ฉันเป็นตัวประกอบNo.1ในนิยายยุค90

‘เพี๊ยะ!!’

“แม่เอ๋ย ทำไมพระเอกมันควายอย่างงี้วะ ก็เห็นอยู่ว่าอีนางร้ายมันใส่ร้ายนางเองชัดๆ ส่วนแม่นางเอกนี่ก็ยังไงร้องไห้อยู่ได้ อธิบายไม่เป็นหรือยังไง โอ้ยอ่านแล้วหงุดหงิดแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้”

แค่เพราะประโยคนี้ประโยคเดียวที่เจ้าหล่อนโพล่งออกไป โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามันไปทำให้ใครเขาหมั่นไส้จนกัดฟันกรอด เพียงแค่เธอเผลอหลับไปพร้อมกับหนังสือนิยายที่ยังคงอ่านไม่จบ ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอก็ถูกส่งมาอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ 

“อะไรวะเนี่ยยยยยยยยยย!!!!!” 

“โอ้ยเสียงดังอะไรอาหมวย ตื่นแล้วก็ลงมาช่วยเตี่ยขายกาแฟได้แล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านล่าง พร้อมกับความทรงจำบางอย่างที่ไหลเข้ามาในหัวของหญิงสาว