คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัวตนที่แท้จริง 100%
เ์เป็นนบอเรื่อนี้ับยายอิ่มเอ
และออนุาเพรลาไปเลี้ยลอับเพื่อนๆ ึ่ยายเอ็อนุา
แ่เ์ลัวว่าเพรลาไม่เื่อ ึเิยายอิ่มมา่วยพูับเพรลาอีน
“แ่...” เพรลายัทำหน้าไม่สู่ีนั
“ไปเถอะเพร ไม่้อห่วยายนะ และยายอแสวามีใับทุๆ
นอีรั้นะลู เอาละ... ยายไม่ัวามสุอพวเราแล้ว เี๋ยวยายะลับบ้านเลย
ไม่้อห่วยายนะเพร ยายลับเอไ้๊ะ”
“สวัสีรับ/่ะยาย” ทุนยิ้มให้ยายอิ่มอย่ามีวามหวั
ยายอิ่มยมือรับไหว้เพื่อนๆ อเพรลา่อนที่แะอัวลับ
เ์รู้ทันวามิอเพรลา
เมื่อเห็นเพื่อนสาวที่เาแอบมีใมอยายอเธอ้วยวามเป็นห่ว
“เอาอย่านี้ีว่ารับุยาย
เี๋ยวผมให้ลุวนับรถไปสุ่ยายที่บ้านีว่ารับ เพระไ้ไม่เป็นห่ว”
เ์รีบอำนวยวามสะวอาสาให้นับรถอเาับรถไปส่ยายอิ่มทันที
“ะีหรือลู ยายไม่อยาเป็นภาระอนอื่น?”
ยายอิ่มมีสีหน้าเป็นัวล เพราะไม่อยาเป็นภาระอใร
“ีเสียอี่ะุยาย เพระไ้ไม่เป็นห่วุยายไะ”
เนนี่เสริมทัพทันที ไอ้อาารร้อไห้หายเป็นปลิทิ้
“นะะุยาย อย่าทำให้เพรเป็นห่วเลยนะะ”
พรพรรรีบเ้ามาเสริมเนนี่อย่ารู้าน
ยายอิ่มมอหน้าทุนที่มอมาที่แ้วยวามเป็นห่ว
ึพยัหน้ารับ ทุนีใระโโลเ้นเมื่อยายอิ่มทำามำแนะนำอพวเธอ
“ยาย๋า เพรสัาว่าะไม่ลับึนะะ
ยายทาน้าวทานยาแล้วนอนเลยนะะไม่้อห่วเพร” เพรลาอยายอิ่มไว้เ็มวแนอย่าแสนรั
อ้อมออยายอิ่มู่นี้แหละที่เธอไ้รับมันทุรั้ที่เธอ้อารวามอบอุ่นเวลาที่เธอรู้สึท้อ
“ไม่้อห่วยายลู เพรเที่ยวให้สนุนะลู
ยายมีวามสุเมื่อเห็นหนูมีวามสุ ยายไม่วนพวเราแล้วละลู ยายไป่อนละนะ”
ยายอิ่มยิ้มลาทุน่อนที่ะเินาไป
“รี๊ ๆ ๆ ๆ”
เสียรี๊อพรพรรับเนนี่ที่ัไม่มานัทำให้เพรลา
เ์ และปอพล ่าใและหันไปมอทั้สออย่ารวเร็ว
“แเป็นอะไรันวะ?” ปอพลถามเพื่อนทั้สอพร้อมับยมือปิหู
“็ันีในะิ ันีใที่สุเลยที่เพระไ้ไปลอับพวเรา
ันรัเธอริๆ เพร ันรัเธอ!”
เนนี่โผล่เ้าอเพรลาที่ยืนยิ้มพร้อมับที่เพรลาเอ็โอบอเนนี่เหมือนัน
“ัน็ีใ ันไม่ิเลยว่าุยายะใีับพวเราแบบนี้
นี่ถ้าไม่ไ้เ์นะ พวเราไม่มีเพรเม็ามเพรนี้ไปับพวเราแน่ๆ” พรพรรรีบปาน้ำาอัวเอ
เธอเสียน้ำาเพราะวามีใที่ะไ้พาเพรลาไปลอวามสำเร็้วยัน
หลัาที่ร่วมทุ์ร่วมสุันมาลอระยะเวลาสี่ปี
“านนี้ไอ้เ์เลยเป็นพระเอว่าั้น!” ปอพลทำหน้าเ็ๆ
ที่เห็นเ์ลายเป็นพระเออพวสาวๆ อีามเย
“นาย็พูเินไปปอ ันยัไม่ไ้ทำอะไรเลย ็เพียแ่พาุยายมาหาเพร
ท่านเลยไ้ยินเรื่อที่พวแำลัุยันอยู่
ุยายเลยไม่อยาัใเธอนั้นแหละเนนี่
ท่านเห็นเธอร้อไห้เลยยอมให้เพรไปับพวเรา”
เ์ทำให้เรื่อทุอย่าลายเป็นเรื่อล เนนี่ึส่้อนให้เพื่อนสุหล่อหนึ่วให่
ทำให้ทุน่าหัวเราะันอย่าสนุสนาน
“เอาละ ๆ ทุน พวเรา็อยู่ันพร้อมหน้าพร้อมาแล้ว
ที่นี้็มีอยู่ว่า พวเราะไปลอที่ไหนันี?”
ำถามอพรพรรทำให้เพื่อนๆ
หันมามอหน้าัน นั้นินะ มั่วแ่ัวลเรื่ออเพรลาเลยไม่ไ้ิถึสถานที่
ที่ะไปลอันทำให้ทุนิไม่ออ ่ามอหน้าันผ่านไปมา
“นั้นิ! ไปไหนันี”
พรพรรพูออมาพร้อมับมอหน้าเพื่อนๆ เพราะเธอเอ็นึไม่ออ
ไม่ไ้ิเรื่อนี้มาั้แ่แร
“เอ่อ... เพรว่า
เราไปทานอาหารหน้ามหาลัย ไหม๊ะ” เพรลาออวามิเห็นรั้แร
“โฮ ๆ ๆ ๆ ยายเพร!”
เสียโห่อเพื่อนทำให้เพรลาทำหน้าแหยๆ
็เธอไม่รู้นี่ว่าเพื่อนๆ ้อารไปที่ไหนัน
“เพรอโทษ ็เพรไม่รู้นี่ ว่าเพื่อนๆ อยาไปไหน”
เพรลาอบเสียแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรเพร ไม่ใ่วามผิอเพรหรอ”
ปอพลรีบหันมาบอเพื่อนนสวย พร้อมับยิ้มให้ำลัใ
ในะที่ทุนำลัรุ่นิอยู่นั้น
เสียโทรศัพท์อเ์ัึ้นััหวะทุวามิทันที
“สวัสีรับอาพอลล์... มีอะไรหรือเปล่ารับ
ผมอัวไปุยโทรศัพท์่อนนะรับเพร”
เ์รับโทรศัพท์พร้อมับหันหน้าไปหาเพรลาพร้อมับออนุาทั้ๆ ที่อยู่ับเพื่อนหลายน
ึ่เพรลาเอ็ยิ้มพร้อมับพยัหน้า เ์ึเินไปุยโทรศัพท์
“อยู่ับสาวหรือเ์?”
ปรายสายัอหลานายทันทีอย่ารู้ทัน
“อยู่ับเพื่อนๆ รับ อาพอลล์ มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
เ์ถามอาหนุ่มลับทันที ใบหน้าอเาแ่ำ้วยวามเินเมื่อถูอาเาับไ้
“ถ้าอยู่ับเพื่อนไม่้อออนุาเสียหวานแบบนั้นละมั่ไอ้ลูหมา
ไม่้ออายหรอน่า อยู่ับสาว็อยู่ิวะะเป็นไรไป”
พอลล์ยัไม่เลิเย้าแหยหลานายนเ่
“โถอาพอลล์ ผมอยู่ับเพื่อนริๆ รับ อาไม่้อมาอำผมหรอรับ
โทรมามีอะไรหรือเปล่ารับ” เ์เปลี่ยนเรื่ออย่ารวเร็ว
เพราะเาไม่เยปิบัอาเาหนุ่มไ้ัรั้
“อาะโทรมาแสวามีใับเรานะิ อาีใ้วยเว้ยที่เราเรียนบแล้ว
ะไ้มารับ่วาอาเสียที ราวนี้แหละอาะไ้ไปไหนมาไหนไ้บ้า
มีเรามา่วยานอีนบริษัทเราเริมาึ้น ีใ้วยไอ้ลูหมา”
พอลล์ล่าว้วยน้ำเสียภูมิใ
“อบุรับที่ไว้ใผม! ผมะไม่ทำให้อาผิหวั”
เ์อบลับไปอย่าเื่อมั่นใัวเอเป็นรั้แร
“ีมาไอ้หลานาย แล้วนี้แะไปลอที่ไหน?” พอลล์ถามหลานาย
ที่บ้านเาไม่ีเรียสเรื่อารเลี้ยลอ เพราะถือว่าทุวันเป็นวันอรอบรัวอยู่แล้ว
“ผมำลัิอยู่พอีรับ อาพอลล์่วยแนะนำหน่อยไ้ไหมรับ”
เ์เอ็ยัไม่รู้ะพาเพื่อนๆ ไปเลี้ยลอันที่ไหนี
“พอีเพื่อนอผมส่วนให่เป็นผู้หินะรับ เลยไม่อยาให้ไปที่อโร”
เ์อบน้ำเสียอ่อนทุ้มอย่าไม่รู้ัว
“เพื่อนหรือแฟนวะ ถึไ้ห่วนานั้น เพื่อนๆ แ มีสวยๆ โสๆ บ้าไหม?”
พอลล์ถามหลานาย้วยน้ำเสียระือรือร้นามสไล์อัวเอ
เาทำัว่ำอในเรื่อผู้หิ แ่เอาเ้าริับลัวารมีรอบรัว
“อย่านะรับอา เพื่อนอผมอาห้ามยุ่เ็านะรับ” เ์ห้ามเสียหล
เพราะเารู้อยู่หรอว่าอาเามีเสน่ห์มาแ่ไหน แ่สบาสาวๆ ยัามมาถึบ้านทุวัน
“ันแะไม่ไ้เลยหรือไวะ ั้นเอาี้เ์
วันนี้ไอ้วุิเพื่อนอามันเปิร้านอาหารแถวๆ สุุมวิทใล้ๆ บ้านเรา เ์พาเพื่อนๆ
มาไหมละ เี๋ยวอาอโ๊ะให้” พอลล์ออวามิเห็นให้ับหลานาย
“อาวุิเปิร้านอาหารหรือรับ ีัรับอา ันผมอเลยรับ
อบุรับอา” เ์อบรับ้วยวามีใ เพราะำว่าร้านอาหารเพรลาอยู่ไ้นาน
เาอยาให้เพรลามีวามสุ ะพาเธอไปสถานเริรมย์ เพรลาไม่ยอม
“โอเ... ั้นเอันไอ้หลานาย อารัแ”
“ผม็รัอารับ สวัสีรับ”
เ์ุยโทรศัพท์เสร็พร้อมับเินลับมาหาลุ่มเพื่อน
“ผมรู้แล้วรับะพาทุนไปลอที่ไหนันี” เ์บอับเพื่อนๆ
“ที่ไหนหรือเ์?”
ทุนถามเาเป็นเสียเียวันโยเพาะพรพรรับเนนี่ แ่เ์ไม่อบ
เาเลือที่ะหันไปยิ้มับเพรานเียว ทำให้เพื่อนๆ เิวามมั่นไส้พ่อหนุ่มเนื้อหอมะเหลือเิน
ความคิดเห็น