รู้ว่าร้ายแต่ใจก็รัก

เติมตระกูล ชัชวาลเดช

ร้ายมาร้ายกลับ นิยามพระเอกแสนดีไม่ใช่ตัวเขา

อยากร้ายก็ร้ายไป เขานี่แหละจะปราบพยศเธอเอง......

ญานิศา อมรกุล

เพราะต้องการทุกอย่างที่เป็นของเธอคืนถึงแม้จะต้องเอาตัวเข้าแลกเธอก็ยอม

หมากเกมส์นี้เธอจะแพ้ไม่ได้ ......บอกไว้เลยว่าใครรักก่อนคนนั้นแพ้!!

โปรย......

ถ้าถามว่าใครคือคนที่ญานิศาเกลียดที่สุดในชีวิตคำตอบของเธอก็คงหนีไม่พ้นผู้ชายที่ชื่อ "เติมตระกูล ชัชวาลเดช"

ชายหนุ่มเดินมาประจันหน้ากับญานิศาพลางกวาดสายตามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงราบเรียบ “ยินดีต้อนรับกลับบ้านอมรกุล”

“ฉันต้องกลับมาสิเพราะที่นี่มันบ้านฉัน!” ญานิศาเองก็ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้านราวกับจะประกาศศึกว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวในวันวานที่จะยอมให้เขาบงการชีวิตได้อีกต่อไป

“จะกลับมาวันนี้ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ พี่จะได้ให้คนไปรับที่สนามบิน” เขาพูดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นสายตาแข็งกร้าวไม่เป็นมิตรจากอีกฝ่าย

“ไม่จำเป็น กาฝากติดเมียใหม่พ่อฉันอย่างนายไม่จำเป็นต้องมารู้ชีวิตฉันหรอก”

“ญานิศา!” ร่างสูงที่ยืนใจเย็นก่อนหน้าเสียงเข้มขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อโดนพูดจี้ปมเข้าให้

“ทำไมล่ะ ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอ เถียงสิว่านายเติมตระกูล นักธุรกิจไฟแรงที่ใครๆ ต่างชื่นชมไม่ใช่กาฝากอย่างที่ฉันว่า”

“ก็ยังเป็นคุณหนูญานิศาคนเก่า ผู้ที่ไม่เคยมองเห็นหัวใครเลยนอกจากความต้องการของตัวเอง คิดว่าการที่ให้ไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนาจะช่วยเปิดโลกกว้างและขัดเกลาจิตใจให้เจริญเหมือนบ้านเมืองที่จบมา แสดงว่าไม่เลยสินะ เป็นคนดูถูกคนยังไงก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ”

“อย่ายกเหตุผลที่ทำให้ตัวเองดูดีหน่อยเลย ฉันไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่านายส่งฉันไปเรียนต่อทำไม นายก็แค่จะส่งฉันไปให้พ้นหูพ้นตาและต้องการจะฮุบทุกอย่างของพ่อฉันต่างหาก”

“ก็คิดได้แค่นี้ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางตลอด ไม่เคยจะเปิดตาเปิดใจมองคนรอบข้างว่าเป็นยังไง”

“หยุดสั่งสอนฉันสักที คนอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาสอนฉัน”

“จะให้พูดไหมล่ะว่าพี่มีสิทธิ์อะไร!” ร่างสูงพูดขึ้นอย่างเป็นต่อราวกับถือไพ่เหนือกว่า

เติมตระกูลมองหญิงสาวที่อายุห่างกัน10ปีตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก 5ปีที่ไม่ได้เจอกันนอกจากความสวยที่เพิ่มขึ้นแล้วนอกนั้นไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ฤทธิ์เดชของเธอยังคงเส้นคงวาอยู่เช่นเดิม
................................................