ความรักมิอาจลืม

“คุณเดือนมีแขกค่ะคุณน่าน”

“ใครครับ”  น่านฟ้ารู้สึกแปลกใจ  เพราะเวลานี้ค่ำแล้ว  ไม่น่าจะมีใครมีธุระจำเป็นต้องมาหาวงเดือนได้

“เอ่อ…”  ท่าทีของพิกุลทำให้น่านฟ้าไม่เข้าใจ 

“ใครครับป้า”

“ครูพิมพ์ค่ะ”  ในที่สุดพิกุลก็ยอมบอกน่านฟ้า

“เขามาทำไม”

“ไม่รู้ค่ะ”

“ผมจะเข้าไป  แต่ป้าไม่ต้องบอกแม่กับเธอนะว่าผมมา  ผมขอร้อง”

“ได้ค่ะ”  น่านฟ้าแอบเข้ามาเพื่อฟังว่าพิมพ์อักษรมีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่ของเขา

“หนูลังเลว่าควรจะไปหาใครดีระหว่างคุณนพ  น่านหรือว่าคุณเดือน  แต่สุดท้ายหนูก็เห็นว่าการมาเจอคุณเดือนน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด”

“เรื่องอะไรล่ะที่อยากจะบอกฉัน”

“เรื่องของเวหาค่ะ”  น่านฟ้าตั้งใจฟัง  เพราะอยากจะรู้ว่าพิมพ์อักษรจะพูดเกี่ยวกับเวหาอย่างไร

“เวหาเป็นลูกชายของน่าน  เป็นหลานของคุณเดือน  คุณเดือนสามารถตรวจ dna ได้นะคะ”

เรื่องที่พิมพ์อักษรบอกน่านฟ้าก็รู้  แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาบอก  ทั้งที่เธอย้ำกับเขามาตลอดว่าเวหาไม่ใช่ลูกของเขา

“หนูตั้งใจจะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง  เพราะลูกคือคนเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ของหนู  แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว  หนูไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่และดูแลลูกได้ถึงเมื่อไหร่  ตอนนี้แกยังเด็กสักวันแกคงลืมหนูได้  และหนูเชื่อว่าคุณเดือนจะดูแลเวหาให้เติบโตมาอย่างดีได้”

“เธอเป็นอะไร”  วงเดือนถาม  เธอเองก็เป็นแม่  การที่จะยอมยกลูกให้คนอื่นมันคงจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพิมพ์อักษรอยู่แล้ว

“มะเร็งค่ะ  หนูเป็นมะเร็ง  ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตได้นานแค่ไหน  หนูไม่ต้องการให้ลูกเห็นตอนที่หนูไม่สบาย”