หัวใจดวงน้อยๆของสองพ่อลูก

หัวใจดวงน้อยๆของสองพ่อลูก

“แม่ข้าว…แม่ข้าวครับ” เสียงตะโกนเรียกเจื้อยแจ้วดังขึ้นจนจนทำให้ข้าวต้องรีบมองไปยังต้นเสียงคือน้องวินที่กำลังพยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดผู้เป็นพ่อจนเบียร์เองก็ต้องยอมปล่อยลูกชายให้ยืนด้วยตัวเอง

ขาเล็กๆ เปลือยเปล่าทั้งสองข้าวแตะพื้นบ้านน้องวินไม่สามารถอดกลั้นความคิดถึงที่มีต่อแม่ข้าวได้จึงรีบวิ่งลงบันไดไม่กี่ขั้นจนผู้เป็นพ่อและแม่บ้านตกใจต่างพากันวิ่งลงตามไปติดๆ เพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุเข้า

เมื่อวิ่งเข้าใกล้ข้าวเด็กน้อยก็รีบสวมกอดขาเรียวพร้อมกับเอาใบหน้าซุก ข้าวรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของเด็กน้อยอะไรที่ทำให้น้องวินคิดถึงเธอขนาดนั้นทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันเป็นวันที่สองเท่านั้นเอง

มืออ่อนโยนทั้งสองค่อยๆ แกะแขนของเด็กน้อยออกก่อนจะคุกเข่าย่อลงตรงหน้า

“เป็นอะไรครับลูกวิน คิดถึงแม่ข้าวหรอครับ?” สิ้นสุดคำถามลูกชายตัวน้อยวัยสามขวบก็รีบพยักหน้าตอบก่อนจะโน้มตัวไปสวมกอดรอบคอผู้เป็นแม่ซึ่งข้าวก็รีบกอดตอบด้วยความรัก “แม่ข้าวก็คิดถึงลูกวินเหมือนกันครับ”

“ลูกฉันตื่นมายืนรอเธอหน้าบ้านตั้งแต่หกโมงเช้าแถมตอนนี้ลูกฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย” คำพูดของเบียร์ทำให้ข้าวหูผึ่งรีบจับสองแขนลูกชายออกจากคอก่อนจะอุ้มขึ้นไว้ในอ้อมกอด

“ข้าวเช้าสำคัญมากเลยนะครับลูกวิน ต่อไปลูกวินต้องทานข้าวเช้าให้ตรงเวลานะครับ” สอนก่อนจะเดินผ่านหน้าเบียร์ขึ้นบ้านไปมุ่งตรงไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร

​