พนักงานใหม่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

   หลังจากว่างงานมาเกือบ2เดือน แอนนาได้ผ่านการสัมภาษณ์งานที่บริษัทแห่งหนึ่งที่ย่านใจกลางกรุงเทพมหานคร ในอีเมล์แจ้งว่าให้เริ่มงานได้ในสัปดาห์หน้า แอนนาดีใจมากกับการได้งานในครั้งนี้ โดยหารู้ไม่ว่า งานนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความสยองที่สุดในชีวิตของเธอ….. 

   เริ่มต้นชีวิตวันจันทร์อันแสนวุ่นวาย ทั้งรถติดและผู้คนที่มากมายที่ตื่นเช้าเพื่อมาทำงาน แอนนาแต่งตัวด้วยชุดสุภาพและตื่นเต้นกับการมางานวันแรกเธอกังวลเรื่องการเข้าสังคมใหม่ๆ ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าคนใหม่ ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง จะโชคดีเจอคนดีๆไหม หรือต้องเจอกับอะไรที่น่ากลัว

   มาถึงตึกสำนักงานที่สูงตละหง่า แอนนามองด้วยความตื่นเต้นและไม่ลืมยกมือไหว้ศาลที่อยู่ข้างๆตึก พร้อมภาวนาในใจ ว่าให้วันนี้เป็นวันเริ่มต้นที่ดี เธอเดินขึ้นลิฟต์มาพร้อมคนอื่นๆและกดไปยังชั้นที่27 เป็นชั้นออฟฟิศที่เธอต้องมาทำงานในทุกๆวัน แอนนาออกลิฟต์มาภายนอกออฟฟิศก่อนเข้าประตู ทางด้านซ้ายมือจะเป็นห้องน้ำ ทางด้านขวามือจะเป็นประตูออฟฟิศ 

   แอนนามองดูแผ่นป้ายประกาศจากออฟฟิศ เธอตั้งใจอ่านมัน เนื้อความในแผ่นป้ายคือ กฏระเบียนและข้อห้ามของพนักงาน ซึ่งเป็นที่หน้าแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะกฏนี้เหมือนตั้งกันขึ้นมาเอง ไม่มีกฏระเบียบบังคับเชิงทำผิดกฏของตึก เช่นห้ามสูบบุหรี่ หรือห้ามนำอาหารเข้ามา เนื้อความด้านในว่า กฏข้อที่1 ห้ามพนักงานทุกคนปรับแอร์ต่ำกว่าอุณหภูมิ20องศาเด็ดขาด!!

   ด้วยความคิดที่กำลังงุนงง ในกฏข้อห้ามข้อที่1อยู่นั้น มีเสียงมาจากทางด้านหลังร้องเรียกแอนนา “ คุณครับๆ มาทำอะไรที่ชั้นนี้ครับ ผมเห็นคุณอยู่ที่จอ CCTV ที่ห้องกล้องวงจร ใครอนุญาตให้คุณขึ้นมาครับ ลิฟต์มันล็อคไม่เปิดชั้นนี้มา 4ปีแล้ว คุณออกมาได้ยังไง ?” สิ้นเสียง รปภ.แอนนาก็แจ้งว่าเธอมาเริ่มงานวันแรกที่บริษัทนี้ อยู่ชั้นที่ 27 ตามที่รับแจ้งในอีเมล์ 

  “เป็นไปไม่ได้หลอกครับคุณบริษัทนี้ปิดตัวลงตั้งนานมาแล้ว ก่อนหน้าคุณก็มีผู้ชายมาเหมือนกัน แจ้งว่ามาเริ่มงานใหม่ที่บริษัทนี้ ชั้น27 แต่ตอนนั้นยังไม่มี รปภ.นั้งเฝ้ากล้องวงจร กว่าจะมาเจอเกือบ2วัน แล้วออกลิฟต์มาเนี่ย ลองมองลงพื้นบ้างหรือยัง” แอนนามองลงพื้นช้าๆ สิ่งที่เห็นนั้นมันต่างจากตอนก้าวขาออกจากลิฟต์เหลือเกิน พื้นเต็มไปด้วยสิ่งของที่ทับๆกันทุกอย่างเก่าและดำสนิท ความดำที่เกิดจากไฟไหม้อย่างเห็นได้ชัด ผนังของตึกที่เป็นรอยไฟ คราบของความเผาไหม้ยังคงอยู่ ไม่มีแสงไฟ ไม่มีห้องน้ำทางซ้ายมือ ป้ายกฏระเบียบที่ฉีดขาดตัวอักษรที่อ่านแทบไม่ได้  

 ร่างกายแอนนาค่อยๆทรุดลงไป เปลือกตาปิดสนิทแต่ในสมองอยากตะโกนขอความช่วยเหลือจากใครก็ได้ ใครสักคนที่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เสื้อผ้าเขาเริ่มไหม้จากชายเสื้อ ไล่ขึ้นมาเรื่อยๆจนไฟลุกท่วมตัว กลิ่นเหม็นไหม้ของเนื้อสดๆ และควันดำจากการเผาไหม้มันลอยเข้าจมูกแอนนาแถบสำลักควัน เขาเดินหันหลังให้แล้วเอ่ยขึ้นว่า ตามผมมานะครับ เดินลงบันไดก็ได้จากชั้น 27 ลงข้างล่างใช้เวลาไม่กี่วันหลอก ………