ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ทนได้ก็ทนไป! 100%
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป....
จีมินยังคงเป็นผู้จัดการให้เขาเหมือนอย่างเคย อาทิตย์ที่ผ่านมาเธอและเขาทำงานร่วมกันได้อย่างราบรื่นจนไม่น่าเชื่อ เขาเองก็คอยรับฟังความคิดเห็นจากเธอบ้างหรือขัดบ้างแล้วแต่อารมณ์ของเขา เหมือนอย่างวันนี้ที่เขาดูจะใจดีเป็นพิเศษ
"อิ่มแล้วเหรอ?" เขาถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวรวบช้อน
"ค่ะ"
"เธอกินยังไม่ถึงสิบคำด้วยซ้ำ อิ่มได้ยังไง" ที่เธออิ่ม เพราะเธอยัดมันไม่ลงต่างหาก เหตุผลก็เป็นเพราะอารมณ์ของเขา ที่จู่ๆก็ชวนเธอมากินข้าว เดี๋ยวก็ถามสารทุกข์สุขดิบทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยถาม จะไม่ให้เธอระแวงได้ยังไงเล่า
"ก่อนหน้านี้ฉันกินขนมรองท้องมาแล้วค่ะ เลยไม่ค่อยหิวเท่าไหร่"
"อืม ถ้าหิวก็หาอะไรกินด้วยล่ะ"
"........." เห็นมั้ยล่ะ? เขาแปลกไป แต่ก่อนเคยทำแบบนี้มั้ย? ไม่!
"เป็นอะไรไป ไม่สบาย?"
"เปล่าค่ะ.....เอ่อ...ฉันขอถามอะไรคุณได้มั้ยคะ?"
"อือ ถามมาสิ"
"คุณสมองกระทบกระเทือนอะไรรึเปล่า" เขาหยุดนิ่งทันทีที่เธอพูดจบประโยคก่อนจะหัวเราะออกมาฉาดใหญ่ราวกับสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องที่โคตรน่าตลก
"ทำไม? มันแปลกขนาดนั้นเลยรึไงที่ฉันทำแบบนี้"
"ใช่ค่ะ มันแปลกมาก" เธอตอบตรงๆ
"พอฉันทำดีเธอก็ว่ามันแปลก พอฉันใจร้ายเธอก็ว่าฉันเอาแต่ใจ ฉันว่าเธอต่างหากที่สมองกระทบกระเทือน" นี่ไงล่ะ มินยุนกิคนเดิมกลับมาแล้ว ผู้ชายปากร้ายคนเดิมเพิ่มเติมคือมากขึ้นทุกวัน!
"ฉันก็แค่ไม่ชินที่คุณพูดดีกับฉัน ทั้งที่แต่ก่อนคุณไม่เคยทำ"
"ก็ตอนนี้ฉันอยากทำ! แต่ถ้าเธอไม่ให้ฉันทำ ฉันไม่ทำก็ได้!"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!" จีมินรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผลเพราะชายหนุ่มงอนตุ้บป่องเดินหนีเธอไปเสียแล้ว
บ่ายแก่ของวัน....
เขายังไม่ยอมพูดกับเธอจนถึงตอนนี้! ทั้งๆที่เรื่องนั้นมันก็ผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว นอกจากเขาจะเอาแต่ใจแล้วเขายังขี้งอนอีกด้วย -_-
"กาแฟมั้ยคะ?" เธอถามพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ เบะปากมองบน!
"ฉันกำลังง้อคุณอยู่นะ"
"ใครขอ! จะไปไหนก็ไปเลยไป!" เขาออกปากไล่ด้วยอารมณ์งอนๆ อีกทั้งยังเสหน้าไปมองทางอื่น
"อย่าเสียงดังนักสิคะ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าคุณกับฉันไม่ถูกกัน ทั้งๆที่ฉันเป็นผู้จัดการให้คุณ" จีมินตำหนิเขาไปตามความจริง แต่เขากลับส่งเสียงดังราวกับอยู่กันสองคน ทั้งๆที่ความเป็นจริงไม่ใช่เลย
"อย่ายุ่งได้ป่ะ!?"
"ไม่ยุ่งไม่ได้ค่ะ เพราะวันนี้ทั้งวันเรายังต้องทำงานร่วมกันอีกหลายชั่วโมง ถ้าคุณจะงอนก็ขอให้เลิกงานหรือตอนอยู่บ้านเท่านั้น เข้าใจนะคะ"
"สั่งๆๆๆยิ่งกว่าแม่ฉันอีกนะ"
"พูดจาไม่สุภาพเลยนะคะ!" หญิงสาวตำหนิเขาด้วยสายตา กดเสียงต่ำเป็นเชิงเตือนให้เขารู้ว่าที่นี่คือที่สาธารณะ แขกไปใครมาก็เยอะแยะ ถ้าเธออยู่กับเขาสองคนเขาจะพูดหรือทำอะไรก็ว่าไปอย่าง
".........."
"ถือว่าฉันขอนะคะ"
"ไม่!!"
"ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าเสียงดัง คนมองเราอยู่นะ" หญิงสาวว่าพลางเหลือบไปมองกลุ่มทีมงานที่ยืนถัดไปอยู่ไม่ไกลนัก พวกหล่อนยืนซุบซิบอีกทั้งยังหันหน้ามาทางเธอและเขา ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังนินทาอยู่แน่ๆ
"แล้วถ้าฉันทำตามที่เธอบอก ฉันจะได้อะไร" เขานี่มัน..... ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ
"อะไรก็ได้ค่ะ"
"แน่นะ?"
"ค่ะ!"
"ถ้าเธอคืนคำ เธอตายคาเตียงแน่!" เขาว่าพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แพรวพราวไปด้วยความร้ายกาจ กระดิกคิ้วให้ก่อนจะเดินไปทำงานของตัวเองต่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า 'ตายคาเตียง' นั่นหมายความว่ายังไง คงจะมีแค่เด็กอนุบาลเท่านั้นแหละที่ไม่รู้
@บ้าน....
"ตามฉันมาข้างในหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย!" สีหน้าบ่งบอกว่าจริงจังสุดๆ ไหนจะน้ำเสียงนั้นอีก เธอชักกังวลแล้วสิว่าเขาเป็นอะไรไปอีก...
"มีอะไรรึปะ...โอ๊ยคุณ! ฉันเจ็บนะ!" ไม่ทันที่เธอจะถามเขา จีมินก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดที่อยู่ๆชายหนุ่มก็คว้าข้อมือเธอขึ้นมา อีกทั้งยังออกแรงบีบจนสุดกำลัง
"เธอไปหาพ่อกับแม่ฉันทำไม!? ไปกับใคร! ไปเมื่อไหร่!?"
"ฉัน....." เธออึกอัก
"ตอบมา!!"
"คุณก็ปล่อยมือฉันก่อนสิคะ แล้วฉันจะบอก"
"เธออย่าเล่นลิ้นกับฉันนะปาร์คจีมิน"
"เล่นลิ้น? ไม่ค่ะ มันสกปรก" ใช่ เธอไม่ควรพูดคำนี้ในสถานการณ์เช่นนี้เลย บ้าจริงๆ
"!!!!!"
"โอ๊ยๆ! โอเคค่ะๆ ฉันบอกก็ได้" หญิงสาวจำต้องเอ่ยปากยอมอย่างห้ามไม่ไหวเพราะแรงที่เขาส่งผ่านมือหนานั้นทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆ
"ตอบมาตามความจริง!"
"ค่ะ!.....ที่ฉันไปหาแม่ของคุณก็เพราะว่าฉันอยากทำความรู้จักกับพวกท่าน แต่ฉันไม่ได้ไปคนเดียวนะคะ ฉันไปกับคุณแจบอมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว"
"แล้วมันก็ยอมพาเธอไปง่ายๆ?"
"......" เธอก้มหน้างุด
"เธอชักจะก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวฉันมากเกินไปแล้วนะ!" รอบนี้เขาโกรธเธอจริงๆและก็โกรธมากด้วย เธอมีตำแหน่งเป็นแค่ 'ผู้จัดการส่วนตัว' และแน่นอนว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้ครอบครัวของเขา แล้วเธอกล้าดียังไง!
"ฉันไม่ได้ก้าวก่ายนะคะ! แค่ไปสวัสดีพวกท่านฉันผิดมากเลยรึไง!?"
"ไม่ต้องย้ำว่าฉันผิดขนาดนั้นก็ได้ค่ะ! ฉันยอมรับก็ได้ ฉันขอโทษ!"
"คำขอโทษที่ไม่จริงใจของเธอ ฉันไม่ต้องการ!"
"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง!?" ระดับเสียงของทั้งคู่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นมาอยู่ในอกจนจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ เขาสะกดกั้นอารมณ์ไว้ให้ถึงที่สุดแล้วนะ แต่ถ้าความอดทนของเขาหมด เขาไม่รับรองความปลอดภัยของเธอ
"เธอไม่ได้มีความสำนึกผิดใดๆเลยสินะ!"
"........." ทำไมเธอจะไม่รู้สึกล่ะ ยิ่งเห็นเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้เธอก็ยิ่งรู้สึก
"ผู้หญิงแบบเธอ...มันน่าขยะแขยง!"
"คุณยุนกิ มากไปแล้วนะคะ! คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉันแบบนี้!" เสียงเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มคลอ เธอแทบทนไม่ได้ที่เขาพ่นวาจาร้ายใส่ขนาดนี้ แต่คำๆเดียวที่บอกกับตัวเองคือ 'ทน'
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์! และรู้ไว้ด้วยว่าฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง แม้กระทั่งตัวเธอ!"
"คุณหมายความว่ายะ....อื้อ!!" เขาถลาเข้ามาประกบปากบางอย่างรวดเร็วด้วยโทสะที่กำลังพลุกพล่าน เน้นจูบหนักๆโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเช่นไร รสจูบครั้งนี้มีแต่ความโกรธและความรุนแรง ชายหนุ่มตวัดมือเข้าที่เอวบางอย่างแน่นหนาราวกับกาวตราช้าง สอดมือหนาเข้าที่ท้ายทอยของอีกฝ่ายเพื่อกันเธอขยับหนี เขากัดริมฝีปากเล็กของคนตรงหน้าด้วยความโกรธจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปากได้เป็นอย่างดี เขามันเลว! ใช่ไง! เขาก็ไม่เคยบอกสักครั้งว่าเขาเป็นคนดี
"ปะ...ปล่อยนะ!" หญิงสาวว่าเสียงสั่นพลางทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เม้มริมฝีปากตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจู่โจมได้อีก
"........." เขาเงียบ แต่กลับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์
"คุณมันบ้า! ฉันเกลียดคุณ!"
"แน่ใจว่าเธอเกลียดฉัน?" แกล้งถาม ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอรู้สึกยังไง
"กรี๊ด! คุณจะทำอะไร!" จีมินเผลอกรี๊ดอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นจนตัวลอยก่อนจะพาเธอมาที่ห้องของเขา โยนอวบลงไปบนเตียงที่นุ่มนิ่ม แต่ถ้าตามหลักความเป็นจริงมันเจ็บจนหลังแทบหัก
"โอ๊ย! เจ็บ! กรี๊ด!" เธอกรีดร้องออกมาอีกรอบเมื่อร่างสูงของยุนกิกระโจนขึ้นมาคร่อมร่างของเธอไว้ รวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียว สถานการณ์แบบนี้เธอรู้เลยว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป
"พูดอีกทีสิว่าเธอเกลียดฉัน"
"........"
"เธอต้องทำให้ฉันเปิดปากเธอเองใช่มั้ย หืม?"
"คุณมันโรคจิต! บังคับให้คนอื่นพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่อยากพูด!"
"ปากเก่งนักนะ ถ้าเธอโดนขึ้นมาจริงๆ เธอจะด่าฉันไม่ออก" เขาตั้งใจเน้นคำว่า 'โดน' เป็นพิเศษ อีกทั้งยังแกล้งใช้มืออีกข้างเกลี่ยตามพวงแก้มที่กำลังแดงระเรื่อ
"คุณ! ปล่อยฉันได้แล้วนะ!"
"ไม่มีใครบอกเหรอว่าถ้าใครหลุดเข้ามาในถ้ำเสือแล้ว ไม่มีใครหลุดออกมาง่ายๆหรอกนะ"
"คุณอย่ามาพูดสองแง่สองง่ามกับฉันนะคะ! ฉันไม่เล่นด้วยหรอก!" ว่าพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการเกาะกุมแต่ยิ่งออก แรงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกดเธอลงบนเตียงมากขึ้นเท่านั้น
"........."
"ฉันบอกให้คุณปล่อยฉันเป็นรอบที่สิบแล้วนะ ฟังฉันสักทีเถอะ!!"
"อื้ม ปากดี?" พูดจบ เขาก็จู่โจมใส่คนใต้ร่างที่กำลังจะอ้าปากเถียงเขาไว้ได้ทัน เป็นจัง หวะเดียวที่ลิ้นหนาของเขาเข้าไปสำรวจในโพรงปากเล็กได้อย่างทันท่วงที ก่อนเขาจะผละริมฝีปากออกแล้วเลื่อนต่ำลงมายังลำคอขาวระหง ดูดเม้มหนักๆหนึ่งทีก่อนจะลุกลามไปตามอารมณ์ จนกระทั่งถึงหน้าอกอวบอิ่มที่ถูกเสื้อตัวหนาปกปิดเนินอกขาวๆที่พยายามดันออกมาสู่โลกภายนอก
"ฮึก! พะ...พอแล้ว" เสียงสะอื้นของคนใต้ร่างส่งผลให้ชายหนุ่มหยุดนิ่งทันที เขาเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพบว่าใบหน้าหวานเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา ปากเล็กสั่นเทาราว กับคนจับไข้ ความรู้สึกผิดพุ่งปรี๊ดขึ้นมาแทนที่ความโกรธอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"ฉันจะออกไปข้างนอก! เธอเองก็กลับบ้านไปได้แล้ว" แต่กลับไม่มีคำขอโทษใดๆออกมาจากปากชายหนุ่ม เขาเชื่อว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนผิด มีเหตุผลอะไรล่ะที่เขาจะต้องขอโทษ
หลังจากที่เขาออกไป จีมินก็กลับมาบ้านพักของตัวเองด้วยใจที่บอบช้ำ นับว่าเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้ชายลวนลามได้ถึงขนาดนี้ เธอแทบไม่เคยให้ใครแตะเนื้อต้องตัวได้ง่ายๆ แต่กับเขา.....
"คนใจร้าย" พูดพลางมองรูปภาพชายหนุ่มในมือก่อนจะขยำจนยับยู้ยี่ จากขยำเป็นฉีกทิ้ง ก่อนที่เศษรูปภาพจะไปนอนแมะอยู่ในถังขยะ
ติ๊งงงง!~
เสียงข้อความทำให้เธอละความสนใจจากสิ่งตรงหน้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่าน พลันคิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันเมื่ออ่านจบ
[[[เธออยู่ไหน!? ทำไมยุนกิถึงไปอยู่ที่ผับได้ รีบไปตามตัวเขากลับมา ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้]]]
คนที่ส่งข้อความมาคือแจบอม ที่เขารู้เพราะพนักงานในบริษัทถ่ายรูปมาให้ดู และเขาก็ไม่ได้ว่างพอที่จะไปลากคอเพื่อนตัวดีกลับมา จึงบอกให้เธอช่วยอย่างที่เห็น
ผับP
ผับP
จีมินรีบวิ่งเข้ามาในผับทันทีที่แท็กซี่จอดสนิท โชคยังดีที่เธออายุเลย18มาแล้ว นั่นทำให้เธอเข้าออกสถานบันเทิงแบบนี้ได้อย่างสบายโดยไม่มีข้อกังขา หญิงสาวมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร่างสูงของยุนกิก่อนจะไปสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนัวเนียกับผู้หญิงอีกคนอยู่ในมุมมืดของโต๊ะ แค่มองก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นคือเขา!
"กลับบ้านค่ะ!!" เธอกระชากเขาออกจากผู้หญิงคนนั้นอย่างสุดแรงจนทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน
".........." เขาเงียบ ก่อนเธอจะตัดสินใจคว้ามือของเขาแล้วออกแรงดึงให้เขาเดินตาม แต่ทว่าคนตัวสูงกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง
"คุณก็รู้ว่าถ้าคุณมาในสถานที่แบบนี้ มันไม่ดีต่อตัวคุณ!"
"..........."
"รีบกลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูบริษัท!"
"..........."
"คุณอย่าเงียบสิ! คุณจะเถียงหรือด่าฉันก็ได้ แต่อย่าเงียบ มันทำให้ฉันใจไม่ดี!"
"..........." ชายหนุ่มมองหน้าหวานนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะสะบัดมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย โดยไม่ลืมคว้าข้อมือของผู้หญิงคนนั้นออกมาด้วย
"คุณจะไปไหนคะ!?" จีมินวิ่งมาตัดหน้าเขาไว้ได้ทันก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูรถ
"ถอยไป"
"ไม่ถอยค่ะ! จนกว่าคุณจะยอมฟังและกลับบ้านไปกับฉัน!"
"ฉันบอกให้เธอถอยออกไป!" เขากัดฟันกรอด
"ไม่ค่ะ!!"
".........." ยุนกิจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าที่ยังดื้อดึงไม่เลิก ในเมื่อเขาบอกแล้วเธอไม่ฟัง เห็นทีเขาคงต้องใช้กำลังเข้าสู้ คิดได้ดังนั้นก็ผลักเธอให้หลีกทาง ส่งผลให้ร่างอวบถลาลงไปกองกับพื้นด้วยแรงผลักของเขา เหตุการณ์ทุกอย่างทำให้เขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตีหน้าขรึมเหมือนเดิม
"เอากุญแจรถมาค่ะ เดี๋ยวฉันขับให้ คุณจะไปไหนบอกฉันมา!" ดันทุรังขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะแบมือขอกุญแจรถจากเขา แต่ไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มจะยอมให้ง่ายๆ หญิงสาวจึงถือวิสาสะล้วงเข้าไปหยิบในกระเป๋ากางเกงของเขาเองสะเลย จนทำให้ชายหนุ่มตวัดสายตาอย่างเคืองๆแต่ถึงกระนั้นก็ยอมขึ้นไปนั่งบนรถแต่โดยดี
"จะให้ฉันไปส่งไหนคะ?"
"........."
"คุณยุนกิคะ เธอถามว่าให้ไปส่งไหน" ลืมบอกไปว่าเขาพาหล่อนคนนั้นมาด้วย!
"ม่านรูด" เขาตอบเสียงนิ่ง
"ม่านรูด!? คุณจะไปที่นั่นทำไม"
"กินข้าวมั้ง!? เธอโตพอที่จะรู้เรื่องพวกนี้แล้วนะ อย่าแกล้งตีหน้าซื่อหน่อยเลย"
"ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉันจะไม่ไปส่งคุณที่นั่น"
"งั้นเธอก็ลงจากรถฉันไปสิ ฉันจะไปเอง!"
".........." ถ้าให้เลือกระหว่างปล่อยเขาให้ไปเองกับมีเธอไปด้วย แน่นอนว่าเธอเลือกอย่างหลัง อย่างน้อยเธอก็ยังรู้ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ที่ไหนถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาจะทำ มันจะอุบาตและทุเรศมากก็เถอะ
ม่านรูด....
"อยากตามมามั้ยล่ะ?" เขาลองถามเล่นๆก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าจีมินตั้งใจหลบหน้าเขาเพราะอาย ก่อนร่างสูงจะพาแม่คู่ขาของเขาเข้าไปยังห้อง....ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าเธอจะเข้ามาเหยียบในที่แบบนี้ ที่ๆเฒ่าหัวงูพาเด็กของตัวเองมา...บรึ๋ย! แค่คิดก็สยองแล้ว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป.....
ด้านของชายหนุ่ม เขายังคงนั่งเล่นโทรศัพท์ต่อไปอยู่บนเตียง โดยมีแม่นางแบบสาวนั่งหน้าบึ้งตึงมองเขาอยู่ห่างๆอย่างไม่สมหวัง คิดว่าคนอย่างเขาจะทำอะไรหล่อนงั้นเหรอ? ประเมินค่าในตัวเขาต่ำเกินไปแล้ว
"คุณยุนกิคะ! ถ้าคุณไม่ทำอะไรจะให้ฉันนั่งอยู่เฉยๆทำไม!?"
"อย่าพูดมากได้ป่ะ! อยู่เฉยๆจนกว่าฉันจะสั่ง"
"ก็ได้ค่ะ!" ถือว่าหล่อนมีบุญมากนะที่ได้นั่งมองหน้าเขานานขนาดนี้ถ้าเทียบกับแฟนคลับแล้วล่ะก็แค่เสี้ยวหน้ายังไม่ได้มอง
"กรี๊ด!" หล่อนกรีดร้องเสียงดังพร้อมกับดีดดิ้นอยู่บนพื้นเมื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มก็ถอดเสื้อของตัวเองออก เผยให้เห็นก้อนเนื้อที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามน่าสัมผัส
"หุบปาก!! แล้วอยู่เฉยๆ" นิ้วแกร่งชี้ใส่เป็นเชิงสั่ง ก่อนจะเดินไปยังประตู ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาหล่อนมาเป็นไม้กันหมา
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เขาเคาะประตูรถสองสามที ก่อนที่กระจกจะเลื่อนลงมาจนเห็นหน้าคนด้านใน จีมินขมวดคิ้วก่อนจะไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพแบบนี้ไม่บอกก็รู้ว่าผ่านศึกหนักมาหมาดๆ
"มีอะไรคะ?"
"เอาถุงยางในเก๊ะมาให้ฉันหน่อย"
"O.o"
"ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง"
"คะ ค่ะ" หญิงสาวตะกุกตะกัก ตั้งสติก่อนจะเปิดเอาของที่เขาบอกออกมาด้วยมือที่สั่นเทา โอ้ก็อด! นี่มันคลังเก็บถุงยางโดยเฉพาะรึไง ไม่ว่าจะหยิบจะจับอันไหนก็มีแต่กล่องถุงยางทั้งนั้น
"อะ...เอากี่กล่องคะ?"
"กล่องนึง"
"เอาแบบเรียบหรือแบบขรุขระ" เธอถามออกไปอย่างซื่อๆ ก็ที่เธอเห็นมันมีทั้งแบบเรียบและขรุขระ ไม่รู้ว่าเขาต้องการแบบไหนกันแน่ ถ้าเธอไม่ถาม เขาก็ต้องด่าเธอกลับแน่ๆ ฟันธงได้เลย!
"เอาแบบไหนก็เอามาเหอะ ฉันรีบ!" จีมินพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นก็คีบกล่องถุงยางแบบเรียบให้เขาอย่างรวดเร็ว
"บ้าที่สุดเลย!" เธอสบถเบาๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินเข้าไปแล้ว ใช่! เขามันบ้า! มีอย่างที่ไหนให้เธอพามาที่แบบนี้ แล้วยังจะให้เธอมานั่งเฝ้าเขากับแม่นางแบบสาวนั่นทำเรื่องอย่างว่าที่ม่านรูด คิดจะแกล้งเธอเรอะ? ฝันไปเถอะย่ะ!!
มาอัพแล้ววว พรุ่งนี้เค้าเปิดเรียนแล้วนะ อาจจะไม่มาอัพทุกวันแต่มาอัพให้แน่นอน อ่านแล้วเมนท์เป็นกำลังให้ด้วยเน้อ
BYE BYE
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น