อุ่นไอในใจเธอ

ตอนที่ 1 คนแปลกหน้า

สำหรับบางคนครอบครัวคือเซฟโซนที่ดีที่สุด แต่สำหรับแป้งไม่ใช่ พ่อของแป้งเสียตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่ พอคลอดอาก็รับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก แป้งเป็นเด็กเรียนดี แต่ต้องย้ายโรงเรียนบ่อยมาก อ.1-ป.2 เรียนที่ โรงเรียนวัดผ่องพลอยอนุสรณ์ย่านบางนา ป.3-ป.4 เรียนที่โรงเรียนวัดอมฤตสิทธารามที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ป.5 ย้ายกลับมาเรียนที่โรงเรียนวัดด่านสำโรงที่สมุทรปราการ สาตุเหตุที่แป้งต้องย้ายโรงเรียนเป็นว่าเล่น เพราะอาไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง พอกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯบ้านป้าได้เกือบปี ป้ากับอาก็ทะเลาะกันรุนแรงกับป้าถึงขั้นป้าไล่อาและแป้งออกจากบ้าน จนทำให้อาตัดสินใจโทรหาแม่ของแป้งให้มารับแป้งไปอยู่ด้วยเพราะๆไม่อยากให้แป้งต้องมาระหกระเหเร่ร่อนไปกับอาด้วย แป้งก็เลยได้ย้ายโรงเรียนอีกครั้ง ตอนปิดเทอม ป.5 “แม่แป้งไม่ไปได้ไหม” มือแม่อาที่กำลังพับเสื้อผ้าเก็บให้แป้งอยู่ชะงัก แล้วหันมาพูดกับแป้งว่า “ไม่ได้หรอกลูก แม่ไม่อยากให้หนูต้องมาลำบากกับแม่ หนูต้องเรียนนะลูก ย้ายไปย้ายมาหนูจะเรียนไม่ทันเพื่อน” น้ำตาที่คลอหน่วยตาของแป้งก็ไหลออกมา “แต่แป้งไม่อยากไปอยู่กับคนอื่นนี่แม่ เค้าไม่เคยเลี้ยงดูไม่เคยส่งเสีย แล้วแป้งก็ไม่รู้จักเค้า สู้แป้งเลิกเรียนดีกว่า” น้ำตาแม่ไหลแล้วหันมาพูดกับแป้งว่า “จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะลูก หนูยังไม่จบ ป.6 เลย อีกอย่างสมัยนี้ถ้าไม่เรียนจะมีอนาคตที่ดีได้ยังไง” แป้งร้องไห้โฮพร้อมกับกอดแม่แน่น “แต่แป้งไม่อยากไป ให้แป้งไปรับจ้างก่อสร้างหรือล้างจานก็ได้ แป้งไม่ไปได้มั้ยแม่ แป้งไม่อยากไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก ถ้าเค้ารักแป้งจริงๆทำไมเค้าเอาแป้งมาทิ้งไว้กับแม่ละ ทำไมเค้าไม่เอาแป้งไปเลี้ยงด้วย แม่ให้แป้งไปอยู่กับเค้าแม่ไม่รักแป้งแล้วหรอ” แม่ร้องไห้แล้วหันมาพูดกับแป้งว่า “อดทนหน่อยนะลูก แม่ไม่ได้ทิ้งแป้ง แม่ขอเวลาหน่อยนะ ถ้าแม่ตั้งตัวได้แม่จะรับแป้งกลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม” พูดจบแม่ก็เอามือเช็ดน้ำตา แล้งนั่งพับผ้าให้แป้งต่อ
          แล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มา เบนซ์มาจอดรอที่หน้าบ้าน มีผู้หญิงวัยกลางคนยืนอยู่ข้างๆ เค้ามองมาที่แป้งแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่แป้งไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ต้องไปอยู่กับแม่แท้ๆที่ไม่เคยรู้จักตั้งแต่เกิด ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดู ไม่เคยมาหา แป้งไม่รู้หรอกว่าที่แม่ทิ้งแป้งไปเพราะเหตุผลอะไร แต่คนที่เลี้ยงและดูแลแป้งมาตลอดคือแม่คนนี้ มันยากเหลือเกินที่จะทำใจ 

          “หนูไม่ไปได้มั้ยแม่” แป้งกอดแม่แน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม แม่อากอดแป้งแล้วพูดว่า“ไว้แม่หาที่อยู่เป็นหลักแหล่งได้แม่จะไปรับนะลูก” แม่อาพูดจบก็หันไปพูดกับแม่แท้ๆว่า “ฉันฝากลูกไว้ชั่วคราวนะ หาที่อยู่ได้เมื่อไหร่จะไปรับกลับ” แม่พยักหน้าแล้วยิ้ม หันมาพูดกับแป้งว่า “ไปกันเถอะลูก”  แป้งจำต้องขึ้นรถไปด้วยความจำใจ นั่งร้องไห้ไปตลอดทาง