ปกิณกะตะติ๊มโนสาเร่

เนื้อเรื่อง

 ฉันเริ่มต้น ยามเช้าด้วยการ ชงธัญญพืชรสชาเขียวกับน้ำร้อน ดื่มช้าๆ
กะว่า ดูทีวีไปดื่มไป ฉันเปิดยูบีซี ดู ด้วยความที่มีหลายช่อง ฉันจึงมีทางเลือกในการรับชมเพียบ      อันดับแรก ฉันเปิดไปที่ ช่องข่าว bbc ไม่ได้จะฝึกภาษาหรอก แต่อยากดูว่า ผู้ประกาศข่าว ของเค้า จะมีอะไรแตกต่างจากบ้านเราหรือเปล่า แล้วก็ได้ข้อสรุปว่า อืม ของบ้านเรา สวยและหล่อกว่านะ
     จากนั้น เปิดมาช่อง9 ในยามเช้า ฉันรู้ดีว่าในยามเช้าอย่างนี้ จะมีผู้ประกาศข่าวที่ฉันชื่นชอบมาอ่านแน่ๆ  อย่างคุณ เอก ชมนันท์ (ถ้าสะกดชื่อผิด ต้องขอโทษด้วย) จะมีน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ ฟังดู เอฟเอ็มดี และน้ำเสียงเป็นโทนสูง
(tenor)ต่างกับชายไทยส่วนใหญ่ที่มีเสียงต่ำ ขุ่น ไม่ค่อยน่าฟัง
  มองหน้าคุณเอก เพลินๆ เนสวีต้าชาเขียวก็หมดถ้วยพอดี พร้อมๆกับที่ฉันรู้สึกอุ่นๆแถวท้อง  มันคงไปอยู่ในกระเพาะฉันหมดแล้ว

          ช่วงสายๆ ฉันเดินไปตลาด ไปชิมบรรยากาศน่ะ ฝั่งนี้ขายของกิน
อีกฝั่งขายเสื้อผ้าราคาประหยัด เสียงคนคุยกันดังเซ็งแซ่
มีบางคนหิ้วลูกจูงหมามาเดินเพ่นพ่านด้วย

ฉันซื้อ ข้าวผัดปูติดมือ สั่งคนขายโรยพริกไทยเยอะๆ เพราะมันหอมและเผ็ดได้ใจ
พอถึงตอนกลางวัน ฉันก็ไปนั่งตากลม สูดอากาศที่มีแต่ คาร์บอนไดออกไซด์
ทำลายร่างกาย
รู้สึกแสบผิว เพราะโดนแดดกัด แดดเมืองไทยร้ายไม่ใช่เล่น
ฉันต้องทาspf ทุกๆ2ชั่วโมง ก่อนที่จะเป็นมะเร็งผิวหนัง
ใครยังอยู่กรุงเทพ โดยที่ผิวยังสวยได้ นี่ ขอชมว่าเก่งมาก
เพราะแค่ออกมานอกบ้านปุ๊ป ก็มี คุณแดดเปรั้ยงมาต้อนรับปั๊ป ตามด้วย คุณควันพิษ คุณลมฝุ่น อีกเพียบ ยกขบวนมาทำลายผิวพรรณของคุณ
มาสร้าง อนุมูลอิสระในตัวคุณมากมาย 

ตกเย็น ฉันนั่งเปิดอัลบั้มรูปเก่าๆ ดู นึกถึงความหลัง อืม อดีตก็เป็นสิ่งที่น่าจำ
เหมือนกัน

จากนั้นดูรายการทีวีนิดหน่อย ก่อนจะผลอยหลับไป