สุริยุจันทรา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"ดูนี่สิคะ คุณหนูถึงเวลาฟังบทกลอนแล้วนะคะ"แม่ตะวันกล่าวขึ้นพลางเอ่ยเรียกฉันมานั่งที่ตักคล้ายกับทุกทีเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม

"แม่ตะวัน ทราเบื่อคำกลอนนั้นแล้วฟังกี่ทีๆ ก็มีแต่คำพูดซ้ำๆ เดิมๆ ทราไม่อยากฟังแล้ว ทราเบื่อ"

เด็กหญิงตัวจ๋อยร้องประท้วงขึ้นดังเช่นทุกครั้งที่เธอต้องฟังกลอนบทเดิม แต่ผลลัพธ์ก็มิได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ได้นะคะคุณหนู คุณหนูจะต้องจำกลอนบทนี้ให้ได้ไปตลอดชีวิตค่ะ ต้องฟังในเวลา13:13ของทุกวันและอ่านกลอนเป็นเวลา13วินาทีค่ะ"

"ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ทราเบื่อ..."

"อยากตายหรือคะ? "

"คะ?! " เธอค่อนข้างตกใจเมื่อได้ยินคำพูดแสนเย็นชานั้นจากหญิงใจดีที่เธอรัก

"คุณหนูต้องทำแบบนี้ไปตลอดชีวิตแม้ดิฉันจะไม่อยู่คุณหนูก็ต้องทำ คำสาปมันจะตามติดคุณหนูไปทุกที่ทุกเวลาหากไม่ทำเช่นนี้ฤทธิ์ของสำสาปจะปรากฏผลต่อชีวิตของคุณหนู หรือคุณหนูอยากตายคะช่วยตอบมาให้ดีๆ ด้วยค่ะ? "

"น่ะ หนูไม่อยากตายค่ะ.." เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวแม้จะได้ยินประโยคคำพูดหลายๆ อย่างที่ไม่เข้าใจมาจากแม่ตะวันแต่เมื่อในคำพูดเหล่านั้นมีคำว่า"ตาย"และบวกกับน้ำเสียงอันหน้ากลัวของหญิงสาวด้วยแล้วมันต้องไม่ใช่เรื่องดีด้วยแน่ๆ

เธอจึงทำได้เพียงตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวถึงจะพยายามเปล่งวาจาให้ฉะฉานแค่ไหนเธอก็เพียงแค่เด็ก5ขวบเท่านั้น...

"ดีค่ะ นี่ก็ถึงเวลาแล้วหวังว่าคุณหนูจะไม่ลืมนะคะ" เธอยังคงน้ำเสียงหน้ากลัวเอาไว้ ปกติแม่ตะวันนั้นใจดีกว่าใครแต่เมื่อใดเมื่อถึงเวลานี้เธอกลับคล้ายกลายเป็นคนละคน

"ค่ะ น่ะหนูจำได้ค่ะ..." น้ำเสียงฉันยังคงสั่นไม่หยุด ได้แต่พูดประโยคนั้นออกไปอย่างตะกุกตะกัก

"สะสุริยันชายแสงผ่องนภา ปะเปิดคำฟ้าเมฆฆรายอยละล่อง อนัตตาผะผวลพันดาราดาน สะสุดแต่... สุดแต่..."

".... ลืมอีกแล้วงั้นหรือคะ? "

"ฮึก!! " เธอแทบสะอึกในคำพูด ทั้งเสียงที่ยังพูดไม่ชัดถ้อยชัดคำความตะกุกตะกักแล้วยังลืมกลอนบทนั้นท่อนสุดท้ายอีก..

สีหน้าของเด็กน้อยซีดเผือกความกลัวจากก้นบึ้งหัวใจประทุขึ้นมาเมื่อรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อจากนี้

"ทะทรา...ขะขอทะโทษ.../"

"รู้ใช่ไหมคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าท่องกลอนบทนั้นไม่ได้ตามเวลาต้องทำยังไงคะ ตอบ"

เสียงอันแข็งกระด้างของหญิงสาวทิ่มแทงทะลุเข้าไปภายในจิตใจของสาวน้อย เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนใบหน้าซีดเผือกกับสิ่งที่เธอรู้อยู่แล้วแก่ใจว่าต้องเจออะไรในทุกๆ วันจนแทบจะฝังลึกเข้าไปในก้นบึ้งจิตใจ

"ขะค่ะ ทะทราจะไปเอามันมาค่ะ"

ฟึบ

สองเท้าน้อยๆ ก้าวออกไปด้วยความสั่นกลัว มุ่งหน้าไปที่ห้องครัวหลังบ้านก่อนจะถึงชั้นวางมีดมากมายหลากหลายขนาดพวกมันเหล่านั้นดูจะไม่ได้มีไว้เพื่อใช้การทำครัวเลยซักนิด

กึก

เธอหยิบมีดขนาดเล็กออกมามองมันอย่างขยะแขยงพลางหันกลับและกำมีดนั่นไปด้วย

ตึก ตึก ตึก...

"นี่ค่ะ" เธอยื่นมันให้แก่หญิงสาวพลางก้มลงด้วยตัวสั่นเกร็ง

"ฉันทำไปเพื่อคุณหนูนะคะ นี่ก็เพื่อตัวของคุณทั้งหมดตามที่คุณท่านบอก" เธอจับมีดเล่มนั้นกวัดแกว่งไปมากลางอากาศก่อนที่มันจะถูกเฉือนลงบนคอน้อยๆ นั้นอย่างเยือกเย็น

เฉือก!

"ฮึก!!!! " เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากต้นคอของเด็กน้อย เธอใช้ฝ่ามือเล็กกุมมันไว้คล้ายการห้ามเลือดด้วยใบหน้าซีดเผือกและแววตาที่เริ่มเหม่อลอย

ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของหญิงสาวทั้งสอง แม่ตะวันก็ยืนมองคุณหนูตัวน้อยดิ้นทุรนทุรายอยู่ตรงหน้าอย่างใจเย็นและไม่ได้สนใจระยี่ระยะใดๆ คล้ายกับนี่เป็นเพียงเรื่องปกติอย่างนึง

หรือแม้แต่เด็กน้อยเองก็ทำเพียงแค่ดีดดิ้นอยู่กับพื้นโดยที่ไม่ได้แม้แต่จะต่อว่าอะไรพี่เลี้ยงคนนั้นเลยซักนิดเพราะนี่คือสิ่งที่เธอต้องเจอทุกวัน ต้นคอแทบไม่เหลือล่องลอยความงามไว้ให้ได้ชมมีเพียงล่องรอยมีดที่ถูกฝากไว้ในทุกๆ ครั้งที่โดนลงโทษ

"ลุกขึ้นมาค่ะ อยากให้เกียรติของนายท่านเสื่อมเสียหรือคะ? ถ้าแค่นี้ยังทนไม่ได้สู้ตายไปซะเลยจะดีกว่าค่ะ"

คำพูดที่ไม่น่าจะพูดกับเด็ก5ขวบได้หลั่งออกมามากมายจากหญิงผู้นั้นที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่คนที่สองของเธอ ไม่สิ....อาจเป็นแม่เพียงคยเดียวเลยด้วยซ้ำเพราะเธอไม่เคยเจอครอบครัวคนใดเลยนอกจาก"แม่ตะวัน"แม่เพียงผู้เดียวของเธอ

"ฮึก...ฮือ....."

"น่ารำคาญเสียจริง เสร็จแล้วก็ลุกมาทำแผลด้วยนะคะ แค่นี้ก็ทำไม่ได้...นายท่านต้องอดสูในตัวคุณหนูแน่นอนค่ะ" เธอหันมาเหลือบมองร่างเล็กชั่วครู่ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยทิ้งไว้เพียงฉันที่นอนดีดดิ้นเลือดอาบด้วยความเจ็บปวดอยู่กับพื้น

ตอนนั้นเธอทำได้ยังไง ทิ้งทั้งรอยแผลและความทรงจำอันเลวร้ายไว้ให้กับฉันในวัยเพียง5ขวบ...เพราะความไม่รู้ประสีประสาตอนนั้นเลยทำให้คิดว่าสิ่งเหล่านั้นเธอทำด้วยความรักหากความจริงมันใช่เสียไม่....

กว่าจะหลุดพ้นออกมาจากที่นั่นในเวลา10ปีให้หลัง กว่าฉันจะเบิกเนตรกว่าฉันจะรู้ตัวกว่าฉันจะ...กว่าฉันจะรู้ถูกรู้ผิดจนในที่สุดก็หนีออกมาได้พร้อมกับคำสาปที่จะติดตัวไปตลอดชีวิต

จนในวันเกิดอายุ17 แม่ตะวันนั้นเธอได้ถูกฆาตกรรมและตายลง...แม้ทุกคนจะรู้ว่ามันเป็นการฆาตกรรมแต่คดีก็ยังคงไม่ดำเนินไปไหน ทุกๆ คนเลือกที่จะเผิกเฉยกับมันเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเพราะอาจจะตกเป็นแพะรับบาปได้

แต่มันคงจะไม่ใช่กับฉันเพราะหนังสืออิงกรตก็ได้หายไปด้วยเช่นกัน 17ปีกับการที่ต้องพยายามหาทางทำลายคำสาปสุดพิลึกนี่ทุกๆ ครั้งที่ไม่ได้รับความรักก็จะเกิดความเจ็บปวดทั่วร่างกาย หัวใจถูกบีบแน่นสมองคล้ายถูกกระทบอย่างรุนแรงกล้ามเนื้อก็จะไร้เรี่ยวแรงอีกคลื่นไส้อาเจียน...

พ่อแม่ภาษาอะไรถึงได้สืบทอดคำสาปแบบนี้มายังลูกตัวเองกัน เข้าใจแล้วในเมื่อเป็นยังงี้ฉันคงต้องอยู่คนเดียวตามหาความจริงทุกอย่าง

ถอนคำสาปบ้าๆ นี่และออกไปใช่ชีวิตอย่างปกติให้ได้ซะที แต่....

มันดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ

_ _//ปักษากากี.....

________________________________