My Love Mafia ร้ายรักนายมาเฟีย...

บทนำ

       ในยุคนี้"ยากูซ่า"และ"มาเฟีย"ถือว่ามีอิทธิพลมากที่สุดในขณะนี้ ช่วงกลางดึกจึงไม่ค่อยจะมีผู้คนพลุ่ง

พลานซะเท่าไร โดยเฉพาะในเมือง

       

       ติ้ด ติ้ด ติ้ด~~

       เสียงโทรศัพท์บ้านร้องดังลั่นอย่างกระทัน จนทำให้ฉันที่กำลังสนใจอยู่กับ

ทีวี ต้องรีบหันขวับทันทีที่ได้ยิน ฉันไม่รอช้า จึงละสายตาออกจากทีวี ตรงดิ่งไป

ที่โทรศัพท์ที่อยู่ข้างบันไดทันที มือของฉันเอื่อมหยิบหูโทรศัพท์ขึ้น แล้วยกมัน

ขึ้นมาแนบกับหูอย่างรู้หน้าที่

       "สวัสดีค่ะ บ้านอามาโนะค่ะ"ฉันขาน

ตอบเพื่อปลายสายได้รู้ว่ามีคนรับแล้ว

       ("อะ...ยูกิหรอ นี่แม่นะ")เมื่อรู้ว่าคน

ปลายสายนั้นเป็นแม่ฉันเองนั้น ฉันถึงกับ

ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะทำ

ปกติุ

       "มีอะไรรึป่าวคะ?"

       ("อ่อ คืนนี้แม่ทำโอทีนะ งานเสร็จก็

คงจะเช้าวันพรุ่งนี้เดี๋ยวลูกออกไปซื้อ

กับข้าวทำพรุ่งนี้ด้วยละ")

       "อ่อ ค่ะ แล้วมีอะไรอีกมั้ย"

       ("แล้วยูตะละ ทำอะไรอยู่")ฉันสัมผัส

ได้ถึงความเป็นห่วงแม่ ฉันจึงบอก

ความจริงอย่างเสียงหวาน

       "ยูตะหลับไปแล้วละค่ะ"

       "งั้นหรอ แม่แค่มาบอกแค่นี้แหละ ราตรีสวัสดิ์นะ ยูกิ"

       "ค่ะ...เกร็ก"ฉันกล่าวลาก่อนที่จะวาง

หูโทรศัพท์ลง หมุนตัวเดินไปปิดทีวีที่เปิด

ค้างไว้ หยิบเสื้อคลุมมาปกปิดร่างกาย

ก่อนจะสวมร้องเท้าแล้วเปิดประตูเดินจาก

บ้านไป แต่ฉันก็ไม่ลืมที่ล็อกบ้านด้วย

ไม่งั้นของในบ้านฉันจะหายไปในพริบตา

แน่นอน ลมอากาศจากข้างนอกมันทำให้

ฉันถึงกับยกแขนทั้งสองขึ้นกอดอกทันที

ปล้วเดินไปตามถนนที่ทอดสายยาวอย่าง

ไม่รู้จบ ไม่นานขาทั้งสองข้างก็เดินมาถึง

ร้านสะดวกซื้อจนได้

      ฉันเดินเข้าไปหาวัตถุดิบที่ฉันต้องการ

เสร็จสับ จ่ายตังเสร็จเรียบร้อย แล้วรีบ

สาวเท้ากลับบ้านอย่างทันควัน

      

      "นี่สาวน้อย"ฉันหันไปมองคนที่เข้ามา

ทักด้วยสีหน้าที่ตกใจ 

      ชายวัยกลางคนสองคน จู่ๆพวกเขาก็

เข้ามาทักฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พวกเขา

สวมเสื้อโค้ดปกปิดร่างกายจากลมอากาศ

ที่หนาว สวมแว่นดำปกปิดหน้าอีก มันจึง

ทำให้หัวฉันคิดว่าชายทั้งสองคนนี้ต้อง

เป็น"ยากูซ่า"แน่ๆ

       "คะ...?"ฉันตอบเสียงสั่นๆ ในใจฉัน

ตอนนี้เริ่มสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวสุดๆ

       "พวกเรามีเรื่องจะถามเธอหน่อย"

เพื่อนของชายคนที่ทักฉันเอยปากขึ้น

อย่างเข้ม

       "เธอเคยรู้จักคนในรูปนี้มั้ย"ชายอีก

คนพูดด้วยเสียงเรียบพร้อมหยิบของใน

กระเป๋าเสื้อ ซึ่งมันทำให้ฉันใจสั่นมากขึ้น

หวังคงจะไมใช่่ปืนนะ...ฉันคิดอย่างใจหวั่นๆไม่น้อยแต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด สิ่งที่ชายคนนั่นเอาออกมาคือแผ่น

กระดาษใบหนึ่ง เฮ้อ ค่อยโล่งอก

       ฉันจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือ มันเป็นรูปๆ

ชายคนหนึ่งที่ัไม่คุ้นหน้าเอาซะเลย 

ใบหน้าที่เรียวยาว แววตาที่คมกริบ เรียว

ปากที่ได้รูป ผมสีดำประกายน้ำเงิน ดูรวมๆแล้วในสายตาของฉันเขาก็ดูหล่อ

เพอร์เฟ็ก แต่ยังไงก็สู้ความหล่อของ

โซมะไม่ได้หรอกยะ...

       "ฉันไม่เคยเห็นเลยค่ะ"ฉันตอบอย่าง

ความจริงแล้วยื่นส่งรูปคืนให้ชายแปลก

หน้า

      "แน่ใจนะ"ชายตรงหน้าพูดเสียงเข้ม

รับรูปที่ฉันคืน แล้วเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อ

โค้ด

       "ค่ะ"ฉันตอบอย่างหนักแน่น แน่ใจกับ

สิ่งเห็น

       "งั้นก็ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ 

และก็ขอโทษด้วยที่รบกวน"ชายอีกคน

กล่าวพร้อมโค้งตัวขอบคุณ ซึ่งฉันก็โค้ง

ตัวรับอย่างรู้งาน

       แล้วชายแปลกหน้าสองคนก็พาเดิน

กลับไป ฉันเองก็รีบหันตัวเดินกลับบ้าน

ด้วยความโล่งอก โล่งอกที่ไม่ได้โดยฆ่าไง

ฉันมุ่งเดินกลับบ้านอย่างสบายใจเฉิบ อีก

ใจก็คิดสรรค์เมนูที่จะทำพรุ่งนี้เช้า ส่วน

อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่จะเจอคนที่ฉันแอบชอบ

มันทำให้ฉันที่เดินอยู่นั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เลยที่เดียวหากมีคนมาเห็น ก็คงคิดว่าฉัน

เป็นบ้า...ฮ่าๆๆ

       ฉันเดินมาเรื่อยๆผ่านตึกรามบ้านช่อง

ต่างๆจนกระทั่ง...

       โครม!!!!!!!!

       เสียงของสิ่งบางอย่าง ล้มดังลั่นสนั่น

มาจากซอกแคบๆระหว่างตึกสองตึก ฉัน

ที่ได้ยินดังนั่น ฝีเท้าที่เดินก้าวรัวๆต้อง

หยุดชงักทันที่แล้วรีบก้าวถอยหลังอย่างทันควัน นัยต์ตาสีน้ำผึ้งจองมองไปยัง

ซอกตึกที่มืดมิด แววตาของฉันฉายแวว

ด้วยความงงงวย....สงสัยคงหูฝาด 

       ฉันหันตัวออกจากซอกตึก กำลังจะ

ก้าวเท้าเดินต่อ จู่ๆมีมือหนาใหญ่มาคว้า

ร่างฉัน ฉันที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่

ขึ้นเมื่อครู่ ร่างของฉันก็ถูกลากเข้าไปใน 

ซอกตึกมืดๆซะแล้ว เมื่อฉันตั้งสติได้ก็

พยายามดิ้นล้นจากพันธนาการที่รัดกุม

ร่างฉันอย่างแน่นหนา

       "ชู่..."เสียงกระซิบที่ส่งสันญานบอก

ให้ฉันอยู่นิ่งดังจากข้างๆหูฉัน ร่างบาง

ของฉันที่ดิ้นดุกดิกๆไปมาก็โดยกำราบ

ทันทีมันเหมือนโดนสะกดต้องมนต์เอาไว้

ยังไงยังงั้น จนกระทั่ง...

       "มันไปไหนแล้ว!!"เสียงคุ้นๆ

ตะโกนออกมาอย่างดังก้อง ฉันฟังเสียง

ดีๆก็พบว่า มันเป็นเสียงของหนึ่งใน

ชายแปลกหน้าที่เข้ามาทักฉันเมื่อกี้นี่นา

       "เมื่อกี้เห็นมันมาทางนี้นี่นา!!!"เสียง

ของเพื่อนชายแปลกหน้าก็ดังมาสมทบ

       "ชะ...ช่ว..."ฉันกำลังตะเบงเสียงเพื่อ

ขอความช่วยเหลือ แต่ถูกมือใหญ่ของคน

ที่รัดกุมฉัน จับปิดไว้อย่างรู้ทันฉัน

       "อื่ออั้นอวย(ช่วยฉันด้วย)"ฉันส่งเสียง

อู้อี่ผ่านเร็ดรอดออกจากริมฝีปากที่ถูกปิด

ผนึกโดยมือหนาๆของคนด้านหลัง

       "ชู่...อยู่นิ่งๆ"เขากระซิบข้างหูฉัน

อีกรอบแล้วกระชับแขนอันแข็งแรงที่

รัดกุมร่างฉันเอาไว้แน่นขึ้นเพื่อกันไม่ให้

ฉันดิ้นอีกรอบทำให้แผ่นหลังของฉันไป

แนบกับแผ่นอกกว้างๆของเขาในเมื่อฉัน

ถูกปิดผนึกพันธนาการทุกอย่างๆสมบูรณ์ มีบางอย่างที่มือเล็กๆของฉันสัมผัสไป

โดนเข้าสายตาเคลือบมองลงไปยังมือ

ข้างนั้นด้วยความสงสัยสิ่งที่ฉันสัมผัสนั้น

เป็นของเหลวข้นสีแดงที่ไหลไม่หยุดออกมาจากตัวเขาเลือดหรอ?เขาบาดเจ็บงั้น

หรอ? ฉันคิดอย่างกังวลแววตาฉาย

ความรู้สึกสงสารในตัวเขา

       "ไปดูตรงนั้นเหอะ"เสียงของพวก

ชายแปลกหน้าเอยขึ้น มันทำให้ฉันดึงสติ

กับมาได้ แล้วเสียงฝีเท้าของชายสองคน

นั้นก็ก้าววิ่งออกไปเรื่อยๆจนเสียงเงียบไป

       ร่างใหญ่ที่รัดกุมฉันก็คลายพันธนา-

การที่ผนึกฉันออก ฉันรีบผลักตัวเองออก

จากเขาทันทีที่เขาคลายมันออก แล้วจอง

มองใบหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง แต่ฉันก็ต้อง

อึ่งตาค้างกับคนตรงหน้า เพราะเขาคือ

หนุ่มหล่อเพอร์เฟ็กที่อยู่ในรูปนั้นที่ชาย

แปลกหน้าสองคนให้ฉันดู

       "นะ...นี่นาย"ฉันก่ำกึ่งไม่รู้จะพูดอะไร

ดี เพราะสมองของฉันเหมือนสั่งการว่า

ฉันกำลังเข้าไปยุ่งในสิ่งที่ไม่ควรยุ่งซะ

แล้ว

       "อ้ากกกก..."จู่ๆเขาก็ร้องอุทานด้วย

ความเจ็บ ทำเอาจิตฉันกระตุกวูบ เขายก

มือขึ้นมากุมแผลที่มีของเหลวสีแดงไหล

ไม่หยุด

       "นาย...เป็นอะไรรึเปล่า?"ฉันถามด้วย

ความเป็นห่วง ถึงแม้ฉันจะไม่อยากเข้าไป

ยุ่งกับเรื่องพวกนี้ก็ตามแต่ถ้าเห็นคนเจ็บ

ใกล้ตายจะให้ฉันนิ่งเฉยก็ไม่ได้

       "ไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นไร เธอรีบไป

ซะ ก่อนที่พวกนั้นจะวนมาที่นี่อีกรอบ"

เสียงทุ้มต่ำของฉันพูดอย่างสั่นๆ

        ฉันสังเกตุแผลที่ช่วงเอวของเขา ตอนนี้เลือดของเขาก็ยังไหลไม่หยุด

คงโดนแทงมาสินะ...แผลน่าจะใหญ่น่าดู

...

        "งั้นเอางี้ เดี่ยวฉันจะเรียกรถพยา-

บาลมารับนายไปรักษาละกัน"ฉันพูด

เสร็จ หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า

กางเกง กำลังจะจิ่มกดปุ่มเบอร์แจ้งโทร

แต่ถูกมือใหญ่ของเขาจับรั่งเอาไว้ให้หยุด

กระทำ

       "ไม่ต้องเรียก!! ปล่อยฉันไว้ตรงนี้

แล้วเธอก็รีบหนีไปซะ"เขาพูด มือสั่นๆที่

จับข้อมือฉันเริ่มบีบแรงขึ้นจนฉันรู้สึก

อึดอัด

       "โอ้ยยย!!"เขาอุทานขึ้นมาอีกรอบ

คราวนี้เขาคงจะเจ็บมากเลยละ ถึงขั้นทรุดลงกับพื้นเลย ฉันสบัดมืที่เขา

จับแล้วรีบเข้าไปดูอาการเขาอย่างเร็ว

       ฉันจองมองดูอาการของเขาอย่าง

กังวล เหงื่อที่ไหลมาตามเรียวหน้าของ

เขาบวกกับสีหน้าที่ดูเจ็บปวด เขาคงจะ

เจ็บหนักจริงๆ ในหัวฉันตอนนี้มันคิดอะไร

ไม่ออกเลยสักอย่าง เป็นห่วงแต่อาการ

ของเขาที่เจ็บปวดเหมือนคนกำลังจะตาย

รู้ตัวอีกที ฉันก็เข้าไปประคองตัวเขาซะ

แล้ว มือของฉันเอื่อมไปจับมือเขาแล้วยก

มันขึ้นมาพาดที่คอ จากนั้นก็ค่อยๆ

ประคองร่างใหญ่ให้ยืน

       "นายยังเดินไหวมั้ย?"ฉันถาม เขาจึง

พยักหน้าตอบแทนการพูดเหมือนสติของ

เขาเริ่มเลืองลางเข้าไปทุกที่

       "งั้นค่อยๆเดินหนะ"ฉันพูดจบ ก้มลง

ไปเก็บถุงวัตถุดิบที่ซื้อมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าฉัน

ทำมันตกตอนไหน คงเป็นตอนที่ถูกลาก

เข้ามาละมั่ง แต่ก็ชั่งมันเถอะ ฉันสลัด

ความคิดนั้นออกไปอย่างรู้งาน พร้อม

ประคองร่างใหญ่ให้เดินออกจากซอก

มึดๆ แล้วพาเดินไปยังที่ที่ฉันก็ไม่คาดคิด

เหมือนกัน

        สุดท้ายฉันก็ประคองร่างเขาเดินมา

ที่นี่...บ้านฉันเอง ฉันเอื่อมมือไปเปิดประตู

บ้านออก แล้วหอบร่างใหญ่ที่ยืนข้างฉัน

่อย่างหมดอาลัยตายอยากเดินเข้าบ้าน

อย่างไม่ต้องสงสัย ฉันหอบร่างใหญ่ไปที่

โซฟาตัวโปรดของฉัน แล้วปล่อยร่างเขา

ให้นอนลงบนโซฟา ฉันรีบไปที่กล่องปฐม

พยาบาลประจำบ้านที่ติดไว้ตรงผนังบ้าน

ลุกลี้ลุกลนหาอุกปรณ์มาทำแผลให้เขา

อย่างใจเย็นไม่ได้  จนกระทั่งนึกอะไรบาง

อย่างได้....

       (นี่ฉันบ้าไปแล้วรึไงเนี่ย จู่ๆก็พา

ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เข้าบ้าน ถ้าแม่รู้เข้านะ

มีหวังฉันได้ตายคาบ้านแน่ๆ ทำไงดีๆ)นั้น

แหละฉันคิดแบบนั้น แต่เมื่อฉันหันมอง

ร่างใหญ่ที่นอนเจ็บออดๆแอ็ดๆบนโซฟา

สลับกับอุปกรณ์ปฐมพยาบาลที่อยูในมือฉันไปมา ฉันก็คิดได้แบบหนึ่ง

       (ไม่ได้สิเรื่องของแม่ใช่ข้ออ้างก็ได้

แต่จะให้ฉันปล่อยเขาทรมานแบบนี้ไม่ได้

เด็ดขาด)คิดปุบฉันก็รีบเดินตรงไปที่ร่าง

ใหญ่ทันที เนื่องจากฉันเคยเป็นเจ้าหน้าที่

ปฐมพยาบาลในโรงเรียนมาก่อน การทำ

แผลให้เขาจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย

       เพียงไม่กี่นาทีภารกิจทำแผลให้ชาย

หนุ่มปริศนาที่มานอนในบ้านฉันก็สำเร็จ

ไปด้วยดี ฉันยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหล

เป็นสายไปทั่วหน้า จองมองร่างที่นอนบน

โซฟาอย่างโล่งอก ถึงแม้แผลจะยังปิดไม่

สนิทแต่แค่หยุดเลือดที่ไหลได้ก็ดีไป

อย่าง จากนั้นก็เก็บอุปกรณ์และทำความ

สะอาดบริเวณที่เปื้อนเลือดอย่างเสร็จสับ

ฉันก้มมองเลื้องร่างที่มีเลือดของชายคน

นั้นเปรอะเปื้อนเต็มร่างไปหมดจึงตัดสิน

เดินไปหยิบผ้าขนหนูที่อยู่หลังบ้านแล้ว

เดินไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

      เมื่อชำระร่างบางเสร็จ เดินออกจาก

ห้องน้ำในชุดที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่

ปกปิดเลื่องร่างฉันไว้ ฉันหันไปมองไปยัง

ร่างใหญ่ที่นอนหลับปุยอยู่ที่เดิม เมื่อฉัน

เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็รู้หายห่วงเล็ก

น้อย แล้วก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อ

ที่จะแต่งตัวแล้วเดินลงมาพร้อมกับถือผ้าห่มที่หนานุ่มลงมาด้วย จากนั้นก็บรรจง

ห่มให้ร่างใหญ่ที่นอนอยู่ ดวงตาสีน้ำผึ้ง

จองมองคนที่นอนไม่ได้สติอย่างอ่อนโยน

      "ฟืดดดดด"ฉันได้ยินเสียงหายใจที่

ติดๆขัดๆจากคนตรงหน้า ทำให้ฉันต้อง

เอื่อมมือเล็กไปแตะบริเวณหน้าผากของ

เขา

      "ว้ายตายแล้ว!! มีไข้นี่นา"ฉันอุทาน

ออกมาเบาเพื่อไม่ให้คนป่วยตื่น 

       "สงสัยนายคงตากลมมากเกิน"ฉัน

พูดอย่างสาเหตุ จะไม่ให้ไข้ขึ้นได้ไงละ

ก็ตอนฉันแบกร่างหมอนี่มาหนะ หมอนี่ใส่

แค่เสื้อตัวเดียวนี่นา แถมลมข้างนอกก็

หนาวเอาเรื่องละ จะไข้ขึ้นก็ไม่แปลก

       ฉันเห็นอาการของคนตรงหน้าก็รีบ

ลุกยืน เดินออกไปยังหลังบ้านหยิบ

กะละมังใบเล็กๆและผ้าขนหนูผืนน้อยๆ

มา นำกะละมังมาใส่น้ำพอดิบพอดี แล้ว

ถือมันมาทางโซฟาที่มีคนป่วยหลับปุยอยู่

ก่อนที่จะย่อตัวลงมานั่งข้างๆคนป่วย ว่าง

สิ่งที่ถือมาลงข้างๆตัวด้วย ฉันเอื่ออมมือ

ไปคลำหน้าผากเขาอีกรอบเพื่อเช็ค

อุณหภูมิร่างกายของเขา จากนั้นผ้า

ขนหนูที่อยู่ในมือก็ชุ่มไปด้วยน้ำที่อยู่ใน

กะละมังแล้วค่อยบรรจงบิดให้แห้งหมาดๆ

ยกมันขึ้นมาซับหน้าให้คนป่วย เพื่อให้

อุณหภูมิที่สูงของเขาลดลงมา

       ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป ฉันที่กำลังตั้งหน้า

ตั้งตาทำอาหารในครัว ก็ค่อยเฝ้าสังเกตุ

อาการของคนป่วยแปลกหน้าตลอด ที่

ตอนนี้เขาก็ยังเป็นเจ้าชายนิทราที่หลับ

ใหลต่อไป

       "อึก.."เสียงร้องอึกอักดังออกมาจาก

ตรงห้องหน้านั่งเล่นที่มีร่างใหญ่นอนอยู่

       ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ฉันชะโงกหน้า

ออกจากห้องครัวไปดูเขา ฉันถึงกับวาง

มีดที่หั่นต้นหอมอยู่ลงทันที แล้วเดินออก

จากครัวตรงไปยังร่างใหญ่ที่อยู่ในท่าที่

โก่งเอวนั่ง แต่เพราะเป็นแผลที่ช่วงนั้น

พอดีจึงทำให้เขาไม่สามมารถลุกมานั่งได้

       “อย่าพึงลุกซิ แผลนายยังปิดไม่สนิทเลยนะ เดี๋ยวมันก็เปิดกันพอดี”ฉันห้ามปามพร้อมจัดท่าให้เขาอยู่ในท่ากึ่งนัืงกึ่งนอน

       “ที่นี่...ที่ไหน??”ชายคนป่วยกวาดสายตาไปรอบๆบ้านฉัน

       “อ่อ บ้านฉันเอง”ฉันตอบแล้วตรวจดูของคนป่วยร่างใหญ่

       “แล้วทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ละ??”ร่างใหญ่ถามฉันดวงตาจ้องมาที่ฉันอย่างสงสัย

       “ก็นายเป็นบอกเองว่าจะไม่ไปโรงพยาบาล แล้วตอนนั้นมันก็สี่ทุ่มกว่า คงจะมีคลินิกแถวไหนยังเปิดอยู่อีก บ้ารึเปล่านายนะ”ฉันอธิบายให้เขาฟังอย่างบรรลุธรรม แต่เรียวตาคมกริบก็จ้องมองฉันอย่าไม่ละเลย

       “แล้วทำไม…ถึงไม่ทิ้งฉันให้นอนตายอยู่ตรงนั้นละ…?”เขาถามฉันอีกรอบ จะถามฉันนักหนาย่ะฉันขี้เกียจตอบนะเฟ้ย!!

       “เฮ้อ…รอแป็ปนะ เดี๋ยวฉันมา”ฉันบอกอย่างปัดๆเลี่ยงที่ตอบ แล้วลุกเดินไปยังครัวปล่อยคนป่วยที่อยู่บนโซฟามองตามหลังอย่างงงๆ

       ร่างบางๆย่านเท้าออกจากครัวในมือเล็กทั้งสองยกถาดที่มีถ้วยข้าววางอยู่ เดินตรงไปยังร่างใหญ่ที่ครองโซฟา

.      “อ่ะ กินซะ จะได้กินยา”ฉันคุกเข่าลงข้างๆโซฟาแล้วยื่นถาดข้าวต้มให้ตรงหน้า เขาจ้องข้าวต้มที่อยู่ในถ้วยซะพักก่อนจะใช้ช้อนตักข้าวแล้วเอามันเข้าใส่ปากทันที

       “อะแค่กๆๆ”ร่างใหญ่สำลักข้าวต้มที่ร้อนจัดที่ใส่ปากเมื่อกี่ ฉันเห็นอาการของเขาจึงอมยิ้มนิดๆแล้วยื่นแก้วน้ำให้ แล้วก็รับมันไปดื่มอย่างกระหาย ฉันจึงเดินเข้ามาในครัวอีกรอบ จัดเก็บอุปกรณ์มาขัดล้าง

       “ว่าแต่ทำไม นายถึงพวกยากุซ่าไล่ตามเอาได้ละ”ฉันถามเพื่อแก้สถานการณ์ที่เงียบเกินไป ต่ในมือก็ยังล้างหมอต่อไป

       “…”ร่างใหญ่ไม่ตอบ

       “เอ่อ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่หรอก”ฉันอ้างเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไร

       “…”

       “แล้วนายชื่ออะไรงั้นหรอ ฉันชื่อ ยูกิ ยินดี…”ยังไม่ทันจะพูดจบร่างของฉันถูกมืออันหนาใหญ่ดึงกระชากจนร่างบางแนบชิดติดกับคนกระทำที่ลุกจากโซฟาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่สามารถทราบได้   กว่าฉันจะตั้งสติได้ร่างก็อยู่ในแขนของเขาซะแล้ว

        “นี่นาย!!จะทำอะ…”ยังไม่ทันจะพูดจบรอบสองก็ถูกริมฝีปากคนตรงหน้าประกบปิดกับริมฝีปากฉันอย่างมิดชิดไม่ช่องว่างให้เสียงเล็ดรอดออกได้เลย ฉันพยายามดิ้นขัดขืดหรือใช้มือทุบตีเขาแล้วก็ตาม แต่ก็ถูกมือและแขนอันแข็งแกร่งจับล็อกได้หมด ร่างใหญ่ค่อยกดเรียวปากบดขยี้กับริมฝีปากฉันเรื่อยแล้วเริ่มจูบร้อนแรงขึ้น ดวงตาฉันเริ่มพล่ามัวมองอะไรไม่ค่อยชัดแล้ว ร่างกายเริ่มอ่อนแรงจนฟุบลงกับพื้นแต่โชคดีที่ร่างใหญ่ประคองไว้ทัน สายตาจ้องมองหน้าร่างบางด้วยแววตาที่อธิบายไม่ถูก ร่างใหญ่ค่อยๆช้อนประคองร่างบางที่สลบวูบไปให้อยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่น อุ้มร่างบางไปยังโซฟาตัวที่เขานอน 

ค่อยวางร่างบางลงนอน เรียวมองคนอ่อนแรงอย่าง

อ่อนโยนก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากที่ขาวเนียนแล้วค่อยเผยรอยยิ้มที่แสยะออกมา

       “ฉันชื่อ…”

**********************************************************************************************************************************************

จบกันไปแล้วกับบทนำของเรื่องนะค่ะ(ยาวชิบ555)หากชอบหรือไม่ชอบยังไงฝากติได้ทั้งชมและด่าได้เลย หรืออยากจะให้อัพตอนหนึ่งก็คอมเม้นได้เลย

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขอฝากผลงานชินแรกของ(หนู)ด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ^_^