สามีเมื่อไรท่านจะหย่ากับข้า

สามีเมื่อไรท่านจะหย่ากับข้า

‘ฟ่านลี่’ ถูกบิดา มารดา จับแต่งกับคุณชายตระกูลเฉิน ‘เฉินเฟยหยาง’ เศรษฐีผู้มั่งคั่งของเมือง เรื่องราวไม่ได้ต่างจากครอบครัวอื่นๆ ที่มักจับลูกแต่งงานกับคนที่ฐานะใกล้เคียงกัน การแต่งงานโดยที่คนทั้งสองคนไม่ได้เสน่หาต่อกันนั้นเป็นเรื่องปกติของคนในสังคม และแน่นอนอีกว่าฟ่านลี่ไม่ได้ต่อต้านในเรื่องพวกนี้

การแต่งงานของนางกับเฉินเฟยหยางนั้นราบเรียบเช่นคู่แต่งงานอื่น ต่างคนมีท่าทีห่างเหินประดักประเดิด เพราะเพิ่งเคยจะเห็นหน้ากันครั้งแรกก็เมื่อวันคำนับฟ้าดิน แต่พออยู่กินกันมาได้ หนึ่งปี ฟ่านลี่ก็ตั้งครรภ์ 

เรื่องราวควรจะดำเนินต่อไปอย่างราบเรียบ ฟ่านลี่คอยอุ้มชูเลี้ยงดูบุตรของเฉินเฟยหยางที่กำลังจะเกิดออกมา หากไม่ติดที่ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้น เฉินเฟยหยางลอบไปหาอดีตคนรักของตนทุกครั้งเมื่อมีโอกาส…

ฟ่านลี่นั้นพยายามทำตัวเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ในเมื่อเฉินเฟยหยางผู้เป็นสามีไม่ได้แม้แต่จะเปิดปากบอกเรื่องนี้กับนาง หรือมีความคิดพิเรนท์เช่นว่าจะเอานางมาเป็นอนุ นางเองก็ปล่อยผ่านไป ด้วยว่ารู้แจ้งว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฟยหยางและสามีของนางนั้นมีมาก่อนที่นางจะแต่งเข้าเรือนตระกูลเฉิน…

เว้นเสียแต่ก็มีเรื่องที่ทำให้นางเจ็บช้ำน้ำใจ 

ในวันที่นางเจ็บท้องเหลือประมาณ ด้วยว่าจะให้กำเนิดบุตรในอีกไม่กี่ชั่วยามข้างหน้า แทนที่เฉินเฟยหยางจะอยู่เคียงข้างนาง และรอเชยชมบุตรที่จะเกิดในวันนี้ แต่สามีตัวดีกลับออกจากเรือนไปหาแม่นางผู้นั้น…

ความคับแค้นใจที่มีมานานก็สุดที่จะทานทนต่อไปได้ ฟ่านลี่ที่ผ่านพ้นความเจ็บปวดทรมานจากการคลอดบุตรก็มาดมั่นว่าจะขอหย่ากับผู้เป็นสามี ตัดขาดกันเสียตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้ตนช้ำใจไปมากกว่านี้ 

แต่ในขณะที่นางเอ่ยปากขอหย่า กลับพบกับเรื่องที่ไม่คาดคิดเสียยิ่งกว่าเก่า…

เพราะในวันเดียวกันนั้นที่เฉินเฟยหยางออกไปหาคนรักเก่า ก็ดันเจอโจรดักปล้นแล้วทำร้ายเสียจนนอนหมดสติอยู่ข้างทาง

ใจของฟ่านลี่ล่วงไปยันตาตุ่ม แต่เรื่องที่ได้ยินก็ยังไม่เท่ากับเรื่องที่นางได้เห็น และได้ยินจากปากของคนเป็นสามีที่ฟื้นขึ้นมา

“ท่านจำอะไรได้บ้าง”

“จำได้ว่าน้องหญิงจะคลอด”

“แล้วจำได้ไหมว่าท่านออกไปไหนมายามที่ข้าเจ็บท้องจวนเจียนจะขาดใจน่ะ”

“ทำไมข้าถึงออกไปข้างนอกตอนที่น้องหญิงคลอดหรือ”

“…”

“ข้าเลวปานใดกันเล่าถึงปล่อยให้น้องหญิงเจ็บเพียงลำพัง”

“หมายความว่ายังไง” 

“หือ น้องหญิงหมายถึงสิ่งใด”

“ท่านจำไม่ได้หรือว่าท่านออกไปหาใคร”

“…ไม่ ข้าจำไม่ได้”

แต่เมื่อเถ้าแก่เฉินยืนยันว่าตัวเองนั้นจำสิ่งใดไม่ได้ ก็ไม่มีเหตุผลใดที่นางจะไม่ตอบในสิ่งที่แม้แต่เจ้าตัวยังสงสัย ว่าในขณะที่ภรรยาคลอดลูกอยู่ที่เรือนตนเองนั้นออกไปไหน

“ท่านออกไปหาคนรักของท่าน…ท่านออกไปหาแม่นางเกา”

ฟ่านลี่ตอบอย่างไม่อ้อมค้อม มองหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นสามีด้วยว่าอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะแสดงอะไรออกมาอีก

“ท่านจำได้หรือยัง”

“ไม่…ข้าจำอะไรไม่ได้เลย แม่นางเกาคือใครหรือ”

“…”

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมายังเป็นคำตอบเดิน พร้อมกับความว่างเปล่าในดวงตาของเฉินเฟยหยางอย่างเช่นที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เฉินเฟยหยางจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนาง…

นี่มันเรื่องอะไรกันเล่า หรือนี่คือมารยาของเฉินเฟยหยาง แล้วเช่นนี้หนทางการขอหย่าของนางจะเป็นเช่นไรกันต่อเล่า…

---

คำเตือน

• นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละคร สถานที่ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้มีอยู่จริง และไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใดๆ เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น
• นิยายเรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องโดยมีการกล่าวถึงบุคคลที่สามในความสัมพันธ์์​ การกระทำที่ไม่ถูกต้องตามศีลธรรม แต่ด้วยยุคสมัยของการดำเนินเรื่องจึงทำให้มุมมองการดำเนินเรื่องนั้นผิดไปจากค่านิยมของคนในปัจจุบัน นักอ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน 
• มีการใช้ถ้อยคำรุนแรง คำพูดหยาบคาย และการบรรยาถึงการร่วมเพศอย่างชัดเจน นักอ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน 
•