Azzurie

ลิเวอร์พูล, อังกฤษ

                3.98 อีกแล้ว

                แซนเดียน่า  อริซาเบส เชอร์วาย  สไตเกอร์  เด็กสาววัย 15 ปี กำลังทำหน้าบิดหน้างอกับเกรดการเรียนของตน  ถึงยังงั้นก็ยังเห็นความน่ารักของเธอ แซนเดียน่าเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูล สไตเกอร์ เธอมีผมสีน้ำตาลที่ปลายผมดัดเป็นเกลียว ตาสีน้ำตาล จมูกกับปากที่ได้รูป เธอไม่ใช่คนที่สวยนัก แต่เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากเลยที่เดียว

                ขอให้นักเรียนทุกคนเข้ามาประชุมกัน เพื่อทำพิธีมอบประกาศณียบัตรด้วยเสียงที่ออกจากออดโรงเรียนดังขึ้น

                เด็กนักเรียนมัธยมต้นโรงเรียนไฮบิวธี  วิ่งเข้าไปนั่งในห้องประชุมใหญ่อย่างรวดเร็ว  และพร้อมเพรียงกัน  แถวเก้าอี้ในห้องประชุมที่ทาด้วยสีครีมแบ่งเป็นสามแบบ  เก้าอี้สีน้ำตาลจากไม้เมเบิ้ลแถวหน้าสำหรับนักเรียนปีสุดท้าย  ต่อมาเก้าอี้น้ำตาลแดงจากไม้มะฮอกกานีสำหรับนักเรียนปีสอง  และเก้าอี้สีน้ำตาลดำจากไม้วิลโรสสำหรับนักเรียนปีแรก  แซนเดียน่าก็เป็นหนึ่งในนักเรียนปีสุดท้ายที่จะจบการศึกษา

                สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้รู้สึกยินดีมากที่เราได้ทำให้นักเรียนปีสุดท้ายทุกคนจบการศึกษาได้ด้วยดี และเมื่อทุกคนได้เข้าศึกษาต่อ ณ สถานที่ใหม่ ก็บอกกลับตัวเองเสมอว่า พวกเธอเป็นนักเรียนจากโรงเรียนไฮบิวธี โรงเรียนที่ดีที่สุดในโลกศาสตราจารย์มิราเคิล ผู้อำนวยการโรงเรียนกล่าว

                พิธีค่อยดำเนินไปเรื่อยกว่าจะกล่าวชื่อนักเรียนครบทุกคนทำเอาอาจารย์คนที่กล่าวหอบแห่กๆอย่างหนัก

*******************

                ตำแหน่งรองนักเรียนดีเด่นติดต่อกันเกือบสิบปีซ้อนของโรงเรียนที่เป็นที่หนึ่งของโลกคงน่าภูมิใจมากสำหรับหลายๆคน  แต่สำหรับแซนเดียน่ามันน่าเบื่อมากเพราะเธอได้มันมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว  และเธอคงจะได้เป็นนักเรียนดีเด่นแน่ๆถ้าไม่มีฝาแฝด(นรก..สำหรับแซนเดียน่า..)แกรี่ กับ ฟิลซ์  เฟอร์ดินน ที่ได้เป็นนักเรียนดีเด่นด้วยกันมาตลอด

                แซนเดียน่าล้มตัวลงนอนบนเตียงในหอพักหญิงแบบร่วม  ซึ่งตอนนักเรียนในหอพักกำลังจัดเตรียมกระเป๋าเพื่อที่จะกลับบ้านและพักผ่อนสมองที่เหนื่อยหนักกับการเรียนตลอดเทอม  และในขณะที่เธอจะหลับไปเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

                ฮัลโล..แซนด้าเหรอลูกเสียงนางสไตเกอร์ทักทายลูกสาว

                ค่ะ แม่ มีอะไรเหรอค่ะ

                โรงเรียนปิดเทอมแล้วใช่ไหม

                ค่ะ, พรุ่งนี้หนูก็จะกลับแล้ว

                กลับมาให้ทันอาหารเช้านะลูก

                ค่ะ, หนูจะไปให้ทัน พรุ่งนี้เจอกันนะค่ะแซนเดียน่าพูดและกดตัดสายโทรศัพท์ เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งและค่อยๆพล่อยหลับไป

                เช้าที่สดใส  ในช่วงเริ่มต้นฤดูร้อน  โรงเรียนที่มีแต่อิฐสีน้ำตาลอย่างไฮบิวธีดูสวยงานเป็นพิเศษ  เด็กๆต่างพากันทยอยกลับบ้านในช่วงปิดเทอม  แซนเดียน่าหอบกระเป๋าใบโตยืนรอรถที่บ้านมารับ  ลิมูซีนคันหรูจอดลงตรงหน้าเธอ

 แซนเดียร์น่าก้าวขึ้นรถคันนั้นและคนขับรถก็มาเก็บกระเป๋าให้  ภาพนี้เป็นภาพที่เห็นอยู่บ่อยครั้งในไฮบิวธี  เพราะโรงเรียนนี้เต็มไปด้วยเหล่าคุณหนูคุณชายที่มาจากทั่วโลก

*********************

แม่ทำอะไรเหรอค่ะ น่าอร่อยจังแซนด้าทักนางสไตเกอร์ผู้เป็นแม่ เมื่อกลับมาถึง

                หนูหิวแล้วนะแซนเดียน่าพูดขณะนั่งลงบนโต๊ะอาหาร

                ก็ทานสิค่ะนางสไตเกอร์บอกลูกสาว

                แซนเดียน่าและเจเน็ท  อลิซาเบส เชอร์วาย สไตเกอร์  ผู้เป็นแม่ลงมือรับประทานอาหารเช้าร่วมกันพร้อมพูดคุยเรื่องราวต่างๆ

                หลังจากอาหารจบไปด้วยความอิ่มและความสุข เจเน็ทหันไปมองหน้าลูกสาวคนเดียวและเริ่มต้นบทสนทนา

                แซนด้า หนูจะต่อไฮสคูลที่โรงเรียนไหน

                ก็ในเมื่อหนูเรียนที่ไฮบิวธีตั้งแต่อยู่อนุบาลแล้ว ยังไงยังไงหนูก็ต้องต่อไฮสคูลที่นั้นอยู่แล้ว และไฮบิวธีก็เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในโลกแซนเดียน่ามองน่าแม่ด้วยความสงสัย

                หนูมั่นใจเหรอว่าไฮบิวธีดีที่สุดในโลก

                ทำไมค่ะแซนเดียน่ามีความสงสัยเป็นที่สุดตอนนี้

                แม่คิดว่าแม่ควรบอกความจริงกับลูกและมันก็ถึงเวลาแล้วที่ลูกจะรู้ว่าลูกเป็นใครเจเน็ทมองหน้าแซนเดียน่าที่ตอนนี้รู้สึกงงมากๆ

                แซนด้า..หนูเป็นคนของอาณาจักรอิสตันบลูเจเน็ทยกมือปิดปากแซนเดียน่าเบาๆเพื่อไม่ให้ถามอะไรแล้วพูดต่อ หนูเป็นคนของเมืองทาร์ซ่า เมืองที่ลูกเป็นทายาทของพระราชา ลูกคือเจ้าหญิง เจ้าหญิงที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองมาตลอด 15 ปี ลูกต้องไปที่อาณาจักรอิสตันบลูเพื่อเรียนไฮสคูลที่นั้น ที่โรงเรียนที่ถือว่าดีที่สุดในจักรวาลไม่มีคำตอบจากปากแซนเดียร์น่านอกจากความตกใจ

                ตอนเย็นนี้แม่จะให้พี่เลี้ยงมาอยู่กับลูกและเขาจะอยู่กับลูกตอนที่อยู่โรงเรียนที่นั้นด้วย ลูกไม่มีทางเลือก ลูกต้องไปที่นั้น

                ค่ะคำตอบเดียวที่ออกจากปากแซนเดียน่า

******************

                หลังจากอาหารค่ำ แซนเดียน่านั่งอยู่ในห้องนอน เอามือเท้าคาง มองไปนอกหน้าต่าง คิดถึงเรื่องที่แม่ของเธอบอก เธอรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

                สวัสดีค่ะ ฉันอเล็กซ์   เคอร์แรน เป็นพี่เลี้ยงของเธอที่มาจากอิสตันบลูผู้หญิงผมบรอน ตาสีน้ำตาล ผิวสีแทน ที่สวยมากคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่หน้าแซนเดียน่า

                เธอเป็นพี่เลี้ยงฉันเหรอแซนเดียน่าถาม

                ใช่ค่ะ/span>

                เธอช่วยเล่าเรื่องอาณาจักรอิลตันบลูให้ฉันฟังได้ไหม

                ได้อยู่แล้วเพค่ะ

                อเล็กซ์นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแซนเดียน่า และเล่าเรื่องเกี่ยวกับอาณาจักรอิสตันบลูตั้งแต่ยังไม่แยกกักจนแยกออกเป็นหกส่วน  และเรื่องราวเมืองต่างๆ จนจบ

                แล้วฉันจะต้องปกครองเมืองรึปล่าวแซนเดียน่าเอ่ยปากถามคำแรก หลังจากที่ฟังอเล็กซ์เล่ามานาน

                ไม่หรอก ยังไม่ถึงเวลานั้น เธอมีหน้าที่แค่ตั้งใจเรียนที่โรงเรียนก็พออเล็กซ์บอก

                ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี  ที่ไม่มีดาวของลอนดอน แซนเดียน่ากับอเล็กซ์  นั่งคุยกันจนลืมเวลานอน  ทั้งสองทั้งหัวเราะและพูดคุยเรื่องต่างๆ มันทำให้แซนเดียน่ากับอเล็กซ์รู้สึกถึงมิตรภาพที่งดงามของเธอทั้งสองคน

*****************

                อาณาจักรอิสตันบลู 

                เมืองบาร์บาร์รัส

                ไม่เอา ยังไง ยังไง คีร่าก็ไม่ไป ที่โรงเรียนเซนท์ บริดซ์ เรียนหนักจะตาย อยู่ที่นี้แหละดีแล้ว ยังไงฉันก็ปกครองบาร์บาร์รัสได้อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องไปเรียนที่นั้นเลยอาคีร่า  วาเนฟบี้  สาวน้อยผมสีดำตรงยาว  ตาสีน้ำตาล  เจ้าหญิงของอาณาจักรบาร์บาร์รัส  งอแงด้วยความไม่พอใจที่จะต้องไปเรียนไฮสคูลที่เซนท์ บริดท์

                แต่เด็กทุกคนของอาณาจักรอิสตันบลูต้องเรียนโรงเรียนนี้นะ และที่สำคัญเธอเป็นเจ้าหญิง เธอยิ่งต้องเรียนเวนร์

รูนี่ วาเนฟบี้ พระราชาของบาร์บาร์รัส และเป็นพี่ชายของอาคีร่า

                ก็ใครจะเป็นอัจฉริยะเหมือนพี่ละ ที่เรียนจบโรงเรียนเซนท์ บริดซ์ และได้เป็นพระราชาตั้งแต่อายุสิบห้า เป็นพระราชาที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ของอิสตันบลูอาคีร่าประชดพี่ชาย

                แต่นี้เป็นกฎของอาณาจักร ถ้าเธอไม่ทำตาม เดี๋ยวถูกจับส่งไปอยู่ดาวอังคารหรอก ยังไงเธอต้องไปรูนี่พูด

                แสดงว่าฉันไม่มีทางเลือกใช่ไหมอาคีร่าเบาเสียงลง

                รูนี่พยักบอกน้องสาวด้วยความสะใจ

                อะไรกันวะอาคีร่าสบถและเดินกระทืบเท้าออกจากห้องอาหารไป

***************

                ปิดเทอมฤดูร้อนผ่านไป

                เวลาที่ผ่านไป  แซนเดียน่าใช้มันไปกับการเรียนรู้เรื่องราวของอาณาจักรอิลตันบลูและโรงเรียนเซนท์ บริดซ์  เธอรู้สึกตื้นเต้น ทำให้เธออยากไปที่นั้นมาก

                และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง  แซนเดียน่ากับอเล็กซ์ยืนรอยานขนส่งมารับที่สนามหลังบ้านในตอนค่ำ

                คุณแม่จะไม่ไปกับพวกเราจริงๆเหรอค่ะแซนเดียน่าถามผู้เป็นแม่

                ไม่หรอกแม่อยากอยู่ดูแลคฤหาสน์ สไตร์เกอร์ ของเราต่อไปเจเน็ทบอก

                ยานมาแล้วเตรียมตัวไปกันเถอะอเล็กซ์บอก

                ยานที่มีรูปสามเหลี่ยม ลักษณะคล้ายในหนัง มีขาดเท่ากันเฮริคอปเตอร์ จอดลงตรงสนามหญ้าที่มีขนานเล็กกว่าสนามฟุตบอลนิดหน่อย  หลังจากที่แซนเดียน่ากับเจเน็ทลากันแล้วอเล็กซ์ถือเอากระเป๋าช่วยแซนเดียร์น่า  เดินนำหน้าและพยักหน้าเป็นเชิงให้เดินตามไป ยานค่อยๆลอยสูงขึ้นเรื่อยๆและมองเห็นลิเวอร์พูลทั้งเมือง  ภายในยานมีอยู่แค่ห้าที่นั่งรวมกับที่นั่งคนขับ  แซนเดียน่านั่งที่เบาะนั่งข้างๆอเล็กซ์  ตรงที่วางแขนมีปุ่มมากมาย และเมื่อนำมือไปแตะจะฉากภาพหน้าที่ของปุ่มนั้นกลางอากาศ  หลังจากที่แซนเดียน่าเล่นสนุกกับปุ่มได้ไม่นาน  เธอก็พล่อยหลับไป 

                แซนด้าตื่นได้แล้ว ถึงทาร์ซ่าแล้วอเล็กซ์ปลุกแซนเดียน่า

                เนี่ยเหรออาณาจักรทาร์ซ่ายังกับสตาร์วอเลยแซนเดียนน่าอุทานเมื่อเธอมองทาร์ซ่าในมุมสูง ขณะที่เธออยู่บนยานขนส่ง อเล็กซ์ยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของเธอ

                ยานค่อยๆลงจอดตรงลาน แซนเดียร์เดินลงมาและตามด้วยอเล็กซ์

                คุณพ่อแซนเดียน่าโผเข้ากอด ซามบร็อมต้า เชอร์วาย สไตร์เกอร์ พระราชาแห่งทาร์ซ่า และพูดว่า ไหนคุณพ่อบอกว่าคุณพ่อทำงานที่นิวยอร์กไง คุณพ่อโกหกหนูทำไม

                พ่อขอโทษ ตอนนี้หนูเป็นเจ้าหญิงแล้วนะ ต้องไม่ขี้แยสิซามบร็อมต้าปลอบลูกสาวและลูบหัวเบาๆ

                แล้วเมื่อไรหนูจะได้ไปโรงเรียนละ

                อาทิตย์หน้า เดี๋ยวพ่อจะไปส่งลูกเอง

                สองพ่อลูกเดินโอบไหล่กันและกันเข้าสู่พระราชวัง  หลังจากที่ไม่ได้พบกันมานานแสนนาน

*************

                ตลาดบาร์บาร์รีส, เมืองบาร์บาร์รัส

                ท่านจีฟาเรียกประชุมที่ท่าเรือ ท่านคีฟาเรียกประชุมที่ท่าเรือคบเพลิงค่อยๆมีแสงสว่างขึ้นที่ละดวง ชาวบาร์บาร์เรียสวิ่งอย่างวุ่นวายในตอนกลางดึก เมือคีฟาหัวหน้าของพวกเขาเรียกประชุม

                ท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนเดือนหงาย  สาดส่องลงบนหัวของมือซ้ายและขวาของ

คีฟาดูแล้วเป็นมันวาวยิ่งนัก  โมฮัมหมัด ซิโซโก้ กับ โรบินโญ่ พยายามใช้สายตาสั่งให้พวกบาบาเรียสหยุดหัวเราะหัวของพวกเขา  และเสียงหัวเราะก็หยุดลงทันใดเมื่อจีฟามาถึง  จีฟานั่งลงบนเก้าอี่ซอมซอที่ดูเหมือนเศษขยะ 

                จีฟา  หัวหน้าพวกโจรสลัดบาร์บาร์เรียสspan style="mso-spacerun: yes">  ที่ปล้นเรือที่ผ่านมาในเขตของพวกบาร์-บาร์รัส  เป็นที่เกรงขามของทุกๆเมืองในอาณาจักรอิสตันบลู  คีฟาใช้ผ้าโพกหัวสีเลือ