บุพเพผูกรัก

ตัวอย่างความน่ารัก

หลิงอวิ๋นเบิกตากว้างรีบนั่งลงเขย่าแขนเขาเพื่อให้รู้สึกตัว นางยื่นมือไปอังจมูกโด่งเป็นสันจากนั้นถอนหายใจออกมา

“ดีที่ไม่ตาย ไม่งั้นเสียของหมด” 

ดูสิหล่อเหล่าขนาดนี้หากมาตายในป่าลึกไม่มีคนเห็นก็น่าเสียดายแย่ แต่...จะให้นางที่ตัวเล็กเท่านี้แบกบุรุษหล่อเหลาที่ตัวใหญ่กว่านางสองเท่าลงเขา? ฝันไปเถิด!

“นี่” นางยื่นปลายนิ้วไปตบเบาๆ ที่ข้างแก้ม ในใจบอกตัวเองว่านางไม่ใช่อยากจะกินเต้าหู้เขาหรืออะไรเลย…จริงๆ นะ!! สาบานต่อ...ตะกร้าสมุนไพรของนางเลยเอ้า!!! 

---//////////////////////////////////////////////---

นางมองตามสายตาของเขาแล้วพบว่า...มือของเขากำลังวางลงบนเนินอกของนาง!!!

แม้ร่างนี้ยังไม่โตเต็มวัยเท่าไรนัก แต่รอบเดือนของนางก็มาแล้วถึงสองเดือน ดังนั้นอะไรที่ควรมีก็เริ่มมีแล้ว ซึ่งทันทีที่เขาแตะก็ต้องรู้ว่านางเป็นสตรี

“นี่!” 

ดังนั้นเสียงเพี๊ยะ!! จึงดังสนั่น 

หลังฟาดฝ่ามือออกไป หลิงอวิ๋นผลักเขากระเด็นไปอีกทาง “ไอ้ตี๋น้อยลามก กล้าดีอย่างไร!” 

ผลน่ะหรือ?... 

ก็นับว่าเป็นเรื่องดี เพราะตอนนี้เขากลิ้งตกเขาไปโดยที่นางไม่ต้องเปลืองแรงพยุงแล้วน่ะสิ

---//////////////////////////////////////////////---

“นั่งสิข้าช่วยท่านทำแผล”

เขามองนางด้วยความลังเล “ไม่เป็นไรข้าทำเองได้” 

หลิงอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองเขา “เช่นนั้นก็ทำสิ สวมเสื้อทั้งที่ยังไม่ใส่ยาและพันแผลไม่เรียบร้อยแผลอาจติดเชื้อโดยง่าย”

“เจ้า...จะอย่างไรก็เป็นสตรี หันกลับไปก่อนดีหรือไม่”

นางยังคงจ้องเขาเขม็ง “ข้าเป็นหมอ” นางกล่าว “หรือเกรงว่าข้าจะเห็นแผลเป็นเหล่านั้น ท่านวางใจเถิด” นางสบตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “เพราะข้าเห็นหมดแล้ว”

เขามีท่าทางจนใจอยู่บ้าง

อิมเมจ - ตี๋น้อยของหลิงอวิ๋น หุหุ

เครดิตรูปจากซีรีย์ ตำนานลั่วหยาง