ชะตารักมิอาจปล่อยวาง

นางเลือกที่จะจากไปเพราะความเจ็บปวด  จากการโดนหักหลังจากชายคนรัก บทเรียนในครั้งนี้  ทำให้เฉินเป่าหลิง ต้องสูญเสียบุตรในครรภ์ ที่นางเฝ้าฟูมฟักมาเป็นอย่างดี  และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ครั้งนี้คือหลิวซีอิ๋ง ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ชายารองของสามี

      "หลี่หยวนเจ๋อ หากสามารถเลือกเกิดได้ ข้าขออย่าได้พบเจอกับบุรุษเฉกเช่นท่านอีกเลย ขอให้วาสนาของเราสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้  ขอให้ในภพหน้าของข้า ได้ไปเกิดยังสถานที่ที่สามารถมีเพียงแค่ผัวเดียวเมียเดียว อย่าได้มีชะตาที่อาภัพเช่นในชาติภพนี้อีกเลย"  เฉินเป่าหลิงหลับตาลงช้าๆ  และค่อยๆปล่อยให้ร่างทั้งร่างร่วงลงสู่หุบเหวลึกเบื้องหน้า อย่างสิ้นหวัง

      "ไม่!!!  หลิงหลิงฟังเปิ่นไท่จื่อก่อน"  ร่างที่ตะเกียกตะกายไปยังเบื้องหน้าขององค์รัชทายาทหลี่หย่วนเจ๋อ เป็นไปอย่างทุลักทุเล ถึงแม้นว่าเขาจะใช้ความเร็วทั้งหมดที่มี แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันการเสียแล้ว  ที่จะดึงร่างบางของสตรีที่เขารักสุดหัวใจเอาได้ทัน  มือหนาคว้ามาได้แค่เพียงความว่างเปล่า  น้ำตาของบุรุษค่อยๆไหลรินออกมา เมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันได้สายเกินไป…

      บนหน้าผาสูงแห่งนั้นได้มีเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่สายลมในเหมันต์ฤดูพัดชายอาภรณ์ลู่ไปตามลม ความหนาวของสถานที่แห่งนี้  ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหน็บหนาวได้  แต่หัวใจที่โดดเดี่ยวของเขากำลังด้านชาขึ้นเรื่อยๆ  หลี่หย่วนเจ๋อจ้องมองไปยังหุบเขาเบื้องล่างอย่างเหม่อลอย  ก่อนที่เขาจะกล่าวบางประโยคออก "หลิงหลิงต่อให้วิญญาณของเจ้าหนีไปอยู่ สุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามเจ้ากลับมาอยู่เคียงข้างกันอีกครั้งให้จงได้"