ไร้รักภรรยาขาพิการ

ไร้รักภรรยาขาพิการ

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง ความสัมพันธ์ที่บีบบังคับโดยไม่ยินยอม ถ้อยคำที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 

ใครจิตใจค่อนข้างอ่อนไหว ผ่านไปก่อนเลยนะคะ

คนตัวเล็กรู้สึกว่าหน้าชา ขาของเธอแข็งกระด้างจนไม่สามารถก้าวไปที่ไหนได้ แล้วในเวลานั้นที่ยินเสียงอีก

“ถุงยางอยู่ในรถนะคะ ยังไม่ได้เอามาเลย”

ราวกับมีบางอย่างฉีกกระชากใบหน้าของลลิตตา ผู้หญิงคนนั้นเป็น...คู่นอนของสามีเธอเหรอ

หญิงสาวยืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วในเวลานั้นที่ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน หญิงสาวตัวสูงกว่าเธอ ใบหน้าสวยงามมองลลิตตาด้วยความตกใจ ทว่าไม่นานใบหน้าสวยงามนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน เธอหันไปด้านหลัง เหมือนมองคนที่ลลิตตารู้ว่าเขาคือใคร เธอไม่มีหน้าหันไปมอง ทว่ารู้เพียงว่ากายแกร่งยืนอยู่ตรงนั้น

“เธอเองเหรอ” น้ำเสียงเหยียดหยันตอบกลับมา พร้อมกับดวงตาที่มองมาที่ขาเธอ ลลิตตารู้สึกราวกับมีแมลงไต่ตรงนั้น

เธอคิดว่าเขาใจร้าย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้ภาคศนัยจะเอาผู้หญิงเข้ามาทำอะไรกันในบ้านขนาดนี้

“ได้ยินว่าขาไม่ดี สบายดีไหม”

“คุณเป็นใคร” ลลิตตาถามเหมือนคนโง่ แต่เธอไม่รู้ว่าควรปฏิบัติตนเช่นไร ไม่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน

“หึ” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะ “ถามภาคสิ เขาน่าจะรู้ดีที่สุด” เธอตอบ

“อ้อ ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีต้องไปเอาของน่ะ” ไอราก้าวออกมา เดินผ่านหญิงสาวตรงหน้า ไม่ได้มีจิตสำนึกดีสำหรับเธอเลย

คนมันจะเอา ไม่ว่าจะถูกหรือผิดก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น

หญิงคนนั้นหายไปแล้ว ลลิตตาก็ได้เวลามองคนร่างสูงเสียที เมื่อได้มองใบหน้าหล่อเหลานั้น มีแต่ความเย็นชาห่างเหินกลับมาให้

“ฉันคงไม่ต้องเกรงใจเธอใช่มั้ย ในเมื่อเราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน” เสียงทุ้มราบเรียบ ในความรู้สึกลลิตตาเหมือนเป็นน้ำเสียงเย้ยหยันกลับมามากกว่า มันทำให้รู้ว่าชายหนุ่มไม่เกลียดเธอมาก ก็เห็นเธอไม่มีค่าอะไรเลยถึงทำเช่นนี้

ลลิตตาตีทุกอย่างในหัว ไม่รู้ว่าตนควรปล่อยไป หรือตอบอย่างไรดี

มีคำพูดมากมาย แต่สุดท้ายร่างเล็กยืนอยู่เงียบๆ เหมือนคนโง่ กระทั่งหญิงผู้นั้นกลับมา

“ภาคขา ไอราหาเจอแล้ว” เธอชูบางอย่างขึ้นมา กล่องของมันไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคือถุงยางอนามัย

ลลิตตารู้สึกราวกับถูกเหยียบด้วยขาสองข้างของเธอ

หญิงสาวสวยงามเข้าไปกอดเอวคนตัวใหญ่ ชายคนนั้นยิ้มให้เธอ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปปิดปากเรียวสวย ก่อนที่จะอุ้มหญิงสาวขึ้น

กายใหญ่และแข็งแรงยังอยู่ในชุดทำงานพาเธอขึ้นไปบนบันได โดยไม่หันหน้ากลับมามองอีกคนที่ยืนอยู่ มีเพียงไอราที่หันกลับมา

เธอยิ้มเยาะเย้ยให้ลลิตตา

*************************************************************

“รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” ใบหน้าของเขาเครียดขรึม น้ำเสียงก็เย็นชาเกินกว่าจะอธิบายได้ ตรงกันข้ามกับนัยน์ตาลุกประกายเป็นไฟ ลลิตตาไม่ตอบได้สบตาเขาด้วยความข้อร้อง

พอที

ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ นั่นคือสิ่งที่เธอรู้กับตัวเองเมื่อสัมผัสชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่ไม่ชอบคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ความรู้สึกเหมือนโดนทิ้งขว้าง หรือไร้เยื่อใย อีกทั้งยังไม่เข้าใจว่าเขามานอนกับเธอทำไม ทั้งๆ ที่เขามีคนอื่นอยู่แล้ว “ออกไป” พูดได้แค่นั้นเมื่อมือของตนถูกกดไว้เหนือหัวอีกครั้ง ร่างกายหนาและแข็งแรงทับลงมา เงาของเขาบดบังเธอราวกับเงาของอสูรที่มันต้องการกินเหยื่อ

ใบหน้าหล่อเหลาลดต่ำลงมา ลมหายใจของเขาเป่าลดผิวเธออย่างเยือกเย็น

ลลิตตาดวงตาสั่นระริกหลังได้ยินประโยคต่อมา “ฉันหรือเปล่าที่จะต้องรังเกียจภรรยาขาพิการแบบเธอ”

“...”

“ไม่ใช่เธอที่ต้องกลัวฉัน”

นี่เขา ราวกับสติลลิตตาได้ล่องลอยไปแล้ว คำพูดพวกนั้นทำเธอเจ็บปวดมากจริงๆ ภาคศนัยซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอเธอ ลลิตตารู้สึกเจ็บ

รังเกียจงั้นเหรอ แล้วเขามานอนกับเธอทำไม

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง ความสัมพันธ์ที่บีบบังคับโดยไม่ยินยอม ถ้อยคำที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 

ใครจิตใจค่อนข้างอ่อนไหว ผ่านไปก่อนเลยนะคะ