รัก(แรก)ครั้งนี้ กับรุ่นพี่สุดเพอร์เฟค

{Punpun}

เข้ามหาลัยแล้วสินะเรา ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ที่ฉันได้เข้ามหาลัยแห่งนี้เพราะได้โควต้า //ถือว่าเป็นโชคดีของฉันแหละนะ//^○^ ฉันไม่ได้มีอะไรเหมือนคนอื่นเขา ฉันอาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อฉันเสียไปตั้งแต่ฉันเพิ่งอายุเพียง 6 เดือน ทำให้แม่ฉันต้องลำบากมากทีเดียวเลยแหละ(แต่ฉันว่าเเม่ฉันเป็นหญิงแกร่งนะ)°^° ครอบครัวฉันไม่ได้มีฐานะ แต่ละวันต้องหาเช้ากินค่ำ เพราะฉะนั้นฉันเลยต้องตั้งใจเรียนเพื่อที่จะมีงานดีๆทำ อ้อ!เกือบลืมแนะนำตัวไปแหน่ะ ฉันชื่อปันปัน ชนัสสรณ์ นิรัตน์วุฒิ ฉันอยู่ปี 1 เรียนเอกบริหารธุรกิจ ฉันได้เรียนฟรีนะ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ 'โควต้า' ยังไงล่ะ ((สมองฉันระดับหัวกะทิเชียว))^○^' ไม่ได้โม้นะ //

แดดเมืองไทยนี่ยังร้อนเหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเลยแฮะ>○<สงสัยวันนี้ฝนต้องตกหนักแน่ๆเลย มันเป็นลางสังหรณ์ส่วนตัวอ่ะนะซึ่งนั่นไม่เคยพลาด ฉันออกจากบ้านมาขึ้นรถโดยสารที่มีแต่ผู้คนเต็มไปหมด อัดแน่นกันอยู่ในรถอย่างกับปลากระป๋องแแหน่ะ ตามก็มีผู้คนมากมายเบียดกันเต็มไปหมด (นี่แหละนะกรุงเทพฯ)ช่วงเวลาทำงาน สายๆก็จะรถติด (ทุกวัน-.-)ทำให้เป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อสำหรับฉันที่สุดเลยล่ะ

》รถจอดหน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งฉันก็เพิ่งเคยเห็นที่นี่เป็นครั้งแรกไม่นึกว่าจะมีมหาลัยที่สวยงามดั่งปราสาทพระราชวังมาก่อน "โห!!!°○°แค่หน้ามหาลัยก็ใหญ่แล้ว แล้วข้างในจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย!!!"ฉันพูดเบาๆเมื่อลงจากรถโดยสาร เอาล่ะ... Go!!

ข้างในมหาลัยน่าอยู่ร่มรื่นไปหมด ทางเดินเป็นทางสีเทาๆที่มีหินอ่อนหลากหลายลักษณะอย่างกับลูกไม้หลากสี ระหว่างทางมีต้นไม้น้อยใหญ่อยู่เต็มไปหมดมีผีเสื้อโบยบินไปเกาะเพื่อดูดเอาน้ำหวานของดอกไม้อยู่ต็มไปหมด อย่างกับดินแดนมหัศจรรย์อย่างนั้นแหละ "ฮื่มมมมมม สวยจริงๆ"นี่เป็นประโยคแรกที่ฉันพูดตั้งแต่เดินเข้ามา ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงตึกคณะบริหารธุรกิจที่ฉันจะเรียน และเห็นบอร์ดขนาดใหญ่ตั้งไว้ระหว่างตึกคณะบริหารธุรกิจกับตึกคณะนิเทศน์ศาสตร์ ใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มขนาดนี้คงไม่ให้บุคลากรธรรมดาแล้วสินะเนี่ยย...

《นายณวัตร พิทักษ์ธศิรตรา(ผู้อำนายการและผู้ก่อตั้งมหาลัย)

นางชลธิชา พิทักษ์ศิรตรา(รองผู้อำนวยการและผู้ก่อตั้งมหาลัย)

นายชินกฤต พิทักษ์ศิรตรา นักศึกษาปี 4 คณะนิเทศน์ศาสตร์(ลูกชายคนโตของผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัย)ดูดีจัง

นางสาวนิรารัตน์ พิทักษ์ศิรตรา นักศึกษาปี 1 คณะคอมพิวเตอร์ธุรกิจ (ลูกสาวคนเล็กของผู้ก่อตั้งมหาลัย)นี่ก็สวยจริงๆ

/ต้องเคารพและให้เกียรติสินะ เพอร์เฟคทุกอย่างจริงๆคนตระกูลนี้ หน้าตาดี มีฐานะ ฉลาด ต่างกับฉันลิบลับ ฉันจะต้องตั้งใจเรียนเพื่อที่จะได้ทำงานดีๆ ให้แม่ได้สบายให้ได้เลย ^○^ (แต่คงยากเพราะฉันกับแม่ไม่มีอะไรเป็นต้นทุนเลย)

กรี๊ดดดด!!!! อ๊ายยยยยยย!!!! พี่ชิน!!!!! พี่ชินมาแล้วว "เสียงโวยวายอะไรน่ะ"ยืนทำอะไรกันเยอะแยะน่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ ลองไปดูสักหน่อยดีกว่า

พี่ชินขาาาา พี่ชินมาแล้ว พี่ชินนนน!!!! โอ้ย!!อะไรกันเนี่ยชนกันไม่ดูบ้างเลยหรือไงกัน หืมม อะไรน่ะ รถคันดำสุดหรูกำลังเลี้ยวเข้ามาจอดยังมหาลัยใกล้ๆกับตึกเรียนของฉัน ฉันสงสัยเลยเดินเข้าไปถามผู้หญิงที่กำลังจับกลุ่มรวมกันที่กำลังกรี๊ดกร๊าดอยู่แถวๆนั้น "เอ่อ...ขอโทษนะคะ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ" "นี่เธอไม่รู้จักพี่ชินหรอ ชินกฤต พิทักษ์ศิรตรา น่ะ อ๋อ...นี่เธอคงเป็นเด็กปี 1 สินะ ฉันถึงไม่คุ้นหน้า ดูลักษณะท่าทางแล้ว คงไม่มีฐานะอะไรสินะ บ้านนอก!!!" อะไรกันฉันถามแค่นี้ทำไมต้องมาว่ากันด้วย แต่ก็จริงอย่างที่เขาว่าแหละ ฉันมันไม่มีฐานะ อดทนไว้นะปันปัน เราต้องผ่านมันไปได้ ผู้หญิงกลุ่มนั้นหัวเราะอย่างสนุกสนาน จากนั้น ประตูรถก็ถูกเปิดออกโดยบอดี้การ์ดสองคน พร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นกว่าเดิม //ดาราบุกมหาลัยหรือไงเนี่ย-.- มีใครคนหนึ่งกำลังก้าวเท้าออกจากรถสุดหรูคันนั้นอย่างช้าๆ ผู้ชายผมซอยสีดำขลับประมานต้นคอ ดวงตาคมกริบ สีตาเป็นสีน้ำตาลมรกต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวสวยคม ผิวขาว สูงประมาณ186-190 เซนติเมตร (ซึ่งฉันสูงแค่ 160 เอง T^T)ใส่ชุดนักศึกษาของมหาลัย ตรงเสื้อหน้าอกทางขวา ติดเข็มกลัด รูปมงกุฏสีทอง น่าจะเป็นสัญลักษณ์ของคนมีตำแหน่งแหละมั้ง แต่เอ๊ะ!! คุ้นๆ นี่มันพี่ชินกฤตลูกชายคนโตของตระกลูพิทักษ์ศิรตรานี่ แต่ทำไมสาวๆต้องมากรวมกลุ่มกันกรี๊ดอะไรกันแบบนี้ด้วยนะ ร้อนก็ร้อนเข้าห้องดีกว่า น่าเบื่อซะไม่มี นี่ขนาดวันแรกนะเนี่ย

เมื่อฉันหันหลังกำลังจะเดินไปตึกเรียนฉันเสียงกรี๊ดต่างพากันหยุดลง ทำให้เงียบมากผิดปกติ ฉันรีบหันไปดูปรากฏว่า ผู้ชายคนที่ทำให้สาวๆพากันกรี๊ดมากมายขนาดนั้น กำลังมองและเดินมาทางฉัน มันชักจะแปลกๆแล้ว ต้องรีบขึ้นห้อง ฉันที่กำลังจะรีบเดินเพื่อไปเข้าห้องเรียนนั้นต้องหยุดชะงัก พร้อมกับเสียงเรียกของผู้ชายคนหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังนั้นก็คือรุ่นพี่ชินกฤตนั่นเอง"เดี๋ยวก่อน" "ค คะ?"ฉันรีบหันและตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก "นี่บัตรนักศึกษาเธอ" ฉันรีบสำรวจกระเป๋าสะพายตัวเองทันที ○.○ "ซวยแล้ว!!! ทำไมไปอยู่กับเขาได้นะ"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ฉันเห็นมันหล่นอยู่ตรงที่รถฉันจอดน่ะ อ่ะ เอาไปคืน"รุ่นพี่ชินพูดพร้อมกับยื่นบัตรนักศึกษามาให้ ฉันล่ะอายจริงๆที่ทำของสำคัญแบบนี้หล่นเกือบหาย แถมลูกชายของผู้ก่อตั้งมหาลัยยังเก็บได้อีก ยิ่งไปกว่านั้นทำไมทุกคนต้องจ้องมองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันด้วยเนี่ยย T^T "ขอบคุณค่ะ"ฉันรีบขอบคุณแล้วหยิบบัตรจากมือเขามา แล้วกำลังจะก้าวเท้าเข้าห้อง แต่มีเสียงส่งท้ายมาว่า "นี่เห็นเป็นเด็กใหม่เฉยๆหรอกนะ ทีหลังถ้าไม่รู้จักดูแลรับผิดชอบของสำคัญขนาดนี้ ฉันจะเอามันไปเผาทิ้งซะ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม" อึ๋ยยยยย ดุจังเลยมาวันแรกก็โดนซะแล้ว ฉันรีบวิ่งเข้าห้องไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น //ก้คนมันอายนี่นา วันแรกก็ปวดหัวเลย~~~ @_@ แม่คะ หนูว่ากว่าหนูจะประสบความสำเร็จหนูสมองหนูคงได้พังไปล้านรอบแน่ๆเลยค่ะ เห้ออออออT^T

=โปรดติดตามตอนต่อไป=