คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เธอผู้เสียสละ
ร่าสูนอน่ายหน้าผาบนโฟาผ้าำมะยีสีน้ำาลมันระยับ ท่าทาราวแบโลไว้ทั้ใบ หิสาวผู้มาเยือน แลเห็นแอบเศร้า น้ำาลอ
“อ้อม เอายามาให้่ะ”
เปลวทรัวึ้นนั่ท่าทาอิโรย พลอยพัายื่นมือ่วยพยุ ประายระ้าปราบนใบหน้าหล่อเหลาทว่าเย็นาปานหินสลั เธอหลุบาเลี่ยหลบหวาๆ
“หน้าุไปโนอะไร ?”
นิ้วเรียวแะรอย้ำบนผิวแ้ม ยิ้มแสนเศร้าพยายามปั้นแ่ให้แลูสื่นแ่มใส
“อ้อมทำโนัทับบราวนี่่ะ” หยิบล่อพลาสิส่ให้ หวัลบเลื่อนร่อรอยระทม ใแทบสิ้นสิ เมื่อู่ๆเปลวระาเธอเ้าใล้ ไฟในวาู่นั้นร้อนแรยิ่นั
“ยัยแม่มนั่นทำร้ายุ”
“เปล่านะะ อ้อม…” ้อนสะอื้นแล่นุลำอีบัน อ้ำับะาีวิแสนรันท แล้วใยเธอถึ้อทน เหุใไม่ลุึ้นสู้ เพื่อพาัวเอหลีหนีาวามเลวร้ายทั้ปว ทนอยู่เพื่อสิ่ใันหนอพลอยพัา ?
“ุเปลว รุาปล่อยอ้อมเถอะ่ะ” บิายออห่าวามใล้ิเินาม
เปลวไม่ฟัเสียทัทาน ายหนุ่มแะปลายนิ้วบนรอย้ำ สีม่วอมเียวปราเ่นั ร้ามับรอยนิ้วมือที่เริ่มลาเลือน นายหัวแห่เหมือเพลิพยั์ใสะท้านับวามเลวร้ายที่พานพบ
น้ำาพลอยพัาหลั่รินระทบร่อแ้มสาว เธอสะอื้นัวโยน เปลวระับร่านั้นแนบอ เสียทุ้มเอื้อนเอ่ยหลายประโยเพื่อปลอบโยน ลูบไล้เรือนผม ปลอบวัหวั่วยปัเป่าทุ์โศาใหิาม
พลอยพัาสอแนรอบเอวหนา เธอไม่ิัืน่อ้าน ้ำร้ายยัเบียร่าแนบิเรือนายแร่ อย่า้อารที่พัพิทาใยามทท้อ หารู้ไม่ว่าารระทำัล่าว เปรียบเสมือนารระุ้นไฟปรารถนาให้ลุโนในายหนุ่ม
“ุเปลว”
เสียหวานสะอื้นปนสะท้าน เธอเริ่มยับายอึอัในวแนรัแน่น ปลายมูโ่สัมผัสเรือนผมหอมรุ่ม ะที่ริมฝีปาไล้ลมาบเม้มเรียวปาบา่อนสัมผัสแนบสนิท ูื่มอย่าลึล้ำ ลืนินสิสัมปัะหิสาวไปเสียสิ้น
“อย่า่ะ…”
เสียั้านแผ่วระเส่า ร้ามับปิิริยาอ่อนระทวย ยามเรือนร่าถูเล้นลึ้วยฝ่ามือแสนุน
เปลวผละห่าร่าบอบบาเพียเล็น้อย วหน้าเรียวามสบประสานสายาับเาเพียรู่ ่อนหรุบ่ำบ่บอถึวามเอียอาย
“ุไม่วรเ้าใล้ผม”
เสียทุ้มทว่าแผ่วเบาไร้ึ่น้ำหนั สิเาำลัหลุลอย พลอยพัาเอ่าระทระทวยราวสมยอมเสียนี่ระไร แม้ใไม่วายิำหนิ แ่ายหนุ่มไม่ิรอ้า ลื่นสวาทุรุ่นในเรือนาย เา้อิหาหนทาปลเปลื้อให้มอับในเร็วพลัน
พลอยพัาเอนร่าลให้อีฝ่ายทาบทับไร้ท่าทีัืน เปลือาบาหลับพริ้มยามระุมเสื้อถูปล ใบหน้ามสันุไร้ออราวลั่ไล้ เธอพลั้เสียรวราเพราะอารม์พาไปอย่าไร้ยาอาย
“ุเปลวะ อะอ้อม อยาอร้อุ”
ุประส์อารมาพบเา หิสาวรีบเอื้อนเอ่ย ้าว่านี้เธออาถูมอมมัว้วยเพลิสวาทที่ไร้ท่าทีว่าะยอมมอับล่ายๆ หาทุอย่ายัไม่ถึปรายทาปรารถนา
เปลวผศีรษะึ้น แววารุ้มริ่มบอัถึวาม้อารอันร้อนแร ายหนุ่มเรียวปาุมพิแนบแน่น ปรายลิ้น่ำอในเมามร่ายมน์เสน่หา ร่าบาสั่นเทา ราระเส่าเพราะวามรู้สึโหยหาบาอย่าที่เ้นเร่าอยู่ในาย
เสี้ยววินาทีที่มอเห็นลาพ่ายแพ้อย่าราบาบอยู่รหน้า พลอยพัารวบรวมเรี่ยวแรที่หลเหลืออยู่เพียน้อยนิันอแร่เป็นาร่อ้าน เรทุอย่าสายเินแ้
“อ้อมอยาอร้อุ่ะ ุเปลว” นัยน์าเศร้าหม่นบันี้ายแวววนฝันหวานเยิ้ม
“เรื่ออะไรรับ ?” ปาไถ่ถาม ฝ่ามือยัไล้ผิวละมุนไม่รู้เบื่อ “อ้อมอยาออะไรผม” ทั้น้ำเสียและารแสออ นุ่มนวลอ่อนหวาน ่าายามเผิหน้าับสร้อยเทพีนน้อ
“หนี้สินุลุ่ะ”
ายหนุ่มะั ใบหน้าหล่อเหลาผ่อนลายไ้เพียั่วรู่ บันี้เร่รึมบึ้ึราวสวมหน้าาไร้วิา พลอยพัาอับอายหน้าา ร่าสูผละห่าไร้เยื่อใย สายาู่นั้นบอัถึารูถูหยามหยันอย่าเปิเผย
เปลวยืนสะอารม์ เบื้อหน้าเาือภาพท้อฟ้านานับท้อทะเลสีรามเ้ม
“ุไม่วรเ้ามายุ่เี่ยว”
“ุลุำลัล้มละลาย ุยับีบบัับให้ท่านส่เทพีมาัอ ถ้าอ้อมนิู่าย อ้อม็ือนอัู”
“เลิพูเรื่อนี้”
“ุะทำร้ายพวเราไปถึไหน”
น้ำาเหือหาย่อนนั้น เริ่มหลั่รินประานวามอ่อนแออย่าน่าเ็บใ ป่านนี้สร้อยเทพีอาละวาบ้านพั หลัารับรู้ถึวามหายนะที่ำลัืบลานเ้ามาใล้ทุะ
‘ผม้อารลูสาวุไปเป็นนาบำเรอ ไม่แน่นะถ้าปรนเปรอถึใ ผมอาลหนี้ใหุ้สัแสนสอแสน’ ถ้อยำเือเือนหัวใทุีวิในบ้านราน์ แสให้รู้ว่าเปลวรุหนั พวเธอำลัอยู่ในสถานาร์หลันฝาอย่านนรอ
พลอยพัาไม่ิสู้ เพราะรู้นอาพ่ายแพ้อย่าราบาบ เธออาเ็บัวเหมือนสร้อยเทพี
หิสาวเลือารเราอย่าประนีประนอม เพราะสมอือปัาอนัปรา์ ใ้ำลัเป็นวิสัยอนพาลโยแท้
“ถ้าอยู่เยๆ ุะไม่เ็บัว”
“นั่นุลุ และน้อออ้อมนะะ ุเปลวทำร้ายพวเา ึ่ไม่่าับาร่าอ้อมให้ายทั้เป็น”
เปลวหมุนายมาับ้อร่าบาอย่าสมเพเ็มา พลอยพัาหนาวสั่นอย่าวบุมอาารไม่อยู่ เธออัวเอแน่นระหว่ารับฟัถ้อยำบาอารม์าปามราวใบมีอายหนุ่ม
“ุเป็นใร !? ผมำเป็น้อแร์วามรู้สึ้วยเหรอ”
“ุเปลว” ร้าวราน…เ็บและอาย ผิวแ้มพลอยพัาร้อน่านแยแยะสาเหุไม่ออว่าเิาวามรู้สึใเป็นหลั
เปลวพูถู เธอ ‘าหวั’ ในสิ่ที่มันเป็นไปไม่ไ้
“อย่าสำััวเอมาไปพลอยพัา ิรึไ แ่ไ้อูบุะทำให้ผมวามือาวามแ้นทั้ปว ะบออะไรให้รู้ เ็์ ! สำหรับผม ับผู้หินไหน็สุไ้ไม่่าัน เพราะะนั้นอย่าเหลิใว่าวามสวยอุมีอิทธิพลสามารถบารผู้ายอย่าผม”
ริมฝีปามเียบแ้มรอยยิ้มนิหนึ่ น่าลัวและยา่อาราเา ่อให้แล่หัวใหรือผ่าสมอพิสูน์ พลอยพัาไม่มีทาล่วรู้ไ้ว่า บุรุษผู้นี้ิทำประารใับทุีวิในบ้านราน์
วามริเธอไม่ ‘เี่ยว’ ใน ‘เม’ เพราะเป็นเพียส่วนเิน ทว่าหิสาวลับ ‘ระโน’ ลไปเวียนว่ายในวัวนแห่วามแ้น ระหว่าเปลวและสร้อยเทพีทั้ที่ไม่ใ่เรื่อ
วามหวัีและเสียสละ ภายภาหน้าะนำพาวามเ็บปวและอ้ำมาเยือนหิสาวผู้นี้ อย่าน่าสสารและเห็นใ ประหนึ่ว่าฟ้าไม่มีาสวรร์ไม่เป็นใโยแท้ริ…
++++++++
Ebook ลราา289บาท ลเหลือ219บาท
อ่านทาสนเถื่อน
https://writer.dek-d.com/Ploypet_may/writer/view.php?id=1567416
ความคิดเห็น