Remember I love you โปรดจำไว้ว่าผมรักคุณ

ผมชื่อเร็น ผมเรียนอยู่ม.1ผมทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ผมทำงานธุรกิจครอบครัว

แต่และแล้ววันหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งวิ่งเขามาในห้องทำงานของผมเธอเดินมาชนผม

 ผมอึ่ง ทึ้งและ(เสียว)เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก จมูกสวยได้รูป ปากจิ๋มลิ้ม ดวงตากลมโต

ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นมา

 “ขอโทษคะ”เธอบอกผมด้วยแววตารู้สึกผิด เหมือนจะร้องไห้ ผมหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ

“ไม่เป็นไรครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ผมมองเธอรอบๆเพราะผมเป็นห่วงเธอเพราะ

เธอตัวเล็ก ร่างบางน่าถนุนถนอม

“ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ อ่อลืมไปหนูชื่อเบลล์คะ”

“พี่ชื่อเร็น ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักคะ ชื่อเพราะจังเลยคะ”เธอเป็นคนนแรกที่มีคนบอกผมชื่อเพราะ

รู้สึกหัวใจมันเต้นเร็วแบบเเปลกๆหรือว่าผมชอบน้องเขา

“ว่าแต่น้องมาที่นี่ได้ไงครับ”ผมพาน้องลงไปที่ห้องรับแขก

“แม่หนูมาหาคุณลุงอนัน เห็นว่ามาคุยเรื่องธุรกิจอะไรนี้แหละนะ”

คนตัวเล็กบอกกับผมด้วยสีหน้าไร้เดียงสา น่ารักน่าขย้ำจริงๆเลยให้ตายเถอะ

เร็นใจเย็นๆไว้น้องเขายังเด็ก

และจนถึงวันนี้ผมก็ยังคิดถึงน้องเขาเหมือนเดิมทุกวัน ทุกเวลา

หน้าของน้องเขายังตราตึงใจหัวใจ และแล้วผมก็ต้องอยู่ห่างจากน้องเขาอีกครั้งเมื่อผม

ต้องไปเรียนต่างพระเทศ

10ปีต่อมา

ณ  มหาวิทยาลัย H

ฉันชื่อเบลล์มี ฉันมีความสามารถพิเศษ สามารถอ่านความคิดคนได้ เมื่อเขาสบตากับเรา มันก็เป็น

เรื่องที่แปลกแต่ก็ดีที่ฉันจะได้รู้ว่าเขาคนนั้นหวัง คนเราจะรู้ว่าเป็นคนดีไม่ใช่แค่การกระทำแต่เป็น

ความคิดด้วยแต่มีบ่อยครั้งที่คนส่วนใหญ่เขาหาฉันเพราะเงิน คนอื่นมองฉันเป็นคนใสซื่อ

แต่จริงๆแล้วฉันฉลาดกว่าที่ทุกคนคิด  ฉันมีเพื่อนสนิทชื่อฝ้าย มิ้นและเค ฉันสนิทกับเคมากแพราะเขากลับบ้าน เขาไม่เคยคิดไม่ดีกับฉันเลยเพราะเขาเคยช่วยฉันตอนที่ฉันโดนรังแกและความคิดของเขาดีมาตลอด ฝ้ายกับมิ้นก็เหมือนกันเขาเป็นเพื่อนที่ดี ถ้าฉันกลับบ้านฉันจะกลับพร้อมเคทุกวัน

เพราะทางเดียวกันและถ้าวันไหนพ่อกับแม่ไม่อยู่ฉันก็ให้เค มิ้น ฝ้ายมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะฉัน

กลัวความมืดไม่กล้าอยู่คนเดียวถึงมีแม่บ้านหรืออะไรก็เถอะ

5โมงเย็น

“เบลล์วันนี้ม่ามาไปเที้ยวนะคะยังไม่รู้จะกลับวันไหน”

“คุณอารีย์จะไปไหน ไปกับใคร ที่ไหน ไปยังไง ไปตอนไหนคะ”ฉันถามอย่างเป็นห่วง

“ลูกคนนี้นิเหมือนยายแกไม่มีผิด ถามเยอะจริง ฉันกำลังจะไปอเมริกา ไปกับคุณอนัน นั่ง

เครื่องบินไป เครื่องออก5โมงครึ่ง okนะคะลูกบังเกิดเกล่า”

        “ฉันจะไว้ใจลูกชายของคุณอนันได้ไหมเนี้ยแต่เขาเจอกันตั้งแต่เด็กมันน่าจะโอเคนะ

ถ้าฉันก็กลับมา ฉันจะให้เขาทั้งหมั้นกันเลยดีไหม แต่ก็ดีเหมือนก็จะมีใครดูแลลูกสาวฉัน”

 ฉันรู้ความคิดแม่ทุกอย่างแต่ถึงยังไงก็เถอะขี้เกียจเถียง

“แล้วคุณอะไรนั้นนะมากี่โมงอะ”

“เดียวก็น่าจะมาแล้วมั้ง”

ประตูบ้านเปิดขึ้นและรถสปอร์สสีดำก็ขับเข้ามาในบ้าน แล้วคุณลุงก็ลงมาพร้อมกับ

ผู้ชายคนหนึ่ง ขาว สูง จมูกเป็นสัน ปากสีแดงสด ดวงตาคมดุจเหยี่ย ฟันขาวสวย

นับว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยละ

“สวัสดีคะ คุณลุงและพี่…”ฉันเงียบไปเพราะฉันไม่รู้จักเขาหรือรู้จัก ฉันมองตาเขาเพื่ออ่าน

ความคิดว่าเขาชื่ออะไร

“ยังน่ารักเมือเดิมเลย ขาว สวย  ปากจิ๋มลิ้มน่ารัก น่ารักน่ากอดถ้าคุณน่าไม่อยู่ละ หึ!” อะไรนี้ยความคิดหื่นๆแบบนี้มันอะไรเนี้ยโรคจิตเปล่าเนี้ย

“พี่ชื่อ…..”

“ไม่ต้องบอกค่ะ ไม่อยากรู้จัก”ฉันมองพี่เขาด้วยสายตาเย็นชา

“เบลล์! ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้นละ”แม่ฉันตวาดฉันดังลั่น

“ช่างเถอะคะ รีบไปเถอะเดี่ยวขึ้นเครื่องไม่ทันนะคะ คุณลุงคะหนูฝากแม่ด้วยนะคะ”

“ครับ ลุงก็ฝากลูกลุงด้วยนะครับ”

“ฝะ..ฝากอะไรนะคะ ไม่รับฝากได้ไหมคะ555”ฉันพูดติดตลกแต่ฉันคิดจริง

“โถ่ น้องเบลล์รับพี่ไปเลี้ยงหน่อยนะครับ”เขาทำหน้าออดอ้อนเหมือนลูกแมว

ไม่มีบ้านแต่ก็เถอะ

“ค่ะ!”ฉันรับคำแบบไม่เต็มใจ แต่ทำไงได้ก็ต้องตอบรับเพราะไม่อยากให้แม่เสียหน้า

หลังจากที่ฉันส่งแม่ขึ้นรถฉันก็เขาบ้านทันที่ ฉันเห็นคนตัวสูงเดิมมาข้างหลัง

พอฉันเดินถึงห้องกำลังจะปิดประตูแต่ร่างสูงก็มาง้างประตูไม่ให้ปิดลง

“มีอะไรคะ?”ฉันถามและมองร่างสูงด้วยคำถามมากมาย

“โกรธอะไรพี่รึเปล่า” เขามองหน้าฉันอย่างสงสัย

“........”ฉันมองหน้าพี่เขาอย่างอารมณ์เสีย

เขาจะมายุ่งอะไรกับชั้นนักหนาเนี้ย

 “ตอบหน่อยสิครับ อย่าเงียบใจไม่ดีเลยอะ”เขาเอียงคอมองฉัน ทำหน้าตาน่ารัก

โอ๋ย!!หน้ารักจังอย่างกะพระเอกซีรีย์เลยอะ แต่ไม่ได้ๆเราจะไว้ใจเขาไม่ได้

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ”ฉันพูดอย่างตัดปัญหาเพราะฉันมี

เรียนตอนบ่ายนี้ก็จะสายแล้ว

ปัง!

ฉันรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษา และรีบลงไปห้องรับแขก

ฉันมองหาพี่เร็นพบว่าเขาไม่อยู่ที่ห้องรับแขกฉันคิดว่าคงออกไปข้างนอกแล้วมั้ง

ฉันกำลังออกจากบ้านแต่ดันมีรถสปอส์สีแดงที่คุ้นเคยจอดอยู่ข้างหน้าของเธอ

คนที่อยู่ข้างในรถรดกระจกลง เจ้าของใบหน้า หล่อเหลาถามฉันว่า

“จะไปมหาลัยหรอขึ้นมาเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ค่ะ เดี๋ยวไปเองพอดีเพื่อนจะมารับบคะ”

“เพื่อนผู้หญิงผู้ชายหะ”

“ไม่เกี่ยวกับพี่จะหน่อย”

“ฮัลโหลครับคุณน้า”เขายกโทรศัพขู่ฉัน

ผู้ชายอะไรขี้ขู่ชะมัด

สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกที่เราเเต่งนะคะ

ถ้ามีคำเเนะนำเม้นได้นะคะ ถ้าชอบก็กดติดตามนะคะ

เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยน้าาาา