เรื่องราวของฉันกับแม่ทัพน้อยตระกูลหยาง(จบแล้ว)

           “เจ้าจะกลัวอะไรขนาดนั้น” ลู่ไป๋ตัดพ้อเมื่อคว้าแกะน้อยมาจับไว้ไม่ได้ ฉันที่ได้ยินคำถามแบบนั้นก็เลือกที่จะตอบกลับไปตรง ๆ

            “ก็ท่านน่ากลัวจริง ๆ นิเจ้าคะ”

            “ก่อนหน้านี้ไม่เห็นเจ้าว่าอะไร”

            “ตอนนั้นข้าน้อยเฉย ๆ”

            ลู่ไป๋เลิกคิ้ว

            “งั้นตอนนี้...”

            “หัวใจข้าน้อยเต้นเร็วเหมือนจะหลุด”

            “...”

            “บางครั้งก็หมดแรงลงดื้อ ๆ”

            “...”

            “อันตรายมากเลยเจ้าค่ะ”

            “...”

            “...”

            คล้ายกับมีคนมากดสวิตปิดการเคลื่อนไหวของทุกคนที่อยู่บริเวณนี้ ฉันไม่ได้ใสซื่อขนาดไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดออกไปนั่นหมายความว่ายังไง แต่ลู่ไป๋เป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันเสียอาการมากขนาดนี้

            ฉันต้องเป็นสายแทงค์ที่อึด ถึก และบึกบึนสิ จะมาอ่อนไหวเป็นสาวน้อยการ์ตูนตาหวานได้ยังไง

            หยุดเลยนะ

            หยุดเดียวนี้

            หยุดทันที

            ได้ยินไหม!

สถานะตอนนี้

จบแล้ว

.............................................................................................................................