Fear and Tears

ข้อมูลเบื้องต้น

 เรื่องสั้นเรื่องแรกครับ พอดีมันเป็นการบ้านในรร.(ซักแห่งในเด็กดี) เขาบอกให้แต่งแปดบรรทัดก็ดันแต่งเกิน เห็นว่าไหนๆมันก้ยาวหน่อยเลยเอามาลงครับ ช่วยติชมด้วยนะครับ (_ _)

เนื้อเรื่อง

      

    

      ผมชื่อเฟียร์...
      เป็นผู้ชายธรรมดาที่ต้องทำงานสำคัญ ภารกิจที่สำคัญมาก
      และมันก็เป็นสาเหตุที่ผมมาอยู่ตรงนี้...
      บรรยากาศในป่าที่วังเวงและความเย็นวาบจับขั้วหัวใจทำให้ผมแทบอยากจะวิ่งกลับไปขอยกเลิกภารกิจทิ้งซะ แล้วเข้านอนและลืมที่นี่ไปให้หมด

      แต่ผมก็ทำไม่ได้...ทั้งหมดนี่เพราะผมเองที่อาสามา

      เวลาเหมือนเนิ่นานเหลือเกิน แต่ล่ะก้าวๆช่างเชื่องช้าทั้งที่เดินเร็วอย่างสุดฝีเท้า ความหนาวเย็นที่จับหัวใจหายไปแล้ว มีแต่เย็นเยือกที่แผ่ซ่านมาจากทางข้างหน้าที่ผมกำลังก้าวไป

      ...และนั่นทำให้ผมรู้ว่ามาถูกทาง

      ภาพที่เห็นตรงหน้าคือปราสาทหินดำทะมึนจนแทบจะกลืนไปกับบรรยากาศยามค่ำคืนด้วยซ้ำ แต่แสงจากในตัวปราสาททำให้รู้สึกถึงการดำรงชีวิตอยู่

      ถึงจะเป็นการดำรงชีวิตที่น่าสะอิดสะเอียนแค่ไหนก็ตามที...

      เท้าที่หนักอึ้งถูกกระตุ้นให้ออกเดินอีกครั้งตามหน้าที่ ผมก้าวช้าๆไปที่ประตูบานใหญ่นั้น และ...

      "เดี๋ยวก่อน!" เสียงของหญิงสาวที่ดังมาจากข้างหลังเรียกให้ผมตื่นจากภวังค์ที่ผมเพียรจะสะกดตัวเองให้กล้า

      "หยุดเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรจะเข้าไปนะ!" เธอเรียกซ้ำพร้อมทั้งก้าวเข้ามาดึงแขนของผมไว้ ตอนนี้ผมจึงได้เห็นใบหน้าที่งดงามของเธอ ผมสีทอง และใบหน้าที่ดูอ่อนโยน ชุดพิธีการสีขาวฟูฟ่อง เธอไม่ใช่คนที่ควรมาอยู่ในที่แบบนี้...

      "นี่เป็นปราสาทของอมนุษย์ที่ดื่มเลือดนะ! ถ้ามนุษย์อย่างคุณเข้าไปล่ะก็..." คำสุดท้ายที่เงียบไป แต่ผมรู้ดีว่าคืออะไร ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอบอกให้รู้...

      และผมก็รู้อยู่แล้ว แน่นอนล่ะว่าคงไม่มีใครมาเดินเล่นในป่ายามกลางคืนหรอก ใช่มั้ย?

      อา...ดูเหมือนจะยังไม่ได้บอก ภารกิจที่ผมต้องทำให้ได้คือปราบอมนุษย์พวกนี้ซะให้สิ้น

      ผมยิ้มให้เธอและเปิดประตูเข้าไป

      เวลาเหมือนหยุดนิ่งเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป สายตาจากใบหน้าอัปลักษณ์นับสิบจดจ้องมาอยู่ที่ผม ก่อนที่จะแปรเป็นความโกรธแค้นที่มีมนุษย์หาญกล้ามาลองดีถึงถิ่น

     ผมชักดาบและตรงเข้าสู้กับพวกมัน ดาบเงินที่เคลือบด้วยมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถฆ่าอมนุษย์ได้แทงทะลุเข้าอกของพวกมันตนแล้วตนเล่า เลือดสีน้ำตาลคล้ำสาดเปื้อนเต็มตัวผม แม้จะเหลืออีกหลายตนที่พุ่งเข้ามาโจมตี แต่สัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตที่ต้องการชีวิตรอดกระตุ้นให้ฟันแทงต่อไป

     เวลาในตอนนี้ช่างตรงข้ามกับเมื่อตอนที่ผมเดินในป่า ทุกอย่างรวดเร็ว ดาบในมือถูกกวัดแกว่งผลาญชีวิตจนไม่รู้ตัวว่าฟาดดาบไปกี่ครั้ง เวลาที่ดูรวดเร็วทำให้ผมยืนอยูท่ามกลางซากน่าขยะแขยงโดยไม่รู้ตัว

     แฮก...แฮก....

     ภารกิจลุล่วงแล้ว ต้องรีบกลับไปรายงา...อึก!!!

     ผมทรุดลงกับพื้น แล้วก้มลงมองดูของมีดที่โผล่ออกมาจากหน้าอก

     ผมหันไปมองด้านหลังตามสัญชาตญาณและเห็นเธอ

     เธอที่เตือนผม แต่ก็ไม่ใช่เธอซะทีเดียว ใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงชราที่มีเค้าโครงหน้าเหมือน'เธอ'จ้องมาที่ผม มือเปื้อนเลือดแดงสด เลือดของผม!

     "ฉันเตือนคุณแล้วนะ" เสียงแหบแห้งดังออกมาจากหญิงชรา สำนวนการพูดเป็นแบบเดียวกับหญิงสาวคนนั้นไม่ผิดเพี้ยน ใบหน้าเศร้าศร้อยที่ไม่ได้มาจากการเสแสร้งทำให้ผมนึกสงสัย

     "ทำไมต้องแทงผ..." เสียงที่หลุดจากปากยังออกมาได้ไม่หมดด้วยซ้ำ แต่เธอก็ก้มลงดึงมีดคืน เลือดแดงสดของผมสาดกระจาย เปื้อนไปทั่วร่างเธอ 

     ทำไม...

     ทำไมต้องแทงผมทั้งที่น้ำตายังเปื้อนหน้าของคุณอยู่ ทำไมกัน? ตอบที....