นายปากร้าย กับ ยัยปากจัด ตอนที่3

เนื้อเรื่อง

ความเดิมตอนที่แล้ว เมื่อพระเจ้าแกล้งให้ยัยเรียวและนายเดย์มาเจอกันอีก เรื่องป่วนๆจึงเกิดขึ้น แถมตอนนี้เค้าทั้ง 2 ยังทะเลาะกันหนักอีกด้วย เพราะนายเดย์ดันไปพูดจาดูถูกยัยเรียว ยัยเรียวเลยเอาของขวัญปาใส่หน้าเค้า มาดูกันว่านายเดย์จะมีวิธีไหนที่จะคืนของขวัญให้ยัยเรียวได้

ยัยเรียวเดินไปหาพี่โยและยัยแจงที่โต๊ะอาหาร ด้วยอาการซึมเศร้าเหมือน....

"โห! แกไปซะนานเลยนะ นึกว่าเป็นไรตายไปซะล่ะ" ยัยแจงกัดเพื่อนทันทีที่เห็น

"แล้วได้มะล่ะ ของขวัญน่ะเรียว" พี่โยถามเพราะเหงยัยเรียวเดินหน้าเศร้ากลับมาแถมไม่ได้ถืออะไรมาด้วยเลย

"เออ! ไม่ได้คะ กลับบ้านกันเถอะคะ เรียวปวดหัว"

"แจงว่าที่หายไปนานๆแบบนี้ มันต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่เลยคะพี่โย ใช่มะยัยเรียว"

"ไม่มีอะไรหรอกคะ" ยัยเรียวทำหน้าเซงๆ

"มีสิ! ต้องมีแน่ๆ ไปโรงพยาบาลกันคะพี่โย" ยัยแจงทำท่าจะลุกขึ้น

"จะบ้าหรอ! ไปทำไม" พี่โยถามด้วยความสงสัย

"ก็ไปหาหมอก่อนที่หมาในปากยัยเรียวมันจะตายหมดก่อนนะสิคะ เนี่ยมันต้องโดนวางยาเบื่อแน่เลย ปกตอยัยเรียวมันเคยเงียบซะทีไหน ปากนี่ก็หมาสุดๆๆ ดูสิคะ หายไปแปปเดียว กลับมาอย่างกับคนละคน ถ้าหมาในปากมันไม่โดนวางยา แล้วมันจะเป็นอะไรคะพี่โย" น่านยัยแจงไม่เลิกที่จะกัดเพื่อน

"นี่! ยัยเรียว แกทำไมไม่หัดคบเพื่อนที่มันเป็นคนมั้งนะ คบแต่พวกเดียวกันทั้งนั้น ก็เป็นแบบนี้แหละ 555" พี่โยก็เอากับเค้าด้วย

"นี่! พี่โยว่าแจงเป็นหมาหรอคะ" ยัยแจงทำงอน

"ป่าว! พี่ยังไม่ได้พูดไรเลย แจงคิดมากไปป่าว"

"เอาล่ะคะ! พอได้แล้ว นี่พี่โยกับแจงจะไปไหนต่อปะคะถ้าไปก็รีบไปกันดีกว่าคะ วันนี้เรียวเซงมากๆ"

"แก! เดี๋ยวฉันขอไปถ่ายรูปแปปนะ แล้วเราค่อยกลับบ้านกัน" ยัยแจงอ้อนเพื่อน

"อือ! ได้ ปะงั้นรีบไปกันดีกว่า"

ด้านนายเดย์ก็เดินตามหายัยเรียวซะทั่วห้างเลย แต่ก็ไม่เจอสักที นายเดย์กำลังตัดสินใจที่จะกลับ แต่...พวกยัยเรียวก็เดินลงบันไดเลื่อนมาพอดีนายเดย์รีบแอบ เพราะถ้าขืนเอาไปคืนให้ตอนนี้มีหวัง เขายับ! แน่

"เดี๋ยวเรียวรอตรงนี้นะคะ พี่โยกับแจงเข้าไปถ่ายรูปเหอะคะ เดี๋ยวเรียวเดินดูของแถวนี้ซะหน่อย"

"อ้าว! ไม่ไปถ่ายรูปด้วยกันหรอ"

"ไม่ล่ะ! แกรีบไปถ่ายเหอะ จะได้กลับกัน"

"เออ! ก็ได้งั้นรอแถวนี้นะ เด๋วจะรีบมา"แล้วยัยแจงกับพี่โยก็เดินหายเข้าไปในร้านถ่ายรูป

ยัยเรียวนั่งลงตรงม้านั่งคนเดียว นายเดย์เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดก็เลยเดินเข้าไปหายัยเรียว

"นี่เทอ! ฉันเอาไอ้นี่มาคืน" นายเดย์ยื่นกล่องของขวัญคืนให้ยัยเรียว

"นี่นาย! ไปไกลๆเลยปะ เลิกยุ่งกับฉันได้ละ เดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหว แล้วจะ..." ไม่ทันยัยเรียวจะพูดจบนายเดญืก็พูดแทรกขึ้นมาทันที

"จะ! บอกชอบฉันหรอจ๊ะ" นายเดย์มันยังกวนไม่เลิก

"ใช่! ฉันจะให้เบอร์นาย เบอร์คุณสุริยา น่ะ จะเอาตอนนี้เลยมะ" ยัยเรียวหันไปถามหน้าเริ่มเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว

"คุณสุริยา! ใครกันชื่อจริงเทอหรอ"นายเดย์ถามหน้า งง

"ป่าว! ซื้อร้านขายโรงศพน่ะ นายจะได้ซื้อไว้ล่วงหน้าเลย เพราะนายคงได้ใช้วันนี้แน่ๆ ถ้านายไม่หยุดกัดฉันสักที"

"โห! โหดจังเลยนะจ๊ะ โหดแบบนี้ใครได้ไปคงโชคดี เพราะเทอคงปกป้องเค้าได้แน่ๆเลย 555" นายเดย์หัวเราะใหญ่ (มันต้องลืมแน่ๆเลยว่ามันต้องมาขอโทดเค้าแล้วเอาของมาคืน)

"ตกลงนายจะไม่หยุดใช่มะ" ยัยเรียวถามเสียงเรียบ

"หยุดไรอะคับ หยุดรักเทอน่ะหรอ ฉันคงทำไม่ได้อะ 555" ดูมุขมันป็นถึงลูกครึ่งดูมันเล่นมุขเสี่ยวแดกมากๆ

"ได้!!!"ยัยเรียวพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นมา

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดด!!! ช่วยด้วยคะๆๆ ไอ้นี่มันโรคจิตคะ รปภ.คะ มาจับไอ้โรคจิตนี่ไปเลยคะ มันลามกคะ มันมาโชว์ของลับให้นู๋ดูอะ กรี้ดดดดดด!!! ไอ้โรคจิต" ยัยเรียวร้องตะโกนทำเอาคนในบริเวณนั้นแตกตื่น รปภ.ก็วิ่งไล่ตามจะมาจับนายเดย์ ส่วนยัยเรียวก็ยังร้องไม่หยุด นายเดย์แทบจะแทรกแผ่นดินหนี

"เอ้ย! นี่เทอจะบ้าไปแล้วหรอไง ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เอ้ย หยุดร้องได้แล้ว" ยัยเดย์พยายามจะเอามือมาปิดปากยัยเรียว ยิ่งทำให้คนที่เห็นนึกว่าสิ่งที่ยัยเรียวพูดเป็นเรื่องจริง ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันมองและจะเข้ามาทำร้ายในเดย์ ข้อหา โรคจิต

"ฝากไว้ก่อนเหอะ อย่าให้เจอนะ รอบหน้าฉะนเอาคืน เทอแน่" นายเดย์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งหนีออกมา

"โถ่! เล่นกับใครไม่เล่น รู้จักเรียวน้อยไป" ยัยเรียวยิ้มอย่างสะใจ

"คุณเป็นอะไรบ้างรึเปล่าคับ แล้วไหนคับมันหนีไปทางไหนแล้ว" รปภ.วิ่งเข้ามาถามยัยเรียว

"เออ! อ๋อ ช่างมันเถอะคะ ป่านนี้มันหนีไปไม่กล้ากลับมาทำแล้วล่ะคะ ขอบคุณนะคะ"ยัยเรียวรีบหาข้ออ้าง

"อ้าว! ไม่เอาความหรอคับ แหม! แต่ไม่น่าปล่อยมันไปเลยนะคับ"

"เออ! ช่างมันเถอะคะ ขอบคุณมากนะคะ" ยัยเรียวพูดแล้วรีบเดินไปหาพี่โยกับยัยแจงที่ร้านถ่ายรูปทันที

"อ้าว! แกข้างนอกโวยวายอะไรกันน่ะ เมื่อกี้ฉันได้ยิน" ยัยแจงรีบถามเพราะอยากรุอยากเห็น

"อ๋อ! ไม่มีไรหลอก พวกโรคจิตน่ะ เทออย่าไปสนใจเลยนะ ว่าแต่นี่เสร็จรึยัง กลับบ้านกันเถอะ ฉันปวดหัวมากแล้ว" ยัยเรียวทำหน้าสำออย แต่พี่โยกัยยัยแจงรู้ดีว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะยัยเรียวหน้าต่างจากเมื่อกี้เยอะมากกกกกกกกก

คืนงานวันเกิดของนายคิง นายคิงเลือกที่จัดงานในผับแห่งหนึ่ง ซึ่งเพื่อนเค้าก็มากันเต็มไปหมดรวมถึงยัยเรียวด้วย

"แค่เป็นเทอที่เป็นตัวเทอแค่นั้นพอ ไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าชายในฝัน"เสียงโทรศัพท์ยัยเรียวดังขึ้น

"ฮัลโหล! เรียวพูดคะ"

"เรียว! นี่โอมเองนะ"

"อ๋อ! ว่าไงจ๊ะ โอมเปลี่ยนเบอร์หรอ"

"ป่าวหรอก! พอดีเอามือถือพี่มาน่ะ เรียวให้โอมไปรับไหม มาเป็นหรือป่าว ยังไม่เคยเที่ยวเลยนิ"

"อ๋อ! ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรียวนั่งแท๊กซี่ไปเอง ร้านหาไม่ยากไม่ใช่หรอ เดี๋ยวเจอกันที่งานแล้วกันนะ"

"อือ! ก็ได้ งั้นโอมรอนะ บายคับ"

"จ้าาาา บาย..."ยัยเรียวก็กดวางแล้วีบออกจากบ้านทันที

พอมาถึงที่ร้านยัยเรียวก็ถูกมองเป็นตาเดียวกันหมดเลย เพราะว่าวันนี้ยัยเรียวดูผิดปกติไปจากทุกวัน ก็ she เล่นแต่งตัวมาซะเปรี้ยวเลย ใส่เสื้อแขนกุดเกือบจะสายเดี่ยวแนบเนื้อสีขาวครีม กระโปรงสั้นโชว์เรียวขา และที่ยิ่งทำให้เด่นเพราะ she ขาวมั่กมาก แถมวันนี้ดัดผมเป็นลอนดูเซ็กซี่ขึ้นมาทันที เพื่อนๆที่อยู่ในงานแซวกันใหญ่

"อ้าว! เรียวมาเร็วจัง วันนี้เรียวดูน่ารักดีนะ" นายโอมชมยัยเรียวต่อหน้าต่อตา

"โห! โอมปากหวานนะเนี่ย เออ! ว่าแต่เจ้าภาพไปอยู่ไหนล่ะ" ยัยเรียวพยายามมองหานายคิง

"อ๋อ! มันอยู่ข้างในน่ะ ปะ เดี๋ยวโอมพาไปหามัน"นายโอมพายัยเรียวเข้ามาหานายคิง ยัยเรียวดูตื่นตาตื่นใจกับสถานที่เที่ยวมาก เพราะเทอไม่เคยเที่ยวมาก่อนเลยในชีวิต

"สุขสันต์วันเกิดนะแก" ยัยเรียวกระโดดไปข้างหลังนายคิง

"อ้าว! เรียวมาแล้วหรอ" นายคิงหันมาทักเพื่อน

"ยะ! อะนี่ของขวัญ ปีนี้ขอให้แกมีความสุขมากๆนะ แล้วก็ขอให้ความขาวมาสิงสถืตอยู่กับแกซะทีเถอะ สาธุ" ยัยเรียวแซวนายคิงต่อทันที

"แหม! แกนี่ปากหมาได้ทุกวันเลยนะ เว้นไว้สักวันละกันนะวันนี้วันเกิดกุ ขอเหอะวะ" นายคิงทำเสียงอ้อนวอน

"ขอมาจัดไป ได้อยู่แล้ว เพื่อนคิงขอทั้งทีมีรึที่เรียวจะให้ไม่ได้ ว่าแต่ของขวัญชิ้นนี้แกเก็บดีๆนะ เพราะมันแลกมาด้วยความลำบาก น้ำตา และ...'' ยัยเรียวบรรยายซะ

"พอแล้วเรียว! งั้นเรียวเอากระดูกญาติเรียวกับไปเหอะคิงไม่รู้จะเอาไปทำอะไร" นายคิงยื่นกล่องของขวัญคืนให้ยัยเรียว

"ไอ้บ้าคิง! กระดูกญาติแกงะดิ พูดหมาๆอีกละ เดี๋ยวโดนหลอกแก"

"อ้าว! ก็เห็นแกพูดซะ 555"

"ว้าย! ยัยเรียว แกสวยขึ้นนะเนี่ยไม่เจอกันเดือนเดียวเอง ไปทำไรมายะ หรือว่าแก..."เสียงยัยเกดเพื่อนยัยเรียวทักขึ้นมาทำเอาแสบแก้วหูกันไปทั่วหน้า

"บ้าแหละแก! คิดไรที่มันเหนือกว่าสะดือหน่อยได้มะยะ"

"แหม! แกก็ฉันก็พูดเล่นน่ะ"

"ไอ้คิง! แกแนะนำให้ยัยเรียวรู้จักกับพวกนั้นยัง" ยัยเกดถามนายคิง

"ยังเลย! กะว่าจะพาไปรู้จักตอนนี้อยู่พอดีเลย"

"เออ! รับรองยัยเรียว แกได้คนหล่อไปกินแน่ๆ หล่อไม่ธรรมดานะ ดีไปหมด มั้งหล่อ รวย เรียนมหาลัยดีๆทั้งนั้น นิสัยก็น่ารักทุกคนเลย สาวๆในงานนี่จ้องจะคาบไปกิงกันหมดอยู่แล้ว" ยัยเกดรีบบอกสรรพคุณให้เพือนฟัง

"อ๋อ! ลืมบอก เรียนนานาชาติด้วยนะแก ไฮโซ ซะ"

"ชาติไรแก ชาติชั่ว ชาติหมา ไม่เอานะเว้ย" ยัยเรียวรีบกัดทันที

"เอาน่า! ระดับเกดมะเคยยัดเยียดของไม่ดีให้เพื่อนอยู่แล้ว เออคิง! แกอยู่เนี่ยอะแหละ เด๋วฉันพาไปเอง" ยัยเกดรีบออกตัวอาสาพาไปทันที

"นี่เรียวฟังนะแก คนที่ตัวสูงๆ ตาโตๆ คิวเข้มๆ อะ หล่อสุดในนั้นเลย ชื่อนายเดย์  ส่วนคนที่ 2 ก็หล่อเหมือนกัยเป็นตี๋ตาโต สเปกฉันเลยแหละแก ชื่อนายอาม แต่คนที่ 3 นี่มากนิ่งมากๆ ไม่รู้ว่าจะนิ่งสยบเคลื่อนไหวหรือเปล่า อิอิ เป็นลูกครึ่งเลยนะแก ชื่อแฮรี่ ฉันเคยคุยกับพวกนั้นมา 4-5 ครั้งละ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก นิสัยดีเป็นบ้าเลย" ยัยเกดบรรยายซะจนยัยเรียวตื่นเต้นไปด้วยเลย

"เด๋วถ้าเจอแล้วมันไม่จิงอย่างที่แกบอกนะ แกโดนแน่ยัยเกด"

"เดย์ อาม แฮรี่ จ๊ะ นี่ยัยเรียว เพื่อนเกดเอง ที่เล่าให้ฟังว่า น่ารัก นิสัยดีไง"

"นายอามกับแฮรี่ มองหน้ายัยเรียวแบบสงสัยว่าเคยเจอกันรึเปล่า แต่นายเดย์จำยัยเรียวได้ทันทีที่เห็น "

"เอ้ย! นี่มัน เทอ" นายเดย์ทักขึ้นทำเอายัยเรียวตกใจไปด้วย เพราะเทอเห็นหน้าพวกนายเดย์ไม่ค่อยชัด เพราะมันมืดๆ

"คะ! มีไรคะ" พอยัยเรียวมองหน้านายเดย์ชัดขึ้นก็ถึงกับ

"เอ้ย! ไอ้โรคจิตนี่หว่า" ยัยเดย์รีบหันหลังจะเดินกลับแต่ยัยเกดก็จับไว้ซะก่อน

"อ้าว! นี่รู้จักกันแล้วหรอ" ยัยเกดถาม งงๆ

"รู้สิ! รู้ดีเลยแหละ" นายเดย์พูดพลางเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"ไม่รู้! ฉันไม่รู้จักนายนี่ เกดกลับโต๊ะเหอะ นะนะนะ" ยัยเรียวพยายามดึงแขนเพื่อนแต่...

"ไม่ได้หรอกเรียว! เพราะนี่มานโต๊ะพวกเรา นอกนั้นเค้านั่งกันหมดแล้ว อีกอย่างพวกเพื่อนเราก็นั่งโต๊ะนี้กันหมด เดี๋ยวพวกมันก็มานั่ง เอาน่านั่งเนี่ยแหละ เพื่อนกันทั้งนั้น จิงมะ" ยัยเกดกดยัยเรียวให้นั่งลงข้างๆนายเดย์

"คราวที่แล้วเทอทำฉันไว้แสบมากเลยนะ วันนี้ระวังไว้ให้ดีละกันนะคับ น้องเรียว หึหึ" นายเดย์กระชิบที่ข้างๆหูของยัยเรียวทำเอายัยเรียวเริ่มกัวเลย

"หวาดดีนะ เทอชื่อเรียวหรอ แหมจิงๆไม่น่าทะเลาะกันเลยเนอะ เพื่อนกันทั้งนั้น" แฮรี่พูดขึ้นมา

"คะ! เพื่อนกันทั้งนั้นเลย" ยัยเรียวยิ้มแห้งๆตอบกลับไป

แต่ตลอกเวลาที่อยู่นายผับพวกนายเดย์ก็ไม่ได้ทำอะไรยัยเรียวเลย แถมเวลาใครทำเมาแล้วฟอร์มเดินมาเฉียดๆยัยเรียวนายเดย์กลับเอาตัวบังให้ด้วยซ้ำ ยัยเรียวเองก็ก็รู้ว่านายเดย์ก็ปกป้องเค้าจากพวกลามกทั้งลายจิงๆ แต่เทอก็ทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่หันหน้ามาเจอกันหลายครั้งแล้ว

"เรียว! สนุกมะ" นายโอมถามยัยเรียว

"ก็ดีนะ มีแต่เพื่อนกันทั้งนั้นเลยสนุก"

แล้วเวลาเป่าเค้กก็มาถึง DJ เปิดเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ให้นายคิง แล้วพนักงานในร้านก็ยกเค้กมาให้นายคิงเป่า

"อ้าว! วันนี้วันเกิดคุณคิงนะคร้าบบบบบบบผม เพื่อนๆสาวๆมากันเต็มเลย งั้นวันนี้ผมขอเชิญสาวสวยที่ทำเอาวันนี้ DJ ใจละลายมาอวยพรหน่อยละกันนะคับ ขอเชิญสาวที่มีรอยยิ้มที่น่ารักป่นเซ้กซี่นิดๆ มองหากันใหญ่เลยใช่มั๊ยคับ เทอใส่เสื้อสีขาวแขนกุด กระโปรงสั้น ผมหยิกคนนั้น ไฟส่องหน่อยคับ " ยัยเรียวยังไม่รุ้เรื่องว่าDJ เค้าหมายถึงตัวเอง จนกระทั่งมีไฟมาส่อง

"น้อง เอาไมล์ไปให้สาวเสื้อขาวคนนั้นหน่อย DJ สั่งเด็กในร้าน" เด็กในร้านก็เดินเอาไมล์ไปให้ยัยเรียว

"อวยพรเพื่อนหน่อยนะคับ แล้วชื่ออะไรบอกDJ ด้วยก็ดี แต่อย่ายิ้มนะคับเดี๋ยว DJ เปิดเพลงต่อไม่ได้"เสียงคนโหดังไปหมด

"เออ! คะ ก็ขอให้คิงเพื่อนรักได้แฟนสวยๆนะจ๊ะ มีความสุขมากๆ ใครว่าดำก็อย่าไปใส่ใจ อย่าไปโกด เพราะมันเป็นเรื่องจิง ถึงจะดำก็ดำขำใช่มะ ถึงเราจะคบกันมาแค่ 2 ปี แต่ที่ผ่านมาฉันก็รักแกนะเว้ย และเพื่อนๆทุกคนก็รักแก เอาเป็นว่าอย่าแก่แล้วแก่เลยละกัน ขอบคุณคะ" สิ้นเสียงยัยเรียวทุกคนก็ตรบมือ เฮกันใหญ่ แล้วก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดให้นายคิงก่อนจะให้นายคิงเป่าเทียนวันเกิด

"โทดนะค้าบ...พี่เป็นDJอยู่ที่นี่นะคับ ชื่อ ฟิวโก้ แล้วน้องชื่อ...." นายฟิวโกDJหน้าเหมือนภาชนะบ้างอย่างรีบเดินเข้ามาถามยัยเรียวทันที

"ชื่อ...เรียวคะ" ยัยเรียวยิ้มตอบเล็กน้อย

"เออ! เดี๋ยวพี่ต้องไปเปิดแผ่นต่อแล้วอะ น้องเรียวมีเบอร์มั๊ยคับ"

"มีคะ!" คำตอบของยัยเรียวทำเอานายเดย์หันมามอง เทอแล้วพึมพำอะไรสักอย่าง จนยัยเรียวหันไปมองหน้า

"แต่! โดนตัดไปแล้ว ถ้าพี่ฟิวโก้อยากคุยกับเรียวก็ซื้อมือถือพร้อมซิมให้เรียวหน่อยสิคะ จะได้คุยกัน"

"เปลี่ยนเป็นซื้อซิมอย่างเดียวได้มะละ เบอร์โดนตัด แต่มือถือก็ยังอยู่นิคับ"

"เหอๆๆ คือมือถือก็ขายทิ้งไปแล้วนะคะ" ยัยเรียวเลี่ยงได้เรื่อยเปื่อย

"โห! งั้นพี่ไม่เอาก็ได้ เพราะยังไงใจเราก็ตรงกันเสมอ"แล้วนายฟิวโก้ก็เดินออกไป ทำเอาคนทั้งโต๊ะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่กับมุขที่กรับือมากๆของเค้า

"นี่กุพึ่งรู้นะเนี่ย ว่าDJ เนี่ยเป็นอาชีพที่นอกจากต้องใช้หูฟังอะไรที่มันเสียงดังๆทุกวันแล้ว ยังจะตาไม่ดีด้วย ถึงได้เห็น.....สวย"นายเดย์หันไปมองหน้ายัยเรียวตอนพูด

"หรอคะ! แล้วพวกตาดีนี่ต้องเป็นยังไงล่ะ ต้องเป็นแบบเดย์หรือเปล่าคะ ที่นิยมโชว์ของลับให้ผู้หญิงดูกลางห้างน่ะ " ยัยเรียวพูดยิ้มๆแล้วหันไปมองหน้านายเดย์

"เอ้ย! ไอ้เดย์ มิงเป็นประเภทชอบโชว์น้องชายหรอวะ 555 นายคิงแซวขึ้น" ทำเอานายเดย์พูดอะไรไม่ถูก

"เรียวรู้ได้ไงอะ ว่าเดย์ไปโชว์ของลับตามห้างอะ" ยัยเกดถามอย่างตื่นเต้น

"เออ! คือ ไม่มีอะไรหลอก เรียวเค้าพูดเล่นจิงมะ เรียว" นายเดย์ส่งสายตาอ้อนวอนไปยังยัยเรียว

"อือ! ฉันพูดเล่นน่ะ ไม่มีไรหลอก" นายเดย์ทำหน้าโลงอกทันที

"ทีหลังอย่าทำตัวมีปัญหานะคะ เพราะฉันไม่อยากจะทำร้ายใคร หึหึ" ยัยเรียวยิ้มอย่างผู้ชนะ

"เอ้ย! เพื่อนๆ จบนี่เราจะไปต่อกันที่บ้านไอ้เดย์นะเว้ย ใครไม่ไปตัดขาดไปเลย วันเกิดกุ มิงต้องไปนะ แล้วเดี๋ยวไปเจอกันบ้านไอเดย์ โอเค" นางคิงลุกขึ้นพูด

"เออ! ฉันคงไปไม่ได้อะ" ยัยเรียวรีบปฏิเสธ เพราะมันคงไม่ปลอดภัยสำหรับเทอชัวร์

"ไปเหอะนะ แกจะทิ้งฉันไว้หรอ แกไม่ไปฉันก็ไม่ไป"ยัยเกดขู่เพื่อนซะอย่างงั้น

"เออ! ช่าย มิงไม่กุกุล้มงานเลย มิงเป็นเพื่อนกุนะ ต้องไป" นายคิงช่วยเสริม ยัยเรียวตัดสินใจอยู่นานจนตอบตกลง

"เออ! ไปก็ได้" ในใจคิดว่า คงไม่มีอะไรหรอก(มั้ง) แต่พอหันไปทางนายเดย์ นายเดย์กลับยิ้มแบบมี เลศนัย

เรื่องราวจะดำเนินอย่างไรต่อไป แล้วนายเดย์มีแผนอะไรที่จะแก้เผ็ดยัยเรียว และยัยเรียวจะทำยังไงเพราะเทอกำลังเดินเข้าไปในถ้ำเสือ ติดตามได้ใตตอนที่ 4 นะคะ

ป.ล ถ้าเพื่อนๆอยากให้เรื่องนี้ดำเนินไปในทางไหน อยากให้เปลี่ยนพระเอกใหม่ หรือให้ใครตายเม้มบอกไว้เลยนะคะ (ยกเว้นผู้เขียนคะ เพราะเราไม่ยอมตายแน่นอน อิอิ) ใครมีความคิดดีๆบอกกันได้เลย เราจะแต่งเรื่องนี้ด้วยกัน (เพราะเราแต่งกันสดๆๆ) เจอกานนะคะ