มรสุมคนเถื่อน (YoongiBTS & Jimin15&)

ลำดับตอนที่ #11 : ความรู้สีกที่แปลกไป 100%

     ร่างสูงเดินวนไปวนมาจนทั่วห้อง หลังจากคืนนั้นเขาก็เอาแต่กังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดแต่เรื่องเธอกับเขาจนปวดหัว เหตุการณ์แบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน แน่นอนว่าเขากังวลมาก

"ลืม? เธอลืมง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง!" ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงคำของจีมินที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้ 

"ให้ตายเถอะ! เธอกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า!" ยุนกิเอามือทึ้งหัวอย่างหงุดหงิดก่อนเจ้าตัวจะรีบบึ่งรถไปคุยกับหญิงสาวให้รู้เรื่อง

     ทันที่รอยเท้าประทับลงบนพื้น ทุกสายตาก็จดจ้องอยู่ที่เขาเป็นตาเดียว เหตุก็เพราะชายหนุ่มไม่ได้ปกปิดใบหน้าเหมือนอย่างที่เคยออกไปข้างนอก แต่เขากลับมาในคราบของมินยุนกิที่ทุกคนรู้จักกันเป็นอย่างดี

"กรี๊ด!!! ยุนกิโอปป้า!"

"ใช่เขาจริงๆด้วย!!"

"เขามาทำอะไรที่นี่!!" เสียงซุบซิบของเหล่าลูกค้าและพนักงานต่างก็สุมหัวกันพร้อมกับยกมือป้องปาก ใบหน้าแต่ละคนฉาบไปด้วยความดีใจ แต่คนๆหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยคือจีมิน

"จีมินอ่า นั่นใช่นักร้องมั้ย? วงอะไรนะ แม่จำไม่ได้" 

"BTSค่ะ" 

"เอ้อๆ นั่นแหละๆ แล้วใช่คนที่ลูกไปเป็นผู้จัดการให้เขามั้ย"

"ค่ะ" เธอตอบในขณะเช็ดแก้ว

"นี่แหน่ะ! ยืนบื้ออยู่ทำไม! ออกไปต้อนรับเขาสิ"

"โอ๊ย! ป๊า! หนูเจ็บนะ!" ว่าพร้อมกับเอามือลูบหัวป้อยๆ

"ฉันบอกให้แกออกไปต้อนรับเขา ยังยืนนิ่งอยู่อีก ไปได้แล้ว เดี๋ยวตรงนี้ป๊าจัดการเอง" 

"รับอะไรดีคะ?" จีมินเอ่ยถามตามหน้าที่ แต่กลับเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบหน้า

"ฉันนึกว่าเธอจะไม่ออกมาหาฉันสะอีก"

"........" 

"ออกไปคุยกันหน่อย"

"ฉันยุ่งอยู่ค่ะ ไม่ว่าง"

"แค่แป็บเดียว ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอจริงๆ" 

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ รีบๆเลือกเมนูมาได้แล้วค่ะ ฉันมีหน้าที่ที่ต้องทำต่อ" 

"เธออย่าทำมาเป็นเมินฉันนะ! หันกลับมามองหน้าฉันเดี๋ยวนี้!" ยุนกิเพิ่มระดับเสียงขู่ขึ้นทีละนิด จนทำให้จีมินต้องหันกลับมาตำหนิทางสายตา

"ฉันไม่ได้เมินคุณค่ะ เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า"

"ปาร์ค จีมิน! อย่างี่เง่าได้ป่ะ!?" ชายหนุ่มยืนเต็มความสูงเผชิญหน้ากับหญิงสาว เขาหมดความอดทนกับเธอแล้วจริงๆ เธอเอาแต่เย็นชาใส่เขา เขาไม่ชินกับพฤติกรรมแบบนี้เอาเสียเลย

"ฉันขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะที่บริการไม่ดี ขอโทษจริงๆค่ะ" ร่างอวบโค้งหัวเพื่อเป็นการขอโทษก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ถึงขนาดที่บิดาและมารดายังงง

23.35น.  

ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะ ว่าเขายังอยู่ที่เดิม แต่หากนั่งรออยู่บนรถ รอดูการกระทำของหญิงสาวจนร้านปิด ถ้าเขาไม่แคร์เธอจริงๆคงไม่โง่มานั่งรอตั้ง9ชั่วโมงหรอก

"อื้อ! อ่อยอะ!" (ปล่อยนะ!) ยุนกิอาศัยจัง หวะที่หญิงสาวออกมาทิ้งขยะนอกร้าน ใช้มือปิดปากแล้วลากออกมาอยู่ในมุมมืด

"คุณยุนกิ! เล่นบ้าอะไรห๊ะ!!?"

"ถ้าฉันไม่ใช้วิธีนี้ เธอก็คงไม่ยอมออกมาคุยกับฉันดีๆ" 

"ฉันจะกลับ! เดี๋ยวป๊าเป็นห่วง!" 

หมับ! 

มือหน้าคว้าเข้าที่ข้อมือบางทันทีที่เห็นว่าเธอจะเดินหนีเขาไปอีกรอบ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นก็โอบรัดเอวบางเข้ามาหาตัวเอง

"คุณอย่ามาทำกิริยาแบบนี้แถวบ้านฉันนะคะ!" 

"ตะโกนให้คนช่วยเลยสิ! ทุกคนจะได้รู้ว่าเธอกับฉันมีความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่ลูกน้องกับเจ้านาย แต่เป็นผัวเมียกันแล้ว!"

"หยาบคาย! ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ"

"เธอไม่มีทางปฏิเสธมันหรอก เพราะทุกๆอย่างมันชัดเจนตั้งแต่คืนนั้นแล้ว"

"ชัดเจนเหรอคะ? ยังไง? อย่าลืมสิว่าคืนนั้นเราต่างไม่มีสติกันทั้งคู่ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง!" 

"........" เขาเงียบ

"หรือคุณจะเถียงว่ามันไม่ใช่!"

"เออ! ฉันไม่เถียงหรอก! ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ อุตส่าห์ฉันรู้สึกผิดอยากมาขอโทษ อยากแสดงความรับผิดชอบ ถึงแม้สิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่มีอะไรเลยก็ตาม แต่เธอกลับผลักไส เย็นชาใส่ บอกตรงๆเลยว่าฉันเสียความรู้สึก!" 

"ฉันไม่ได้ขอให้คุณมารับผิดชอบตั้งแต่แรกนี่ อีกอย่างฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าให้ลืมทุกอย่างไปซะ แล้วคุณรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกทำไม!"

"เพราะฉันรู้ไงว่าเธอเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดูจากครอบครัวเธอก็รู้แล้วว่าเป็นคนหัวโบราณ รับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้หรอก!"

".........." ใช่ เขาพูดถูกทุกอย่าง ถ้าเกิดพ่อกับแม่เธอรู้ พวกท่านทำใจยอมรับไม่ได้แน่ ถึงแม้เธอจะอยู่ในวัยผู้ใหญ่แต่มันก็ยังไม่ถึงเวลาในเรื่องแบบนี้ อีกอย่างเธอถูกปลูกฝังค่านิยมรักนวลสงวนตัวมาตั้งแต่เด็กๆ

"แล้วที่เธอบอกว่ามันไม่ชัดเจน งั้นก็ดูนี่ซะ!" เขาว่าพร้อมกับยื่นซองสีใสที่ข้างในบรรจุด้วยกระดาษทิชชู่ที่เครอะไปด้วยเลือดสีแดงผสมกับน้ำขาวขุ่นคล้ายกาว เขาไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร แล้วเกิดมาจากไหน

"........"

"อย่าคิดว่าเธอจะปิดบังฉันได้นะ"

"........" หญิงสาวก้มหน้างุด

"ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ แน่นอนว่าทุกคนอยากให้ฉันรับผิดชอบ แต่ฉันไม่เข้าใจ...ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากให้ฉันทำอย่างนั้น" 

"........"  เธอเงียบ

"หรือเธอคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ เป็นผู้ชายที่ไม่จริงใจ...."

"........." เธอเห็นแก่อนาคตเขาต่างหาก ถ้าลองมาเป็นเธอ ทุกคนก็จะทำแบบเดียวกับที่เธอทำในตอนนี้ ใครกันจะอยากให้ศิลปินที่ตัวเองรักต้องมาจบอนาคตเพียงเพราะแฟนคลับที่เรียกร้องกับสิ่งที่เสียไป ไม่มีหรอก ถ้ามี ก็แค่ส่วนน้อยเท่านั้น

"ถ้าเธอคิดอย่างนั้น บอกเลยว่าเธอคิดผิด! ถึงฉันจะเอาแต่ใจหรือเห็นแก่ตัวมากขนาดไหน แต่ฉันก็มีจิตสำนึกของความเป็นคนมากพอ"

"ที่คุณบอกจะรับผิดชอบ จะรับผิดชอบแบบไหน?" แอบหวังอยู่ลึกๆว่าคำตอบที่ได้จะเป็นแบบที่เธอคิด

".........."

"คุณตอบไม่ได้? ดีแล้วค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณตอบอะไร สถานะที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้มันดีที่สุดแล้ว เจ้านายกับลูกน้อง แฟนคลับกับศิลปิน สองอย่างนี้ฉันคิดว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว" 

"ฉันไม่เข้าใจเธอ....." เขาบอกพลางคลายอ้อมแขนออกจากเอวบาง

"ฉันก็ไม่เข้าใจคุณเช่นกันค่ะ คนที่ไม่ชัดเจนคือคุณต่างหาก" จีมินทิ้งปริศนาไว้แค่นั้นก็ผลักเขาออกห่างเบาๆก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในร้านโดยที่ไม่หันกลับมามองชายหนุ่มอีกเลย....

บ่ายแก่วันต่อมา....

   ความรู้สึกแรกที่เขารับรู้ได้คือ 'ปวดหัว' ปวดเหมือนสมองจะระเบิด ยิ่งคิดเรื่องเธอกับเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

"ฉันควรจะทำยังไงต่อไปกับสถานการณ์แบบนี้ดี" เขาพึมพำพร้อมกับยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก หลับตาลงเพื่อคลายความเครียด ไม่บอกก็รู้ว่าเขาคิดมากกับเรื่องนี้มากแค่ไหน ดูได้จากเส้นเลือดที่ปูดปูนขึ้นตามขมับ

"แล้วฉันจะคิดมากให้มันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อเธอไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด!" สบถอย่างหัวเสียก่อนจะกระฟัดกระเฟียดออกจากผ้าห่มผืนหนาแล้วตรงดิ่งเข้าไปอาบน้ำ

22.00น.

     รอแล้วรออีก รอจนก้นที่นั่งด้านไปเป็นที่เรียบร้อย แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจีมินจะกลับมาทำงานให้เขาอย่างที่เธอเคยบอกไว้ ไหนบอกว่าขอลาหยุดแค่วันเดียว นี่มันจะเข้าสู่วันที่สองอยู่แล้ว!

"เธอจะใจร้ายกับฉันมากเกินไปแล้วนะจีมิน" ยุนกิพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียง อ่อนๆคล้ายเหนื่อยใจ หลังจากที่เขาบึ่งรถมาหาเธอที่ร้านอีกครั้ง 

"ฉันไม่ได้ใจร้ายค่ะ"

"แล้วที่เธอทำอยู่เรียกว่าอะไร! แถมเธอยังเบี้ยวไม่ไปทำงานอีก"

"ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าค่ะ วันนี้พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บ้าน ฉันเลยต้องเฝ้าร้านแทน" 

"แล้วเธอคิดจะบอกฉันเมื่อไหร่? พรุ่งนี้? หรือว่าไม่บอกเลย?"

"ฉันกะว่าจะบอกคุณหลังจากเลิกงาน แต่คุณมาหาฉันก่อน" พูดเสร็จก็เอาแต่หลบหน้าๆ จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้ยังไง!

".........."

"ตอนนี้ร้านใกล้ปิดแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไร ก็กลับบ้านเถอะค่ะ"

"ไล่?"

"ขอโทษนะคะที่ต้องตอบตรงๆว่าใช่" จีมินโค้งหัวเล็กน้อยก่อนจะสะบัดก้นเดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่เดินได้ไม่ถึงห้าก้าว มือหนาก็คว้าเอวบางให้กลับมา ทำให้เธอถลาไปนั่งอยู่บนตักเขาพอดี

"ปล่อยค่ะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า" ดีไปอีกเปราะนึงที่ตอนนี้เธอกับเขาอยู่บนชั้นสองของร้านซึ่งไม่มีคนอยู่

"ไม่เห็นจะต้องอายเลยนี่"

"ไม่ได้อายค่ะ แต่มันไม่เหมาะที่จะมาทำสิ่งที่อุจาดตาในที่สาธารณะ"

"แล้วถ้าเกิดว่าฉันทำสิ่งที่อุจาดตาในที่ๆส่วนตัวล่ะ ได้ใช่มั้ย?"

"ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับคุณหรอกนะคะ" หญิงสาวแงะมือหนาออกจากเอวของตัวเอง จากนั้นก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงไปชั้นล่าง เช็คความสะอาดและความเรียบร้อยของร้านจนเสร็จสิ้น เหลือเพียงไล่เขาออกไปเท่านั้น

"ที่นี่ไม่ใช่ที่นั่งเล่น เชิญคุณออกไปได้แล้ว"

"ทำไม? ฉันอยากอยู่กับเมีย ผิดเหรอ?"

"........" ยอมรับว่าใจเต้นแรงที่ได้ยินเขาพูดคำนั้นขึ้นมา แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้ให้ถึงที่สุด

"ในเมื่อเธอทำเฉยชาใส่ฉัน ฉันก็กวนตีนเธอกลับได้เหมือนกัน" พูดจบก็กระดิกคิ้วให้อย่างกวนๆ 

"ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ต่อไปก็เชิญค่ะ ไล่ก็แล้วบอกก็แล้ว คุณก็ไม่ไปสักที งั้นคุณก็นอนมันที่นี่แหละ"

"ได้สิ! ถ้าเธอนอนด้วย"

"คิดเหรอคะว่าฉันจะอยู่กับคุณสองต่อสอง ให้ตัวเองเสียเปรียบอีกรอบ" 

"ฉันเกลียดที่เธอเป็นแบบนี้ที่สุดเลยรู้มั้ย บทจะอ้อนก็อ้อน บทจะงอนก็งอน บทจะเย็นชาก็เย็นชาจนน่ากลัว"

"........."

"ฉันไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้!" 

"แบบนี้? แบบไหนล่ะคะ?" จีมินตีหน้าซื่อถามออกไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก

"กรี๊ด!!!" หญิงสาวเผลอร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็อุ้มเธอพาดบ่าแล้วยัดเธอเข้าไปในรถ ความอดทนเขาหมดแล้ว! หมดตั้งแต่ที่เธอไล่เขาครั้งที่สอง ดูซิว่าถ้าเขาทำแบบนี้เธอจะยังเย็นชาใส่เขาอีกมั้ย

"คุณจะพาฉันไปไหน!"

"........"

"คุณยุนกิ! ขับเร็วเกินไปแล้วนะ!" หญิงสาวตวัดเสียงอย่างไม่ชอบใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน หลังจากที่บังคับเธอออกมาจากร้านนี่ก็เป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้วที่เขายังขับรถโดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย

"........" 

"นี่มันออกนอกเมืองแล้ว คุณจะพาฉันไปไหนกันแน่!"

"........." เขาเงียบแต่กลับกระตุกยิ้มมุมปาก

"ถ้าคุณไม่จอดให้ฉันลง ฉันจะโดดเดี๋ยวนี้!"

"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำเลยสิ" เขาตอบกลับเสียงเรียบ

"ฉันบอกให้คุณจอด!" จีมินกดเสียงต่ำ ก่อนเธอจะเสียหลักไปกระแทกเข้ากับกระจกเมื่อชายหนุ่มเหยียบเบรคกะทันหัน

"ลงไปสิ"

"อะไรนะ?" เธอถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าตนได้ยินไม่ผิด แต่พอหันไปก็พบว่าเขานิ่งทั้งสีหน้าและการกระทำ

"........." เขามันบ้า! เป็นคนพาเธอออกมาเองแท้ๆแต่อยู่ๆก็ให้เธอลงจากรถ

"เธอเป็นคนบอกให้ฉันจอดฉันก็จอดแล้วไง ฉันทำไม่ถูกใจเธอตรงไหนเหรอ บอกหน่อย"

"........!" เธอไม่ได้ตอบแต่กลับเปิดประตูลงจากรถไป ก่อนจะมองรถของชายหนุ่มแล่นออกไปจนลับสายตา ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีแม้เสียงรถ ไม่มีแม้เสียงผู้คน เพราะถนนเส้นนี้ตั้งอยู่บนภูเขาที่ค่อนข้างลาดชันและห่างไกลจากตัวเมืองอยู่มาก จีมินลูบแขนของตัวเองเพื่อคลายความกลัวที่เริ่มเข้าครอบงำ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด แต่ก็มีแสงจันทร์พอให้แสงสว่างอยู่บ้าง เธอตัดสินใจเดินย้อนกลับไปทางเดิมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเพื่อนในเวลาเช่นนี้

"ฮึก!" เมื่อทนความกลัวรอบๆกายไม่ไหว ร่างอวบนั้นก็ทรุดลงนั่งบนพื้น ยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าหวานอย่างหมดหวัง เธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมา เพราะคนอย่างเขาถ้าได้ตัดสินใจอะไรแล้วไม่มีคำว่าถอยหลัง

"อยากเปลี่ยนใจกลับไปกับฉันมั้ย?" แต่เธอคิดผิดถนัด เพราะเขาย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง แถมยังแสดงท่าทางเป็นห่วงอยู่ลึกๆ

"........" จีมินลุกขึ้นจากพื้นแต่ยังคงยืนหันหลังให้ร่างสูง ก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้จะทิ้งเธอ.....

       เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ตอบคำถาม ยุนกิจึงเดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม ความจริงแล้วเขาก็แอบเดินตามเธอมาตั้งแต่ที่ปล่อยเธอลงจากรถแล้วล่ะ เขาแค่อยากลองใจว่าเธอจะกลับไปขอความช่วยเหลือจากเขามั้ย และสุดท้ายเขาก็รู้ว่าไม่ควรท้าทายผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ 

"ว่าไง? อยากกลับไปกับฉันมั้ย?" 

"........." น้ำเสียงที่อ่อนโยนของชายหนุ่มยิ่งกระตุ้นให้ต่อมน้ำตาทะลักราวกับเขื่อนแตก ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าไว้เช่นเดิมเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็น

"ฉันรู้ว่าเธอกลัว แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"แต่คุณก็ทิ้งฉันให้ลงจากรถ"

"ฉันไม่ได้ทิ้งเธอ เธอต่างหากที่ทิ้งฉัน" เขาบอกเสียงเศร้า

"........."

"เธอคงไม่รู้ว่าฉันก็เจ็บที่เห็นเธอเอาแต่บอกให้ฉันจอด ทั้งที่ความเป็นจริงฉันไม่ได้อยากทำอย่างนั้น"

"?"

"และเธอก็คงไม่รู้อีก ว่าฉันแอบเดินตามเธอมาห่างๆเพระกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอ แอบหวังนะ ว่าเธอจะกลับมาขอความช่วยเหลือจากฉัน แต่ก็ไม่" 

"........." 

"ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนใจแข็ง แต่ก็น้อยครั้งที่เธอจะประพฤติตัวกับฉันแบบนี้ ฉันมั่นใจว่าที่เธอเป็นแบบนี้เป็นเพราะฉัน เป็นเพราะเหตุการณ์คืนนั้น...." 

"ฉัน......"

".........." เขาหยุดพูดและรอว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป แต่สุดท้ายเธอก็เงียบ

"ถึงฉันจะทำตัวไม่เอาไหนแต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันก็รู้สึกผิดเป็นเหมือนกัน"

".........." จีมินเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อใสของชายหนุ่มที่ฉาบไปด้วยความรู้สึกผิดตามคำพูด มันทำให้ใจเธออ่อนยวบลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ฉันไม่รู้ว่าที่เธอเป็นอยู่คืออะไร แต่อยากให้รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"..........."

"อยากกอดฉันมั้ย?" 

".........." เธอเงียบ

"หึ คงไม่สินะ" เขาหัวเราะในลำคอเสียงเศร้าๆ พลางก้าวถอยหลังออกห่างจากเธอทีละก้าวๆ จนกระทั่งห่างอยู่มากพอสมควร เขาเข้าใจว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาในตอนนี้.....

"อย่าไปนะ! ฮือ! หยุดอยู่ตรงนั้น!" หญิงสาวตะโกนบอกเสียงดังเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มถอยห่างจากเธอไปเรื่อยๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาร่างสูงแล้วสวมกอดอย่างแนบแน่น ซึ่งอีกฝ่ายก็กอดกลับแบบแน่นขึ้นไปอีก 

"ฮือ! อย่าไปไหนนะ" พูดเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดแกร่ง

"ถ้าเธอขอ ฉันก็ไม่ไปไหนหรอก" 

"ฮือๆ!" ยิ่งคนในอ้อมกอดร้องไห้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นมากเท่านั้น ตอนนี้ในสมองเขาว่างเปล่า รู้แค่ว่า อยากกอดผู้หญิงคนนี้แบบไม่มีปล่อย อยากให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาไปนานๆ ซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากขนาดไหน ความรู้สึกต่อเธอตอนนั้น ตอนนี้มันเปลี่ยนไปคนละแบบแล้ว.....

มาอัพให้แล้วเด้อ ช่วยเมนท์เป็นกำลังในการแต่งต่อของไรท์ด้วยน้า~ 

SEE YOU ON FRIDAY

{ Winter Dark Theme }