++ จดหมายถึงเธอในคืนนี้ ++

เนื้อเรื่อง

สุดคิดถึง
     0.02 น.
     ขณะนี้ 5 ล้านคนคงกำลังนั่งดูทีวี
     10 ล้านคนคงกำลังขับรถ
     7 ล้านคนคงทานอาหารอยู่
     100 ล้านคนคงกำลังนอนหลับอย่างสุขอุรา
     แต่ 1 คนกำลังคิดถึงเธอ
     ฉันคิดถึงเธอ
     6 บรรทัด เวลาผ่านไปครึ่งนาที ฉันเขียนอย่างไม่คิดหาความหมายเพียงอยากบอกให้รู้ว่าไม่ว่าในโลกนี้ใครจะทำอะไรอยู่ แต่ 1 คนคนนี้กำลังคิดถึงเธอ ไม่อยากบอกว่าคิดถึงทุกเวลา หรือทุกลมหายใจ แต่เธอคงรู้นะว่าฉันคิดถึงเธอทุกครั้งที่คิดถึง เธอคงจะหาว่าฉันกวนประสาทเธอ จะไม่ให้พูดแบบนี้ได้อย่างไรเพราะว่าถ้าเวลาไม่คิดถึงแล้วจะคิดถึงได้อย่างไรจริงไหม เอาเถอะถึงอย่างไรฉันก็คิดถึงเธอก็แล้วกัน
     จดหมายอาจช้าไปนิดเพราะคาดว่าหัวใจฉันมันคงโบยบินไปหาเธอตั้งแต่จับปากกาเริ่มตะหวัดอักษรตัวแรกนั้นแล้ว ก่อนลากันฉันสังเกตุเห็นสีหน้าเธอแปลกใจไม่น้อยเมื่อทราบว่าฉันต้องการรู้ที่อยู่ของบ้านใหม่เธอ แต่ไม่ยักถามเบอร์โทรศัพท์ หรืออีเมล์ที่มันเร็วกว่านั้น และเธอก็ทำให้ฉันอดขำไม่ได้ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอยิ้มแบบอายๆ งงๆ สาเหตุที่ยิ้มแบบอายๆ เพราะเสียงหัวเราะที่ฉันหมายมั่นให้มันกระทบเธอ และงงตรงที่ฉันยืนยันว่าจะเขียนจดหมายหา เพราะว่าฉันชอบอย่างนี้มากกว่า เธอเฝ้าถามหลายครั้งเรื่องนี้ และวันนี้ในกระดาษแผ่นนี้ และลายมือที่ลากด้วยความคิดถึงฉันขอยืนยันคำเดิมว่าเพราะฉันชอบเขียนจดหมายมากกว่าการสื่อสารอื่นใด ฉันว่ามันมีเสน่ห์ ลายมือที่เด่นชัดสามารถรับรู้ได้ว่าเธอเขียนถึงฉันด้วยความคิดถึงระดับไหน หากเธอเขี่ยๆ เขียนมา เธออาจจะไม่คิดถึงฉันเลยก็เป็นได้เพราะเธอไม่ใส่ใจลงในลายมือนั้นคำนึงเพียงว่าให้มันเสร็จๆ และครบความสงสัยที่ฉันเขียนมาหา อย่างเช่นว่าสบายดีไหม ในทางกลับกันหากลายมือเธอเปี่ยมด้วยความบรรจงนั่นหมายความว่าเธอใส่ใจกับมัน และหมายถึงฉันด้วย เมื่ออ่านคราใดฉันก็จะเห็นภาพเธอ
     ฉบับนี้เป็นฉบับแรกและฉันบรรจงอักษรอย่างสุดสวยด้วยแรงคิดถึง หวังว่าเธอคงมองเห็นหน้าฉันนะ
     ฉันใจหายไม่น้อยเมื่อเธอบอกว่าจะย้ายบ้านในวันรุ่งขึ้น ฉันสุดแสนอาลัยเพื่อนรักของฉัน และแค้นเธออยู่ไม่น้อยที่ไม่ยอมแจ้งให้ทราบล่วงหน้าก่อนหลายวัน ถึงแม้เธอจะอ้างว่าเพิ่งรู้จากปากแม่ก่อนหน้าฉันเพียงวันเดียวก็ตาม เธอรู้ไหมว่าฉันไม่เชื่อเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยความที่เธอแสนดีกับฉัน ฉันก็โกรธเธอได้ไม่เกิน 10 นาทีหรอกเพื่อนรัก
     ฉันรู้ดีว่าเธอคงลำบากใจไม่น้อยที่จะต้องกล่าวคำลาแต่เนิ่นๆ เธอคงอยากคบหากับฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข คบหาอย่างปกติเหมือนว่าวันนั้น วันที่เราทั้งสองโบกมือให้กันจะไม่มีทางเกิดขึ้น สองเราจึงยิ้มและหัวเราะด้วยกันอย่างเป็นมา ใช่ไหมเธอ
     รูปที่ฉัน Print ออกมาอย่างรีบๆ เธอเก็บเอาไว้ข้างเตียงนอนหรือเปล่า ห้ามเอาไปเก็บไว้ที่อื่นนะ ฉันไม่ให้อภัยแน่ๆ คำใต้ภาพนั้นมันติดตาฉันตลอดเวลา คำว่า “คืดถึงก่อนนอนนะ” เหนือข้อความนั้นเป็นรูปฉันนั่งค้ำคางด้วยมือทั้งสองข้างในชุดสีดำ ที่เลือกรูปนี้ก็เพราะว่าเธอจะได้เห็นหน้าฉันชัดๆ ไง ส่วนของดูต่างหน้าจากมือเธอนั้นขณะนี้ฉันวางมันไว้ข้างกาย บนโต๊ะเขียนหนังสือตัวนี้ นี่ไงรูปถ่ายของเธอยิ้มหวานอยู่นี่ไง ไม่รู้ว่าถึงตรงนี้เธอจะยิ้มบ้างหรือเปล่า แต่ฉันอุปมาเอาเองว่าเธอคงต้องยิ้มอย่างแน่แท้
     ต้องขอโทษด้วยที่ฉันไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับฉันทางโทรศัพท์ ด้วยเหตุผลที่เคยให้ไว้ก่อนหน้านี้ แม่ของฉันบอกว่าเธอโทรฯ มาหาและยื่นหูโทรศัพท์มาให้ ฉันก็ไม่ยอมรับ เพราะเธอคือคนพิเศษ จดหมายจึงเหมาะสมกับเธอเป็นอย่างยิ่งเพราะฉันรักจดหมายซึ่งหมายความว่าฉันก็รักเธอ
     เพื่อนรักของฉัน ความสัมพันธ์ของเราไปกันได้ดี ครอบครัวของเธอไม่น่ามีเหตุจำเป็นที่ต้องย้ายที่อาศัยเลย ฉันเข้าใจดีด้วยอาชีพของคุณพ่อเธอ ที่ต้องย้ายตามหน้าที่เพื่อรักษาสันติให้คงไว้แก่บ้านเมือง แต่ฉันก็สุดอาวรณ์เธอเหลือเกิน ฉันหมายมั่นว่าหากใช้เวลาสนิทสนมกันอย่างนี้อีกสักหน่อย (สักหน่อยของฉันมันอาจมากสำหรับเธอก็ได้ แต่ฉันยืนยันว่าไม่เกินปีแน่) ฉันคงยอมรับเธอให้มากกว่าเพื่อนรักทีเดียว
     ท่ามกลางสายน้ำที่ไหนจากหน้าผาสูงกระทบโขดหินและแอ่งน้ำดังซ่า ผู้คนมากมายขวักไขว่ส่งเสียงเซ็งแซ่ เด็กน้อยกระโดดน้ำเสียงตูมตาม แต่วันนั้นเหมือนมีเราแค่สองคน ฉันไม่รับรู้ถึงเรื่องราวรอบข้างเลย ไม่รู้ด้วยสาเหตุอันใดเหมือนกัน เพราะอย่างนี้กระมังฉันถึงกล้าพูดกับเธอวันนี้ ว่าอีกไม่นานฉันจะเลื่อนขั้นของเธอให้มากกว่าคำว่าเพื่อน
     เธอคงจะไม่รู้ว่าฉันมีความสุขเพียงไร แม้ว่าฉันจะด่าเธอว่า “บ้า! ไร้สาระ” และแถมตบหัวเธออีกฉาดเบาๆ เมื่อเธอกุมมือฉันไว้แน่น และถามว่าเราจะเป็นแค่เพื่อนกันแค่นี้อย่างนั้นเหรอ สายตาเธอมันฟ้องเต็มๆ ว่าเธอหมายถึงสิ่งใด หลังจากนั้นเธอก็ไม่แสดงอาการอย่างนั้นอีกเลย
     เพื่อนรักของฉัน ฉันเต็มใจเลื่อนขั้นเธอแล้ว ณ วันนี้ แต่กลัวเธอจะเปลี่ยนแปลงความคิดนั่นเสียแล้ว และกลัวว่าความห่างไกลจะเป็นกำแพงกั้นระหว่างเราสองคน อีกอย่างก็คือเธออาจจะพบเพื่อนใหม่อีกหลายคน ซึ่งฉันไม่อาจรับรู้ได้เลย แต่ถึงอย่างไรระยะทางก็พิสูจน์แล้วว่าฉันรักเธอเกินกว่าเพื่อนเสียแล้ว
     ฉันยังคงกระหายที่จะเขียนถึงเธออีกเยอะๆ แต่ทว่ามันดึกเกินกว่าที่ฉันจะทนเขียนอยู่ได้ เพราะพรุ่งนี้มีธุระแต่เช้า คือเรียนพิเศษหมายมั่นไว้ว่าปีหน้าจะเข้ามหาวิทยาลัยในเมืองกรุงให้ได้ และจะชวนเธอไปพบกัน สานต่อสายสัมพันธ์ของเราที่นั่นให้เหนียวแน่น
     เธอจะยินดีไหม
     หากเธอต้องการตรงกับฉันก็รีบๆ ขยันเข้านะ เห็นทีต้องจบจดหมายเพียงเท่านี้ ฉันจบบรรทัดนี้ อยากขอร้องเธอหนึ่งอย่างคือให้กลับไปอ่าน 6 บรรทัดแรกอีกครั้งก่อนจะพับมันเก็บไว้อย่างเก่า
     คิดถึงอีกแล้ว