นี่ฉันต้องมีทั้งภรรยาและสามีเลยยังงั้นหรอ?!?

   ฤดูใบไม้ผลิอันสดใสปกคลุมท้องฟ้าด้วยสีฟ้าครามอันกว้างใหญ่ อากาศที่อบอุ่นทำให้กลิ่นหอมของดอกไม้ฟุ้งกระจายไปทั่ว ช่วงเวลานี้เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจอย่างที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสวนของคฤหาสน์ตระกูลมาซากิ ที่เต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังเบ่งบาน ดอกไม้สีชมพูบานสะพรั่งราวกับมีการเฉลิมฉลองชีวิต แต่ทว่า บรรยากาศที่แท้จริงกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

   ภายในคฤหาสน์ เสียงทะเลาะเบาะแว้งระหว่าง ฮายาโตะ และ พ่อแม่ของเขาดังก้องอยู่ในห้องโถง ก้องกังวานดั่งเสียงฟ้าผ่าที่ไม่หยุดยั้ง แม้ภายนอกจะเต็มไปด้วยความงดงามและรื่นรมย์ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและอึดอัด เมื่อเสียงของคำพูดที่แหลมคมพุ่งเข้ามาตัดผ่านอากาศ คำพูดเหล่านั้นไม่เพียงแต่ทำลายบรรยากาศอันสดใสเท่านั้น แต่ยังสะท้อนให้เห็นถึงความขัดแย้งในใจของ ฮายาโตะ

   ฮายาโตะ ยืนอยู่กลางห้อง จ้องมองพ่อแม่ของเขาที่แสดงท่าทีกังวลและโกรธเคือง ใบหน้าของเขาสะท้อนถึงความสับสนและไม่สบายใจ คำพูดของพวกเขาเข้ามากัดกินจิตใจเขา ในขณะที่นอกหน้าต่าง ดอกซากุระเริ่มโปรยปรายลงมาเป็นเกล็ดสีชมพู เสมือนดอกไม้กำลังร้องไห้ร่วมกับความรู้สึกของเขา

   “ทำไมถึงไม่เข้าใจ? ผมแค่ต้องการเลือกเส้นทางของตัวเอง!” 

   ฮายาโตะ กล่าวเสียงดัง ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของพ่อแม่ที่ยังคงถกเถียงกันอย่างดุดัน เขารู้สึกเหมือนเป็นเครื่องจักรที่ถูกควบคุมในชีวิตที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

   แสงแดดส่องสว่างเข้ามาในห้อง แต่กลับไม่สามารถทำให้ความมืดมนในใจของฮายาโตะเบาบางลงได้ ในช่วงเวลานี้ แม้ฤดูใบไม้ผลิจะพาเอาความสดใสและความหวังมาด้วย แต่สำหรับเขา มันกลับเป็นการรอคอยที่จะค้นพบเส้นทางของตนเองในโลกที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและความคาดหวัง

   แล้วเสียงทะเลาะกันก็ยังคงดำเนินต่อไป ขณะที่ ฮายาโตะ ยืนอยู่ในความรู้สึกที่โดดเดี่ยว ท่ามกลางความสงบที่ไม่เคยมีอยู่จริง

   เสียงทะเลาะเบาะแว้งในห้องนั้นไม่เพียงแต่สร้างความตึงเครียดให้กับ ฮายาโตะ แต่ยังส่งผลต่อเหล่าพ่อบ้านและแม่บ้านที่ยืนอยู่ด้านนอกด้วย ความกังวลใจลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ขณะที่พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้า เขากระซิบกับแม่บ้านด้วยเสียงเบาๆ ว่า 

   “คุณชายทำไมถึงมีปัญหากับท่านพ่อและท่านแม่อีกแล้วนะ? เหตุใดจึงเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้?”

   “ฉันก็ไม่แน่ใจ” 

   แม่บ้านตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ 

   “แต่เราควรจะเข้าไปหรือเปล่า?”

   ทันใดนั้น พ่อของฮายาโตะก็พูดขึ้นด้วยเสียงดัง 

   “ฮายาโตะ แกต้องแต่งงาน จะมีสามีหรือภรรยาก็ได้!”

   คำพูดนี้ทำให้เราพ่อบ้านและแม่บ้านชะงักไปทันที ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าฉับพลัน 

   “นายท่านยินยอมให้คุณชายมีสามีได้ด้วยหรอ?” 

   พ่อบ้านถามออกมาโดยไม่รู้ตัว

   ในขณะที่สังคมในยุคนี้การที่บุตรชายจะมีภรรยาเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ แต่การให้ลูกชายของตนมีสามีกลับเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง และในขณะที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในความสับสน เสียงของพ่อของฮายาโตะยังคงดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา

   “แกก็รู้ตัวดีว่าแกสามารถเป็นได้ทั้งชายและหญิง” 

   พ่อของฮายาโตะกล่าวต่อไป 

   “ถ้าแกต้องการ..ไม่สิ..ถ้าจะพูดให้ถูก...แกต้องมีทั้งสามีและภรรยาพร้อมกันไปเลย!”

   ความรู้สึกวุ่นวายเกาะกุมเราพ่อบ้านและแม่บ้าน พวกเขาต่างคิดในใจว่าความคิดนี้มันบ้าหรือเปล่า? ในขณะที่ ฮายาโตะ เองกลับรู้สึกหงุดหงิดและสับสนเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น 

   “ผมรู้ แต่ทำไมต้องให้ผมต้องมีสามีด้วย? แค่ภรรยาคนเดียวก็พอ!” 

   เขาเถียงเสียงดังขึ้น

   “ฮายาโตะ!” 

   แม่ของเขาเรียกชื่อเขา 

   “เรามีเรื่องสำคัญจะต้องบอกลูก”

   เสียงนี้ทำให้ ฮายาโตะ เงียบลง เขาเฝ้ามองพ่อแม่ของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ความลับที่พวกเขาอ้างถึงนั้นมันคืออะไรกันแน่? ในใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวลว่าความลับนี้จะส่งผลต่ออนาคตของเขาอย่างไร

   “มันเกี่ยวข้องกับพลังของลูก” 

   พ่อของเขาพูดต่อ 

   “เราไม่ได้ตั้งใจจะบังคับแก แต่ถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับตัวเอง”

   ในขณะที่อากาศรอบตัวเริ่มรู้สึกอบอ้าว ความตึงเครียดในห้องก็ดูเหมือนจะมากขึ้นเรื่อยๆ ฮายาโตะรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปในไม่ช้า และเขาจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ซ่อนอยู่ภายในครอบครัวของเขา

   พ่อแม่ของฮายาโตะมองหน้ากันอย่างหนักแน่นก่อนที่จะเริ่มพูดต่อไป 

   “ฮายาโตะ ลูกก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าลูกมีพลังที่แข็งแกร่งอยู่ในตัวพอสมควร พลังนี้เป็นสิ่งที่ตกทอดในตระกูลของเรา แม้จะเป็นคนในตระกูลเดียวกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถใช้พลังนี้ได้ทุกคน”

   ฮายาโตะ นั่งฟังด้วยความตึงเครียด สายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม 

  “เพราะผมเป็นคนเดียวที่สามารถใช้พลังนี้ได้ในรอบ 30 ปี?”

   “ใช่ แกคือผู้ที่ได้รับเลือก” 

   พ่อของเขาอธิบาย 

   “พลังนี้แลกมาด้วยความเปลี่ยนแปลงของเพศสภาพ กล่าวคือ เมื่อผู้ชายใช้พลัง เขาจะกลายเป็นผู้หญิง และในทางกลับกัน ผู้หญิงจะกลายเป็นผู้ชายเมื่อใช้พลัง”

   ฮายาโตะ ไม่ได้รู้สึกสะดุ้งเมื่อได้ยิน เขาเข้าใจดีถึงความเสี่ยงที่เขาต้องเผชิญ แต่ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่พ่อแม่ของเขายังไม่ได้พูด 

   “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ลูกยังไม่รู้...” 

   แม่ของเขาพูดอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยุดไปเพื่อสร้างความตึงเครียดในอากาศ

   “สิ่งนั้นคืออะไร?” 

   ฮายาโตะ ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ

   “มันคือคำสาปที่ผูกพันกับพลังนี้” 

   พ่อของเขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ 

   “เมื่ออายุครบ 25 ปี ผู้ใช้พลังนี้จะต้องแต่งงานกับทั้งสองเพศ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ แกจะต้องมีทั้งสามีและภรรยา”

   ความเงียบเข้าครอบงำห้อง ขณะที่คำพูดนี้ทำให้ ฮายาโตะ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะถล่มลงมา 

   “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ฉันต้องมีสามีและภรรยาเหรอ?” 

   น้ำเสียงของเขาสั่นไหวด้วยความสับสนและความเครียด

   “ใช่” 

   แม่ของเขาตอบ 

   “และไม่เพียงแค่ต้องมีสามีและภรรยาเท่านั้น แต่ผลของคำสาปต้องทำให้ภรรยาของตนตั้งท้อง และลูกก็ต้องตั้งท้องกับสามีของลูกด้วย”

   “ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น? ทำไมต้องเป็นฉัน?” 

   ฮายาโตะ ถามด้วยน้ำตาเริ่มจะไหล ความกดดันจากความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับมันมากเกินไปสำหรับเขา เขารู้สึกว่าความเป็นตัวเองของเขากำลังจะหายไป

   “มันคือคำสาปที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเรา” 

   พ่อของเขาอธิบาย 

   “ถ้าแกไม่ทำตาม แกจะต้องเผชิญกับผลร้ายแรงที่อาจถึงแก่ความตาย”

   เสียงนี้ทำให้ ฮายาโตะ รู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา เขาพยายามตั้งสติและคิดถึงอนาคตของตน 

   “ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้... ฉันไม่ต้องการที่จะต้องเลือกทางนี้”

    ความวิตกกังวลทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นอนาคตของตัวเองได้

   พ่อแม่ของเขามองเขาด้วยความเห็นใจ 

   “เรารู้ว่านี่เป็นเรื่องยากสำหรับแก แต่เราจะอยู่ข้างแกเสมอ แม้ว่าเส้นทางที่แกต้องเดินจะเต็มไปด้วยอุปสรรค”

   ฮายาโตะ เงียบไป ขณะที่น้ำตาของเขาเริ่มหลั่งออกมา เขารู้ว่าชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป และเขาไม่รู้ว่าจะเตรียมตัวอย่างไรเพื่อเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้ายนี้

   เมื่อพ่อแม่ของฮายาโตะเห็นว่าเขามีอาการเครียดมาก พวกเขาจึงมองหน้ากันด้วยความห่วงใย 

   “ฮายาโตะ” 

   แม่ของเขาเอ่ยขึ้น 

   “ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ เราไม่อยากให้ความเครียดนี้ส่งผลกระทบกับสุขภาพของลูก”

   “แต่ว่า...” 

   ฮายาโตะ รู้สึกมีหลายสิ่งที่ยังต้องพูด ต้องคิด เขาไม่อยากให้ปัญหานี้ถูกละเลย

   “เรารู้ว่าแกยังมีเวลาอีก 5 ปีในการเตรียมตัว” 

   พ่อของเขาพูด 

   “แต่เราอยากให้รู้เรื่องนี้ก่อน เพื่อที่แกจะได้เตรียมใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ”

   “เราอยู่ข้างลูกเสมอ” 

   แม่ของเขาเสริม 

   “แต่ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะนะ ความคิดมากจะทำให้ลูกล้า”

   ในที่สุด ฮายาโตะ พยักหน้า เขารู้ว่าพ่อแม่ของเขาห่วงใยเขาจริงๆ จึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไป สายตาของเขาจดจ่อไปที่พื้นขณะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง จิตใจเต็มไปด้วยความกังวลและคำถามที่ยังคงไม่สามารถหาคำตอบได้

   เมื่อถึงห้อง ฮายาโตะ ปิดประตูและนั่งลงบนเตียง ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงวุ่นวายในห้องเมื่อครู่นี้ เขาเอนตัวพิงหัวเตียงและหลับตาลง พยายามดึงตัวเองออกจากความคิดที่รุมเร้า

   ภาพเหตุการณ์ในวัยเด็กลอยเข้ามาในหัวของเขา ความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนกำลังเรียกหาทางออกในใจของเขา เขานั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ ขณะที่จิตใจของเขายังคงต่อสู้กับความกังวลที่ซับซ้อน เขารู้ว่าพ่อแม่เขาไม่ได้หลอกเขาแน่นอน เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวัยเด็กกับเขาหลายๆเรื่องทำให้รู้ว่าสิ่งแปลกๆมักเกิดขึ้นอยู่รอบเขาเสมอ

   “ทำไมฉันถึงต้องเผชิญกับเรื่องนี้?” 

   ฮายาโตะ ถามตัวเองในใจ เสียงของพ่อแม่ที่บอกให้เขาพักผ่อนกลับไปก้องอยู่ในหัว เขาต้องหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ดีว่าการเปลี่ยนแปลงนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด

   เขาลืมตาขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังเริ่มลับขอบฟ้า อากาศเย็นสบายทำให้เขารู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย แต่ความกังวลยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

   “ฉันต้องทำยังไงดี?” 

   เขาถามตัวเองอีกครั้ง