เธอมาพร้อมกับสายฝน그녀는 비와 함께 온다

ย่างเข้าฤดูฝนต้นไม้นานาๆชนิดเริ่มงอกงามเผยให้เห็นสีเขียวชอุ่ม รอบด้านได้ยินแต่เสียงของน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าอย่างไม่ขาดสายกระทบกับพื้นดินเด็กหญิงในวัยแปดขวบเธอนั่งมองสายฝนเหล่านั้นจากหน้าต่าง ทุกครั้งในวันที่ฝนตกมักมีเรื่องราวแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับเธอเสมอ

"ซังมี" เสียงแหบพร่าของหญิงชราเรียกเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าตาง

"อื่อ" เด็กสาวครางเป็นเสียงในลำคอ

"หนูนั่งมองสายฝนเป็นชั่วโมงแล้วนะซังมี" หญิงชราบุนซูเอ่ยกับหลานสาว

"ก็ฝนไม่หยุดตกสักทีนี่คะ หนูนั่งมองตั้งแต่บ่ายจนเย็นแล้ว" ปากน้อยๆขยับเอ่ยกับผู้เป็นยาย

"รู้มั้ย ว่าตอนสามขวบหนูน่ะกลัวฝนมากๆเลยนะ"หญิงชราเดินเข้ามาหาหลานสาว แววตาอันไร้เดียงจับจ้องมาที่บุนซูราวกับว่าเหมือนจะเข้าใจที่เธอพูด

"ฮะๆ เอาเถอะๆ" บุนซูเอ่ยเมื่อเห็นหลานสาวดูจะไม่เข้าใจที่เธอพูด

ก๊อกๆๆ จู่ๆจากเสียงประตูก็ดังขึ้น 

"ดูเหมือนว่าแม่หนูจะมารับแล้ว"บุนซูเอ่ยพลางเดินท่าทางด้อมๆไปเปิดประตู

แอ๊ดดด

ประตูเปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวอายุราวๆสามสิบต้นๆผิวขาวราวน้ำผึ้งเดือนห้า ผมที่มัดมวยที่ถูกน้ำฝนเพียงประปราย

"คุณแม่" เสียงใสแจ้วของเด็กสาวตะโกนเรียกผู้เป็นแม่พลางพุ่งเข้ามากอด

"เป็นยังไงบ้างซังมี"เธอเอ่ยกับลูกสาว

"วันนี้คุณแม่มารับหนูช้า" สาวน้อยเอ่ยก้มหน้าอย่างงอแง เธอมองลูกสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปพูดกับผู้เป็นแม่

"คุณแม่คะ หนูซื้ออาหารมาให้ด้วย" เธอชูถุงที่หอบหิ้วพรุงพรังให้แม่ดูพลางเดินเข้ามาในบ้านที่มีซังมีเกาะแกะอยู่ไม่ห่าง

"เธอไม่จำเป็นต้องซื้อมาเยอะขนาดนี้ก็ได้ซังอา ฉันอยู่คนเดียวกินไม่หมดหรอก" หญิงชราเอ่ยกับลูกสาว ซังอายิ้มบางให้แม่ของเธอ

"วันนี้ฉันคงต้องพาซังมีกลับก่อนนะแม่ คงไม่ได้กินข้าวด้วย" เธอเอ่ยก่อนจะอุ้มลูกสาวขึ้นไว้กับอก

"กลับก่อนนะคะ คุณยายแล้วซังมีจะมาใหม่" เสียงใสพูดก่อนจะโบกมือลา

"ฉันกลับก่อนนะคะคุณแม่" ซังอาอุ้มลูกสาววัยแปดขวบเดินออกจากบ้านไปบวกกับสายฝนที่โปรยปลายลงมาจากท้องฟ้า เธอตัดสินใจหยุดพักที่ป้ายรถเมย์แห่งหนึ่งเมื่อเห็นว่าฝนเริ่มตกหนักลงเรื่อยๆจากตรงนี้ไม่ไกลนักก็จะถึงบ้านของเธอแล้ว เธอวางลูกสาวตัวน้อยไว้บนเก้าอี้

"เรารอให้ฝนซากว่านี้นะซังมี" เธอลูบหัวลูกสาว

แววตาที่ใสสะอาดของสาวน้อยเหลือบไปเห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงข้ามอีกฝั่งหนึ่งของถนน เขายืนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่คมกริบ ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้มและความรู้สึก

"คุณแม่คะ ทำไมพี่ชายคนนั้นถึงไปยืนตากฝน" เด็กน้อยชี้ไปที่ชายร่างสูง ซังอาหันมองตามที่ลูกสาวชี้แต่มันกลับว่างเปล่า

"ซังมีอย่าชี้มั่วซั้วนะลูก" เธอปรามลูกสาว

"เอาละ เรากลับกันดีกว่า" ซังอาไม่รีรอเธอรีบอุ้มลูกสาวก่อนเร่งฝีเท้าผ่าสายฝนไป

แววตาใสๆดวงน้อยจ้องมองชายหนุ่มที่เดินตามหลังตลอดทาง จนสายฝนที่ตกลงมาเหือนหายไปทันทีเมื่อสองแม่ลูกกลับถึงบ้าน จากนั้นชายหนุ่มก็ได้หายไปในความมืดอย่างไร้ร่องรอย