บทเพลงสีเลือด

เนื้อเรื่อง

เด็กหนุ่มผู้หนึ่งเดินไปตามทางเดินเชื่อมต่อระหว่างอาคาร  กลีบซากุระโปรยลงมาเต็มทางเดิน

            "วันนี้แย่จริงเลย"  เด็กหนุ่มพึมพำ

            ขณะที่เดินอยู่นั้นเสียงเปียโนจากห้องดนตรีที่อยู่ข้างทางเดินก็ลอยมา  เด็กหนุ่มหยุดชะงักเนื่องจากเพลงที่ได้ยินนั้นเป็นที่หวยหวนและรู้สึกเศร้ามาก  เด็กหนุ่มเดินไปในห้องดนตรีทันที

                ในห้องนั้นมีเปียโนหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าต่างที่มองเห็นต้นซากุระต้นนั้น  และคนที่เล่นเปียโนอยู่นั้นคือเด็กสาวผมยาวสีดำสนิท  เด็กสาวหันมามองบุคคลที่เข้ามาในห้องเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง

                “มิฮาระ  มาทำอะไรที่นี่”   เด็กหนุ่มถาม

                “ฉันควรถามมากกว่า  นายมาทำอะไรที่นี่”  เด็กสาวย้อน

                แต่แล้วประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง  หญิงสาวหน้าตาแช่มชื่นสวมเสื้อผ้าสีอ่อนเรียบร้อย

                “อ้าว  คุรามะคุง  มาฟังมิฮาระเล่นเปียโนหรอ”  หญิงสาวถามเด็กหนุ่ม

                “ครับ”  เด็กหนุ่มตอบทันที  “ผมขอตัวนะครับ  อาจารย์”

                เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องแล้วเดินออกไปยังห้องเรียนที่อยู่ชั้นบน

                ---------------------------------------------

                การเรียนภาคกลางวันเริ่มขึ้น

                เด็กหนุ่มนั่งมองไปยังที่นั่งข้างๆที่ว่างอยู่

                “ขออนุญาตค่ะ”  เด็กสาวผมดำเดินเข้ามายังที่นั่งข้างๆคุรามะ

                แล้วการเรียนก็ดำเนินต่อไป  จนมาถึงตอนเย็นที่ทุกคนกลับบ้าน

                “มิฮาระ  ฉันไปส่งเธอนะ”  คุรามะเดินมาใกล้มิฮาระที่กำลังเดินมาที่ห้องดนตรี

                “วันนี้ฉันต้องซ้อม  เธอจะรอหรอ”  มิฮาระถามอย่างเฉยชา

                “รอก็ได้”  คุรามะตอบ  “เมื่อกลางวันเธอเล่นเพลงอะไรหรอ  ฟังดูเศร้าๆนะ”

                มิฮาระหันมามองหน้าคุรามะด้วยตาที่ดูหมองๆ “ซากุระสีเลือด”

                ลมพัดแรงขึ้นทำให้กลีบซากุระปลิวเต็มไปหมด

            “งั้นฉันไปห้องสมุดก่อนนะ  แล้วจะมารับเธอกลับบ้าน”  คุรามะพูดแล้วเดินไปห้องสมุด

                เขาเดินไปตามชั้นหนังสือในหมวดดนตรี  และก็หยุดดูหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นชื่อว่า’ดนตรีแห่งพระเจ้า’ แล้วตัดสินใจยืมหนังสือเล่มนั้นมา

                “รอนานมั้ย”  มิฮาระเดินออกมายังต้นซากุระ  ซึ่งคุรามะรออยู่แล้ว

                “ไม่หรอก”  คุรามะตอบ “เอ่อ  นานาโกะ  เมื่อไหร่แม่เธอจะกลับล่ะ”

                นานาโกะก้มหน้า  แล้วไม่ตอบคำถามของคุรามะ

                “เป็นไร  ไม่สบายหรอ” คุรามะเข้าไปใกล้  และพบว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังร้องไห้

                “ยามาโตะ...    แม่เขาไม่กลับมาแล้วล่ะ”  นานาโกะสะอื้น  “แม่ไปในที่ๆไกลแสนไกล”

                “เมื่อไหร่!  ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ”  เด็กสาวนิ่งเงียบ  “นานาโกะ”  ยามาโตะตะโกน

            “อาทิตย์ก่อน  ก่อนที่เธอจะกลับจากบ้านนอก”

                “เขาเป็นอะไร”  ยามาโตะถามอย่างใจร้อน

                “ซากุระสีเลือด”  นานาโกะเริ่มสงบสติได้  “เป็นคำสาปของเพลง  ถ้าเล่นจนจบเพลง  ผู้เล่นจะได้ไปสวรรค์อย่างสงบ”

                “แล้วเธอเล่นมันทำไม  ทั้งที่มันอันตราย”

                “ฉันอยากทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง  หลังจากนั้นฉันจะไปอยู่กับท่าน”

                ความเงียบเข้าครอบคลุม   พระอาทิตย์ค่อยๆตกดิน

                “ฉันกลับก่อนนะ”  นานาโกะพูดเรียบๆ  “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ ยามาโตะ”

                “เดี๋ยว! นานาโกะ”  ยามาโตะเรียก  “ความหวังของแม่เธอคืออะไร”

            นานาโกะมองยามาโตะที่มีสีหน้าจริงจัง

                “การเล่นเปียโนบนเวทีที่มีคนดูมากมาย”  และแล้วนานาโกะก็เดินจากไป

                มีลมพัดมาวูบหนึ่ง  เด็กหนุ่มหยุดนิ่ง  ในหัวมีคำถามมากมาย

--------------------------------------------

                การซ้อมของมิฮาระ  นานาโกะดำเนินต่อไป   ส่วนคุรามะ  ยามาโตะก้ได้เพียงแต่คอยดูแลอยู่ห่างๆ   และแล้วความคิดอย่างหนึ่งก็พุดขึ้นมาในหัวของยามาโตะ

                ห้องสีขาวเรียบๆ  ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ  มีเพียงเปียโนที่อยู่ข้างหน้าต่าง   เด็กสาวผมดำเดินเข้ามายังเปียโนหลังนั้น  และเริ่มบรรเลงเพลง  เพลงที่ฟังดูเศร้าและขมขื่น  ถูกบรรเลงโดยเด็กสาวที่หน้าตาหมองเศร้า  เพลงที่บรรเลงอยู่นั้นใกล้จบเต็มที

                “หยุดนะ!  นานาโกะ”  ประตูห้องเปิดออก  เด็กหนุ่มปรากฏกายอยู่ที่ประตู

                “ไร้มารยาท   เข้าห้องโดยไม่เคาะประตูเนี่ย”  เด็กสาวมีสีหน้าไม่พอใจ  แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไร

                “เธอหยุดเล่นเพลงนี้ได้แล้ว”  ยามาโตะเดินตรงเข้าไปหานานาโกะ

                “นี่เป็นเพลงที่ฉันจะใช้ประกวดนะ  ฉันต้องซ้อมไว้บ้าง”

                “ยังไงซะฉันก็จะขัดขวางเธอให้ได้”  ยามาโตะถอนหายใจ  ก่อนที่จะเดินจากไป

            “คุณแม่ค่ะ” เด็กสาวพึมพำ “อีกไม่นานแล้วค่ะ”

                -------------------------------------------------

                งานประกวดดนตรีประจำโรงเรียนก็เริ่มขึ้น   ผู้เข้าแข่งขันต่างก็ตื่นเต้นและฝึกซ้อมครั้งสุดท้าย  เหล่าผู้เตรียมงาน  และครูอาจารย์ค่างก็ดูแลความเรียบร้อยของงานอย่างถ้วนหน้า    ในที่สุดารแข่งขันบรรเลงเพลงด้วยเปียโนก็ได้เริ่มขึ้น   ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต่างบรรเลงได้ไพเราะทุกคน    จนมาถึงคนสุดท้าย

                “มิฮาระ   นานาโกะ”  โฆษกประกาศ  “กับการบรรเลงในเพลงซากุระ....”

                เสียงบรรเลงดนตรีที่โหยหวนได้เริ่มขึ้น   ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึงในเพลงนี้    อารมณ์เศร้า   หนาวไปถึงขั้วหัวใจ  และเพลงนี้ถ้าจะเล่นให้จบเพลงต้องสังเวยด้วยชีวิต  บทเพลงนี้มีมาตั้งแต่โบราณ   สืบทอดกันมา  โดยเมื่อโน้ตตัวสุดท้ายถูกเล่นผู้เล่นจะตายทันที   ดังนั้นจึงมีการทำลายโน้ตเพลงนี้มาหลายต่อหลายครั้ง   แต่ก็ไม่สำเร็จ   จึงเปลี่ยนมาเป็นการผนึกแทน   แต่สุดท้ายผนึกก็ถูกปลดออก  เพื่อนำโลกไปสู่ความว่างเปล่า

                เพลงได้ดำเนินมาจนถึงข่วงสุดท้าย   อาการของนานาโกะเริ่มแปลกไป   เธอเริ่มหายใจติดขัด   แน่นหน้าอก  แต่มือของเธอก็บรรเลงเพลงนี้ไปเรื่อยๆ  และแล้วก็มาถึงโน้ตตัวสุดท้าย    อาการของนานาโกะเริ่มหนักขึ้น   และก็ล้มลง

                --------------------------------------------------

                “อา....”  ดวงตาสีนิลของเด็กสาวเบิกขึ้น

            “เป็นไง”  เด็กหนุ่มที่คุ้นตาถาม

                “ฉันอยู่ที่ไหน”

                “โรงพยาบาล”  เด็กหนุ่มตอบอย่างโล่งใจ  “จู่ๆเธอก็ล้มลงฉันตกใจหมด”

                “ฉันยังไม่ตายหรอ”  เด็กสาวมองสำรวจไปรอบๆ

                “จะตายได้ไง  โน้ตตัวสุดท้ายไม่ได้โดนเล่นนิ”

                “ทำไมกัน !...  ทั้งๆที่... ฉันจะไปหาคุณพ่อ  คุณแม่   โลกนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว”  นานาโกะเริ่มร้องไห้

                “ใครบอก  เธอยังมีฉันอยู่นี่”  ยามาโตะปลอบอย่างอ่อนโยน

                เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างงงๆ

                “ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไป...”

                “จริงนะ”

                “อือ”