คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อัตลักษณ์
อัตลักษณ์ สิ่งที่รากฎขึ้นบนโลกเมื่อหลายปีก่อน มันเริ่มมาจากเมืองชิงชิง ประเทศจีน ซึ่งวันหนึ่งพวกเขาค้นพบทารกที่สามารถเรืองแสงได้ และเวลาต่อมาปรากฏการณ์นี้ก็ได้เกิดขึ้นเรื่อย ๆ จนมันกลายเป็นเรื่องปกติ ผู้คนกว่า 80% ของประชากรโลกเป็นผู้มีอัตลักษณ์ มันทำให้สังคมเกิดอาชีพใหม่ อาชีพในฝันของใครหลายๆคนที่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง คือ "ฮีโร่" ผู้ใช้อัตลักษณ์ของตนผดุงความยุติธรรม ช่วยเหลือสังคม และจัดการเหล่าผู้ใช้อัตลักษณ์ไปในทางที่ผิด หรือที่เรียกว่า "วิลเลิน"
แล้วอีก 20% ละ? เออ ใช่แล้วละ พวกคนไร้ค่า อ่อนแอ ไร้พลัง หรือที่สังคมเรียกว่า "คนไร้อัตลักษณ์" ถือว่าเป็นคนส่วนน้อยของสังคมฮีโร่นี้ จึงถูกหยาม ดูถูก รวมถึงถูกกลั่นแกล้งจากผู้มีอัตลักษณ์ หึ สังคมมันก็บัดซบอย่างนี้แหละนะ ผมก็เป็นหนึ่งใน 20% นี้เหมือนกัน ใช่แล้วละผมคือคนไร้อัตลักษณ์ และนี่คือเรื่องราวของผม
ครอบครัวของผมมีกันอยู่สองคน คือ พ่อ และผม แม่ของผมนั้นตายตั้งแต่ผมเกิด พ่อของผมนั้นเป็นคนต่างชาติ ส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น ผมจึงเป็นลูกครึ่ง ผมชื่อว่า อิซึคุ แอนเดอร์สัน วัยเด็กของผมนั้นผมมักจะถูกเด็กคนอื่นล้อ กับกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ เหตุมาจากที่ผมนั้นเป็นลูกครึ่ง วันหนึ่งผมโดนเด็กเกเรตัวใหญ่มาหาเรื่อง เพราะจะมาแย่งโยโย่ของผม เมื่อวานนั้นเป็นวันเกิดผม พ่อของจึงซื้อโยโย่ให้เป็นของขวัญวันเกิด จากขนาดรูปร่างผมเสียเปรียบ จึงสู้ไม่ได้ ทำได้แค่จำใจส่งโยโย่ไปให้มัน และโดนแย่งไปในที่สุด ผมทำอะไรไม่ได้ จึงไปนั่งร้องไห้คนเดียว
"ฮือๆๆๆอึกๆ"ผมนั่งร้องไห้พลางคิดสมเพชตัวเองว่าถ้าหากมีพลังมากกว่านี้ละก็ คงไม่โดนแย่งไปหรอก
"นี่ๆนายนะ"แต่แล้วมีเด็กคนหนึ่งมาสะกิดตัวอิซึคุ
"ทำไมนายมานั้่งร้องไห้คนเดียวเนี่ย"เด็กคนนั้นถาม
อิซึคุค่อยๆหันไปเห็นเป็นเด็กหัวฟาง ผมตั้งคนหนึ่ง
"อึกๆๆ..โยโย่..อีกๆ..ของผม..โดนเขาแย่งไป"อิซึคุพูดไปพร้อมสะอื้นไป
"ใคร ?"เด็กหัวฟางถาม
"คนนั้น ฮือๆๆ"อิซึคุชี้ไปที่เด็กเกเรคนนั้น
เด็กหัวฟางหันไปทางอิซึคุชี้ เห็นเป็นเด็กเกเรคนนั้นกำลังเล่นโยโย่สีแดงอยู่
"อ๋อ ไอ้อ้วนนั้นนะเหรอ"เขาถาม อิซึคุพยักหน้า
"เดี่ยวฉันไปเอาคืนให้เอง แปปเดียวเอง"เด็กหัวตั้งพูดอย่างมั่นใจ
อิซึคุได้ยินดังนั้นก็ตกใจ
"ม.ไม่ไหวหรอก!! เจ้านั้นมันตัวใหญ่จะตาย นายสู้ไม่ไหวหรอก"อิซึคุพูดอย่างตื่นตระหนก
"หึ นายคอยดูละกัน"เด็กหัวฟางพูดจบ ก็วิ่งไป
"เดี่ยว!!!" อิซึคุจะห้าม แต่ก็ไม่ทัน เด็กหัวฟางคนนั้นวิ่งไปหาเจ้าเด็กเกเรนั้นแล้ว อิซึคุรวบรวมความกล้าแล้วก็แอบตามไปดูอย่างเงียบๆ พอไปถึงก็เห็นเด็กเกเรคนนั้นวิ่งร้องไห้ออกมาผ่านเขาไป อิซึคุแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเด็กผมฟางคนนั้นเอาชนะได้จริงๆงั้นเหรอ
"นี่ของนายใช่ไหม"อิซึคุสะดุ้ง ก่อนหันไปเห็นเด็กผมฟางยื่นโยโย่ของเขามาให้ แต่ตามตัวมีรอยแผลฟกช่ำอยู่เต็มไปหมด
"นายบาดเจ็บนี!!รีบไปทำแผลก่อนเถอะ"อิซึคุพูดอย่างร้อนรน
"ฉันไม่เป็นไรหรอก เอ้า รับไปสิ!"เด็กผมฟางพูด
"แต่-"
"ก็บอกให้รับไปไงละเฟ้ย!!! เด็กผมฟางตะโกน พลางทำแววตาน่ากลัว จนทำให้อิซึคุตกใจไม่กล้าพูดอะไรอีก จึงยื่นมือไปรับโยโย่มากำไว้ ในใจอิซึคุตอนนี้มีแต่ความสงสัย
"ท..ทำไม"
"หือ ?"
"ทำไมต้องยอมเจ็บตัวเพื่อผมด้วยละ"
"ห้ะ พูดอะไรของแก"
"เอ๋" อิซึคุงง
"ฉันก็แค่หมั้นไส้ไอ้อ้วนนั้นเฉยๆ แล้วอีกอย่างเจ็บตัวเพื่อแกเหรอ อย่าพูดอะไรน่าขนลุกอย่างงั้นสิฟะ แผลแค่นี้ฉันไม่เจ็บไม่คันอะไรเลยซักนิด กะแค่ไอ้อ้วนนั้นนะ ชั้นจะอัดมันเมื่อไหร่ก็ได้เฟ้ย"เด็กหัวฟางพูดออกมาเสียงแข็ง แต่ถึงเจ้าตัวจะพูดอย่างนั้นอิซึคุก็รู้ได้ว่า ที่พูดมานั้นเป็นเพียงแค่ไม่อย่างโชว์ความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ดูจากรอยฟกช่ำกับรอยแผลอื่นคงจะเจ็บมาก ขนาดอิซึคุไม่ได้เจ็บเองยังรู้เลย(เพราะเคยโดนมาเยอะ)
"ยังไงก็ ข..ขอบคุณนายมากเลยนะ นาย เออ?"อิซึคุกล่าวขอบคุณ โดยที่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อ
"ฉันชื่อบาคุโกว"ในที่สุดอิซึคุก็รู้ชื่อเด็กหัวฟางซะที
"ผมชื่ออิซึคุ...อิซึคุ แอนเดอร์สัน"อิซึคุก็แนะนำตัวเอง
"เห้ นายเป็นคนต่างชาติเหรอเนี่ย"บาคุโกวสงสัย
"เออ ผมเป็นลูกครึ่งน่ะ แหะๆ"
"อ๋อ ถึงว่าทำไมถึงมีกระบนหน้าด้วย"
"เออ คือ..."
"เจ๋งดีนิ!!!"
"ห่ะ O_O" อิซึคุเหวอรับประทาน
"นายว่าอะไรนะ"อิซึคุงงเพราะไม่เคยมีใครเคยพูดกับเขาอย่างนี้มาก่อน
"ฉันบอกว่าเจ๋งดี รู้มันฉันเคยคิดอยากให้พ่อหรือแม่ฉันเป็นฝรั่งนะ มันคงจะเฟี้ยวน่าดู ฉันคงพูดภาษาอังกฤษได้โดยที่ไม่ต้องเรียนเลยละ แต่ทำไงได้พ่อของฉันก็ห่วยแตก ส่วนแม่ก็เป็นยัยแก่บ้า"บาคุโกวพูดพร้อมทำหน้าเซ็ง
อิซึคุฟังดังนั้นก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยมีใคยเคยพูดกับเขามาก่อน
"เออ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปนะ ถ้ากลับบ้านช้าเดี่ยวโดนยัยแก่บ้านั้นบ่นอีก"
"ด.เดี่ยว!!!"อยู่ๆอิซึคุก็พูดขึ้นพร้อมกับพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา โดยที่อิซึคุได้รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป
"น..นายมาป..เป็นเ..พื่อนกับ..ผม..ได้ไหม"อิซึคุพูดกระตุกกระตัก เพราะความอาย เพราะเขาไม่เคยมีเพื่อนเลย
"ฮิฮิ ก็ได้ซิอิซึคุ"คำตอบของบาคุโกวทำให้หัวใจของอิซึคุนั้นพองโต เขาจะมีเพื่อนแล้วจริงๆนะเหรอ
"จริงเหรอ"อิซึคเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
"เห้ย ร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย"บาคุโกวสงสัย
"เปล่าๆ คือผมแค่ดีใจมากไปหน่อยนะ แหะๆ"
"แปลกคนจริงๆนะนายเนี่ย"
หลังจากวันนั้นผมกับบาคุโกวก็เป็นเพื่อนกัน ผมเรียกบาคุโกวว่าคัตจัง และที่ผมแปลกใจคือบ้านของเราอยุ่ใกล้กันมาก เราจึงไปโรงเรียนด้วยกัน และเล่นด้วยกันบ่อยๆจนเราทั้งคู่สนิทกัน วันหนึ่งพวกเราเดินผ่านร้านขายทีวี แล้วในจอนั้นได้แสดงภาพข่าวเหตุกาณ์ที่ออลไมท์ช่วยเหลือเหล่าผู้เคราะห์ร้ายจากเหตุที่วิลเลินโจมตี
"นั้นออลไมท์นิ"บาคุโกวพูดอย่างตื่นเต้น ก่อนที่จะวิ่งไปที่หน้าจอ
"ว้าว อิซึคุดูซินั้นออลไมท์ สัญลักษณ์แห่งสันติภาพ เขาเท่ห์สุดๆเลยดูซิ"บาคุโกวตาเป็นประกาย
"จริงด้วย เขาสุดยอดมาก"อิซึคุพูด
"ฉันอยากเป็นแบบเขาสุดๆรอให้ฉันมีอัตลักษณ์ก่อนนะ ฉันจะเป็นฮีโร่ที่สุดยอดอย่างเขาให้ได้" บาคุโกวนั้นมีออลไมท์เป็นไอดอลไม่ต่างอะไรกับอิซึคุ ตอนนั้นออลไมท์และเหล่าฮีโร่นั้นเป็นแรงบันดาลใจให้เหล่าเด็กๆอย่างมาก รวมถึงอิซึคุกับบาคุโกวด้วย
"ผมก็ด้วยคัตจังถ้าผมมีอัตลักษณ์ผมก็จะเป็นฮีโร่ที่สุดยอดแบบออลไมท์เหมือนกัน"อิซึคุพูดอย่างยิ้มแย้ม
"คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะจะเป็นฉันคนนี้ต่างหากที่จะเป็นอย่างออลไมท์ นายคิดว่าจะชนะฉันได้เหรอ หึ ฟันไปเถอะ"
"มันก็ยังไม่แน่หรอก คงอีกไม่นานอัตลักษณ์ของพวกเราก็จะตื่น จนถึงตอนนั้น เราค่อยมาดูกันนะว่าของใครเจ๋งที่สุด"อิซึคุพูดอย่างตื่นเต้น
"ก็บอกแล้วไงเหนือกว่านายเสมออิซึคุ และอัตลักษณ์ของฉันจะต้องเหนือกว่านายด้วย จำใส่หัวไว้เข้าใจไหม"บาคุโกพูดอย่างมั่นใจ
"เออ โอเคๆ"ผมขี้เกียจเถียง จึงยอมเขาไป
และแล้วอัตลักษณ์ของบาคุโกวของตื่นขึ้น เป็นอัตลักษณ์ระเบิด ซึ่งถือว่าเป็นอัตลักษณ์แข็งแกร่งมาก ถึงขนาดครูที่โรงเรียนยังเอ่ยปากชม
"บาคุโกวอัตลักษณ์ของเธอนั้นสุดยอดมากเลยนะจ๊ะ โตไปเธอจะต้องเป้นฮีโร่ที่สุดยอดอย่างออลไมท์ได้แน่นอนจ๊ะ"คำชมของครูในวันนั้นทำให้บาคุโกวมีความลำพอง ความมั่นใจ กับความภูมิใจในอัตลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก บาคุโกวกลายเป็นหัวโจกของห้องไปโดยปริยาย เขาไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะเขามีอัตลักษณ์ที่สุดยอด ใครหน้าไหนจะกล้าหือ
"โห คัตจังอัตลักษญ์ของนายทั้งเท่ห์ ทั้งสุดยอดเลย เมื่อไหร่อัตลักษณ์ของผมจะมาซะทีนะ"ผมตื่นเต้น จนแทบที่จะรอวันนั้นไม่ไหว วันที่ผมจะมีอัตลักษณ์ที่สามารถเทียบเคียงกับคัตจังได้
"หมอเสียใจด้วยนะครับ แต่ลูกชายคุณไร้อัตลักษณ์"ความรู้สึกของผมตอนนั้นเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าที่หน้า คำพูดของหมอเหมือนมีดมาเสียบเข้ากลางใจเด็กอายุ 4 ขวบ หัวผมขาวโพลนไปหมด
"จริงเหรอหมอ"พ่อของผมถามเพื่อความแน่ใจ
"หมอช่วยตรวจใหม่อีกรอบได้ไหม เพื่อความแน่ใจอีกที"พ่อของผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ค่อนข้างที่จะแน่ใจครับ คุณเอนเดอร์สัน"หมอพูดพร้อมชี้ไปที่แผ่น x-ray
"เพราะว่าลูกคุณมีกระดูกข้อต่อที่ตรงนี้ แสดงว่าลูกคุณยังเป็นมนุษย์ที่ยังเป็นเจนท์เก่าอยู่ ซึ่งหมายความว่าลูกคุณไม่มีอัตลักษณ์อยู่เลย"ให้พูดตามตรงสมองผมตื้อไปหมด แม้แต่หูของผมก็อื้อไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าหมอพูดอะไร
"แล้วคุณหรือภรรยาของคุณเป็นคนไร้อัตลักษณ์รึเปล่าครับ"
"ไม่ครับ อัตลักษณ์ผมก็แค่เพิ่มพลังกายกับรักษาตัวเองได้นิดหน่อย ส่วนภรรยาของผมก็ดึงดาบออกจากร่างกายได้แค่นั้น"พ่อของผมพูดอย่างใจเย็น
"เฮ้อ เกรงว่าหมอคงช่วยอะไรไม่ได้ ให้คุณทำใจเถอะครับ"พอหมอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่กับพ่อสองคน ตอนนั้นผมช็อคจนนิ่ง คำพูดของหมอกับพ่อ ผมจำอะไรไม่ได้เพราะมันไม่เข้าหัวผมเลยซักคำพูด สิ่งที่ผมจำได้แค่อย่างเดียว และอย่างเดียวเท่านั้น ผมคือ"คนไร้อัตลักษณ์"
"นี่ๆได้ยินไหมที่เจ้าอิซึคุมันไม่มีอัตลักษณ์"
"ไอ้เจ้าลูกครึ่งนั้นใช่ไหม หึหึ ซวยจริงๆ"
"555 โถ่ เห็นเจ้านั้นเป็นเพื่อนบาคุโกวไม่ใช่เหรอ นึกว่าจะมีดีแค่ไหม"
"ทั้งพ่อทั้งแม่มันก็มีอัตลักษณ์ หรือว่ามันเป็นลูกเก็บมาเลี้ยง"
"ฉันว่าน่าจะลูกเมียน้อย 555"
คำนินทาต่างๆนาๆ จากเพื่อนนั้นเหมือนเป็นมีดที่กรีดสลักลงไปกลางใจของเด็กน้อยว่าตัวเองนั้นเป็นคนไร้ค่า ไม่มีวันที่จะเป็นฮีโร่ได้ เป็นแค่ไอ้น่าสมเพช แค่คนไร้อัตลักษณ์ แม้แต่กับบาคุโกวที่ได้รู้ว่าอิซึคุเป็นคนไร้อัตลักษญ์ สายตาของเขาที่มองอิซึคุก็เปลี่ยนไป เป็นสายตาที่อิซึคุไม่เข้าใจ นับจากนั้นเป็นต้นมาความสัมพันธ์ระหว่างอิซึคุกับบาคุโกวก็เริ่มเปลี่ยน บาคุโกวเริ่มเย็นชาใส่อิซึคุ แม้จะเรียกก็ไม่สนใจ ไม่เล่นด้วยกันเหมือนเคย ไม่เดินกับบ้านด้วยกันเหมือนเคย ที่แย่ที่สุดบาคุโกวเริ่มกลั่นแกล้งอิซุคุ แรกๆอิซึคุก็มองโลกในแง่ดีว่าเป็นการเล่นขำๆ แต่นานวันเข้ามันยิ่งหนักขึ้น
"นี่ชื่ออิซึคุของนายเนี่ยมันเรียกยากไปนะ ฉันตั้งชื่อให้นายใหม่ดีกว่าเอาเป็น"เดกุ"ดีกว่า ที่แปรว่าไร้ค่า เหมือนแกไง 555"บาคุโกวได้ตั้งฉายาใหม่ให้อิซึคุ นับแต่นั้นเป็นต้นมาบาคุโกวก็เรียกอิซึคุว่าเดกุตลอดมา
วันหนึ่งอิซึคุได้เดินผ่านสวนสาธารณะ และเห็นบาคุโกวกับเพื่อนอีกสองคนกำลังรุมแกล้งเด็กคนนึง ตอนแรกอิซึคุทำท่าจะเดินหนี แต่ได้ยินเสียงร้องขอให้ช่วยจากคนที่โดนแกล้งโดยเด็กเกเร มันทำให้เขานึกถึงตัวเองย้อนกลับไปวันที่เขาโดนแกล้งที่นี่ วันที่เขาถูกช่วยไว้โดยคัตจัง แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นคัตจังที่กลายเป็นเด็กเกเรคนนั้นแทน
"หยุดนะคัตจัง!!!"อิซึคุวิ่งเข้าไปขว้าง
"พอซะทีเถอะคัตจัง นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ"อิซึคุกำหมัดหลวมๆตัวสั่นด้วยความกลัว
"ไอ้เดกุ หึ"บาคุโกวเอากำปั้นทุบฝ่ามือทำให้เกิดประกายไฟขึ้นพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามา
"ผ..ผมไม่ปล่อบ..ให้นายทำอะไร..เขาอีก"อิซคุพูดด้วยเสียงสั้นๆด้วยความกลัว
"หึหึ แกมันก็แค่ไอ้คนไร้อัตลักษณ์ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่สิ"บาคุโกวพูดอย่างเย้ยหยัน
"ท..ทำไม"อิซึคุพูดเบาๆ
"ห้ะ!!!"
"ทำไมต้องทำแบบนี้!!! นายเปลี่ยนไปคัตจัง ตั้งแต่นายมีไอ้อัตลักษณ์บ้าๆนี่ นายก็กลายเป็นพวกอัธพาล ทำไมกัน ฮือๆ ขอร้องหละ ฮือๆๆ กลับมาเป็นคัตจังคนเดิมเถอะ ฮือๆๆๆ" อิซึคุนั้นพูดเตือนสติไปร้องไห้ไป หวังที่จะให้เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเขาช่วยให้ตาสว่างขึ้น แต่ผลเหมือนมันกลับมาตรงกันข้าม บาคุโกวเดินเข้ามาชกหน้าทำให้อิซึคุล้มลง แล้วก็เตะซ้ำๆเข้าไปที่ท้องของอิซึคุจนตัวงอ เสร็จแล้วก็กระชากคอเสื้อขึ้นมา
"ฟังนะไอ้ไร้ค่า แกอย่าสะเออะมาทำเป็นสอนฉัน แกมันก็แค่คนไร้อัตลักษณ์ จำใส่กะลาหัวไว้ และฉันจะขึ้นเป็นฮีโร่ที่อยู่ระดับเดียวกับ ไม่สิ ฉันนี่แหละทีจะก้าวข้ามออลไมท์ และกลายมาเป็นฮีโร่อันดับหนึ่ง"บาคุโกวพูดพร้อมทั้งกำคอเสื้ออิซึคุแน่นกว่าเดิม
"แกคิดว่าแกเป็นใคร!!!ห่ะ!!!"บาคุโกวตะโกนใส่หน้าพร้อมทั้งชกไปที่หน้าอิซึคุอีกหนึ่งหมัด
"ผม..."อิซึคุเริ่มเอ่ยคำพูดขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
"ผมคือ...เพื่อนของนาย"อิซึคุพูดพร้อมกับล่วงมือเข้าไปในกระเป๋า แล้วหยิบโยโย่สีแดงขึ้นมา
"นายจำได้ไหม"บาคุโกวเห็นสิ่งที่อิซึคุถือก็ชะงักเล็กน้อย
"นายเคยช่วยผม ผมไม่เคยลืม"อิซึคุค่อยๆส่งโยโย่ให้บาคุโกว
"ผมรู้ว่าผมติดหนี้นายเอาไว้ ขอร้องให้ผมชดใช้หนี้ให้นายโดยการที่ผมทำให้นายกลับมาเป็นคนเดิมเถอะ"อิซึคุพูดขอร้อง
"หึ"แต่สิ่งที่อิซึคุไม่คาดคิด บาคุโกวกระชากโยโย่มา แล้วใช้อัตลักษณ์ระเบิดทิ้งอย่างไม่ใยดี
อิซึคุมองโยโย่ที่ถูกเพื่อนที่เคยสนิทด้วยระเบิดไปต่อหน้าต่อตา โยโย่นั้นแหลกสลายไม่เหลือซากไปพร้อมๆกับใจของเขาแล้ว เป็นที่ตอกย่ำอย่างชัดเจนเพื่อนสนิทของเขาตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่อัตลักษณ์ของเขาปรากฎมาแล้ว และหลังจากนั้นอิซึคุก็ถูกรุมอัดจากผู้มีอัตลักษณ์ทั้งสามคน
หลังจากวันนั้นมาแววตาของอิซึคุนั้นเปลี่ยนไป ไม่ใช่แววตาของเด็กน้อยอ่อนแอ และมียรรยากาศมืดมนรอบตัว ทำให้เพื่อนหรือครูยังไม่กล้าเข้าใกล้ แม้แต่บาคุโกวเอง ตั้งแต่วันนั้นมาบาคุโกวก็ไม่มายุ่งกับอิซึคุอีกเลย ทั้งสองคนทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน
"นี่ เดินตามมาเร็วๆหน่อยสิ ไอ้พวกยืดยาดเอ้ย"บาคุโกตะโกนเร่งเหล่าลูกสมุนที่เดินตามมา วันนี้พวกเขานัดกันมาจับด้วงในป่าบนภูเขากัน
"นายต่างหากละเดินไวจัง เราตามไม่ทันแล้ว" หนึ่งในลูกสมุนบ่นออกมา
"บาคุโกนี่สุดยอดเลยเนอะ ตั้งแต่ขึ้นเขามายังไม่เห็นเหนื่อยเลย"ลูกสมุนอีกคนเอ้ยชม
"นั้นสิ นอกจากอัตลักษณ์สุดยอดแล้วร่างกายยังแข็งแรงอีก สุดยอดจริงๆ"ทุกๆคนต่างชื่นชมบาคุโก จนทำเจ้าตัวนั้นรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างที่สุด แน่นอนสิตัวเขานั้นนอกจากเรื่องอัตลักษณ์ เรื่องความฉลาด เรื่องร่างกาย และเรื่องความกล้าหาญไม่เกรงกลัวใครก็สุดยอดกว่าเด็กคนอื่น
"เฮ้ พวกนาย ไอ้เจ้านั้นมันตามมาด้วยว่ะ"อยู่ๆลูกสมุนคนหนึ่งก็พูดอกมา ทำให้บาคุโกชะงักแล้วหันไปเห็นเจ้าเดกุยืนอยู่ห่างๆจากกลุ่มพวกเขา ไม่รู้ว่ามันแอบตามมาตอนไหน แววตาที่มันจ้องมาหาเขาอย่างเย็นชานั้นให้ความรู้สึกแปลกๆ
"มันตามมาตอนไหนวะ"
"ตั้งแต่วันนั้นมันยังไม่เข็ดอีกเหรอวะ"
"น่าขยะแขยงชะมัด ดูซิมันจ้องมาทางนี่เขม็งเลย"
"เอาไงดีบาคุโก ให้ไปกระทืบมันเลยไหม"ลูกสมุนคนนึงบอกบาคุโก
บาคุโกไม่ได้ตอบอะไร เขาจ้องมองไปที่เดกุด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่วันนั้น วันที่ตัวเขานั้นทำลายสิ่งที่เสมือนเป็นสิ่งที่ยืนยันมิตรภาพระหว่างเขากับมัน รวมทั้งเขากับพรรคพวกยังรุมทำร้ายมันอีก มันยังจะกล้าตามเขามาอีกเหรอ
"ชั่งมัน"บาคุโกพูดอย่างไม่แยแส พร้อมทั้งหันหน้ากลับมา
"ห่ะ"เหล่าลูกสมุนสงสัย
"มันก็แค่ไอ้ไร้ค่าตัวนึงไม่ต้องไปสนใจหรอก ทำไม? พวกแกคิดว่ามันจะทำอะไรได้งั้นเหรอ"บาคุโกพูดอย่างไม่สนใจ
"เออใช่ นั้นสินะ อย่ามันจะทำอะไรได้ 555"ทุกคนเห็นด้วยกับคำพูดบาคุโก
"เดินไปเรื่อยๆไม่ต้องสนใจมัน เดี่ยวมันก็เบื่อเลิกตามเราไปเองแหละ"ทุกคนเลิกสนใจอิซึคุแล้วเดินกันต่อ แต่ดูเหมือนว่าอิซึคุนั้นยังคงเดินตามมาห่างๆเหมือนเดิม โดยไม่มีทีท่าว่าจะเลิกรา
"เออ ทุกคนมันยังเดินตามมาไม่หยุดเลยวะ"ลูกสมุนคนนึงพูดออกมา ตัวเขานั้นเดินช้าที่สุดจึงเดินรั้งท้ายกับเพื่อน เพราะฉะนั้นเขาจึงเห็นคนที่เดินตามพวกเขามาชัดเจนที่สุด เขานั้นสังเกตุมาตั้งนานแล้วว่าคนที่เดินตามพวกเขามาไม่มีทีท่าว่าจะเลิกตามเลยซักนิด
"เฮ้นี่ !!! ไอ้เวรนี่มันยังตามมาไม่หยุดเลยบาคุโก"เขาตะโกนเรียกบาคุโกที่เดินนำหน้า แต่บาคุโกกลับเงียบไม่พูดอะไร
"นี่บาคุโกได้ยินฉันไหม มันยังไม่หยุดตามเลย ฉันชักขนลุกแล้วนะ"เขาตะโกนเรียกอีกครั้ง จนบาคุโกพูดตอบกลับมา
"หุบปาก"บาคุโกพูดขึ้นมาเบาๆ
"นายพูดว่าอะไรนะ"เพราะเขาอยู่ท้าย จึงได้ยินเสียงไม่ชัด จนบาคุโกหมดความอดทนหยุดเดิน แล้วหันมาตวาดใส่
"ฉันพูดว่าให้แกหุบปากซะไอ้อ้วนเอ้ย!!!! ฉันบอกแกแล้วไงไม่ต้องไปสนใจมัน ถ้าแกกลัวมากก็ไสหัวกลับบ้านไปซะไป!!!!" บาคุโกตวาดใส่อีกฝ่ายอย่างเหลืออด จนทำให้อีกฝ่ายหน้าเหวอ จนเขาต้องรีบเร่งฝีเท้าเดินมาให้ทันเพื่อนๆ
และแล้วพวกเขาก็มาถึงลำธารเล็กๆที่น้ำแห้งไปแล้วเล็กน้อย แต่ก็ยังมีน้ำกับโคลนหลงเหลืออยู่หน่อยนึง ซึ่งทางที่จะข้ามไปได้ก็คือ ท่อนไม้ที่เอามาวางพาดไว้เป็นสะพานอย่างลวกๆ
"ใครจะข้ามไปก่อนดีละ"ลูกสมุนคนนึงพูด เพราะดูจากลักษณะแล้วท่าทรงตัวไม่ดีมีสิทธิ์ร่วงลงไปในโคลนได้
"ฉันเอง แค่นี้มันจะไปยากตรงไหน"บาคุโกวอาสาไปก่อน โดยไม่รีรอบาคุโกวเริ่มข้ามสะพานไปอย่างรวดเร็ว โดยใช้เวลาไม่นานก็มาถึงกลางสะพานแล้ว
"โห้ สุดยอดเลย คล่องแคล่วชะมัด แปปเดียวก็จะถึงอีกผากแล้ว"
"ใช่ๆบาคุโกวนี่สุดยอดจริงๆ"
"ไปเลย!!! บาคุโกว"
เหล่าลูกสมุนต่างชื่นชม และคอยส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ ส่วนทางด้านบาคุโกวนั้น เขายอมรับเลยนะว่านี่มันก็ยาก และหวาดเสียวพอสมควร ถึงแม้คนภายนอกจะเห็นว่าเขาเดินข้ามมาอย่างรวดเร็ว สบายๆ ชิวๆ แต่ที่เห็นทั้งหมดน่ะเขาฟลุ๊คล้วนๆ แต่ต้องรักษาฟอร์มไว้ จะให้เขามาแสดงความกลัวต่อหน้าคนอื่นน่ะเหรอ หึ ไม่มีทางซะหรอก แต่ไม่ทันไรก็เกิดเรื่องไม่คากฝันขึ้น อยู่ขาของเขาก็เกิดลื่นจนทรงตัวไม่อยู้ แล้วเสียหลักตกลงไปข้างล่าง
"บาคุโกว!!!" เหล่าลูกสมุนต่างตกใจที่เห็นบาคุโกวล่วงลงไป
"บาคุโกวเป็นอะไรมั้ย เจ็บรึเปล่า" ลูกสมุนคนนึงถามอาการบาคุโกว
"ไอ้เจ้าบ้า ถามอะไรโง่ๆ แค่นี้น่ะบาคุโกวไม่เป็นอะไรหรอก บาคุโกวน่ะสุดยอดอยู่แล้ว" ลูกสมุนคนนึงพูดติลูกสมุนอีกคน
ทางด้านบาคุโกวที่ร่วงลงหน้าจุ่มโคลนลงไป ถามว่าเขาเจ็บไหม ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นเรื่องเสียฟอร์มอันนี้หนักกว่า เพราะตอนแรกเขาอาสาโชว์ฟอร์มว่าแค่นี้ของง่ายๆ แต่เขากลับพลาดตกลงไป ไม่บ่อยเท่าไหร่ที่บาคุโกวจะทำพลาดต่อหน้าคนอื่น ตอนนี้เขาเขินมากจนไม่กล้าเงยหน้ามองเหล่าลูกสมุนตัวเอง เขาจึงต้องรีบทำตัวให้คนอื่นเห็นว่าแค่นี้เขาไม่เป็นอะไร
"หึหึ แค่นี้ฉันไม่เป็นอะไรหรอก คิดเหรอว่าแค่ตกสะพานแค่นี้คนอย่างฉันจะเป็นอะไรได้ พวกแกคอยดูอยู่ตรงนั้นแหละไม่ต้องสะเออะมาช่วยฉันนะ เดี่ยวฉันจะ-" บาคุโกพูดพร้อมกับค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แต่สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่แค่เหล่าลูกสมุนของเขายืนอยู้ แต่กลับมีอีกคนนึงยืนมองเขาด้วยสายตาเย็นยาอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง เดกุ!!!! เขาไม่รู้ว่าไอ้นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่ามันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้ว การที่เขาเห็นคนตรงหน้านี้ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก แล้วสายตาที่มันมองมาคืออะไร ? มันจะมาสมน้ำ้หน้า หรือสงสารเรากันแน่
"ก..แก-" แต่ยังไม่ได้ทันที่เขาจะพูดอะไร มันก็ทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝัน อยู่ดีๆมันค่อยสไลด์ตัวลงมาจากตะลิ่งอย่างช้าๆ
"เฮ้ย ไอ้เดกุมันจะทำอะไรวะ อย่าบอกนะว่า-"
"อย่าบอกนะว่ามันจะลงไปช่วยบาคุโกวน่ะ"
"เฮ้ย ไอ้ไร่ค่าแกไม่ต้องไปยุ่งเลย แค่นี้บาคุโกวเขาขึ้นมาเองได้ เขาไม่ได้เป็นเหมือนแกนะเว้ย" เหล่าลูกสมุนที่ต่างมีความคิดเดียวกันว่า ไอ้เดกุ มันจะอวดดีลงไปช่วยบาคุโกว
ตอนนี้อิซึคุลงมายืนอยู่ตรงหน้าบาคุโกว สิ่งที่อิซึคุเห็นคนตรงหน้าตอนนี้คือหน้าตา และร่างกายเต็มไปด้วยโคลน และดวงตาที่มองมาทางเขาอย่างสั้นไหว อิซึคุค่อยๆยื่นมือไปหาบาคุโกวอย่างช้าๆ คล้ายว่าจะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่สิ่งที่อิซึคุได้กระทำต่อจากนี้เป็นสิ่งทีเกินความคาดคิดของทั้งบาคุโกว และไอ้สามตัวที่อยู่ข้างบน
"555 ว้าวๆๆๆ นี่มันอะไรกันนี้ ว่าที่ฮีโร่อันดับหนึ่งอย่างแกก็พลาดเป็นเหมือนกันนี่หว่า ล้มหัวคะมำหน้าทิ่มลงไปในโคลนเลอะเหมือนหมูเลยว่ะ หิหิหิ ขำฉิบหายเลยว่ะ 55555555555555+" อิซึคุพูดด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมหัวเราะลั่นอย่าวสะใจ
ความคิดเห็น