รักล้นใจของเจ้าชายชายจอมกวน

ข้อมูลเบื้องต้น

บทนำ
ปันปัน
ปันปันรอผมด้วยยย

เอ๊ะ เสียงใครอ่ะมาร้องโวยวายแถวนี้ แถมยังมาเรียกชื่อฉันอีก
ฉันหันหลังไปดูงงละสิที่มีคนมาวิ่งตามฉัน ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะค่ะ ฉันชื่อ ปันปัน เรียนอยู่ชั้น ม.5 ฉันเป็นดาวโรงเรียน และนี่คือแฟนคลับของฉันที่วิ่งไล่ตามอยู่ทุกวัน เซ็งชะมัดเลย
เฮือก o_o!!!!!!
เด็กผู้ชายประมาณ20คนกำลังวิ่งตามฉันอยู่พร้อมตะโกนร้องเรียกชื่อฉัน นี่ฉันจะทำยังไงดีจะทำยไงดีล่ะเนี่ย
แง้ ทำไมขาฉันมันถึงหนักอย่างงี้ วิ่งไม่ออกอ๊ะ
ในที่สุดฉันก็รวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดพาขาสั่นๆของฉันให้ก้าวเดินมาข้างหน้าและ
ปึก!!!
โอ้ย >< ฉันไปชนกับอะไรเข้าเนี่ย
ฉันเงยหน้าเตรียมจะด่าไอ้คนที่มายืนขวางทางนี่อยู่แล้วนะ
หล่อ OoO
ใครอ๊ะ หล่อชะมัดเลย หล่อดังเทพบุตรลงมาโลกมนุษย์ตาเป็นประกายสีน้ำเงิน ผมเซ็ตซอยสีน้ำตาลดูเข้ารูปกับใบหน้าดูหล่อเหลาของเขา
กรี๊สสสสสสสสส
โรงเรียนนี้มีคนหล่อๆแบบนี้อยู่ด้วยเหรอนี่ ทำไมฉันไม่ยักกะรู้ละ
ขณะที่ฉันมัวแต่อ้าปากค้าง เสียง(นรก)ก็ดังขึ้นอีก
ปันปันรอผมด้วยยยยยย
o_O
ฉันลืมไปเลย ว่าฉันกำลังหนีผู้ชายบ้ากลุ่มนั้นอยู่
แง้ วิ่งกันมาเต็มเลย แล้วฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย
ฉันหันซ้าย หันขวา เห็นหมอนั่นยังยืนอยู่ อ่ะ เอาก็เอา ฉันคว้าแขนหมอนั่นหมับ
"นี่ อย่ามายุ่งกับฉันนะ ฉันมีแฟนอยู่แล้ว"
"O_O"
หมอนั่นดูท่าทางงงสุดขีด แต่ก็เอาน่ะ อย่างน้อยก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
"ไม่จริงใช่มั้ย ปันปัน ไม่จริงใช่มั้ย" อีตาบ้าที่ไล่ตามชั้นมาร้องขึ้น
"จริงสิ ไม่เห็นรึไง แฟนฉันยืนอยู่ทั้งคน ใช่มั้ยจ๊ะ ที่รัก"
หมอนั่นอ้าปากเหมือนจะคัดค้าน ฉันเลยจัดการเหยียบเท้าหมอนั่นไปทีนึง
"ให้ความร่วมมือหน่อยซี่"ฉันกระซิบเบา ๆ"
"พวกนายไม่มีอะไรทำเหรอไงมาวิ่งไล่ตามหาเรื่องแฟนคนอื่นเค้าน่ะ" ในที่สุด หมอนั่นก็ให้ความร่วมมือกับฉันซะที
"ไปเถอะ อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย"จู่ๆหมอนั่นก็คว้ามือฉัน แล้วลากไปเลย อืม ก็ดีนะ ฉันหลุดจากพวกบ้ากลุ่มนั้นได้ซะที แต่ว่า ปล่อยมือฉันซะทีเซ่
ฉันปล่อยให้หมอนั่นลากจนพ้นจากพวกที่ไล่ตามฉัน "นี่" ฉันพูดขึ้น "เมื่อไหร่จะปล่อยมือฉันซะทีอะ"
"อ้าว โทษที"หมอนั่นพูดขึ้น แล้วปล่อยมือฉัน
"ขอบใจนะ ที่ช่วยเล่นตามบท ว่าแต่ นายชื่ออะไรล่ะ"
"เดวิล"
"อืม ฉัน ปันปันนะ"
"อืม"
"เอาล่ะ งั้นฉันก็ขอบใจนายอีกทีละกันนะ ที่ช่วยฉัน ฉันไปล่ะ"
เฮ้อ ในที่สุด ฉันก็ออกมาจากเรื่องบ้าๆนี้ได้ซะที
แต่ว่า
ดูท่าเรื่องบ้าๆจะไม่จบง่ายๆซะแล้วแฮะ - -""
ก็ตรงหน้าฉัน
ทำไมมันมีคนเต็มไปหมดเลย
"ปันปัน คุณไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!!!"
"มันไม่จริงใช่มั้ย"
"คุณแค่โกหกไอ้ฮาร์เวย์มันใช่ไหม มันไม่เป็นจริงใช่ไหมปันปัน"
"คุณแค่รำคาญใช่มั้ย บอกมาคำเดียวเลย"
ตายล่ะ ฉันจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย อีตาบ้าฮาร์เวย์นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉันเองที่คอยตามตื้อฉันเหมือนกับไอ้พวกบ้าเมื่อเช้านี่ แถมยังอยู่ห้องเดียวกันกับฉันอีก
อ๊ะ อะไรเนี่ย??? อีตาเดวิลถือดีอะไรกันย๊า บังอาจเอาแขนมาโอบฉันเนี่ย
เดี๋ยวนะ มีผู้ชาย(หล่อ)กำลังโอบฉันอยู่เหรอ
กรี๊ดดดดดดด >////////<
"ใช่ ฉันกับปันปันเป็นแฟนกัน"
อะไรนะ ??? เมื่อกี้ อีตาเดวิลพูดอะไรออกไป หา!!!!!
"นี่เธอ ถ้าเธอไม่อยากโดนผู้ชายพวกนั้นตามตื้อล่ะก็ เล่นกับฉันหน่อย"
"!!!!!!!"
"เอาน่า ถ้าเธอยอมเล่นไปตามบท เธอก็จะได้ไม่โดนตามตื้ออีก แล้วฉันก็ไม่ต้องโดนพวกแฟนคลับตามตื้อด้วย เราก็ได้ประโยชน์กันทั้งคู่"
"!!!!!!!"
"นี่ พวกนาย ปันปันมีเรียนคาบต่อไปนะ ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่มั้ย งั้นฉันจะไปส่งปันปันที่ห้อง"
แล้วหมอนั่นก็คว้าแขนฉัน แต่ไม่ได้ลากไปเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ยกแขนมาโอบฉันแล้วพาเดินออกไป
กรี๊ด >//////<
................................................
หน้าห้องเรียนเกิดความวุ่นวายขึ้นมาทันที เมื่อเดวิลพาฉันมาส่งที่หน้าห้องเรียน มีแต่คนมาแอบมองฉันกับเดวิลที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียน ในห้องก็มีแต่คนมอง นอกห้องก็มีแฟนคลับของฉันและเดวิลมามุงเต็มไปหมด ในที่สุดเดวิลก็ปล่อยแขนออกจากตัวฉันสักที อ๊ะ แต่หมอนี่กลับยื่นหน้ามาใกล้ฉัน กรี๊ด หมอนั่นทำอะไรน่ะ อ๊าย หมอนั่นจะหอมแก้มฉันอยู่แล้วนะ
"เรื่องเราคงจะอีกนานนะปันปัน ตอนพักเที่ยงเดี๋ยวฉันจะไปนั่งกับเธอแล้วกัน แล้วก็ อีกเรื่องนะ เพราะว่ามีพวกแฟนคลับอยู่ ฉันเลยจำเป็นต้องทำอย่างนี้นะ"
ขณะที่ฉันกำลังงงอยู่กับคำพูดของเขาเขาก็เอาริมฝีปากมาสัมผัสกับแก้มนิ่มๆของฉัน
กรี๊ด >o<หน้าของฉันร้อนไปหมดแล้ว ฉันว่าหน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย หัวฉันหมุนไปหมดแล้วนะความคิดของฉันตีกันไปหมดแล้วน้า~

1
เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันเนี่ย ฉันจะนอน นี่แม่ปล่อยให้คนเข้ามาในห้องฉันได้ไงนะ ฉันลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิด เอ๊ะ อ๊ะทำไมเพดานห้องนอนฉันถึงกลายเป็นสีขาวล่ะมันเคยเป็นสีชมพูนี่นา เอ๊ะ แล้วทำไมมีคนอยู่เต็มห้องเลยล่ะ
o_O มามุงอะไรรอบเตียงฉันอีกล่ะเนี่ย ใครกันอ๊ะ คนพวกนี้
"ฟื้นแล้ว ๆ นี่ ๆปันปันฟื้นแล้ว"
OoO รู้จักชื่อฉันด้วย
"รู้จักชื่อฉันได้ยังไง"
''นี่เธอความจำเสื่อมหรือจำเพื่อนไม่ได้กันฮ้า ฉันโอเชี่ยนเพื่อนแกไงยะ''
ผู้หญิงตาโตกลม ผมเหยียดตรงสีน้ำตาลอ่อนล้อมรอบใบหน้าสวยน่ารักเธอชื่อโอเชี่ยน
"แล้วนี่ฉัน ไปทำอะไรเข้าล่ะ ถึงได้ดังขนาดนี้"
"อ้าว ก็เธอเป็นแฟนกับผู้ชายที่หล่อที่สุดในโรงเรียนไงแล้วเธอก็ยังเป็นดาวโรงเรียนอีกด้วย"
หมอนั่นน่ะนะ หล่อที่สุดในโรงเรียน o_O
"ปันปัน!!!"
"???"
"ปันปัน เธอช่วยฉันจีบพวกเพื่อน ๆของเดวิลได้มั้ย"
"ฉันด้วย ๆ เธอต้องช่วยฉันด้วย"
"ฉันจองเคลวินแล้วนะ"
"ไม่ๆ ๆ ๆ เคลวินเป็นของฉันต่างหาก"
"ของฉัน!!!!"
"โอ๊ย ฉันไม่สนเคลวินหรอก ฉันขอมิวสิคก่อน"
"ใครว่าล่ะ ฉันขอในใจก่อนต่างหากล่ะ"
"เชอะ ยังไงเซกันก็ต้องเป็นของฉัน"
"อะไรกัน ฉันจองเซกันแล้วย่ะ"
"ฉันจองเวิร์ล"
"ฉันต่างหากล่ะ ที่จองเวิร์ลก่อน"
"ฉัน"
"ฉัน"
"ฉัน"
"ฉัน"
"ฉัน"
"ฉัน"
โอ๊ย อะไรกันเนี่ย เสียงดังชะมัด ฉันปวดหัวไปหมดแล้วน้า
"หยุดนะ เธอเสียงดังอย่างนี้ แล้วปันปันจะนอนได้ยังไงล่ะ"
โอ้ ใครกันนะ อุตส่าห์ห้ามยัยพวกนี้ แต่ดูเหมือนยัยพวกนี้จะไม่ฟังกันเลยแฮะ
"แมคเป็นของฉัน"
"ของฉัน"
"ฉันจองแจคนะ"
"จอง ฉันก็จอง"
"ฉันจองก่อน"
"เคลวินของฉันนนนน"
"ไม่ใช่ ของฉัน"
"มิวสิคของฉัน"
"ไม่ใช่ มิวสิคของฉัน"
"ฉันจองมิวสิคก่อนต่างหาก"
"หยุดทั้งหมดนั่นแหละ"
ใครกันอ๊ะ ห้ามยัยพวกนี้ได้ เงียบเลย -_-
จู่ ๆยัยพวกนี้ก็แยกออกจากกันอย่างอัตโนมัติ แล้วเจ้าของเสียงที่ทำให้ยัยพวกนี้เงียบก็เดินเข้ามา เดี๋ยวนะ นั่นมันอีตาเดวิลนี่ OoO
"เธอเป็นยังไงบ้าง นี่ พวกเธอ ฉันไปเอายาให้ปันปันแป๊บเดียว พวกเธอก็มาส่งเสียงดังรบกวนแฟนฉัน พวกเธอทุกคน ออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าใน 5 วิ ถ้ายังไม่ออกไปละก้อ...!!!"
โห คนในห้องออกไปกันหมดเลย หมอนี่ยังไม่ทันพูดจบด้วยซ้ำไป จะมีอิทธิพลอะไรขนาดนั้น
"เอ้า นี่ กินยาซะ ฉันต้องไปเรียนละ" อีตาเดวิลวางขวดยาลงที่โต๊ะข้างเตียงฉัน "เดี๋ยวคาบหน้าเธอก็ได้ออกจากห้องพยาบาลละ ตอนเที่ยงฉันจะไปหานะ" แล้วหมอนั่นก็เดินออกไป
"ปันปัน เป็นยังไงบ้าง"โอเชี่ยนที่ยืนรออยู่หน้าประตูรีบเดินเข้ามาทันทีที่เดวิลเดินออกไป ข้างๆเธอคือเด็กผู้หญิงแว่นหนาเตอะ ถักผมเปียเรียบร้อย ชื่อพะพายเดินมาด้วย พะพายเป็นเด็กเรียบร้อย เรียนเก่ง นิสัยดี ร่าเริง แถมเวลาถอดแว่นยังน่ารัก
"เธอคือคนที่พยายามห้ามยัยพวกนั้นเหรอ" (' ')
"อื้ม แต่ไม่ค่อยสำเร็จเท่าไหร่" -_-"
"เอ้า รีบๆกินยาซะ แล้วเราจะได้ไปเข้าเรียนกัน"
"นั่นสิ นี่ก็สายไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ วันนี้ครูสอนตรีโกณมิติด้วย ถ้าฉันเรียนไม่ทันจะทำยังไงล่ะเนี่ย เรื่องนี้ออกข้อสอบเยอะด้วย"พะพายบ่น
"อย่าไปสนใจเลยนะ ปันปัน ยัยนี่ก็สนใจอยู่แค่นี้แหละ"
(' ')

2
ฉันเดินไปตามระเบียงกับโอเชี่ยนและพะพาย
"คาบนี้เรียนอะไรน่ะ"โอเชี่ยนถามพะพาย
"วิทย์"พะพายหยิบตารางสอนขึ้นมาดู
"ง่า ไม่อยากเรียนวิทย์เลย น่าเบื่อจะตายไป"
"นี่ไง ถึงห้องแล๊บแล้ว"
"-o-"
"รีบไปเถอะ จะได้ไปจองที่นั่งกัน"พะพายเลื่อนประตูเข้าไป
"นั่งไหนดีล่ะ"ฉันมองไปรอบๆ ห้องยังว่างอยู่ เพราะเสียงออดเพิ่งจะดังเมื่อนาทีที่แล้ว
"นั่งนี่สิ ดีที่สุด"พะพายชี้ไปที่นั่งหน้าสุดสามที่ ตรงกลางกระดานพอดี
"ไม่ ตรงนี้สิ ดีกว่า"โอเชี่ยนชี้ไปที่นั่งมุมห้องสามที่ เกือบจะแถวสุดท้าย
"หน้าห้องสิ"
"หลังห้อง"
"หน้า"
"หลัง"
"หน้า"
"หลัง"
"ปันปัน เธออยากนั่งไหน"
"นั่งแถวสองก็ดีนะ
"ก็ได้"โอเชี่ยนพูดอย่างเซ็ง ๆ-o-
สุดท้ายฉันก็ได้นั่งกลางกั้นระหว่างโอเชี่ยนกับพะพายไม่ให้ทะเลาะกัน
ฉันกำลังเตรียมหนังสืออยู่ระหว่างนั้นประตูเปิดขึ้น
"อ๊ะ อาจารย์มาแล้วเหรอ"ฉันร้องขึ้น พลางเหลียวไปมอง
อ๊าย >o<
นั่นมันอีตาฮาร์เวย์นี่นา !!
นี่ฉันต้องนั่งเรียนกับมันเหรอเนี่ย >o<
อ๊าย แง้ ๆ ๆ มันเดินมาแล้ว T.T
"นี่ เธอ ฉันขอนั่งตรงนี้ได้มั้ย"ฮาร์เวย์ถามพะพาย แต่พะพายมองหน้าฮาร์เวย์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อเพราะที่ๆพะพายนั่งอยู่ อยู่ตรงหน้ากระดานเป๊ะ ท่าทางเธอคงไม่ยอมลุกแน่ๆ
"เอ้อ งั้นก็ไม่เป็นไร"ฮาร์เวย์เดินอ้อมไปอีกฝั่งหนึ่ง "ฉันขอนั่งนี่ได้ปะ"
"ไม่มีทางย่ะ"โอเชี่ยนว่า
"ชิ"ฮาร์เวย์โยนเป้ลงที่ที่นั่งข้างๆโอเชี่ยน "จำเอาไว้เหอะ"
"เหรอ ช่วยเตือนด้วยละกันนะ ฉันยิ่งความจำสั้นอยู่"
ครืด ~
ฉันหันไปดู ยัยพวกนั้นที่ส่งเสียงในห้องพยาบาลก็ยกโขยงเข้ามาในห้อง - -""
"ปันปัน"
>o< อย่ามายุ่งกับช้านนนนนนนนนน
"นี่ เธอ อย่ามากวนปันปันนักเลยน่า"
O.O หา ไม่จริงง่ะ นี่นายฮาร์เวย์กำลังช่วยฉันอยู่เหรอเนี่ย!!!
"ก็ได้ เห็นแก่ฮาร์เวย์นะเนี่ย"
- -"" ชีวิตฉันจะสงบมั้ยเนี่ย

3
ออดดดดดดดดด~
"พักเที่ยงแล้วววว"โอเชี่ยนร้องอย่างดีใจ โยนหนังสือวิทยาศาสตร์เล่มหนาเตอะลงกระเป๋า "ไปกินข้าวกันเถอะ"
"ปันปัน จะไปกินอะไรกันดี"ฮาร์เวย์ทำท่าจะมาควงแขนฉัน แต่โอเชี่ยนไวกว่า เธอคว้าแขนฉันหมับ ฮาร์เวย์มองไปอีกทาง แต่พะพายก็จับมือฉันอยู่ก่อนแล้ว
"นี่ ฉันจะพาไปโรงอาหารนะ"พะพายพูดอย่างร่าเริง
..................................
โรงอาหารของโรงเรียนเสียงดัง วุ่นวายจนฉันงง
"ปะ ไปซื้ออาหารกันก่อน"โอเชี่ยนลากฉันไปยังซุ้มอาหาร
เมื่อฉันซื้ออาหารเสร็จ แล้วเดินกลับมา ก็เห็นว่า...
"โต๊ะเต็มหมดเลยอ่ะ"
"แงงงงงง ฉันไม่อยากถือถาดใส่อาหารเดินไปทั่วนะ"T^T
"ไปนั่งโต๊ะนั้นมั้ย โต๊ะนั้นมีฮาร์เวย์นั่งคนเดียวเอง ดูท่า เค้าจะตั้งใจจองไว้ให้เราด้วย"พะพายมอง
"ไม่อ๊าวววววววว">o<
"เอาเหอะน่ะ ปันปัน เดี๋ยวช่วยเป็นไม้กัน'หมา'ให้"โอเชี่ยนเน้นเสียง
"-o- เอ่อ ก็ได้"
ฉันวางถาดลงอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ ให้ไกลที่สุดจากนายฮาร์เวย์เท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อฉันกินไปได้สองคำเท่านั้น ก็รู้สึกว่ามีถาดวางลงอีกข้างหนึ่งของฉัน ฉันหันไปมอง
OoO
เดวิล !!!!!!!!!
ยังไม่พอ เค้าเล่นยกเพื่อนเค้ามาทั้งกลุ่ม แต่ละคน หล่ออ๊ะ
"นั่นเคลวิน"โอเชี่ยนที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของฉันเอนตัวมากระซิบ "คนที่ผมสีทองอ่อนๆ ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม"
โอเชี่ยนชี้มาอีกคนคนที่ถัดออกไปจากเคลวิน
"นั่นมิวสิคผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อเหลาผมสีคาราเมลเข้ม ตาสีเขียวอ่อน เห็นแล้วรู้สึกอยากสัมผัส"
และเหลืออีกสองคนที่หน้าที่เหมือนกัน
"นั่นใครอ่ะ"ฉันถามโอเชี่ยน
"อ๋อ นั่นนะเหรอ แมค กับ แจค สองพี่น้องฝาแฝด เสน่ห์แรง หน้าตาหล่อ "
"แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นแมคใครเป็นแจค"
"แมคอ่ะจะมีดวงตาสีทองอ่อนๆ ส่วนแจคจ่ะมีดวงตาสีทองเข้ม"
"อืม ฉันเข้าใจแล้ว"ไม่รู้กลุ่มนี้จะหล่อกันไปถึงไหน สายตาของทุกคนในโรงอาหารหันมาทางโต๊ะที่ฉันนั่ง
ฉันนั่งทานอาหารอย่างสงบฮาร์เวย์และเดวิลต่างตักอาหารให้ฉันพร้อมกับขัดขวางกันและกันจนอาหารหกเกลื่อนเต็มโต๊ะ
"เอ่อ ฉันคิดว่าฉันกินเองได้นะ พวกนายกินเถอะ ฉันไม่อยากรบกวนพวกนาย"
"ไม่รบกวนหรอก เราเป็นแฟนกันนะ ฉันเต็มใจ"เดวิลพูดขึ้น
"อ้วก...อยากอ้วก อาหารไม่อร่อย"ฮาร์เวย์พูดขึ้น
"นี่แก แกกล้าว่าฉันเหรอ"เดวิลพูดขึ้นพร้อมกับยกมือเหมือนกับจะมีเรื่องกัน
"เออ ฉันคิดว่าฉันอิ่มแล้วนะ "ฉันพูดตัดเพื่อเลี่ยงไม่ให้เกิดการปะทะ
"เอองั้นก็ได้"เดวิลและฮาร์เวย์พูดขึ้นพรอมกัน
พะพายกำลังคุยกับเคลวิน แจคและแมคอย่างออกรส
โอเชี่ยนกำลังทะเลาะกับมิวสิค
และฉันได้แต่ดูฮาร์เวย์และเดวิลทะเลาะกัน
ฉันเหลือบตามองคนที่นั่งในโรงอาหาร
และพบว่าทุกสายตาก็ยังจ้องที่โต๊ะของฉัน และส่งสายตาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อฉัน
ว้ายทุกคนในนี้มองความหล่อของหนุ่มๆที่นั้งล้อมรอบตัวฉัน ฉันควรจะเสียใจหรือดีใจดีนะที่ได้มานั่งตรงนี้เนี่ยฉันทนแรงกดดันไม่ไหวเลยหันพลางกระซิบกับโอเชี่ยน "โอเชื่อนกินเสร็จยัง จะได้รีบไปเร็วๆเถอะ"โอเชี่ยนหันมาพยักหน้าพร้อมเรียกพะพาย
เราทั้งสามยืนขึ้นพร้อมกันเพื่อจะเอาจานไปเก็บและขึ้นฉันเรียน
"เดียวก่อน"เดวิลพูดขึ้นพร้อมจับมือฉัน
"อะไรอีกล่ะ"
"เธอไม่คิดจะจูบลาฉันหน่อยเหรอ"
"ทำไมฉันจะต้องจูบด้วยล่ะ"
"ก็เธอเป็นแฟนฉัน"
ฮาเวย์พูดไรไม่ถูกพร้อมกับส่งสายตาไปมองเดวิลอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"ไอ้เดวิลปล่อยให้ปันปันเอาจานไปเก็บเถอะ หน้าแดงหมดแล้ว" มิวสิคพูดขึ้นพร้อมทำหน้าล้อเลียนคำพูดเดวิล ยิ่งทำให้ฉันหน้าแดงมากขึ้น
แมคและแจคต่างเสนอตัวเอาจานไปเก็บให้ฉัน
"ฉันเอาไปเก็บให้เธอนะปันปัน"แมคพูดขึ้น
"ฉันไปเอง"แจคพูดขึ้น
"เออ แล้วของเพื่อนฉันล่ะ"ฉันแกล้งถามขึ้น
"ก็ให้ไอ้แมคมันไปเก็บฉันจะเก็บของเธอ"แจคพูด
"โยนขี้ชัดๆ"แมคบ่นพึมพำ
"ถ้าแกอยากเอาไปเก็บก็เอาไปเก็บหมดทุกคนเลย"แมคพูดขึ้น
และแมคก็เก็บจานทุกๆคนมายกเว้นฮาร์เวย์
"แกทำไมไม่เอาจานฉันไปด้วยวะ"ฮาร์เวย์พูดขึ้น
"นายเป็นคนยกเว้น"แมคพูดพร้อมยื่นจานไปให้แจค
แจคบ่นพึมพำพร้อมดูจานประมาณ15ใบที่วางอยู่ในมือพร้อมกับเดินเอาจานไปเก็บ
ฮาร์เวย์วิ่งเอาจานไปเก็บอย่างรวดเร็วตามหลังแจคไป
แมคเริ่มหวานเสน่ห์ใส่ฉันพร้อมด้วยเคลวิลที่เดินอ้อมมาจากด้านหลังและทำตัวสนิทสนมดังกับเป็นเพื่อนกันมาทั้งชาติ
"ไอ้แมคแกอย่ามายุ่งกับแฟนฉันนะเว้ยและแกด้วยเคลวิล"เดวิลพูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาทางเพื่อนๆทั้งสอง
เอะเคลวิล!!!ฉันค่อยๆมองหน้าขึ้นไปและเห็นเคลวิลที่ยืนกอดขอฉันอยู่นั้นทำสีหน้าเขินอายดังกับถูกขัดจังหวะ
ฉันคิดว่าในกลุ่มนี้คงมีแต่มิวสิคที่เป็นสุภาพบุรุษ ฉันหันไปมองมิวสิคและก็เห็นว่ามิวสิคก็มองฉันอยู่เหมือนกัน
ฉันเดินขึ้นเรียนพร้อมกับพะพายและโอเชี่ยนโดยมีฮาร์เวย์วิ่งตามมาข้างหลัง
และเมื่อห่างจากเดวิลไม่ถึงห้านาทีกลุ้มคนรักปันปันก็มารวมตัวกันอย่างรวดเร็วและมีสมาชิกมากกว่าเดิมห้าเท่าเกิดม็อบกลุ่มใหญ่ในโรงเรียน
ฉันพยายามจะเดินออกไปแต่ไม่สามารถเดินออกไปจากกลุ่มม็อบนี้ได้
ฉันหันไปหาพะพายกับโอเชี่ยนแต่ว่าไม่มีวี่แววของสองคนนั้นเลย
ฉันอยู่ตรงกลางที่ล้อมรอบด้วยกลุ่มผู้ชาย
"โอเชี่ยนพะพายเธออยู่ไหน"ฉันตะโกนเสียงดังหาเพื่อนทั้งสอง
"ปันปัน"
"ปันปัน"
"ปันปัน"
"ผมชอบคุณ"
"รักคุณ"
"ปันปัน เธอรอฉันอยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปตามคนมาช่วย"พะพายกับโอเชี่ยนที่อยู่นอกกลุ่มม็อบตะโกนบอกฉันด้วยสีหน้าตกใจ
4
"ปันปัน"ฉันมาแล้วพะพายพูดขึ้นและตามมาด้วยผู้ชายอีกห้าคนที่ดูหล่อกว่าผู้ชายในกลุ่มม็อบนี้
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"เคลวิลถาม
พะพายชี้มาทางฉัน ที่เป็นต้นเหตุของการชุลมุลนี้
"นี่มันอะไรกัน"มิวสิคพูดขึ้น
"ฉันกำลังจะเดินขึ้นไปเรียนแล้วผู้ชายกลุ่มนี้ก็วิ่งมาตามปันปัน อย่างที่นายเห็น"โอเชี่ยนพูด
"นี่พวกเธอดูแลปันปันไม่ได้ใช่ไหม เรื่องแค่นี้ ต่อไปฉันจะไม่ให้พวกเธอไปไหนมาไหนตามลำพังโดนไม่มีพวกฉันไปด้วย"เดวิลพูดด้วยอารมณ์ที่คุกร่น
"ปันปัน ฉันมาแล้ว"แมคกับแจคพูดขึ้นพร้อมกันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
ตอนนี้ผู้ชายในกลุ่มกำลังฉุดแขนดึงขาฉัน
"หยุดก่อนนะเพื่อนๆกลุ่มรักปันปันทั้งหลาย"ฮาร์เวย์พูดขึ้นและหันมายิ้มให้ฉันนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกขอบคุณฮาร์เวย์
"ปล่อยให้แฟนฉันไปเรียนได้แล้ว"เดวิลพูดขึ้นและจากนั้นแทนที่กลุมม็อบจะสลายแต่กลับเบียดตัวป้องกันไม่ให้เดวิลเข้ามา แต่เดวิลไม่ยอมแพ้วิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมเพื่อนอีกห้าคนของเขา
ฉันรู้สึกกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะตอนนี้ฉันไม่เห็นฮาร์วย์ เดวิล มิวสิค เคลวิล แจคและแมค โอเชี่ยนและพะพายเลย พวกเขาหายไปไหนกันหมดนะ
เพราะว่าพวกนั้นวิ่งเข้ามาทำให้ฉันมองไม่เห็นเนื่องจากว่าพวกม็อบบังฉันอยู่ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ฉันนั่งชันเข่าลงกับพื้นแล้วสุดท้ายพวกม็อบก็หายไปทีละคนๆทำให้ตอนนี้ฉันเห็นว่าเดวิลยืนอยู่ตรงกับที่ฉันนั่งพอดี เดวิลเดินมาฉุดให้ฉันลุกขึ้น แต่เพราะว่าขาของฉันเป็นตะคริวเนื่องจากนั่งนานเกินไปทำให้ฉันเซไปข้างหน้าทำให้หน้าของเราสองคนใกล้กันมาก แล้วอยู่หัวใจของฉันก็พลันเต้นแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โอเชี่ยนและพะพายรีบมาพยุงฉันออกไปเพื่อเข้าห้องเรียน

5
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันมาโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่ยังสับสนว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองที่ไปหลงใจเต้นแรงกับเดวิล
ตอนนี้สมองฉันวุ่นวานสับสนฉันเดินขึ้นห้องเรียนอย่างเหม่อลอย
โอ๊ยย ย!! ฉันเงยหน่าขึ้นมาดูวาใครเดินชน
เอ๊ะ >///< ดะ ดะ เดวิล เอ่อ หวัดดี