องที่เขาคิดชัดๆเลย
“ครับพี่..”
“ก่อนอื่นพี่อยากรู้ว่านาย รู้เรื่องแค่ไหนบ้าง คุณลุงเล่าอะไรให้ฟังไหมจ้ะ”เธอถามอีก นั่นทำให้ร่างสูงส่ายหัว
“โอเค...น้องน้อยของพี่ พี่รู้ว่าเรื่องนี้มันอาจจะดูยากเกินไป หรือมากเกินกว่าจะเชื่อได้แต่ว่า นายต้องเชื่อน่ะ..พี่จะเล่าให้ฟัง ตระกูลของเราเป็นสายหลักของหนึ่งใน19ตระกูลอื่นๆ คุณปู่ของเราท่านเป็นหัวหน้าในตอนนี้สำหรับสายการล่า ส่วนรองก็คือพ่อของพี่ พี่คิดว่าเพราะพ่อของนายเป็นลูกคนเล็กสุด เขาก็เลยไม่อยากให้นายยุ่งเรื่องนี้...แต่งานของเราคือการกำจัดสิ่งเลวร้ายออกไป นั่นเป็นอาชีพที่มีเกียรติและทุกคนในตระกูลก็ทำ รวมทั้งพี่ด้วย”
“เราทำ...อะไรนะครับ?”ฮันกยองถามเสียงสูง เมื่อความจริงเริ่มชัดขึ้นมามากๆยิ่งกว่าตอนนี้เขาอ่านหนังสือซะอีก
“เราเป็นนักล่าจ้ะ คนอื่นๆหรือเผ่าพันธุ์อื่นๆเรียกเราว่าฮันเตอร์...เราตามล่าเพื่อฆ่าแวมไพร์ พวกผีดูดเลือดน่ารังเกียจ พวกมันโหดเหี้ยมและตัวใหญ่โต มันเป็นอันตรายมากๆน่ะจ้ะ...พี่รู้ว่านายคงไม่เชื่อแน่ๆว่ามันมีจริง แต่พี่ขอสาบานว่ามันมีจริงๆ ทุกวันนี้มันฆ่ามนุษย์และฮันเตอร์อย่างเราๆไปมาก”
“ครับ...”ร่างสูงตอบรับแห้ง ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้ว
“นายดูไม่ค่อยแปลกใจเมื่อพี่พูดถึงสิ่งที่ไม่น่ามีจริงน่ะจ้ะ”
“ไม่ครับ...ผม...ผมแค่...ไม่คิดว่าเราจะได้ทำสิ่งอะไรกล้าหาญขนาดสู้กับ แวมไพร์...ตัวโตๆ...”ฮันกยองกระแอมออกมา ก่อนจะแสร้งทำเป็นก้มหน้าอย่างลำบากใจ ทำให้หญิงสาวสายหัวออกมานิดๆ
“อย่ากลัวไปเลยน้องพี่...เราแข็งแกร่ง เรามีความต้านทานต่างๆที่มากมาย มันทำอะไรเราไม่ได้ พี่คิดอยู่นานสองนานเรื่องที่ว่าจะทำยังไงให้นายเชื่อคำพูดของพี่ แล้วพี่ก็คิดออก...อีกไม่นานเราจะไปล่าแวมไพร์ตัวหนึ่งที่อยู่ห่างจากที่นี้ไป10ไมล์ จริงๆแล้วไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอกจ้ะ สายของเราบอกว่า มันสะกดจิตแล้วล่อลวงสาวๆไปฆ่า อาจจะมีพวกลูกน้องอีกสองหรือสาวตัว พี่จะพาคนของเราไปอีกสามคนแล้วก็...นายสนใจจะไปไหมจ้ะ?”เธอพูดก่อนจะมองหน้าเขานิ่ง นั่นทำให้ร่างสูงกลืนน้ำลาย
“ผม..ผม..ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นฮันเตอร์หรือ...”
“การเป็นฮันเตอร์ที่แท้จริงคือการที่นายผ่านการฆ่าแวมไพร์มาแล้วด้วยมือตัวเอง มันจะทำให้กลิ่นของนายเปลี่ยนไป ประสาทไวขึ้น พี่ถึงต้องการให้นายรู้ว่าสิ่งที่เราทำมันเป็นยังไงและ...ถ้าท้ายที่สุดนายไม่ชอบ พี่ก็จะไม่บังคับ ยังไงก็ได้จ้ะน้องพี่ ครั้งนี้นายแค่ไปดู...ดูสิ่งที่เราทำ แค่นั่นจ้ะ”เธอบอกอีก ทำให้เขาคิดเหมือนนี้จะเป็นอีกทางหนึ่งที่เขาจะได้รู้โลกของฮยอกแจ แต่ทำไมถึงเป็นในทางอื่นก็ไม่รู้สิ
“คุณพ่อ คุณแม่ก็เป็นแบบพี่ใช่ไหมครับ...”เขาถามออกไปทำให้หญิงสาวยิ้ม
“ใช่จ้ะ แล้วก็ยังมีเพื่อนๆที่แสนดีอีก18ตระกูลเชียวน่ะ”หญิงสาวยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
“ผมขอคิดดูได้ไหมครับ มันค่อนข้างจะ...”
“พี่เข้าใจว่ามันเชื่อยากแค่ไหน ตอนที่คุณพ่อบอกพี่ตอนนั่นพี่เป็นลมไปเลยรู้ไหม? พี่อยากจะให้เวลานายมากกว่านี้ แต่เราจะล่าช้าไม่ได้ในเรื่องแบบนี้ พี่จะจดที่นัดพบให้นาย พี่จะไปรับนายที่นี้ ตกลงไหมจ้ะ”หญิงสาวบอกพลางเขียนตัวหนังสือลงบนเศษกระดาษที่เธอหยิบออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะส่งให้ร่างสูง
“จำขึ้นใจให้ได้แล้วเผากระดาษทิ้งไปซะ พี่จะรออยู่ที่นั่นแค่10นาทีจากเวลาที่เขียนไว้ ถ้านายไม่มาก็ไม่เป็นไรจ้ะ แต่พี่หวังจริงๆนะว่านายจะมา แค่มาสังเกตการณ์ ไม่มีอันตราย”หญิงสาวขยิบตาให้เขาก่อนจะยกชาขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“พี่จะไปแล้วหรือครับ?”ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นเธอลุกขึ้น นั่นทำให้หญิงสาวมองหน้าเขายิ้มๆ
“พี่มีธุระที่อื่นต่อ จริงๆพี่ก็อยากอยู่ต่อจนกว่านายจะยอมแนะนำคนที่อยู่ข้างบนให้พี่รู้จักน่ะจ้ะ แต่ดูแล้วนายคงไม่แนะนำพี่”เธอถอนหายใจออกมาอย่างน่าสงสาร
“ครับ!?!”
“มีคนอยู่ข้างบนใช่ไหมละจ้ะ ห้องนอนของนาย...นี่สิน่าความรักของหนุ่มสาว ร้ายนะเรา”เธอขำออกมาเบาๆก่อนจะบีบไหล่หนาเพื่อเอาใจ นั่นทำให้ร่างสูงขำแห้งๆออกมาตามพี่สาวของเขาเพื่อกลบเกลื่อน
“แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งนะจ้ะ..”หญิงสาวหันมาอีกเมื่อเธอเดินพ้นประตูบ้านไปแล้ว นั่นทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานของญาติเขา
“พี่อยากให้นายคิดเรื่องหาที่อยู่ใหม่ซักหน่อย จะว่ายังไงดี พี่ไม่รู้ว่านายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง...แต่นี้มันเป็นที่อยู่ของพวกแวมไพร์ มันจะไม่เป็นผลดีต่อนายเท่าไรหากแวมไพร์มาพบเข้าว่ามีฮันเตอร์อยู่ในถิ่นพวกเขา นายอาจถูกตามล่าก็ได้”เธอบอกด้วยเสียงจริงจังทำให้เขาเงียบลงไป จะบอกยังไงดีว่าที่นี้และ แวมไพร์ตัวเป็นๆหามาให้ซะด้วย
“ผมจะลองหาดูครับ”เขาบอกเสียงเบาทำให้เธอยิ้มออกมา ก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อโค๊ตตัวหนาของเธอก่อนจะหยิบมีดเล่มเล็กขนาดดฝ่ามือออกมา เขามองดูแสงสะท้อนของมันก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวที่ยังคงจ้องมีดเล่มเล็กนั่นอยู่ สาวสวยเงยหน้ามองเขาก่อนจะกอดรอบคอของชายหนุ่มพลางยัดมีดเล่มเล็กลงในฝ่ามือหนาของฮันกยอง
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นละก็...นี่เป็นมีดเงิน แทงมันลงไปให้ลึกที่สุดเท่าที่นายจะทำได้ตรงหัวใจของพวกมัน อย่าชักมีดออกจนกว่าร่างของพวกมันจะสลายไป...อยู่ให้ห่างจากพวกที่มีนัยน์ตาสีแดงเหมือนเลือดจนกว่านายจะพร้อม เขาใจไหมจ้ะ ฮันกยอง”หญิงสาวกระซิบข้างใบหูของร่างสูง นั่นทำให้เขาพยักหนานิดๆ ก่อนที่เธอจะคลายอ้อมกอดแล้วถอยออกไป ถ้าเพียงแต่คนนอกมองคงจะเป็นเพียงแค่การกล่าวลาของหนุ่มสาวธรรมดา คงไม่มีใครสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆแน่นอน
“ส่วนบ้านข้างๆนายเนี่ย...รู้จักกันหรือเปล่าจ้ะ”เธอถามขึ้นมาอีกก่อนจะมองไปที่บ้านของดงเฮและคยู
“ครับ...ครับ รู้จักครับ...เขาเป็นคนดีมากเลยครับ ค่อยอบขนมมาให้ผมทานบ่อยๆ นิสัยดีมากครับ พี่ถามทำไมหรือครับ?”ชายหนุ่มตอบออกไปเสียงซื่อ ทำให้เธอยิ้มออกมา
“เปล่าจ้ะ พี่ถามดูเฉยๆ...คราวหลังถ้ามีโอกาสแนะนำให้พี่รู้จักมั่งนะจ้ะ”เธอบอกก่อนจะยิ้มให้เขา แต่สายตาก็ยังไม่ละไปจากบ้านหลังเล็กใกล้ๆกัน
“นายเชื่อเรื่องมนุษย์หม่าป่าไหมจ้ะฮันกยอง”เธอพูดอีก “ถ้าหากว่าเพื่อนบ้านทำอะไรไม่ค่อยน่าไว้ใจบอกพี่นะจ้ะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม พี่มีเพื่อนๆที่ค่อนข้างสนใจ...ในเรื่องประมานนี้อยู่ เขาคงดีใจที่จะช่วยจัดการปัญหาเล็กๆน้อยให้ อย่าลืมนะจ้ะ...อะไรก็ได้ที่นายคิดว่าผิดปกติ บอกพี่”เธอย้ำ
“แน่นอนครับ ผมว่าพี่สายแล้วน่ะ”
เขาบอก ทำให้หญิงสาวร้องออกมาเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาแล้วรีบเดินไปที่รถยนต์สีดำที่จอดอยู่ไกลๆ นั่นทำให้ร่างสูงรีบปิดประตูบ้านทันที เห็นได้ชัดเลยว่าที่ซองมินซ้อนตัวจากพี่สาวเขาเป็นเรื่องที่คิดถูกสุดๆ นี้สิน่ะที่เรียกว่าฮันเตอร์...ไม่น่าละฮยอกแจถึงเกลียดนักเกลียดหนา ขนาดเขายังรู้สึกกลัวเลย แล้วแบบนี้จะเอายังไงเรื่องที่พี่สาวคนสวยชวนดีละ เขาก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กในมือที่เขียนสถานที่กับเวลาเอาไว้กับมีดเงินที่ท่าทางดูอันตรายในมือ ก่อนที่จะถอนหายใจยาวออกมา ถ้าฮยอกแจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้ละก็ เขาคงโดนเกลียดจริงๆแน่นอนเลยงานนี้
******************************************************************************************************
เม้นเป็นกำลังใจให้บ้างนะค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาตามอ่านค่ะ !!
ความคิดเห็น