ฝ่าฤดูรัก ศึกเลือดอยุธยา

การเปลี่ยนแปลงที่เปลี่ยนชีวิตเธอ เมื่อลองสวมแหวน
เธอก็ไม่สามารถต้านทานแรงดึงดูดของโบราณวัตถุนี้ได้ ขณะที่ผิวหนังสัมผัสกับความเย็นวาบของแหวนและพลังงานที่พุ่งทะลุผ่านตัวเธอ ก็ทำให้โลกรอบตัวหมุนเร็วขึ้น
ความเป็นจริงพร่าเลือนไปจนสุดขอบ สัญญาณล่าสุด
ที่พิมพารับรู้คือความมืด และเสียงกริ้ง...กริ้ง...

"เมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกได้ถึงอากาศรอบตัวที่เย็นเฉียบ"


พิมพาลืมตาขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย เธอกระพริบตา
ด้วยความมึนงงและสับสน การมองเห็นของเธอค่อยๆ
เพ่งความสนใจไปที่งานแกะสลักไม้อันประณีตบนเพดาน อากาศอบอวลด้วยกลิ่นหอมของธูป และห้องก็ประดับด้วยผ้าไหม ผ้าทอโบราณที่เล่าเรื่องราวการต่อสู้และ
พุทธศาสนา หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อตระหนักว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในร้านขายหนังสือเก่า แต่อยู่ในห้องที่สะท้อนถึงความยิ่งใหญ่ของยุคที่ล่วงลับไปแล้ว
พิมพาพยายามจะลุกขึ้น ขาของเธอสั่นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงใกล้เข้ามา ประตูเปิดออก เผยให้เห็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ชุดเกราะแบบดั้งเดิมของเขากระทบกันในแต่ละย่างก้าว สายตาของเขาเพ่งมอง และพิมพาก็รู้สึกราวกับว่าเขาสามารถมองลึกไปยังจิตวิญญาณของเธอได้

"เวรเอ้ยย ที่นี่ที่ไหน ฉันอยู่ไหนเนี้ย"
พิมพาพูดโพล่งออกมาอย่างตกใจ
"แล้วเอ็งเป็นใคร ใยจึงมาอยู่ในห้องทำงานข้ากิริยามารยาท ไม่เกรงกลัว
คำพูดคำจาหยาบกระด้างเยี่ยงนี้จะอยู่ไม่ถึงเย็น"

(ช่วงระยะเวลาอ้างอิงอยุธยาตอนต้น ตัวละครไม่มีตัวตนในประวัติไทย )