ตะวันขึ้นที่กลางใจ

แอปเปิ้ลกรอกบรั่นดีเข้าปากระงับอารมณ์ที่ดูเหมือนจะทำให้เธอหมดความอดทนครั้งแล้วครั้งเล่า และนั่นจะทำให้แผนทั้งหมดล่มอย่างไม่เป็นท่า

“โอเคครับ ลงมือทานได้แล้ว” คนตรงหน้าก็ไม่ยอมท่าเดียว จะให้แขกสาวทานเจ้ากลิ่นฉุนนั้นให้ได้ มือเรียวสั่นยามต้องตักปลาร้าเข้าปาก

“เป็นไงบ้างครับ กลมกล่อมมากใช่ไหม”

“ก็ดีค่ะ” แทบจะดื่มน้ำตามไม่ทัน กลิ่นมันน่าขยะแขยงจนอยากอาเจียนทิ้ง

“งั้นทานเยอะ ๆ นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” ปากบอกพรางตักข้าวเข้าปากหน้าตาเฉย สักพักขอตัวลุกออกจากโต๊ะเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ขอตัวแป๊บนึงนะครับ” นาวินเอ่ยปากบอก ก่อนจะเดินออกไป และนั่นล่ะสบโอกาสให้แขกสาวลงมือในแผนการที่รอมาทั้งวัน มือเรียวเปิดประเป๋าถือล้วงสิ่งหนึ่งขึ้นมาเอื้อมมือไปยังอีกฟาก เธอหยดยานอนหลับชนิดกลาง ๆ ลงบรั่นดีรวมไปถึงแก้วน้ำนั้นด้วย และรีบทำลายหลักฐานยัดเจ้ายานอนหลับนั้นลงกระเป๋าเมื่อร่างสูงเดินกลับเข้ามา

“งานหรือคะ” ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้

“อ๋อ เปล่าครับ โทรผิดน่ะ” ก็แน่ล่ะ เธอเป็นคนสั่งให้คอสตูมส่วนตัวโทรศัพท์เข้ามาเพื่อหาช่องว่างวางยานอนหลับนั้นต่างหาก

“ค่ะ มาดื่มต่อดีกว่าไหม” นางแบบสาวคว้าแก้วบรั่นดีเชิญชวนให้เจ้าของบ้านลิ้มรสน้ำอัมพันนั้นต่อ นาวินไม่คิดจะปฏิเสธ เขาดื่มมันหมดแก้วอีกครั้ง และพร้อมที่จะเติมอีกไม่อั้น คราวนี้เป็นมือเรียวที่คอยรินเจ้าแอลกอฮอล์ออดอ้อนเอาใจ เพราะฤทธิ์เจ้าดีกรีหรือเปล่านะทำให้เขาถึงกับเคลิบเคลิ้ม

ร่างบางเบียดชิดเอามาใกล้ก่อนจะซบลงบนไหล่กว้างคลอเคลีย กลิ่นน้ำหอมโชยแตะจมูกช่างยั่วยวนให้ลุ่มหลง ดวงหน้าแต้มด้วยเครื่องสำอางที่หวานช่ำในแววตาช้อนมองขึ้น ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากสีแดงสดนั้นทาบทับบนแก้มสาก

เพราะบรั่นดีนั้นแท้ ๆ ทำให้ผู้กองหนุ่มร้อนรุ่มและตอบสนองความเย้ายวนอันแสนร้ายกาจ เรียวปากบางกดแนบเข้าหากันดูดดื่มเหมือนห่างหายรสพิศวาสมาเสียเนิ่นนาน เขาขบเม้มกลีบปากบางนั้นสลับทั้งล่างบนด้วยความร้อนเร่า มือใหญ่ดูเหมือนจะไม่ต่างจากเรียวปากเท่าไหร่นัก สำรวจเจ้าเดรสสีครีมไปทั่วก่อนจะซุกซนด้วยการรูดซิบนั้นออก

“อย่าใจร้อนซิคะ” เสียงหวานแหบพร่า รั้งมือใหญ่นั้นไว้

“เถอะน่า...” อีกคนพร่าในน้ำเสียงไม่ต่างกัน ยังจะรออะไรอีกล่ะ เชิญชวนซะขนาดนี้ จะมาเล่นตัวให้เขาหงุดหงิดทำไมกัน ผู้กองหนุ่มเดินเครื่องอีกครั้งคราวนี้กดริมฝีปากลงบนเนินอกของนางแบบสาว ร่างบางสะดุ้งเฮือก พยายามหนีการจู่โจมที่แสนจะรัญจวน ให้ตายซิ! เธอกำลังควบคุมสถานการณ์ไว้ไม่อยู่เสียแล้ว ไม่คิดเลยว่า อีตาผู้กองคนนี้จะร้ายกาจมากถึงเพียงนี้ แค่รสจูบเมื่อครู่ทำเอาเธอแทบหมดสติ แล้วเมื่อไหร่ยานอนหลับจะออกฤทธิ์เสียที ขืนอยู่แบบนี้ไม่ไหวเป็นต้องกลายเป็นเหยื่อให้อีตาผู้กองงาบกินแน่ ๆ

และสิ่งที่เธอภาวนาก็ได้ผล หน้าเข้มที่ซุกไซ้ค่อย ๆ ลดต่ำช้าลงเรื่อย ๆ และหยุดนิ่งในที่สุด

“ผู้กองคะ” หญิงสาวเขย่าเรียกเบา ๆ

“นาวิน” อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อไม่มีการตอบสนองขานรับ ย่อมแสดงได้ว่า แผนการของเธอกำลังไปได้สวย หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวเพื่อจะพาร่างสูงเข้าห้องนอนส่วนตัว และโชคดูจะเข้าข้างเพราะถัดไปไม่เท่าไหร่ก็ถึงห้องที่ว่า

“ตุ๊บ!” เธอผลักร่างสูงลงบนเตียงกว้างอย่างเหนื่อยอ่อน

“หนักยังกะช้าง” บ่นอุบก่อนจะเร่งลงมือตามแผนการต่อไป ชุดทำงานถูกสลัดออกจากเรือนกาย อวดให้คนตรงหน้าแก้มแดงซ่าน อีตาผู้กองคนนี้หุ่นฟิตปั๋ง กล้ามแน่นไปหมด ตั้งแต่หน้าอกยันท่อนขา ยิ่งหน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นแล้ว เธอถึงกับร้อนผ่าว หญิงสาวรีบคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมท่อนล่างให้อีกฝ่ายระงับความคิดที่เริ่มกระเจิดกระเจิง

มือเรียวรูดซิบเดรสออกจากตัวเหลือแค่ซับในตัวจิ๋วสองชิ้น ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง บรั่นดีพอจะทำให้เธอข่มตาหลับง่ายขึ้น และหวังว่าตื่นมาแผนการของเธอคงจะสำเร็จ

เสียงจิ๊บจั๊บดังเซ็งแซ่อยู่นอกหน้าต่าง เจ้าสกุณาต่างขับขานต้อนรับวันใหม่ ความเคยชินทำให้ผู้กองหนุ่มปรือตาขึ้นในตอนเช้าพร้อมปฏิบัติหน้าที่เช่นทุกวัน แต่วันนี้กลับผิดแผกไปจากที่เป็นอยู่ เมื่อร่างนุ่มนิ่มซบอยู่บนอกกว้างของเขา แต่ไม่ร้ายไปกว่าเสียงนั้น

“นี่มันอะไรกัน ตาวิน!” ดวงตานั้นเบิกกว้างหนำซ้ำเร่งเร้าให้ตอบคำถามจนเขารู้สึกชาวาบ

“บอกแม่มาซิ ว่ามันอะไรกัน แกกกกอดอยู่กับผู้หญิงที่ไหน !?”