Love Blind: สุดหัวใจ ปลายขอบฟ้า

"รู้มั้ย ผมชอบเวลาพระอาทิตย์ตกที่ปลายขอบฟ้าที่สุด สีของท้องฟ้ามันไม่เคยเหมือนกันเลยสักวัน เหมือนเป็นของขวัญที่โลกใบนี้ได้มอบให้กับเรา ให้มีกำลังใจที่จะก้าวเดินต่อไปในวันพรุ่งนี้"

ชายหนุ่มร่างหนาบีบมือคนตรงหน้าเบาๆอย่างอ่อนโยน เพื่อเป็นสัญญาณการตอบรับโดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดออกมา

มีเพียงเสียงคลื่นกระทบชายฝั่งเบาๆ พร้อมกับสายลมอ่อนที่พัดพากลิ่นทะเลจางๆให้รู้สึกพิเศษยามเมื่อสูดลมหายใจ

"ผมจะเป็นดวงตาให้คุณเอง" ชายหนุ่มร่างหนาเอ่ยขึ้น พร้อมกับก้าวไปยืนด้านหลังคนร่างโปร่งและโอบสองแขนตรึงรอบตัวคนตรงหน้าอย่างทะนุถนอม

"ผมจะกอดคุณไว้แบบนี้ จนกว่าคุณจะไม่ต้องการ"  ทุกประโยคของเขาทำให้คนฟังใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ไม่มีคำใดที่อยากจะเปล่งออกมาเป็นคำพูด บางทีในช่วงเวลาดีดีแบบนี้ เราควรซึมซับและเก็บสิ่งที่สวยงามเอาไว้ให้มากที่สุด

"นภัส" เหม่อมองไปยังปลายขอบฟ้าราวกับดวงตาของเค้าสามารถมองเห็นได้ปกติ เขาค่อยค่อยหลับตาและวางความรู้สึกอันหนักอึ้งในใจลง ปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในอ้อมกอดของคนร่างหนาที่คอยยืนเป็นหลักให้เขาได้พักพิง 

สัมผัสจากแผงอกหนาแข็งแกร่งแต่อบอุ่น แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแต่อ่อนโยน และลมหายใจร้อนผ่าวจากร่างหนาที่สัมผัสรดตรงต้นคอของเขา แม้ลมเย็นจากทะเลหลังพระอาทิตย์ลาลับก็ไม่ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นแต่อย่างใด ทุกอย่างช่างดีเหลือเกิน ดีจนราวกลับว่าฝันไป 

"ชร" ดีกับเขามาตลอดตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกัน จนบางครั้งทำให้เขาเกิดความสงสัย ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่ และเขาจะต้องรู้ความจริงให้ได้

หากทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือบททดสอบจากฟ้า เขาก็ขอภาวนาให้คำตอบที่เขาเลือกคือข้อที่ถูกต้อง