คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัวตนที่แท้จริง 60%
23 ปี่อมา...
“วี๊ๆๆๆๆๆๆ บึ้ม!”
เสียรีร้ออย่ามีวามสุอน้อๆ นัศึษาสถาบันัระับประเทศ่าบลูมให้ับพี่ๆ
บัิที่บใหม่และร่วมแสวามีใเมื่อเห็นพี่ๆ ถึฝั่ฝัน
รอยยิ้มไม่ว่าะเป็นอบัิหรือน้อๆ ทำให้ผู้พบเห็น่าื่นอื่นใไปามๆ ัน
และหนึ่ในนั้นรวมถึสาวสวยระับาวมหาวิทยาลัยรวมอยู่้วยนั้นเอ
“เพรีใัเลย่ะยาย เพรเรียนบแล้ว
ยายีใับเพรไหมะ?”
เสียหวานไพเราะที่พูุยับหิราวัย
68 ปี
ทำให้ใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปามาลเวลาถึับเปิยิ้มว้าเมื่อเห็นหลานสาวประสบวามสำเร็
เพรลา
มาลีาน์ สาวสวยวัย 23 ปี
าวะนสวยนเ่วิ่เ้าสู่อ้อมออยายอิ่มผู้ที่เลี้ยูเธอมา้วยวามรัและลายเป็นวามภาภูมิใ
เมื่อเห็นเธอประสบวามสำเร็ไปอีหนึ่ั้น
ใบหน้าสวยหวาน ับรูปร่าสูโปร่ ผิวพรราวนวลใสยามเมื่อ้อแสแทำให้เพรลาเป็นเป้าสายาอนนับร้อยที่อยู่ในบริเวนั้นอย่าายาย
รอยยิ้มที่อ่อนหวานโอนโยนอเธอมอบให้ับผู้นที่สบาเธอลอเวลา
ทุสิ่อย่าที่ประอบเป็นผู้หินนี้สวยามไร้ที่ิ แ่ะมีนรู้ัี่น
ว่าผู้หิทีู่เพียบพร้อมไปเสียทุอย่ามีีวิที่น่าสสารยิ่นั
“ยายีใับหนูเหลือเินแมุ่อยาย
่อานี้ไปหนูเพระไ้เินามทาที่หนูฝัน ยายีใับหนูริๆ ลู”
ยายอิ่ม มาลีาน์
ผู้ที่ฟูมฟัเพรลามาั้แ่แบเบาะ มอเธอ้วยแววาื่นม ั้แ่เล็นโ
ไม่มีวันไหนที่เพรลาะทำให้แเสียใเสียน้ำาแม้แ่รั้เียว
เพรลาือเพรแท้ที่ไม่้อเียระไน็ส่อประายแสสวยามทั้ร่าายและิใให้แ่ผู้พบเห็นเสมอ
“ถึเวลาที่เพระเลี้ยูยายแล้วนะะ เพระเ็บเิน
ั้ใทำาน ะพายายไปเที่ยว ยายอยาไปที่ไหนบอเพรนะะ เพระพายายไปทุที่เลย่ะ”
เพรลาอยายอิ่มไม่ยอมปล่อย
พร้อมับบรรหอมแ้มเหี่ยวย่นอแทั้้ายทั้วาเหมือนที่เธอทำประำไม่อายผู้นที่มอมาที่เธอับยายอิ่ม้วยวามื่นมและสนใ
“โถ... ทูนหัวอบ่าว!” ยายอิ่มพรึมพรำพร้อมับนำมือที่เหี่ยวย่นอแประอใบหน้านวลใสอเพรลาอย่าทนุถนอม
แอยาบอุหนูเพรอแเหลือเินว่า
ถึุหนูเพระเรียนนบปริาเอหรือไม่มีานทำ็ไม่เือร้อน
เพราะเินทีุ่หนูพลอยันทร์ให้แิัวมานั้น มามายเหลือเิน
“ยายว่าอะไรนะะ?”
เพรลามวิ้วเรียวสวยเมื่อไ้ยินำพูอยายที่ไมุ่้นเย
“ปะ...เปล่า๊ะ ยายีใที่เพรไม่ทำให้ยายผิหวั
วันนี้ยายะทำอาหารที่หนูอบเพื่อที่ะลอวามสำเร็อหนู”
ยายอิ่มหลบาเพรลาพร้อมับั้สิ่อนที่ะเยหน้ามอเพรลา้วยรอยยิ้ม
ปปิบาสิ่บาอย่าไม่ให้เพรลารู้เหมือนเ่นเย
“ีเลย่ะยาย ถ้าอย่านั้น เพรอัวไปบอเพื่อนๆ
่อนนะะ เพื่อนๆ ะไ้ไม่้อรอ เห็นบอว่าะไปลอัน ยายรอเพรรนี้นะ๊ะ
เี๋ยวเพรมา่ะ” เพรลาพูบพร้อมับวิ่ไปหาลุ่มเพื่อน
แววาื่นมอยายอิ่มมอามเพรลาไปนสุสายาพร้อมับรอยยิ้ม
มันนานมาแล้วินะที่แปิบับาสิ่บาอย่ามาเนิ่นนานโยไม่บอให้เพรลารู้
แววาที่แ่มใสอ่อนลเมื่อนึถึอีอเพรลา
“นมะไม่ยอมใหุ้หนูอนมลำบาอี่อไป นมสัา่ะ”
ยายอิ่มพูับัวเอ พร้อมับนำมือมาประสานัน เยหน้ามอฟ้าที่อยู่เบื้อหน้า
ึ่วันนี้สใสว่าทุๆ วัน
“ฟ้าหลัฝน ย่อมสวยามและสว่าไสวเสมอ ุหนูอนมะ้อเป็นเพรแท้
ไม่ใ่เพรเทียม และมันถึเวลาแล้ว ที่นมะทำในสิ่ที่ถู้อ
ะไม่ยอมใหุ้หนูลำบาอี่อไป นมอเอาีวิอัวเอเป็นประัน!”
เพื่อนๆ ที่นั่ับลุ่มุยันอย่าสนุสนานเป็นรั้สุท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยในานะนัศึษาหันมามอเพรลาันเป็นาเียว เพราะทุนำลันั่รอเพรลาันอย่าพร้อมหน้าพร้อมา้วยวามหวั
“เพรมาพอีเลย... พวเรารอเพรอยู่
เพรบอับยายหรือยั๊ะว่าเพระไปลอับพวเรา”
เนนี่เพื่อนสาวนสวยพูึ้นทันที้วยวามื่นเ้น เมื่อเห็นเพรลาวิ่มาหาพวเธอ
ทำให้เพื่อนอีสอนหันไปเพรลา้วยวามหวัเ่นัน
“เอิ่ม...
เพร้ออโทษทุน้วยนะที่เพรไปับทุนไม่ไ้
พอีว่ายายอเพระเลี้ยลอให้เพรที่เรียนบนะ เพรไม่ล้าปิเสธยาย
เพรลัวยายเสียใ เพร้ออโทษทุนอีรั้นะ”
เพรลาบอับเพื่อน้วยน้ำเสียแผ่วเบา ไม่ล้ามอสบาเพื่อน
เธอเอาแ่้มหน้ามอมือัวเอที่ประสานันอยู่อย่าเศร้าๆ
“ว้า... ิแล้ว้อเป็นแบบนี้ แย่ัเลย!”
เนนี่พูน้ำเสียอย่าเบื่อหน่าย เพราะทุรั้ที่นััน เพรลามัไม่ว่าเสมอ
“เพรอโทษริๆ นะ๊ะเนนี่ เพรอโทษ
เอาไว้โอาสหน้านะ” เพรลาล่าวอโทษเพื่อน้วยน้ำเสีย้อน้าแหบพร่า
เธอเอ็ั้ใะไปเลี้ยลอับเพื่อน
แ่เป็นเพราะว่าเธอรัและแร์วามรู้สึอยายอิ่มมา ึยอมให้เพื่อนโรธ
เนนี่ส่้อนให้เพรลาเล็น้อยพร้อมับหันหลัหนีไปทาอื่น้วยวามน้อยใ
เธอับเพรลาเป็นเพื่อนที่รัและสนิทันมา
ทุเรื่ออเพรลาะเป็นเรื่ออเนนี่
และทุเรื่ออเนนี่ะ้อเป็นเรื่ออเพรลาเสมอ
“เนนี่!”
เพรลาเรียเพื่อนรัเมื่อเห็นว่าเนนี่ำลัร้อไห้
น้ำเสียอเพรลาเศร้าลทันาเห็น
“เอ่อ... ไม่เป็นไรเพร เอาไว้โอาสหน้า็ไ้
ถ้าวันนี้เพรไม่ว่า็ไม่เป็นไร๊ะ เี๋ยวพวเราูแลเนนี่เอ”
พรพรรเพื่อนอีนรีบัารปัหาให้ลี่ลายเหมือนเย
“ใ่เพร... วันนี้เพรไม่ว่า็ไม่เป็นไรรับ
เอาไว้เพรสะวเมื่อไรพวเรา่อยนัันอีที
ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนพวเรา็เป็นเพื่อนันไม่ใ่หรือ”
ปอพลเพื่อนายหนึ่ในสอนอลุ่มรีบเสริมทัพ
เมื่อเห็นเพื่อนทั้สอเริ่มมีปัหา
“เพรอบใพรับปอมานะ๊ะ เพรไม่อยาทำให้ยายเสียใ
หวัว่าเพื่อนๆ เ้าใเพร” เพรลายิ้มเศร้าๆ วาลมโเศร้าหมอ
มอไปที่เนนี่ึ่เพื่อนไม่ยอมหันหน้ามาหาเธอ
ในะที่สถานาร์ำลัรึเรียอยู่นั้น
“เพร!” เสียนุ่มทุ้มทำที่เรียเพรลาทำให้ทุนหันไปมอเพราะุ้นเยับเสียนั้น
“อ้าวเ์... อ้าวุยาย!”
พรพรรเรียเ์่อนที่ะยมือไหวุ้ยายอิ่มที่เินมาับเ์
ึ่ทุนรู้ัุยายอเพรลาเป็นอย่าี ึทำวามเารพท่านอย่านอบน้อม
“สวัสีลู... ยายะมาบอว่า
ยายอนุาให้เพรไปลอับทุนไ้๊ะ เี๋ยวพรุ่นี้่อยลอับยาย็ไ้เพร”
ยายอิ่มยิ้มให้เพรลาพร้อมับับมืออเพรลาึ้นมาบเบาๆ ยิ้มให้อย่าเ้าใ
“แ่ว่าเพร...”
ความคิดเห็น