เกียร์ที่ไม่เหมือนเดิม

เนื้อเรื่อง

"เกียร์ที่ไม่เหมือนเดิม"


สถานที่นี้ดูคุ้นมาก คุ้นอย่างบอกไม่ถูก...

เธออยู่ตรงหน้า และกำลังเดินไปด้วยกันท่ามกลางผู้คนขวักไขว่ ท่ามกลางหมู่อาคารและบรรยากาศรอบข้าง อันชวนให้ถวิลหาความหลัง...ที่ไม่ควรจะนึกถึง...หลายๆ อย่าง แม้ทัศนียภาพจะแปลกเปลี่ยนไปบ้าง
มันดูไม่น่าเชื่อว่าเรากำลังพากันวิ่ง กึ่งกระโดด กำลังจะออกพ้นจากอุโมงค์ ซึ่งแออัดไปด้วยร้านค้าและสำนักงานที่กั้นเป็นห้องย่อยๆ ใต้อาคารที่เป็นเหมือนศูนย์กลาง ฉากทุกฉากที่ผ่านสายตา ยิ่งย้ำเตือนถึงวันเวลาที่เราเคยวนเวียนและใช้ชีวิตช่วงหนึ่งเกี่ยวข้องกับ ที่แห่งนี้ด้วยกัน

แต่ปรากฎว่าพื้นสนามเขียวชอุ่มข้างหน้า ที่เรากำลังเหยาะย่างลงไปอย่างหยุดไม่อยู่ มันไม่ใช่มีแต่พื้นดินและสนามหญ้า
แต่เรากำลังเหยียบลงไปบนผิวสระบัวที่มีจอกแหนลอยอยู่แออัดแทรกสลับกับใบ และดอกบัวจนพรางให้มองไม่เห็นน้ำ

ยังโชคดีที่สระนี้ตื้นกว่าที่คิดมาก และด้วยเหตุบางอย่างที่เหนือคำอธิบาย เราก็วิ่งย่ำเฉาะแฉะไปในโคลนเลนนุ่มใต้ผิวสระนั้นเสมือนว่าฝีเท้าและร่างเบา เป็นปุยนุ่น

จนมาถึงอีกฟากหนึ่งของสระ บนพื้นแข็งของบาทวิถี เราค่อยลดความเร็วลงแล้วเดินไปด้วยกันต่อไปอย่างสบายๆ
เราสนทนากันด้วยหลากหลายเรื่องราวที่ออกจะไร้สาระไปบ้าง เธอยังคงมีท่าทีร่าเริง ยั่วเย้า ซุกซนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างอะไรกับตอนแรกเริ่ม
บรรยากาศของความขัดแย้งและการพรากจากหลายต่อหลายปีกลับเหมือนไม่เคยมี อยู่มาก่อน

อยู่ๆ เธอก็ยื่นมือเข้ามาเกาะแขน ยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างๆ หู
ในขณะที่เราทั้งคู่ต่างตื่นเต้น ต่างสัมผัสรับรู้ได้ว่าสิ่งที่จะถูกกล่าวต่อไปนี้...มีความหมายยิ่งนัก
"วันนี้จะทำงานหรืออะไรก็ตามใจ แต่ให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนแต่ก่อนนั้น นะ..."

ในชั่วแวบนั้น...เสียงสัญญาณถี่กระชั้นกระชาก ดังขึ้น
เขาพลิกตัว ลืมตาตื่นขึ้นมาพบสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยแห่งปัจจุบัน
จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือราวกับเป็นอัตโนมัติ แล้วกดบนจอสัมผัสสั่งปิดเสียง พร้อมขอเวลาต่ออีกสิบนาที

ในจังหวะที่เปลือกตาปิดลงอีกครั้ง เกิดกังวลกระตุกขึ้นในห้วงคิด
...สัญญาณแทรกหรือ?

แล้วจึงกลับสู่ความนิ่ง นอนหลับตา แข็งขืนไม่ยอมรับรู้แสงแดดที่เริ่มส่องทะลุหน้าต่างเข้ามาประท้วงอย่างเงียบ เชียบ
ในครั้งนี้ไม่มีภาพฝันต่อจากตอนเดิมหรือแม้แต่เรื่องและภาพใหม่...หรือ อาจมีเพียงแต่เขาจำไม่ได้ มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แห่งความสับสนเหมือนหมอกมนขะมุกขมัว...

อีกไม่ช้าไม่นาน เสียงสัญญาณปลุกชุดที่สองก็ร้องดัง
แล้วต่อจากนั้น ขณะที่มือของเขาขยับไปคว้าโทรศัพท์ที่เพิ่งจะทำหน้าที่แผดเสียงปลุกนั่นเอง ก็พอดีมีข้อความ SMS ตามติดเข้ามา

เมื่อเขาได้ชำเลืองสายตาอ่านหัวข้อเพียงคร่าวๆ...ก็ค่อยยิ้มออกมาด้วย นึกขันอย่างประหลาด และตัดเอาความรู้สึกสับสนใดๆ ที่ตกค้างอยู่จากห้วงฝันเมื่อครู่ทิ้งไปเสียได้
และลุกพรวดจากที่นอน
...ต้อนรับตนเองสู่โลกแห่งเวลาตื่น
พลางนึกพิจารณา

เขาอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่นักในเวลา ที่ผ่านมาทั้งหมด หลังบทเรียนที่ผ่านมาทั้งหมด
แต่อย่างน้อย...ก็คงเปลี่ยนไปมากพอ
และก็แน่ใจได้ว่า ไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเดิม...อีกต่อไปแล้ว


Qua'Os
10 กันยายน 2553