Sleepy | jondami

ข้อมูลเบื้องต้น

Cw:-

Tw:-

Note: เอางานที่เคยเขียนไว้มาลองลงเทสระบบเด็กดีค่ะ ใส ๆ จอนนอนละเมอ

คร่อก... คร่อกกกก

คร่อกกกกกกกกกก

เสียงอึกทึกแสบหูราวเลื่อยไฟฟ้ากังวานไปทั่วยานยามกลางดึก จอนขมวดคิ้วมุ่นทั้งที่ยังหลับตา 

ลิซซี่กรน

… อีกแล้ว

พลังสุดยอดการได้ยินในบางทีมันก็ค่อนข้างรบกวนชีวิตส่วนตัวของจอนพอสมควร แม้แต่ในอวกาศที่ควรจะเงียบสงัด ก็ยังมีเสียงกรนจากเจ้าหญิงที่ชอบโวยวายว่าตัวเองไม่กรนวิ่งเล่นก้องในหูติดกันหลายคืนจนแทบนอนไม่ได้

เสียงเครื่องยนต์ติด ๆ ดับ ๆ จนชวนให้นึกหวั่นว่าเจ้าของเสียงจะหยุดหายใจยังคงดังเป็นระยะ โจนาธานพ่นลมหายใจสั้น ๆ ก่อนซุกใบหน้าเข้ากับหมอน ใช้เวลาชั่วครู่ในการค้นหาเสียงที่ต้องการ

เมื่อพบสิ่งที่ตามหา เรียวคิ้วก็ต้องกดชิดกันอีกครั้ง

เดเมี่ยน ยังไม่หลับเหรอ?

เสียงหัวใจของเพื่อนสนิทเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สงบอย่างผ่อนคลาย แต่เร็วเกินกว่าจะเป็นจังหวะการเต้นของหัวใจที่หลับไหล

จอนงัวเงียผุดลุกจากเตียง มือคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่ ลอยตัวออกจากห้องโดยไม่ลืมตา ปล่อยให้สัญชาตญาณนำพาร่างไปยังจุดหมาย

ในโถงยาน จอนได้กลิ่นบางอย่างลอยเข้ามาเตะจมูก กลิ่นหอมของคนพึ่งอาบน้ำ

โจนาธานปรือตาอย่างง่วงงุน เห็นแผ่นหลังของคนที่ตามหาลาง ๆ กำลังยืนทำอะไรกุกกักสักอย่างที่หน้าเคาน์เตอร์

สัญชาตญาณยังคงมีอำนาจเหนือสามัญสำนึก จอนปล่อยให้ร่างกายล่องลอยไปอย่างเงียบเชียบ  ปล่อยให้ปลายจมูกกดฝังลงกับลาดไหล่เปลือยที่โผล่พ้นชายขอบเสื้อคอกว้างของเพื่อน

คนถูกซบกะทันหันไม่ได้ตกใจ แน่นอนว่าเดเมี่ยนรู้ตัวอยู่แล้วทันทีที่มีคนเข้ามาในห้อง แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าค่อนข้างแปลกใจกับปฏิกิริยาของเพื่อนสนิท

เดเมี่ยนใช้มือข้างหนึ่งลูบหัวจอน ตัวเอนพิงคนด้านหลังเล็กน้อย สบาย ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ยังไม่ตื่นหรือจอน?"

เจ้าของชื่อครางในลำคอ เลื่อนใบหน้าไปตามต้นคอไล่จนถึงท้ายทอย ยกแขนขึ้นโอบรอบแผ่นอกและบั้นเอว จมูกสูดกลิ่นแชมพูชวนให้ผ่อนคลายจากร่างกายของเพื่อน 

"ลิซซี่กรนอีกแล้ว"

เดเมี่ยนเอียงศรีษะ ปล่อยให้เพื่อนซุกไซ้ตามใจอยาก ในใจนึกขันนิด ๆ กับน้ำเสียงที่ดูเหมือนยังไม่ตื่นดีนั่น

 “มาฟ้องรึไง”

จอนอืออาตอบ ฝังปลายจมูกเข้ากับหลังคอเพื่อน ปล่อยให้สัญชาตญาณนำพาไปโดยไม่สนใจจะควบคุม ยกตัวเดเมี่ยนขึ้นเหนือพื้นอย่างช้า ๆ โอบร่างเพื่อนสนิทแน่นขึ้นราวอีกคนเป็นตุ๊กตา 

เดเมี่ยนขืนตัวเล็กน้อย แต่ก็ทำได้ยากเมื่อโดนโอบในท่านั้น ปากรีบเอ่ยประท้วง

 “เดี๋ยว นี่อะไร”

"ไปนอน"

จอนตอบอย่างเลื่อนลอย ดูเหมือนจะติดอยู่ในกึ่งกลางของโลกฝันและความเป็นจริง

"ฉันยังบันทึกรายงานไม่เสร็จจอน" เดเมี่ยนเลิกขืนตัว หลังฟังน้ำเสียงลอย ๆ นั่นก็รับรู้ว่าสติของเพื่อนไม่ได้อยู่กับตัวแล้ว ตอนนี้คงกำลังล่องไปที่ใหนสักแห่งห่างไกลหลายปีแสง และจะไม่กลับมาในเร็ว ๆ นี้

“นอนก่อน”

แม้สติจะไม่ครบถ้วน แต่จอนก็ยังยืนยันความต้องการเดิมของตัวเอง

"นอนกันนะ.."

ประโยคขอร้องนั้นทำเดเมี่ยนพ่นลมหายใจยาวเหยียดอย่างเหนื่อยหน่าย ยอมปล่อยให้เพื่อนสนิทหิ้วตัวไปตามทางเดิน

เมื่อผ่านห้องของลิซซี่ เสียงแปลก ๆ คล้ายเครื่องยนต์ติดขัดก็ดังลอดออกมา 

จอนลอยผ่านห้องนั้น เลยไปยังทิศที่ห้องของตนตั้งอยู่ เมื่อถึงก็วางร่างของเพื่อนลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ซุกศรีษะเข้ากับแผ่นอก แนบใบหน้าลงชิดกับฝั่งเดียวที่มีก้อนเนื้อแห่งชีวิตเต้นอยู่

จอนคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองและเดเมี่ยน ผ่อนลมหายใจเตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงเลื่อยยนต์ยังคงดังก้องในยาน แต่มันถูกฝังกลบด้วยจังหวะหนักแน่นสม่ำเสมอจากหัวใจของคนในอ้อมกอด เสียงคุ้นเคยที่ทำให้สบายใจได้เสมอ

เพลงกล่อมชั้นดีของโจนาธาน มาจากคนเพียงคนเดียว

…..

[special]

จอนขยับตัว ท่ามกลางม่านหมอกแห่งความงัวเงีย จิตใจนึกขอบคุณพระเจ้าที่ประทานฝันดีและการหลับสนิทที่ไม่ได้พบเจอมาหลายคืนให้ แขนเลื่อนไปโอบรัดกอดหมอนอุ่น ๆ ข้างตัวแน่นขึ้น

เดี๋ยวนะ.. หมอนข้างอุ่น ๆ ?

ห้องเรามันมีหมอนข้างซะที่ใหนเล่า!!!

จอนสะดุ้งตัวตื่นเต็มตา ทะลึ่งพรวดพราดถอยกรูดจนหงายหลังตกขอบเตียง

“เสียงดังรบกวนคนอื่นจริงโจนาธาน”

จอนยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นห้อง ยกมือขึ้นมายีหัวตัวเองพลางมองเดเมี่ยนที่มาอยู่นี่ได้อย่างไรก็ไม่ทราบเอ่ยพูดโดยไม่ลืมตา

 "ในครั้งหน้าฉันจะพิจารณาเรื่องการติดแผ่นเก็บเสียงใส่ห้องของลิซซี่ให้ ตอนนี้ทนไปก่อนแล้วกัน" 

"เดี๋ยว- นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ฉันจะพูด นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!?" จอนโวยวายใส่เดเมี่ยนที่ยังคงทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน หลับตาพริ้มด้วยใบหน้านิ่งสงบ แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"หุบปากสักทีโจนาธาน น่ารำคาญ" พูดจบเจ้าตัวก็จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด หันหลังใส่แล้วซุกใบหน้าลงกับหมอนของเขา

คำตอบที่ไร้ประโยชน์ทำเอาจอนต้องอ้าปากค้าง เช้านี้มันอะไร โดนเพื่อนสนิทบุกมายึดห้องนอนหรอ? นี่ฝันรึเปล่า

เดี๋ยว- ฝัน?

นั่นไม่ใช่ฝัน?

"ฮะ?"

 สิ้นคำเสียงโหยหวนแปลก ๆ จากคำคอก็ดังตามมา 

"หุบปากเดี๋ยวนี้จอน!!!" 

และเดเมี่ยนที่หงุดหงิดจากอาการนอนไม่พอก็ลุกขึ้นมาแผ่ออร่าทะมึน 

เสียงโครมครามปลุกให้สาวน้อยมหัศจรรย์ต้องรีบปรี่ลุกจากเตียงมาห้ามศึกของแบทแมนและซุปเปอร์แมนในเช้าวันนั้น โชคดีที่ยานไม่เสียหายอะไรหนัก แต่ก็ต้องแลกมาด้วยรอยยิ้มสาสมใจและเสียงหัวเราะของสาวน้อยที่พวกเขาทั้งคู่ไม่อาจหาคำตอบได้ว่าสีหน้าแบบนั้นของหล่อนแปลว่าอะไรกันแน่ 

ในที่สุด เรื่องจบลงที่ลิซซี่ไม่เคยหยุดล้อพวกเขาว่าเป็นOld married อีกเลยนับจากนั้น

Thank you for reading.