นายปากร้าย กับ ยัยปากจัด ตอนที่4

เนื้อเรื่อง

หัวข้อ : นายปากร้าย กับ ยัยปากจัด (ตอนที่ 4)

ส่งให้เพื่อน quote vote

---

ความเดิมตอนที่แล้ว ยัยเรียวได้แก้เผ็ดนายเดย์โดยกล่าวหาว่าเค้าเป็นพวกโรคจิต ชอบโชว์กลางห้าง ทำให้นายเดย์อับอายวิ่งหนีไป แต่เนื้อคู่ก็เงี้ยแหละคะ พระเจ้าได้นำยัยเรียวมาเจอกับนายเดย์อีกครั้งที่งานวันเกิดของนายคิง แต่ว่าตอนนี้ยัยเรียวกำลังจะซวยหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะพวกเพื่อนๆตกลงกันว่าจะไปต่อกันที่บ้านนายเดย์ เราไปช่วยกันลุ้นดีกว่านะคะ

ยัยเรียวได้แก้เผ็ดนายเดย์โดยกล่าวหาว่าเค้าเป็นพวกโรคจิต ชอบโชว์กลางห้าง ทำให้นายเดย์อับอายวิ่งหนีไป แต่เนื้อคู่ก็เงี้ยแหละคะ พระเจ้าได้นำยัยเรียวมาเจอกับนายเดย์อีกครั้งที่งานวันเกิดของนายคิง แต่ว่าตอนนี้ยัยเรียวกำลังจะซวยหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะพวกเพื่อนๆตกลงกันว่าจะไปต่อกันที่บ้านนายเดย์ เราไปช่วยกันลุ้นดีกว่านะคะ

พอผับปิดทุกคนก็ออกมาที่หน้าผับทันที เพื่อที่จะเตรียมตัวไปกันต่อที่บ้านนายเดย์

"เออ! เดี๋ยวเรียวไปกับโอมนะ" ยัยเรียวรีบเกาะแขนนายโอมทันที

"ได้สิ! เพราะพวกเราก็จะไปรถไอ้โอมกันอยู่แล้ว พอดีวันนี้พวกไอ้เดย์ไม่ได้เอารถมา พวกเราก็ไปรถไอ้โอมเนี่ยแหละ" นายคิงบอกเพื่อนๆที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันประมาณ 9-10 คน

"เอ้ย! มันจะไม่แน่นไปหรอ" ยัยเรียวรีบค้านทันที

"เอาน่า! บ้านไอ้เดย์อยู่ใกล้แค่นี้เอง" ว่าแล้วนายคิงก็ผลักเพื่อนๆเข้าไปในรถนายโอม

"นี่นาย! ขยับออกไปหน่อยได้มะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ทำไมต้องมานั่งเบียดแบบนี้ด้วย" ยัยเรียวบ่นเบาๆกับนายเดย์

"โห! แม่คุณ คิดว่าอยากจะใกล้ชิดมากหรอจ๊ะ ห็เห็นๆอยู่ว่ารถมันแน่น" นายเดย์รีบตอบกลับทันที

"เรียว! นั่งได้รึเปล่า ถ้าไม่ได้เดี๋ยวนั่งรถแท๊กซี่ไปกับโอมก็ได้นะ" นายโอมถามด้วยความเป็นห่วง

"อ๋อ! ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้วไม่ใช่หรอ โอมไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ยัยเรียวตอบไปไม่ตรงตามความเป็นจิงเล้ย...จิงๆเทออยากจะบอกว่าลงกันตอนนี้เลยมั๊ย แต่เทอเกรงใจนายโอม

พอรถนายโอมมาจอดหยุดที่บ้านของนายเดย์ คนแรกที่ตื่นเต้นกับความอลังการงานสร้างของบ้านนายเดย์คนแรกเห็นจะเป็นยัยเกด

"โห! บ้านเดย์สวยจังเลย ใหญ่มากๆ อยู่กันกี่คนอะ เอาเกดมาอยู่เพิ่มสักคนมะ" ยัยเกดได้ที รีบหม้อ เอ้ย! รีบแซวนายเดย์ใหญ่

"เอาแกมาทำไร ไอ้เกด คนเลี้ยงหมาบ้านไอ้เดย์ยังสวยกว่าแกเลย 555" เสียงไอ้ปากหมาคิงคะ

"กรี้ดดดดดดดด!!! ไอ้บ้าคิง แกมาว่าฉันแบบนี้ได้ไง" แล้วยัยเกดก็วิ่งไล่ตีนายคิงเข้าไปทางสระน้ำสถานที่จัดงาน

"เป็นไง! ตลึงเลยล่ะสิ สนใจอยากอยู่บ้านหลังนี้มะล่ะ ถ้าเทอสามารถทำให้ฉันชอบเทอได้รับรองเทอได้มาอยู่แน่" นายเดย์ไปกระซิบข้างๆหูยัยเรียว

"ฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกยะ! เพราะนายก็แค่คนอยู่อาศัย ถ้าฉันจะเอาจิงๆ ฉันให้พ่อนายเลี้ยงฉันดีกว่า ไม่แน่นะในอนาคตฉันอาจเป็นแม่เลี้ยงนายก็ได้" ยัยเรียวตอบกลับทันทีที่นายเดย์พูดจาน่าเกียจกับเทอ ดูท่านายเดย์ก็จะโกดเหมือนกัน แต่ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ เพราะตัวเองเป็นฝ่ายไปกัดเค้าก่อน

"เอ้ย!!! ช่วยด้วยเว้ย ไอ้เกดมันตกน้ำ มันว่ายน้ำไม่เป็น สระบ้านไอ้เดย์แมร่งลึกด้วย" นายคิงวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกเพื่อนๆ ทำให้สงครามระหว่างยัยเรียวกับนายเดย์หยุดลงไปชั่วคราว

"อะไรนะ! เกดตกน้ำหรอ" ยัยเรียวรีบวิ่งไปที่สระน้ำทันที แล้วคนอื่นก็วิ่งตามไป พอไปถึงสระ ยัยเรียวก็ไม่เห็นยัยเกดแล้ว เทอจึงรีบกระโดดลงไปช่วย

"เอ้ย! เทอกระโดกลงไปทำไม ว่ายน้ำเป็นหรอ" นายเดย์ตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นแล้วฉันจะลงมาทำไมล่ะ" ยัยเรียวตะโกนขึ้นมา

ระหว่างนั้นยัยเรียวก็ดำน้ำลงไปนานพอสมควร เพื่อนๆที่อยู่ข้างบนก็เป็นห่วง สักพักยัยเรียวก็โผล่ขึ้นมาพร้อมกับร่างของยัยเกด

"เกดๆๆ!!" ยัยเรียวใช้มือตบที่หน้ายัยเกดเพื่อให้ยัยเกดรู้สึกตัว แต่ยัยเกดไม่รู้สึกตัว ยัยเรียวเอามือกดลงที่ท้องของยัยเกด ทำให้ยัยเกดสำลักน้ำออกมา

"เกด! เป็นไงมั้ง" ยัยเรียวถามเพื่อนทันทีด้วยความเป็นห่วง

"แค๊กๆๆๆ! ไม่เป็นไรแล้วละ ขอบใจนะเรียวถ้าไม่ได้แก ฉันได้อยู่บ้านนายเดย์สมใจแน่เลย"

"โห! มิงเอามาเลยไอ้แฮรี่ กุบอกแล้วว่าของจิง" นายอามพูดทวงอะไรสักอย่างกับนายแฮรี่

"เอ้ย! มิง เบาๆดิวะ อยากโดนด่าหรอไง" แฮรี่รีบกระซิบพูด ในขณะเดียวกันตอนนั้นนายเดย์ก็รีบขึ้นไปเอาผ้าขนหนูมาให้ยัยเรียวกับยัยเกด

"นี่! นาย 2 คนพูดอะไรกัน อะไรของจิงไม่จิง" ยัยเรียวหันมาถามด้วยความสงสัย

"ก็! เออ... คือ" นายอามอ้ำอึ้ง

"มันหมายถึงหน้าอกเทอไง" นายเดย์เดินเอาผ้ามาให้พอดี

"เอานี่คลุมซะ ดูสิแนบเนื้อเชียว" นายเดย์โยนผ้าให้ยัยเรียว

"แก! ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไม่มีอะไรจะพูดกันหรอไง" ยัยเรียวตะโกนว่านายอามและแฮรี่

"เอ้ย! พวกเราขอโทด เราไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ อย่าเข้าใจผิดนะ เรียว พวกเราป่าวนะ" นายอามรีบแก้ตัวใหญ่

"เอ้ย! ไอ้อามกุเข้าใจนะเว้ย ว่าพวกมิงไม่ได้คิดไร แต่นี่เรียวเค้าเป็นผู้หญิง แล้วการที่มิงพูดจาแบบนี้ในเวลานี้มันไม่เหมาะนะเว้ย" นายโอมต่อว่านายอามทันที

"ช่างเหอะ! โอม เรียวรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าพวกนี้มันโรคจิต ไอ้บ้า!" ยัยเรียวรีบลุกขึ้นแล้วเอาผ้าคลุม

"เดย์! มีเสื้อผ้าให้เรียวกับเกดเปลี่ยนมั๊ย เด๋วจะไม่สบายเอาน่ะ" นายโอมถามนายเดย์

"มี เดี๋ยวพาไป" นายเดย์เดินนำไป

"อ้าวเรียว! ไม่ไปด้วยกันหรอ" ยัยเกดหันมาถามเพื่อน

"เทอไปเปลี่ยนก่อนเหอะ เดี๋ยวเทอเปลี่ยนเสร็จฉันค่อยเปลี่ยนก็ได้" ยัยเรียวหันไปตอบ

"อือ! ก็ได้" แล้วยัยเกดก็เดินตามนายเดย์ไป

"เรียวเป็นไงมั้ง!" นายโอมถามด้วยความเป็นห่วง

"เรียวเป็นไงมั้ง!" นายโอมถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอก! โอมไม่ต้องเป็นห่วงนะ" แล้วยัยเรียวก็ยิ้มให้นายโอม เป็นการบอกว่าเทอไม่เป็นอะไรจิงๆ

นั่งรอสักพักยัยเกดก็เดินออกมา

"เรียว! รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ" ยัยเกดเตือนเพื่อน

"ไอ้คิงมันไปไหนล่ะ" ยัยเกดถามหานายคิงต่อทันที

"อยู่นี่จ้า!" นายคิงที่แอบหลบมุมอยู่นาน ก็พึ่งโผล่หัวออกมา

"แก! เดี๋ยวฉันกับแกมีเรื่องคุยกันยาวแน่" ยัยเกดดึงหูนายคิงไปเคลียร์ทันที

"ห้องน้ำอยู่ทางไหน" ยัยเรียวหันไปถามนายเดย์

"เดินไปเลี้ยวซ้าย ห้องที่ 2 นั่นแหละ ห้องน้ำ" นายเดย์ตอบแบบกวนๆ

"ให้เดินไปส่งมั๊ยจ๊ะ" นายเดย์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยัยเรียว

"ไม่ต้อง ฉันมีขา เดินเองได้" แล้วยัยเรียวก็เดินเข้าไปในบ้านของนายเดย์

"ทำไมมันมืดแบบนี้วะ! บ้านก็ออกจะใหญ่โต ทำไมไม่เปิดไฟวะ! จะงกกันไปไหนเนี่ย" ยัยเรียวเดินเข้ามาก็บ่นใหญ่ ที่จริงแล้วเทอกลัวผีเอามากๆต่างหาก เลยทำเป็นบ่นกลบเกลื่อน เหอๆๆ

"ฟิ้ว!!!" ยัยเรียวรู้สึกมีลมพัดมาที่ด้านหลัง แต่พอหันไปมองผ้าม่านก็ไม่ได้กระดิกอะไรเลย สักพักก็เห็นเงาวิ่งผ่านหน้าไปแวปๆ ยัยเรียวคิดว่า โดนแน่แล้วฉัน จนได้ยินเสียงดัง ปัง!!!

"กรี้ด!!! คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วยนะเจ้าคะ ลูกไม่ได้มารบกวนนะเจ้าคะ อย่ามาหลอกลูกเลยนะคะ ลูกกลัวแล้ว" ยัยเรียวหลับตาพนมมือไหว้ใหญ่

"นี่! เป็นอะไร" นายเดย์เดินเอามือมาจับที่ไหล่ของยัยเรียว ทำให้ยัยเรียวตกใจ รีบกระโดดกอดนายเดย์ไว้ซะแน่นเลย

"ฮือๆๆๆ ฉันได้ยินเสียงดังปังอะ เสียงไรไม่รู้ ต้องเป็นผีแน่ๆเลย" ยัยเรียวยังไม่ยอมลืมหูลืมตาขึ้นมาดู

"ไม่เห็นมีไรสักหน่อย! โอ๋ๆๆๆ ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ พี่เดย์อยู่ตรงนี้ทั้งคน โอ๋ๆๆๆ" นายเดย์ได้ทีรีบเอามือลูบหัวยัยเรียวใหญ่ แต่พอยัยเรียวรู้สึกตัวก็...

"เอ้ย! นี่นาย แกล้งฉันหรอ จะเต๊ะอั๋ง ฉันหรอ" ยัยเรียวรีบกระโดดออกมาจากแขนนายเดย์ทันที

"นี่! เทอเข้ามากอดฉันไว้เองนะ ฉันยังไม่ได้ทำไรเลย"

"ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ถ้านายไม่ได้แกล้งฉันแล้วเดินตามเข้ามาทำไม ไอ้บ้า"

"เอ้า! ก็จะเดินมาบอกว่าเสื้อผ้าอะ เตรียมไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว แค่เนี้ยแหละจ๊ะ ที่รัก 555" นายเดย์กวนไม่เลิก

"งั้นนายก็ออกไปได้แล้ว ฉันรู้แล้ว"

"นี่เทอแบบไหนเนี่ย ฉันป็นเจ้าของบ้านนะ เทอจะมาไล่ฉันออกไปได้ยังไง"

"นายจะออกไปดีๆหรือจะออกไปพร้อมกับน้ำตา"

"แหม! โหดจิงนะจ๊ะ แม่คุณ หน้าตาก็ออกจะหวาน น่ารักขนาดนี้ ถามจิง ไปกินอะไรมาจ๊ะ ถึงได้ดุเหมือน...ขนาดนี้อะ"

"กินอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว ออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้บ้านแตกเลยคอยดู"

"เอ้า! อยากร้องๆเลย วันนี้ไม่มีใครอยู่ ร้องเลย เอาเสียงดังๆ นะ 555" แล้วนายเดย์ก็เดินเข้ามาใกล้ยัยเรียวทำท่าเหมือนจะจูบ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเขารู้สึกว่า

"ถ้านายเข้าใกล้ฉันอีกนิดเดียว บอกลาน้องชายนายได้เลย นายเดย์" ยัยเรียวเอาคัดเตอร์อันเล็กๆที่พกใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรงมาจ่อไว้อยู่ตรงน้องชายนายเดย์พอดี

"เอ้ย! ใจเย็นนะจ๊ะเรียว เดย์แค่ล้อเล่น โอเคจ๊ะๆ ไปก็ได้ แต่เอามันออกไปจากน้องชายเดย์ก่อนได้มั๊ย เผื่อผีผลักขึ้นมามันจะยุ่งนะจ๊ะ" นายเดย์ค่อยๆเดินถอยหลังออก

"ได้! แล้วที่หลังจำไว้ด้วยนะว่า อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีก เพราะคราวหน้านายจะไม่มีวันได้เห็นหน้าน้องชายอีกต่อไปแน่นอน" ยัยเรียวค่อยๆเอามือลง แล้วกำลังจะเก็บเข้ากระเป๋าเพราะคิดว่านายเดย์คงกลัวแล้ว แต่นายเดย์ก็มือไว้รีบจับแขนทั้ง 2 ข้างของยัยเรียวไว้ แล้วไหว้ไว้ข้างหลัง

"กรี้ด!!!!!!! นี่นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"โห! เทอนี่ร้ายจิงๆ จำได้มะจ๊ะว่าครั้งที่แล้วเทอทำฉันให้อายขนาดไหน วันนี้ เวลานี้ ถ้าไม่เอาคืนมันก็ไม่ใช่ฉันล่ะ" ว่าแล้วนายเดย์ก็ขโมยหอมแก้มยัยเรียว 2 ฟอดใหญ่ แล้วรีบวิ่งหนียัยเรียวทันที

"กรี้ด!!! ไอ้บ้า แก ไอ้ทุเรศ ไอ้ ๆ ๆ ๆ" ยัยเรียวทั้งโกดทั้งอายจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่เอามือยืนถูหน้าอยู่ตรงนั้น

"แหม! แก้มน้องเรียวนี่นิ่มจังเลยนะคับ หอมซะด้วย คืนนี้พี่เดย์หลับฝันดีแน่เลย ได้หอมแก้มน้องเรียวด้วย 555 พี่เดย์ไปก่อนนะจ๊ะ บะบาย" นายเดย์หันมาพูดจาเยาะเย้ยยัยเรียวก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป

"ไอ้บ้า! หึ คอยดูนะ นายโดนดีแน่ อี้!!!" ยัยเรียวยังเอามือถูหน้าต่อไปเรื่อยๆจนแก้มแดงหมดแล้ว

พอยัยเรียวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก เห็นพวกนายเดย์กำลังร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน

"อ้าว! เรียว ไปไหนมาตั้งนาน" โอมทักขึ้น

"อ๋อ! เออคือ ไม่มีไรหรอก ก็อาบน้ำนั่นแหละ แต่พอดีได้ยินเสียงหมามันหอนน่ะ เลยคิดอยู่ว่าจะทำไงดีที่จะแก้แค้น! เอ้ย! ไม่ใช่ ให้มันหยุดหอนน่ะ" ยัยเรียวมองตาขว้างไปทางนายเดย์

"สงสัย เจ้าโบโบ้มั้ง แต่โอมก็ไม่ได้ยินนะ"

"เออ! ช่างมันเหอะ"

"แล้วนี่หน้าน้องเรียวไปโดนไรมาจ๊ะ" นายเดย์เดินเข้ามากวนประสาทต่อทันที

"โดนหมา! มุ้ย น่ะคะ มันกัดเอา ไอ้พวกหมาลอบกัด"

"หรอจ๊ะ หมามุ้ยที่ไหนนะ ถึงกล้ามาทำน้องเรียวได้"

"โอมพาเรียวกลับบ้านหน่อยสิ เรียวรู้สึกปวดหัว แล้วก็ขยะแขยง หมา... มันมากๆเลย นะ พาเรียวกับบ้านหน่อย"

"โอเค ได้! ''กุไปส่งเรียวก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาใหม่" นายโอมตะโกนบอกเพื่อนๆ

"กลับบ้านดีๆนะเรียว" นายคิงตะโกนบอก

"เรียว ขอบใจเทอนะที่วันนี้เทอช้วยฉันน่ะ" ยัยเกดรีบวิ่งเข้ามากอดขอบคุณเพื่อน

"ไม่เป็นไรหรอกน่า เราเพื่อนกัน เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะไปช่วย หมาที่ไหนล่ะ จิงมะ" ทุกครั้งที่ยัยเรียวพูดคำว่าหมาก็จะหันหน้าไปทางพวกนายเดย์ทุกครั้ง แต่แทนที่นายเดย์จะโกด กลับ หัวเราะชอบใจ

"ไว้เจอกันใหม่นะครับ น้องเรียว" นายเดย์โบกมือลายัยเรียว

"คะ! พี่เดย์ เราได้เจอกันแน่นอน เตรียมตัวไว้ให้ดีๆแล้วกัน" ยัยเรียวพูดขู่ก่อนจะเดินไปที่รถนายโอม

"จ้าาาา พี่จะรอน้องเรียวทุกสถานการณ์เลยนะจ๊ะ" แล้วนายเดย์ก็โบกมือส่งจูบให้ยัยเรียวด้วย

แหม! เรื่องกำลังเข้มข้นเลยนะคะ 2 คนนี่ท่าทางจะลงเอยได้ยาก เล่นขู่อาฆาตกันซะขนาดนี้ เอาเป็นว่าเรามาคอยช่วยลุ้นให้รักของเขาจบลงด้วยดีกันดีกว่านะคะ อย่ให้จบลงด้วยเลือดเลย มะจะไม่ดีเนอะ ติดตามตอนที่ 5 ได้ เร็วๆนี้นะคะ

ป.ล. ถ้าเพื่อนๆคนไหนมีอะไรจะถามเราหรือมีไรสงสัย ก็ Comment ไว้ได้นะคะ รับรองเราจะรีบเข้ามาตอบเลยนะ ขอบคุณนะคะ ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้มไว้นะคะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจเขียนตอนต่อไปนะ อิอิ