☁ #สภาวะลืมรัก (end)

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 05 | อัปครบ

**คำเตือน**

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา คำพูด การกระทำ และฉากที่ไม่เหมาะสม

ไม่ควรลอกเลียนแบบ ตรรกะความคิดของตัวละครผิดเพี้ยนไปตามคาแรคเตอร์

ผู้อ่านควรมีอายุตั้งแต่ 18 ปีขึ้นไป

และผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ

| บทที่ 05 |

[พูดกับพี่ได้นะ]

“ไม่อยากพูด”

ไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากให้ใครมาสงสาร ผมไม่เคยพูดความรู้พรรค์นั้นให้ใครฟัง และก็ยังจะไม่พูดต่อไป ให้ความอ่อนแอพวกนั้นถูกกลบทับไปด้วยกักขฬะน่ะดีแล้ว

ให้คนมองผมด้วยสายตาเกลียดชังมันยังดีเสียกว่าถูกมองด้วยความสงสารเห็นใจ

ผมไม่ชอบ

[งั้น … เธออยากฟังเพลงมั้ย]

“…”

[พี่ร้องให้ฟังได้นะ]

“ไม่อยาก”

[เสียงพี่เพราะมาก]

“อย่ามาโม้หน่อยเลยนะโม”

[พี่ไม่เคยร้องให้ใครฟังเลยนะ เธอจะเป็นคนแรก]

“เราไม่ได้อยากฟังซะหน่อย”

[แต่พี่อยากร้องให้เธอฟัง] เสียงปรับสายกีต้าร์ดังแทรกเข้ามาผมเลยคว้าโทรศัพท์มาดูหน้าจออีกครั้ง นะโมตั้งกล้องให้เห็นเขาจับกีต้าร์ สายตาที่สื่อผ่านหน้าจอมามันดูจริงจัง [ต้องใจฟังหน่อยนะ]

“…”

[เพลงนี้ให้เธอ … เป็นพิเศษเลย]

“…” ผมไม่ได้ตอบรับ แค่จับจ้องนะโมที่กำลังดีดกีต้าร์เป็นทำนอง และร้องเพลง

เสียงเขาไพเราะเสียจนน่าตกใจ

[สิ่งที่ฉันไม่รู้ สิ่งที่ฉันไม่ค่อยรู้ ก็หัวใจของคน … อ่านหนังสือเล่มไหน วนเวียนวกวน แต่ไม่นานยังเข้าใจ … บอกให้ฉันรับรู้ บอกกับฉันว่าไม่รัก ไม่ขอเป็นเพื่อนใจ แต่ถ้าฉันได้เห็น แววตาครั้งใด ไม่เหมือนคำที่พูดเลย]

“…”

เพลงนั้นเป็นเพลงที่ผมรู้จัก

[ใจคนเรายากเย็นเกินไป ไม่เห็นต้องทำให้ยากเลย อย่างฉันก็ทำ ก็เป็นเหมือนอย่างเคย บอกเลยจากใจ ว่า ... รักเธอ]

“…”

พอถึงท่อนฮุกผมก็เข้าใจว่าคำ ‘ให้เธอเป็นพิเศษ’ ทันที

[ปากเธอแข็งรู้มั้ย แต่ว่าฉันก็รับไหว ด้วยหัวใจที่รอ ... ได้แต่หวังสักครั้ง คำเดียวก็พอ .... อยากได้ยินว่ารักกัน]

“…” สิ้นเสียงกีต้าร์คนเป็นพี่ก็คว้ากล้องโทรศัพท์ไปจ่อหน้าทันที

[เป็นไง]

“อะไรเป็นไง”

[เพลงไง]

“ก็ไม่เห็นจะเป็นไง” แม้จะเพราะ ทว่าผมก็ไม่ได้เอ่ยชม

เขาต้องรู้ตัวอยู่แล้วว่าเขาร้องเพลงเพราะ ซ้ำยังเล่นกีต้าร์ดีไม่มีผิดคอร์ดอีกด้วย

[ไม่เพราะเหรอ]

“อย่าถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้วเลย มันน่าหงุดหงิด”

[ก็พี่อยากฟังคำชมจากเธอ]

“…”

[แค่นี้ให้กันไม่ได้เลยหรือ]

“…”

[ใจร้ายไปแล้ว]

“อือ เพราะดี” สุดท้ายก็ต้องชมอยู่ดี

[หึ] ปลายสายยิ้มขำใส่ [อยากฟังเพลงไหนอีกเปล่า]

“จะเล่นให้ฟังเหรอ”

[แน่นอนสิ]

“ไม่ต้องหรอก … เรามียูทูป”

[เรื่องใจร้ายต้องยกให้เธอแหละ]

“…”

[รู้มั้ยว่าเธอไม่จำเป็นต้องร้ายกลบเกลือนเวลาคุยกับพี่]

“…”

[พี่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอไม่ใช่คนแบบนั้น]

“พี่ไม่รู้จักเราจริง ๆ หรอก”

[รู้สิ … พี่น่ะรู้จักเธอมากกว่าใครซะอีก] คำพูดของนะโมทำให้ผมเลือกที่จะเงียบ [คาแรคเตอร์ยัยตัวแสบไม่เหมาะกับเธอหรอก เชื่อพี่สิ]

ยัยตัวแสบ?

ทำไมเขาต้องเรียกแทนผมว่า ‘ยัย’ ตลอดเลยวะ

“เราชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้”

[เป็นยัยตัวแสบน่ะเหรอ]

“อือ”

ยัยตัวแสบก็ยัยตัวแสบวะ

[ทำไม]

“เพราะไม่มีคนดี ๆ ที่ไหนอยากยุ่งกับยัยตัวแสบ”

มันเป็นโล่ที่คอยปกป้องผม

[งั้นพี่ก็คนเป็นคนบ้า]

“…”

[เพราะว่าพี่อยากยุ่งกับเธอ]

“หึ” ผมแค่นหัวเราะแล้วพร่ำถามในสิ่งที่คาใจมาตลอด “ทำไมถึงอยากยุ่ง”

[เหตุผลคือไม่มีเหตุผล]

“…”

[เพราะการชอบใครสักคนมันไม่ต้องมีเหตุผล]

ไม่ว่านะโมจะพูดยังไง คำตอบที่ผมจะมอบให้เขาก็มีแค่คำตอบเดียวเท่านั้น

แม้ว่าตอนนี้จะมองความรักในมุมที่กว้างขึ้นแล้วแต่ก็ใช่ว่าผมอยากมีมัน … เพราะสุดท้ายแล้วความรักก็มาพร้อมกับความเจ็บปวดอยู่ดี

และการมีรักมักจะทำให้คนเราอ่อนแอเสมอ

นั่นแปลว่าผมไม่จำเป็นต้องมีมัน

ไม่จำเป็นสักนิด

☁☁☁

หลายวันต่อมา

“สีหน้ามึงดูง่วงมาก” ผมหันมองตามเสียงทักที่แผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะรบกวนเพื่อนคนอื่นที่กำลังตั้งใจเรียน “ไม่ได้นอนเหรอ”

“อือ”

“แล้วไม่นอนอะ”

“เมื่อคืนไม่ง่วง”

“แล้วเสือกมาง่วงตอนเรียนเนี่ยนะ”

“…” ผมไหวไหล่ใส่อย่างไม่ยี่หระ

เมื่อคืนผมไม่รู้สึกง่วงเลยนอนดูหนังทั้งคืน รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว และวันนี้ผมมีเรียนทั้งเช้าทั้งบ่าย นั่นแหละความฉิบหายที่แท้จริง

ครืด!

แชตจากเจ้าประจำ

ไม่ต้องหงายหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาดูผมก็รู้ว่าเป็นข้อความจากนะโม

ปกติแล้วไม่มีใครคอยแชตมาหาผมทุกสามเวลาหลังอารหารเหมือนอย่างเขาหรอก โทรศัพท์เงียบอย่างกับเครื่องเจ๊งไปแล้ว ทว่าหลายวันที่ผ่านมาแจ้งเตือนแชตนะโมดังถี่มาก

แกล้งเมินไปแล้วแหละ

แต่สุดท้ายก็ต้องตอบ

ความพยายามของเขามันน่าหงุดหงิด

นะโม : กินข้าวยัง

Me : ยัง

นะโม : เรียนเช้าไม่ใช่เหรอ

นะโม : กว่าเธอจะเลิก ทำไมไม่กินให้เรียบร้อย

เขาก็ยังอุตส่าห์รู้เนอะว่าผมเรียนเช้า

Me : ยุ่ง

นะโม : มันยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวขนาดนั้นเลยเหรอ

Me : ไม่

Me : พี่น่ะ ยุ่ง

นะโม : อ้าว

นะโม : ด่าพี่นี่

ผมได้แต่กลั้นขำเมื่ออ่านข้อความนั่นจบ

นะโมไม่ใช่คนโง่เลย แต่เขาชอบเปิดช่องให้ผมด่าอยู่เรื่อย

นะโม : เอานมมั้ยเดี๋ยวซื้อไปให้

Me : ไม่เอา

นะโม : ให้ตอบใหม่

Me : ไม่เอา

นะโม : คำตอบก็สมกับเป็นเธอดี

นะโม : ยัยดื้อ

ผมชักจะหน่ายการเพิ่มคำว่า ‘ยัย’ หน้าคำด่าของนะโมเต็มทน

Me : จะเรียนแล้ว

นะโม : ครับ ตั้งใจนะ

Me : ยุ่ง

นะโม : อันนี้ก็ด่าพี่เนอะ

ผมได้แต่ยิ้มขำคนเดียวเพียงเพราะอ่านข้อความนั้น

เขาก็รู้ว่าผมด่า ยังจะมีหน้าพิมพ์มาตอกย้ำตัวเองให้ผมรู้อีก

“เดี๋ยวกูมานะ”

ไอ้เดย์หันมากระซิบบอกก่อนจะปลีกตัวออกไปนอกห้องเงียบ ๆ โดยไม่รอให้ผมหืออืออะไรเลย

ผมนั่งเรียนไปโดยไม่ได้สนใจว่าไอ้เดย์จะไปไหน แม้จะง่วงเพียงใดผมก็ต้องถ่างตามองจอโปรเจคเตอร์เพราะเดี๋ยวจะตามไม่ทัน

วิชานี้นี้เป็นวิชาที่ค่อนข้างหินพอควรเลย

ซ้ำร้ายอาจารย์ยังชอบขู่ ไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่รำคาญน่ะ รู้ว่าเรียนยาก ปล่อยเกรดยาก แต่ถ้าอาจารย์ลดความพูดมากลงหน่อยมันคงน่าเรียนกว่านี้

เพื่อนหลายคนในคลาสดรอปไปแล้วเพราะเสนองานด่านแรกห้าหกครั้งแล้วไม่ผ่าน

พวกนั้นรู้สึกเหมือนโดนอาจารย์แกล้งน่ะ

ก็นะ มันเป็นการเสนอด่านแรก ยังมีด่านสองและสาม … แค่ด่านแรกโดนไปห้าหกรอบแล้วยังไม่ผ่านมันก็ต้องหัวร้อนเป็นธรรมดาแหละ ตอนสอบเก็บคะแนนก็ใช่ว่าจะได้เยอะกัน มันเป็นวิชาปฏิบัติน่ะ

แอนิเมชัน 2 มิติ

ถ้าตั้งใจเรียนและความจำดีก็รอดแหละ ศึกษาเองต่ออีกนิดหน่อยก็คล่อง

อาจารย์น่ะไม่ได้แกล้งหรอก เพื่อนบางคนเสนอรอบเดียวผ่านก็มี แต่ต้องเป็นไอเดียที่เด็ดจริง ๆ

ของผมกับไอ้เดย์โดนไปสามรอบกว่าจะผ่าน … ถึงได้บอกว่าวิชานี้หิน

จริง ๆ มันไม่ได้หินที่วิชา มันหินที่อาจารย์

เคี่ยวฉิบหาย เคี่ยวเผื่ออาจารย์ทั้งมหา’ลัยเลยมั้ง

แต่ผมจะไม่ยอมดรอปหรอก ขี้เกียจลงเรียนใหม่ แค่วิชาเลือกที่ดรอปไว้ผมก็ขี้เกียจจะตายแล้ว

เวลาผ่านไปไม่นานมากไอ้เดย์ก็กลับเข้ามานั่งข้างผมอีกครั้งพร้อมกับนมกล่องและลูกอมรสแตงโม นั่นเป็นลูกอมที่ผมชอบ … ชอบกินแก้ง่วงน่ะ

“ไปซื้อขนมทำไมไม่บอกอะกูจะได้ฝาก”

“ไม่ต้องฝาก … นี่ของมึง” นมและลูกอมถูกวางแหมะลงตรงหน้าผม

“ซื้อมาให้เหรอ”

“…” เพื่อนตัวดีไม่ได้ตอบ

ซึ่งผมก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ

“เท่าไหร่ เดี๋ยวเอาตังค์ให้”

“ไม่ต้องอะ แดก ๆ ไปเหอะ”

“อ้าว”

“…”

“ขอบใจละกัน”

“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ”

“สัส” ผมด่าเพื่อนอย่างไม่จริงจังก่อนจะเจาะนมดื่มเงียบ ๆ ขณะฟังอาจารย์บรรยายไปด้วย

พอได้นมมาดื่มก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

แถมยังมีลูกอมอีก

รอดแล้วเช้านี้

☁☁☁

“วันนี้เพื่อนคนสวยมึงไม่ชวนไปไหนเหรอ” เพื่อนตัวดีถามอย่างสู่รู้ระหว่างที่เรากำลังเดินลงบันไดหลังจากเรียนชั่วโมงบ่ายเสร็จแล้ว

‘เพื่อนคนสวย’ ที่ไอ้เดย์พูดถึงคือเตย

เธอน่ะท็อปของรุ่นเลยนะ สวย รวย ค่อนข้างเป็นคนที่ดูสมบูรณ์แบบ มีแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นแหละที่รู้ว่ายัยนี่พิลึกคนแค่ไหน แต่ถ้าให้พูดถึงความสวยเฉย ๆ ล่ะก็ … ดาวคณะยังสวยสู้เธอไม่ได้เลย

“วันนี้เธอนัดกับแม่”

แต่ถึงเตยจะชวนไปเที่ยวเตร่ผมก็ไม่ไปด้วยหรอก ร่างกายต้องการเตียง

นี่มันเกินหนึ่งวันแล้วที่ผมไม่ได้นอน

“เสียดายแฮะ ว่าจะขอเกาะไปด้วยซะหน่อย”

“อะไร” ผมหันไปหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด

“ก็แบบ … มึงไม่เคยแนะนำกูให้เธอรู้จักเลยอะ อยากสนิทด้วย”

ผมเข้าใจคำว่า ‘อยากสนิทด้วย’ ของเพื่อนดี ไอ้เดย์สนใจเตย แต่…

“กูไม่ให้สนิท”

“เฮ้ยนาย เพื่อนป้ะวะ”

“อย่าเจ๊าะแจ๊ะ”

ไอ้เดย์มันไม่จริงจังกับใครหรอก มันมีคนคุย คุยไปเรื่อย ๆ ไม่ได้หวังคบ ก็คุยทีละคนแหละนะ มันไม่ได้มั่ว กับคนคุยมันน่ะเข้ากันไม่ได้หรือความคิดไม่ตรงกันก็เลิกคุย ผมไม่เคยเห็นมันคบใครเป็นแฟนเลย

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากให้มันยุ่งกับเตย

“มึง ถ้ากูได้คุยกับเธอกูสัญญาจะเป็นเด็กดี”

“เตยไม่เอามึงหรอก”

“แรง”

“เตยไม่โง่นะ สวยแถมฉลาด คนอย่างมึงไม่มีหวังหรอก”

“อีกนิดกูร้องไห้จริง ๆ นะพิง ไอ้สัส”

“จีบไปก็อกหัก”

“…”

“ปวดคอบ้างเหอะแหงมองดอกฟ้าน่ะ”

“พอ…” ไอ้เดย์ยกมือทำปางห้ามญาติใส่ผม “พอแล้ว พอได้แล้ว กูยอมแล้ว ไม่เจ๊าะแจ๊ะก็ไม่เจ๊าะแจ๊ะ”

“หึ” ผมยิ้มขำใส่มันโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

ง่ายกว่าที่คิดเยอะเลย

ครืด!

โทรศัพท์ในมือสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้าผมเลยหงายมันขึ้นมาดู

เป็นนะโมนั่นแหละ

นะโม : ให้ไปส่งมั้ย

ผมกำลังจะพิมพ์ตอบว่าไม่ แต่ยังไม่ทันกดส่งเสียงเพื่อนที่เดินเคียงอยู่ข้าง ๆ ก็ถามขึ้นมาเสียก่อน

“มึงมีคนคุยเหรอ”

“…”

“ช่วงนี้ติดแชตนะ”

คนคุย?

ผมกดส่งคำปฏิเสธที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้ไปให้นะโมก่อนจะตอบไอ้เดย์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เปล่า”

“…”

“คนไม่อยากคุยมากกว่า”

“แต่กูเห็นมึงตอบตลอดเลย”

“ไม่อยากคุยแต่คุยไง”

“สรุปก็คือคนคุย?”

“ไม่คุย”

“เอ๋า” ไอ้เดย์ขมวดคิ้วยุ่ง “สรุปคือคนคุยหรือคนไม่คุย หรือคนคุยที่ไม่คุย หรือคนไม่คุยแต่คุย”

“…”

“สัส เพลงใหม่วง Getsunova ป้ะเนี่ย”

“…”

“งง” ไอ้เดย์ทำหน้างงตามที่บอก

สีหน้าเพื่อนตอนนี้ทำให้ผมขำออกมาอย่างอารมณ์ดี

“อือ กูก็งง” ผมพูดกลั้วหัวเราะ “ถ้ามึงได้คำตอบดี ๆ มาบอกกูด้วยละกันว่าคนคุยหรือไม่คุย”

“ปวดหัวเลยว่ะ”

ผมยิ้มร่าแล้วเดินนำหน้าเพื่อนลงบันไดไปก่อน ปล่อยให้มันคิดจนหัวแตกไปเถอะสถานะนั่นน่ะ มันไม่มีจริงตั้งแต่แรกแล้ว นะโมทักมาผมก็แค่ตอบ

การที่เราจะคุยหรือไม่คุย … มันขึ้นอยู่กับอารมณ์ผมล้วน ๆ

☁☁☁

ผมกลับถึงบ้านตอนฟ้ามืดสนิท

การขนส่งสาธารณะและการจราจรของประเทศเส็งเคร็งนี่ไม่เคยปราณีใคร

แม้จะเคยไม่นอนสามวันติดมาแล้วแต่ให้ทำแบบนั้นอีกคงไม่ไหว ตอนนี้ร่างกายผมมันเพลียมาก เปลือกตาพร้อมจะหลับลงทุกเมื่อ

“พี่พิง”

ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในบ้านเสียงน่ารำคาญของลูกสาวพิมพาก็เอ่ยเรียก

ผมไม่ได้เช็กว่าแพมอยู่ไหน

แบตโทรศัพท์ใกล้หมดเลยไม่ได้หยิบมันขึ้นมาใส่ใจน่ะ

หากรู้ว่าเธอมาบ้าน … ผมไม่กลับแน่ ๆ

“มากินข้าวสิ” เสียงพ่อเรียกจากโต๊ะอาหาร

พิมพาก็อยู่

“ไม่หิว” ผมตอบห้วน ๆ และพยายามจะหนีขึ้นห้องไปนอน

ทว่าแพมก็ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เธอรีบวิ่งมาเกาะแขนพลางเอ่ยรั้งผมเอาไว้

“กินด้วยกันก่อนสิพี่”

ผมสะบัดมือเรียวออกโดยไม่ได้เก็บสีหน้าหรือท่าทีรังเกียจ

ใช่ … ผมรังเกียจเธอ

ทั้งแม่ทั้งลูก

“อย่ามาแตะ”

“แพมขอโทษ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมแสดงออกว่ารังเกียจ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมแสดงอาการต่อต้าน ไม่เข้าใจว่าทำไมสองแม่ลูกถึงได้พยายามวอแวผมนัก

“มากินข้าวกับน้องสักครั้งมันจะเป็นอะไรไป”

“ผมไม่มีน้อง” ผมหันไปจ้องพ่อตาแข็ง “เลิกยัดเยียดคนอื่นมาเป็นแม่กับน้องให้ผมซะที”

“ทำไมแกมีปัญหานักพักพิง”

“…”

“แพมกับพิมพยายามดีกับแกทุกทางทำไมแกเอาแต่ผลักไส หัดเปิดใจบ้างสิ แกรู้มั้ยว่าคนอื่นต้องเหนื่อยเพราะแกมากขนาดไหน”

“แค่เลิกพยายาม มันไม่ได้ยาก”

“พักพิง!”

“…”

“เลิกทำตัวมีปัญหาแล้วมากินข้าว!”

เป็นผมที่ผิดตลอด

เป็นผมที่มีปัญหาเสมอ

แค่ปล่อยผมขึ้นห้องไปเงียบ ๆ มันจะตายกันหมดหรือไง

“เห็นหน้าเมียกับลูกสาวพ่อแล้วผมกินไม่ลง”

ปัง!

โต๊ะทานข้าวถูกกำปั้นหนัก ๆ ทุบลงโดยไม่ออมแรง ถ้วยแกงและกับข้าวต่าง ๆ บนโต๊ะนั้นสะเทือนไปทั่ว

“แกเลิกมีปัญหากับพิมและแพมซะที!”

“…”

“กี่ปีเข้าไปแล้วที่แม่แกทิ้งไป! ลืม ๆ มันไปซะทีผู้หญิงคนนั้น มันแค่คลอดแกออกมาเท่านั้นแหละ ซึ่งมันไม่น่าคลอดแกออกมาเลย!!”

“…” คำด่าต่าง ๆ ที่พ่อเคยพ่นใส่มันดูเล็กน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับตอนนี้

ไม่น่าคลอดออกมาเลย?

คำนี้มันให้ความรู้สึกที่เกินคำว่าเจ็บไปมาก

“แกคิดว่าแม่แกจะกลับมาหาเหรอ! คิดว่ามันจะกลับมาเป็นแม่ให้แกได้อีกเหรอ! เลิกเพ้อ!!”

“คุณคะ! ทำไมพูดแบบนี้” พิมพาพยายามปรามแล้วแต่อารมณ์พ่อไม่มีท่าทีว่าจะเย็นลงเลยสักนิด

“พูดให้มันคิด! จำใส่หัวแกไว้ซะบ้างว่ามีแค่ฉันที่เลี้ยงแกมาพักพิง!”

“ก็ขอบคุณแล้วกันที่เลี้ยงผมมาอย่างดี” ผมพูดอย่างประชดประชัน “พ่อเป็นพ่อที่ประเสริฐมาก”

“แก!” แน่นอนว่าพ่อมองออกว่าผมประชด “ปากดี!”

“พ่อคะพอเถอะค่ะ”

“ห้ามไปก็เท่านั้นแหละ” ผมว่าขึ้นขณะจ้องหน้าพ่อเขม็ง “เขาไม่เคยฟังใครหรอก”

“…”

“ไม่เคยรับฟังอะไรสักอย่าง”

ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ตะโกนออกไป

“ถ้าแกอยากให้คนอื่นฟัง แกต้องฟังคนอื่นด้วย”

“เหรอ” ผมถามอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะตัดบทง่าย ๆ “ทานข้าวให้อร่อยนะครับ”

กระเป๋าเป้ใบเหี่ยวที่มีแค่กระดาษไม่กี่แผ่นกับปากกาด้ามเดียวถูกผมขว้างลงพื้นก่อนจะเดินออกจากบ้านมาโดยไม่ฟังเสียงเอ่ยรั้งหรือด่าไล่หลังมา

ทั้ง ๆ ที่เรียกว่า ‘บ้าน’ แต่ทำไมหาความสุขสงบจากที่นี่ไม่ได้เลย

ทั้ง ๆ ที่เรียกว่า ‘พ่อ’ แต่ทำไมไม่เคยได้รับความอบอุ่นความห่วงใยใด ๆ

ผมจำได้ว่าตอนที่แม่อยู่มันดีกว่านี้

ทุกอย่างมันเคยดีกว่านี้!

☁☁☁

ความเครียดและอาการเสียใจทำให้ผมมานั่งอยู่ไนต์คลับ

แอลกอฮอล์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกยกดื่มเพื่อดับอารมณ์หม่น ๆ ภายในใจ

คำพูดของพ่อวิ่งวนอยู่ในหัวราวกับโดนตั้งค่ารีเพลย์เอาไว้ หลาย ๆ คำพูดมันทำร้ายจิตใจเสียจนผมอยากจะร้องไห้ออกมา ติดแค่ว่าน้ำตามันไม่ยอมไหล ไม่ไหลเลยสักหยด

ตอนนี้ดึกมากแล้ว

ผมออกจากบ้านมาโดยมีแค่โทรศัพท์มือถือที่แบตเตอรี่กำลังจะหมดและกระเป๋าเงินที่มีอยู่เงินไม่มากนัก

ยามลำบากแบบนี้มันทำให้หวนคิดถึงช่วงวันเวลาดี ๆ ที่เคยมี

ถ้ารู้ว่าแม่จะทิ้งไปผมคงกอดแม่ก่อนนอนทุกคืน บอกรักแม่ทุกเช้า และเข้าครัวไปเป็นลูกมือท่านบ่อย ๆ

ถ้ารู้ก่อน … มันคงดี

ผมเป็นแขกคนสุดท้ายของร้าน นั่งอยู่นานจนพนักงานเชิญให้ออกจากร้านเพราะถึงเวลาปิดแล้ว

ม้านั่งใกล้ ๆ คลับเป็นที่เอนกายให้ผมได้ดีในยามนี้

แม้แสงไฟบริเวณนี้จะไม่สว่างมากแต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้น่ากลัว

ผมควักโทรศัพท์มือถือที่แบตเตอรี่เหลือน้อยเต็มทนออกมากดโทรออกหาไอ้เดย์เพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งรอไม่นานมันก็รับ

[อ๊า … เดย์คะ เบา ๆ] เสียงประหลาด ๆ ที่ดังผะแผ่วจากปลายสายทำให้ผมกลอกตาทันที

“ไม่ว่างก็ไม่ต้องรับก็ได้มั้ยไอ้สัส”

[เผื่อมึงมีอะไรด่วน]

“แค่นี้แหละ”

[อ้าว มีไรอะ ยังไม่คุยเลย … อ๊า]

“ไม่มีไรแล้ว แค่นี้แหละไอ้ห่าไปทำธุระมึงให้เสร็จเหอะ”

ผมบอกแค่นั้นแล้วกดตัดสายไอ้เดย์ไปดื้อ ๆ

ไม่อยากขัดความสุขมัน

หน้าจอโทรศัพท์เตือนว่าแบตเตอรี่เหลือน้อยกว่า 10%

ผมตัดสินใจเปิดแชตของนะโมขึ้นมาแทนที่จะเป็นอี้ผิง เจ้าเอย หรือเตย ไม่อยากรบกวนผนวกกับการไม่อยากตอบคำถามมากมายจากเพื่อนทำให้ผมตัดสินใจแบบนั้น

ผมไม่ได้กวาดตาอ่านข้อความที่ค้างอยู่ แต่กลับพิมพ์ข้อความส่งไปโดยไม่รู้เลยว่าเขาจะตอบกลับมาหรือเปล่าเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว

Me : มารับหน่อย

Me : *you sent a location.

นะโม : เธอไปทำอะไรที่นั่น

ผมนึกว่านะโมนอนแล้ว แต่เขากลับตอบข้อความกลับมาในทันที

ระหว่างที่ผมกำลังพิมพ์ตอบ ทว่ายังไม่กดส่งหน้าจอโทรศัพท์ก็ดับไปต่อหน้าต่อตา

เมื่อกี้แบตเตอรี่ยัง 10% อยู่เลย ไหงมาดับดื้อ ๆ

ห่า! เป็น ai แต่เสือกนับเลขถอยหลังไม่เป็น

ผมยกขาขึ้นมานั่งในท่าชันเขา เรียวแขนโอบกอดขาตัวเองไว้หลวม ๆ เพราะรู้สึกหนาวแปลก ๆ สายลมเย็น ๆ ตอนกลางดึกแบบนี้มันให้ความรู้สึกอ้างว้างมาก บรรยากาศรอบ ๆ ก็ใช่ว่าจะดี ที่นี่มันสถานที่อโคจร…

ผมจะรอนะโม

รอโดยไม่รู้ว่าเขาจะมารับไหม

เขาไม่ได้รับปากว่าจะมา

แต่อย่างน้อยคืนนี้ผมก็หวังว่าเขาจะมา

หวัง … เพราะผมไม่มีใครให้พึ่งพิงแล้ว

ผมรออยู่อย่างนั้นนานพอสมควร อาการเหนื่อยล้าของร่างกายทำให้ผล็อยหลับไปในท่านั้น ไม่รู้เลยว่าหลับอยู่นานเท่าไหร่

รู้แค่ว่าเสียงเรียกของนะโมที่ทำให้ตื่น

“พี่มารับแล้วครับ”

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเห็นหน้านะโมแล้วรู้สึกดีใจ

tbc.

สกรีมแท็ก #สภาวะลืมรัก

ให้พี่นะโมได้ทำหน้าที่พระเอกหน่อยแหละ

เจอกันตอนหน้านะคับบบบบบ

(ยังไม่ตรวจคำผิดนะคะ ถ้าเจอเม้นบอกได้)