เล่ห์วิวาห์เจ้าชายมาเฟีย (พริม สกาย)

ลำดับตอนที่ #26 : ที่ว่างข้างๆตัว

บทที่26  ที่ว่างข้างๆตัว

คนตัวโตลุกพรวดขึ้นจากที่นอน หลังจากที่กลับมาผักผ่อนยังไม่ถึงสองชั่วโมง อาการพะอึดพะอมเกิดขึ้นอีกแล้ว หลังจากที่ค่ำคืนที่ผ่านมามันหายไป แต่เช้านี้รู้สึกอาการที่เป็นจะมากขึ้นกว่าเดิม เพราะรู้สึกเหมือนจะมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ในท้องเหมือนมีคลื่นสีนามิลูกใหญ่พัดกระหน่ำ มันรู้สึกคลื่นเอียน อยากจะอาเจียนไปหมด 

เขาตาลีตาเหลือกลุกพรวด และวิ่งเข้าห้องน้ำ ด้วยความงัวเงีย  แต่ถ้าขืนช้ากว่านี้มีหวังได้อ้วกเรี่ยราดอยู่บนพื้นเป็นแน่ พอมาถึงก็โก่งคออ้วกแทบเป็นแทบตาย มันเกิดอะไรขึ้นกับตนเองยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ

จะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอก็คงไม่ใช่ เพราะตลอดเวลาห้าถึงหกปีมานี่เขาก็โหมงานหนักมาตลอด แทบไม่ได้ผักผ่อน แต่ก็ไม่เคยมีอาการเช่นนี้ จะว่ามึนเมาจากเครื่องดื่มที่ผสมแอลกอฮอล์ ก็ยังไม่ได้แตะมันสักหยด 

เสียงเคาะประตูห้อง ดังขึ้น สองสามครั้ง ทำให้เจ้าพ่อเหมืองต้องเงยหน้าขึ้นมาจากอ่างน้ำ แล้วยันตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะล้างหน้าล้างตาตนเอง แล้วเดินโซซัดโซเซ เหมือนคนหมดแรง ออกไปเปิดประตู

ทันทีที่เปิดประตูห้อง ก็ต้องหลบตาลงต่ำ เพราะคุณหญิงแม่ของตนเอง ยืนปั้นหน้าเป็นยักษ์มองมาอย่างเอาเรื่อง ถ้าเดาไม่ผิดคงมาเรื่องมาคืนนี้แน่ๆ แล้วไม่รู้ใครกันที่คาบข่าวไปบอก ทั้งทีอุตส่าห์ปิดไว้เป็นความลับ

“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย พ่อตัวดี” ไม่พูดอ้อมค้อม ถามบุตรชายในทันที เจ้าพ่อเหมืองทำเพียงส่งยิ้มแหยะเก เพราะไม่มีอะไรจะแก้ตัว เขาใช้มือยันไปกับประตูข้างหนึ่ง ส่วนศีรษะก็เอนไปกับขอบประตูห้อง เหมือนคนหมดแรง จนคุณหญิงสังเกตเห็นอาการผิดปกติของลูกชาย

“ตากายเป็นอะไรหรือเปล่าลูก” ถามขึ้นด้วยความห่วงใย ทั้งทีตั้งใจจะมาดุ เมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อเหลา ดูซีดเซียว แถมเจ้าพ่อเหมืองก็ทำท่าทำทางเหมือนคนจะหมดแรง ก็ดุว่าไม่ลง นางใช้มือขึ้นไปอังหน้าผากของบุตรชายเล็กน้อย

“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่ ทำไมหน้าถึงซีดเป็นไก่ต้มอย่างนี้ละ แล้วหนูพริมไปไหน” นางว่า พร้อมชะเง้อคอมองเข้าไปในห้อง ก็ยังเห็นคนที่ถามหานอนคดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม

 ”พริริสา ไม่ค่อยสบายครับ เช้านี่เธอเลยไม่ตื่น” สกาย เหลียวหน้าไปมองคนตัวเล็กที่ยังหลับตาพริ้ม ไม่รู้ฤทธิ์ยานรกนั้น จะส่งผลกระทบอะไรกับร่างกายเธอหรือเปล่า ถึงได้หลับลึกแบบนี้

“อะไรกัน! ไม่ไหวเลยตากาย ไม่สบายทำไมไม่พากันไปหาหมอ หนีแม่จะเข้าไปดูน้อง” คุณหญิงพูดอย่างขัดใจ ทำท่าจะผลักชายหนุ่มออกให้พ้นทาง เพื่อที่จะได้เข้าไปหาพริริสา แต่เจ้าตัวดันขวางเอาไว้ ก็จะให้เข้าไปได้ยังไง ทั้งเนื้อทั้งตัวพริริสาไม่มีเสื้อผ้าห่อหุ้มเลยสักชิ้น นอกจากผ้าน่วมผืนใหญ่นั้น

“มะ... ไม่ได้ครับคุณแม่”

“อะไรกันตากาย มาขวางแม่ไว้ทำไม” นางหันมาส่งสายตาดุให้เจ้าพ่อเหมือง
            “คือ...เออ.. “ เจ้าพ่อเหมืองใช้มือเกาหัวแงกะๆ ไม่รู้จะบอกนางยังไง 

แต่ก็คงไม่ต้องพูดอะไรมาก เมื่อสายตาอันเฉียบคมของนาง ไปเจอเข้ากับรอยแดงเป็นจ้ำๆ แถวหน้าอก ที่โผล่พ้นเสื้อตัวนอนที่ติดกระดุมไว้เพียงปะปลาย เผยให้เห็นขนร่ำไรแถวหน้าอกแกร่ง มองดูแล้วเซ็กซี่สำหรับสาวๆ 

“โอ้ย!! คุณแม่หยิกผมทำไมครับ” เจ้าพ่อเหมืองร้องครวญ เมื่อโดนนางหยิกเข้าให้ที่ลำท่อนแขนใหญ่

“เรานี่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ นี่คงไม่ได้ผักผ่อนทั้งคืนเลยสิเนี๊ย ตื่นเช้ามาถึงหมดแรง หน้าซีดตาเซียวแบบนี้ แต่ก็ดีนะแม่จะได้มีหลานอุ้มเร็วๆ” นางหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เจ้าพ่อเหมือง

“เอาละแม่ไม่กวนแล้ว อย่าลืมหาข้าวหาปลาทานด้วยละ อย่าหักโหมให้มันมาก” ก่อนจะเดินยิ้มออกไป          

เมื่อคืนนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กรับใช้เพียงรายงานว่า เจ้าพ่อเหมืองเมาและอาลาวาดพริริสา เพราะพวกหล่อนเห็นเจ้าพ่อเหมืองอุ้มร่างของพริริสาขึ้นไป เสียงอึกกระทึกครึกโครมที่ได้ยินก็คือเสียงรถของเจ้าพ่อเหมืองที่ชนกับขอบทางเดิน แล้วเมื่อเช้านางก็ออกไปดูผลงานที่เขาสร้างขึ้น มันก็เป็นจริงตามนั้น นางเลยไม่เอ๊ะใจว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงเด็กหนุ่มที่อยู่รับใช้เจ้าพ่อเหมืองเท่านั้นที่รู้ แต่เพราะมีคำสั่งจากนายเหนือหัว เลยทำให้เขาต้องรูดซิบปากตนเองไว้แน่น

เจ้าพ่อเหมืองกะวีกระวาด กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่า ลมพายุจะตีกันจนท้องเริ่มปั่นป่วนอีกหน เริ่มไม่แน่ใจในอาการตนเอง และนึกเคืองคนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง ที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมาดูเขาเลยสักนิด 

พริริสากระพริบตาถี่ๆหลายครั้งไล่สายตามองสำรวจออกไปรอบห้อง แสงแดดยามสายส่องกระทบม่านตา ทำให้เธอต้องเบี่ยงหน้าเอามือขึ้นมากันแสงสว่าง และไล่ความเมื่อยขบออกไปจากตัว สมองกำลังคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเหตุอันใดถึงปวดล้าไปทั้งตัวแบบนี้ 

หญิงสาวพยายามขยับ เขยื้อนกายให้ได้มากที่สุด เพราะรู้สึกเหมือนร่างกายเธอจะชาหนึบไปหมด สมองเริ่มทำงานคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วก็ต้องผุดลุกนั่งอย่างเร็วรวด จนลืมไปด้วยซ้ำว่าร่างกายไม่พร้อม แล้วก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาอย่างดัง เพราะความเจ็บปวดมันวิ่งเข้าใส่ราวกับจรวดมิดไซล์ที่พุ่งเข้าหาความร้อน เนื้อตัวบิดเกร็งเพราะความเจ็บจุก ยิ่งส่วนที่อยู่ตรงกลางลำตัว ยิ่งหนักเขาไปใหญ่

คนขวัญหนีห่อตัวเข้าหากันอย่างน่าสงสาร พลันน้ำตาเม็ดโตก็ไหลลงมาอัตโนมัติ เมือนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง  เธอไม่รู้ว่าตนเองกลับเข้ามานอน อยู่ในห้องนอนใหญ่โตของเจ้าพ่อเหมืองได้อย่างไร ความรู้สึกสุดท้ายที่เธอพอจะจำได้ คือมารร้ายพวกนั้นกำลังลงมือรังเกเธออยู่ จากนั้นทุกอย่างก็เลือนราง

หญิงสาวลูบเนื้อลูบตัวอย่างขยะแขยง มือคิดว่าถูกคนพวกนั้น ลงมือกระทำย้ำยี่กับเธอไปแล้ว ทั้งเช็คทั้งถูจนเนื้อตัวตนเองแดงเถือกและถลอกไปหมด ด้วยความรู้สึกเกลียด เกลียดที่มันเต็มไปด้วยคราบความป่าเถื่อน หื่นกามโหดร้ายจากคนพวกนั้น ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่เท่าความเสียใจ ที่พี่สาวที่เธอรักหลอกลวงจนถึงขั้น ลงมือทำกับเธอแบบนี้ ลินลณีไม่เคยเห็นเธอเป็นน้องสาวหล่อนเลยสักนิด
            เสียงสะอื้นราวเจ็บปวดจนปางตาย ดังระรัวเข้าไปถึงในห้องน้ำ เจ้าพ่อเหมืองที่นั่งหมดแรงคอตก พิงหลังไปกับผนังห้องน้ำ ต้องยันตัวลุกขึ้นแล้วก็ต้องรีบวิ่งออกมาดู ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พริริสา เกิดอะไรขึ้น ร้องไห้ทำไม” ชายหนุ่มวิ่งเข้ามานั่ง อยู่ตรงปลายเตียง ถามคนที่นั่งร้องไห้ ถูเนื้อถูตัวตนเอง อย่างเอาเป็นเอาตาย ดูแล้วน่าเวทนายิ่งหนัก เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จู่ๆถึงได้ตื่นขึ้นมาร้องไห้ระงมแบบนี้

“อย่าเข้ามานะ ออกไปไกลๆ อย่าเข้ามา” พริริสา กระถดตัวถอยหนี เมื่อสกายวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

“พริม มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไร” คนถาม ยังขยับเข้ามาใกล้ ทั้งทีตนเองก็คลื่นเอียนเต็มทน แต่ความเป็นห่วงในตัวหญิงสาวมีมากกว่า

“บอกว่าอย่าเข้ามาไง” พริริสา เผลอตวาดเสียงเขียว เธอไม่อยากให้เขามาแตะเนื้อต้องตัว สกปรกของเธอ เธอไม่อยากให้เขามาเกลือกกลั่วกับคนอย่างเธออีก เธอขยะแขยงตนเอง

 “พริริสา มีอะไรหะ” คนถาม เริ่มมีน้ำโห เมื่อถามอะไรไปเธอก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่ไล่เขาอยู่ท่าเดียว 

พริริสาไม่ตอบเธอเอาแต่ร้องไห้ แล้วใช้มือตนเองถูกไถ่ไปตามตัวไม่หยุด ดวงตาที่มีน้ำเออล้น มองตนเองอย่างสะอิดสะเอียนเต็มทน

“พริริสาหยุดเดี๋ยวนะ เนื้อตัวเธอแดงไปหมดแล้ว ทำบ้าอะไรห่ะ” คนที่โมโห เอ่ยเสียงเข้ม โน้มตัวเข้าหาและจับมือทั้งสองข้างเธอไว้แน่น เพื่อไม่ให้ทำร้ายตนเองอีก

“ไม่! ปล่อยพริมนะ อย่าเข้ามาใกล้พริม อย่าเอามือของพี่ มาแตะต้องเนื้อตัวสกปรกของพริม ออกไป ออกไปห่างๆพริม” พริริสาดิ้นขัดขืนเมือถูกรวบมือทั้งสองไว้ พรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างยากเย็น  เสียงร้องไห้ยิ่งดังระงม เมื่อต้องเอ่ยถ้อยคำบางคำออกมา

“ปล่อยสิ ปล่อยพริม พริมสกปรกเกินกว่าจะให้พี่แตะเนื้อต้องตัวอีก พริมขยะแขยงตนเอง พริม เกลียดตนเอง ปล่อยนะ ปล่อย” พริริสา ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ทั้งยังดีดดิ้นผลักชายหนุ่มออกจากตัวเป็นพัลวัน ลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับตนเองจนหมดสิ้น เธอคิดว่าตนเองไม่เหลือความภาคภูมิใจให้ชายหนุ่มได้เชยชมอีกแล้ว
            เมื่อสกายได้ยินดังนั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเข้าใจตนเองผิด สองแขนใหญ่เข้ามาโอบกอดเธอไว้ทันที และยิ่งกระชับแน่น เมื่อร่างเล็กในอ้อมกอด ยังดิ้นขัดขืน ผลักเขาออกจากตัวอย่างสับแปะสับปะ ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเอาออกอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้

“พริม พริมฟังพี่นะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่พริมกำลังคิด พริมกำลังเข้าใจตนเองผิด” สกายรวบตัวพริริสาเข้ามากระชับในวงแขนให้แน่นขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งจับศีรษะเธอให้เข้ามาแนบกับช่วงหัวไหล่เขา ส่วนข้างหนึ่งก็ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง อย่างแผ่วเบาคลายจะปลอบโยนเธอ

“ ไอ้พวกชั่วนั้นมันไม่ทันได้ทำอะไรพริม พริมเชื่อพี่สิ พริมยังเป็นของพี่ ของพี่คนเดียวเท่านั้น” สกายโน้มไปหน้าไปจูบซับกับเส้นผมที่แผ่สยายยุ่งเหยิงนั้นอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางเสียงสะอื้น และร่างกายที่สั่นสะท้าน จิตใจของเธอคงย่ำแย่เมื่อต้องพบเจอเรื่องเลวร้าย ครั้งที่แล้วจมน้ำก็ทีหนึ่งแล้ว

“แต่... แต่ พริมจำได้พวกมัน กำลังจะ....เสียงพริริสาขาดหายเมื่อนึกถึงสิ่งที่พวกมันทำกับเธอ เธอห่อตัวหดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ  เมื่อช่องท้องน้อยเธอก็เจ็บปวดร้าวระบมไม่แพ้กับหัวใจที่เต้นระรัว เพราะความกลัว

”แล้ว.. แล้วทำไม พริมถึงรู้สึกเจ็บ เจ็บตรงนั้น.. “ เสียงเธอค่อยๆแผ่วลงเพราะรู้สึกละอายใจที่จะพูด พริริสากอดลำแขนใหญ่ เจ้าพ่อเหมืองไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่พวกมันกำลังจะล่วงเกินเธอมันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอมั่นใจอย่างหนึ่งว่า เมื่อคืนเธอได้ผ่านบทรักอันเร้าแรงมาอย่างแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้สึกเจ็บและจุกตรงใจกลางความเป็นหญิงเช่นนี้

สกายเผยรอยยิ้มอวดฟันขาว ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อพริริสาพูดติดๆขัดๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง เพราะเขาเองก็ยังอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะเร้าร้อนได้ถึงเพียงนั้น ยานั้นทำให้เธอกลายเป็นแม้เสือสาว โดยที่ราชสีห์อย่างเขายังยอมสยบอย่างราบคาบ

“ก็จะไม่ให้เจ็บได้อย่างไร เมื่อคืนพริมออกจะร้อนแรงซะขนาดนั้น “ เจ้าพ่อเหมือง พูดแล้วก็ยิ้ม ๆ ออกไปทางขำเธอซะด้วยซ้ำ เพราะเธอสัมผัสได้ว่า ช่วงไหลของเขากำลังไหวเอน

พริริสาเอียงคอมองคนพูดตาปริบๆ เธอยังไม่เข้าใจที่เขาพูดมากนัก เพราะสมองประมวลคำพูดของเขาไม่ทัน น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหล แต่มันก็พอเหือดแห้งไปบ้างเล็กน้อย เธอใช้มือไล้น้ำตาตนเองออกอย่างลวกๆ ก่อนจะขยับลุกนั่งในท่าทีคิดว่าสบายกว่าขดคู้อยู่ในอ้อมกอดเขา

“พี่ หมายความว่าไงค่ะ ที่บอกว่าพริมร้อนแรง” ถามอย่างสงสัย แต่กลับทำให้คนฟัง คำรามเสียงหัวเราะออกมาอย่างดัง นั้นยิ่งทำให้พริริสาไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ว่าเขาหัวเราะอะไร ทั้งทีเธอกำลังกระวนกระวายใจ แต่เขากลับหัวเราะได้อย่างอารมณ์ดี มันหน้าเอาเล็บข่วนหน้าซะจริงๆ

“แน่ใจนะว่าอยากรู้” เขาโน้มหน้า มากระซิบที่ข้างใบหูของเธอเสียงแผ่ว พริริสาไม่ได้ตอบเธอเพียงแค่พยักหน้างึกๆ

สกายคล้ายวงแขนออก ก่อนจะจับประคองให้เธอลุกเอนไปกับหัวเตียงและตัวเขาก็ นั่งแกะกระดุมเสื้อตนเองที่ติดไว้ประปลาย พร้อมมองสลับกับใบหน้าของเธอแล้วอมยิ้ม

พริริสาเม้มปากตนเองไว้แน่น ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพยายามสื่อสารกับเธอ ก่อนที่สกายจะถอดเสื้อออกแล้วโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เผยให้เห็นรอยจ้ำๆแดงๆ เต็มไปหมดบนแผงอกที่มีขนสีอ่อนปกคลุมอยู่ร่ำไร จนเกือบถึงลำคอ ช่วงไหลกว้างมีแผลเป็นรอยยาวเหมือนโดนขีดข่วน พริริสาเม้มปาก กระพริบตาถี่ พอจะเข้าใจในความหมายของเขาขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังไมร้อยเปอร์เซ็น

เขาขยับกายเบี่ยงตัว ให้เธอได้เห็น ด้านหลังได้อย่างชัดๆ พริริสาต้องใช้มือสองข้างขึ้นมาปิดปากของตนเองด้วยความตกใจ เพราะแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจนเต็มหลัง ที่จริงไม่บอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร ถ้าตรวจดีเอ็นเอจากเล็บมือของเธอได้ หลักฐานคงมัดตัวเธอได้อย่างแน่นหนา ก่อนจะก้มตาก้มตามองยังเบื้องล่าง เพราะรู้สึกว่า เลือดในกายมันร้อน จนมันไหลเวียนไม่ถนัด หน้าเห่อร้อนแดง เพราะความอับอายจากผลงานของตนเอง

 “ใครทำเหรอคะ” ถามพร้อมสายตาลอกเลก

            สกายอมยิ้มไม่ตอบ แต่ใช้สายตาลึกซึ้งสื่อสารกับเธอ เขาจับคางพริริสาให้หันหน้ามาสบตาเขาก่อนจะโน้มไปหน้าไปกระซิบข้างหูเธออีกครั้ง ด้วยถ้อยคำที่ทำให้พริริสาถึงกับหน้าแดงเห่อราวผลมะเขือเทศสุก

“คืนนี้พี่ขอแบบนี้อีกนะ” 

 พริริสาผลักใบหน้าของสกายออก ทั้งเขิน ทั้งอาย จนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ตรงไหน เธอไปคว้าเอาหมอนใบใหญ่ที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาฟาดเจ้าพ่อเหมือง เพื่อแก้อาการขัดเขินของตนเอง 

“ไอ้พี่กายบ้า คนบ้า คนผีทะเล น่าไม่อาย พูดออกมาได้”

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อสิ่งที่เธอกลัวไม่ได้เกิดขึ้นกับตนเอง ก่อนจะคิดถึงลินลณี แล้วสีหน้าเธอก็ต้องสลดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามถึง เจ้าพ่อเหมืองที่หัวเราะร่วนอยู่ก็มีอาการคลื่นเอียนขึ้นมา จนต้องหยุดหัวเราะและรีบวิ่งไปห้องน้ำ พริริสาทำหน้าตกใจ ก่อนจะคว้าเอาผ้ามาคุมกาย และพยายามลุกตามเข้าพ่อเหมืองเข้าไป

 พอมาถึงก็เห็นว่าเจ้าพ่อเหมืองโก่งคออ้วกอยู่ที่อ่างล้างหน้า เธอกลืนทำลายลงคอแล้วมองเขาอย่างหวั่นๆ เกิดอะไรขึ้นกับเขา?

“พี่กายเป็นอะไรมากมั้ยคะ” เธอเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลัง พร้อมใช้มือขึ้นลูบแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

“ไม่รู้เหมือนกัน มันพะอึดพะอมไปหมด ตั้งแต่เช้าแล้ว ก็ไม่เห็นจะ... แหวะ แหวะ” ยังพูดไม่จบก็ต้องโก่งคอลงไปอ้วกอีกครั้ง พริริสามองอย่างชายหนุ่มอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเบิกตาโพลง เมื่อคิดได้ว่าเจ้าพ่อเหมืองเป็นอะไร

“จะเป็นไปได้ยังไง” พริริสา พึมพำออกมาคล้ายคนละเมอ

“พริมว่าอะไรนะ” ชายหนุ่ม ถามเสียงสั่น เพราะรู้สึกเหนื่อยที่โก่งคออ้วกเอาลมเอาแล้งออกมาจนท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมด

”ปะ...เปล่าคะ พี่กายไหวมั้ยค่ะ พริมว่าอาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัว แล้วลงไปข้างล่างกันดีกว่า” เธอว่า พร้อมลูบหลังให้เจ้าพ่อเหมืองต่อ

หลังจากลงมาข้างล่างดูเหมือนอาการ เจ้าพ่อเหมืองยังจะไม่ดีขึ้น เพราะไม่ว่าเอมอรจะทำอะไรมาให้ทานเขาก็ทานไม่ได้เลยสักอย่าง ผิดกับพริริสาลิบลับที่ขานั้นจัดการทานทุกอย่างที่เอมอรยกมาให้จนหมดเกลี้ยง ไม่รู้เพราะเหนื่อยจากบทรักเมื่อคืนหรืออะไรกันแน่

”บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอม แล้วก็ทานอะไรไม่ได้แบบนี้” พริริสากินไปบ่นไป เหมือนไม่อยากสนใจคนดื้อด้านแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เธอเพียรขอร้อง ให้ชายหนุ่มไปตรวจดูอาการ แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับเสียงแข็ง

“ทำไมวันนี้หนูพริม ทานเยอะจังคะ” เอมอรที่ยืนค่อยบริการอยู่ข้างๆ อดที่จะถามขึ้นไม่ได้ เหมือนเห็นพฤติกรรมการกินของพริริสาเปลี่ยนไป

พริริสาไม่ตอบ เธอเงยหน้าหันไปส่งยิ้มให้เอมอร แล้วส่ายศีรษะเพียงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารของเธอต่อ

“คุณหญิง อิฉันว่ามันแปลกๆไปนะเช้านี้” นมอุ่นหันมากระซิบกระซาบกับมารดาเจ้าพ่อเหมือง

“นั้นนะสิ นมฉันก็ว่ามันแปลกๆ ดูหนูพริมเธอจะมีความสูขกับการกิน แล้วดูคนของเราสิ นั่งตาละห้อยเชียว” คุณหญิงแม่ของชายหนุ่มก็เห็นไม่ต่างจากกันสักเท่าไหร่ ก่อนที่ทั้งสองจะโพลงออกมาพร้อมๆกัน

“หรือว่า!! ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา

 “แม่เอม แม่เอม มานี่สิ “ นมอุ่นกวักมือเรียกเอมอรให้เดินมาหาตน

“จ๊ะนม ”

“ในครัว มีของเปรี้ยวของดองมั้ย” นมอุ่นถามขึ้น

“มีค่ะ ยัยนวลมันกำลังตั้งท้องอ่อนๆ ช่วงนี้มันแพ้ท้องหนักกินอะไรไม่ได้เลย กินได้แต่ของเปรี้ยวของดอง เอมเห็นแล้วสงสารมันจริ๊งจริง ว่าแต่นมอุ่นถามทำไมจ๊ะ”
            “อืม... งั้นเอมช่วยไปแบ่งใส่จานมาให้ฉันสักจานได้มั้ยจ๊ะ” คุณหญิงเอ่ยขอ
           “ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวเอมเอาไปจัดใส่จานมาให้นะคะ”

“แม่เอม เอาแบบเปรี้ยวๆเลยนะ” นมอุ่น พูดไล่หลังนางไป ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้คุณหญิง   

“นม ฉันว่าเราคงได้ข่าวดีแน่ๆ “

”เตรียมตัวเป็นย่าได้เลยค่ะคุณหญิง แล้วอย่าลืมโทรแจ้งข่าวดีให้คุณปู่ทางโน้นเขาทราบด้วยนะคะ” นมอุ่นเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

ไม่นานเอมอรก็เดินมาพร้อมจานผลไม้ในมือมีทั้งมะยม มะม่วง  มีถ้วยเล็กๆใส่เกลือป่นด้วยเล็กน้อย ขนาดคนที่ถือมายังน้ำลายส่อเลย ไม่รู้คุณหญิงนึกอะไรขึ้นมาร้อยวันพันปีไม่เคยถามหาของเปรี้ยว

 “มาแล้วค่ะคุณหญิง เอมหาของที่เปรี้ยวที่สุดมาให้เลยนะคะ” เอมอร วางจานผลไม้ลงกับโต๊ะรับแขก

“ใครบอกฉันจะกินละจ๊ะเอม  โน้นเอาไปให้คุณสกายเธอโน้น” นางก้มลงมากระซิบกับเอมอร

“หา!!! เอมอรโพลงออกมาอย่างตกใจ นางหันไปสบตากับนมอุ่นเพื่อยันยืนคำพูดของคุณหญิงอีกครั้ง และได้รับคำตอบมาคือการพยักหน้า 

“คุณสกายลองทานผลไม้ดูมั้ยคะ เผื่ออาการที่เป็นอยู่จะดีขึ้น” เอมอรเดินเข้ามาเอาจานผลไม้วางไว้ให้ตรงหน้า คนที่เท้าคางมองพริริสาเคี้ยวข้าวอยู่

“อะไรคะ พี่เอม” พริริสาถามขึ้น

“ออ มะม่วง มะยมจ๊ะ หนูพริมสนใจมั้ย” ถามพร้อมยืนจานผลไม้ให้สกาย พริริสาส่ายหน้าทันที ขืนกินเข้าไปหมดนั้นมีหวังเข็ดฟันตายกันพอดี

 “เอมเอามาให้ฉันทำไม”  คนถามไม่ได้ให้ความสนใจจานผลไม้ เอาแต่จ้องมองหน้าพริริสา เหมือนกำลังคาดโทษเธอ ที่เธอเอาแต่กินไม่สนใจเขาสักนิด

“ก็เอมเห็นคุณสกายทานอะไรไม่ได้เลยนี่คะ เอมเลยเอาผลไม้มาให้คุณลองทานดู”

“ลองทานดูหน่อยมั้ยตากาย เผื่ออะไรวิงเวียนและผะอึดผะอมที่เป็นจะหายไป” เสียงของคุณหญิงดังแทรกขึ้น

 “จะได้ผลหรือครับคุณแม่” สกายถาม เพิ่งเคยรู้นี่แหละว่า เป็นแบบนี้แล้วต้องทานผลไม้เปรี้ยวๆแล้วจะหาย

“ไม่ลองก็ไม่รู้จ๊ะ ทานดูสิ” 

สกายพยักหน้างึกๆ ก่อนจะหยิบเจ้ามะม่วงที่เอมอรเฉาะไว้แล้วออกมากัดดูหนึ่งคำ แล้วก็อีกคำตามเข้าไป พริริสาลอบมองเจ้าพ่อเหมือง แล้วก็ต้องหลับตาปี๋  และน้ำลายส่อ เธอเข้าใจแล้วว่าชายหนุ่มเป็นอะไร แต่จะเป็นไปได้ยังไง ที่เขาจะแพ้ท้องแทนเธอ ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอไม่ใช่หรือ

เธอเคยได้ยินเขาว่ากันว่า คนที่จะแพ้ท้องแทนเมียได้นั้น แสดงว่าผู้ชายคนนั้นต้องรักภรรยาเขามากๆ แต่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ ตอนนี้มันไม่ใช่นี่นา

สกายกัดกินมะม่วงซีกนั้นจนหมด แล้วก็ตามด้วยอีกซีก แล้วก็อีกซีก จนเอมอรและทุกคนที่ยืนอยู่ลอบมองอย่างขำๆ และรู้สึกเปรี้ยวแทนชายหนุ่มยิ่งหนัก แต่เขากลับกัดกินผลไม้พวกนั้น อย่างกับมันเป็นของหวาน  ยิ่งเมื่อนึกขึ้นได้ว่า อาการที่ชายหนุ่มเป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร เอมมรก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกไป 

“เอมอร!! หมดแล้วมีอีกมั้ย”

“หา!! ออ มีค่ะมี เดี๋ยวเอมไปเอามาให้นะคะ ไม่คิดเลยนะว่าคุณสกายจะพะ.....” นางหันไปหาพริริสาที่นั่งส่ายหน้าเหมือนจะส่งซิกบอกนางว่าห้ามบอก นางถึงรีบปิดปากตนเองและแฉไปเรื่องอื่นแทน

“จะอะไร เอมอร” เสียงเข้มๆของเจ้าพ่อเหมืองดังขึ้น

 “ก็จะอะไรซะอีกละคะ เอมแค่ไม่คิดว่าคุณสกายจะชอบทานของเปรี้ยวเท่านั้นเอง งั้นเดี๋ยวเอมไปเอาผลไม้มาให้ดีกว่า” พูดจบนางก็เดินออกไป อย่างรวดเร็ว เพราะกลัวเจ้าพ่อเหมืองจะถามอะไรอีก

     สรุปมื้อสายนี้ เจ้าพ่อเหมืองทานผลไม้ แทนอาหารมื้อหลัก และดูเหมือนทุกคนในบ้านจะดูออกกันหมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา มีเพียงเจ้าตัวนั้นแหละนี่ไม่รู้ตนเอง มะยมเม็ดแล้วเม็ดเล่า ถูกเจ้าพ่อเหมืองจิ้มเกลือป่นแล้วยัดใส่ปากอย่างอร่อย พริริสามองเต็มแล้วต้องหยี่ตาและน้ำลายส่ออีกรอบ

 “เอามะ อร่อยนะ” เขายืนเม็ดมะยมให้พริริสา

“หือ!! ตามสบายค่ะ พริมไปหาคุณแม่นะคะ” พริริสาส่ายหน้าเป็นพัลวัน  แล้วเดินออกไปหาคุณหญิงกับนมอุ่น ที่นั่งอยู่ไม่ไกล ปล่อยให้เจ้าพ่อเหมืองแทะเม็ดมะยมต่อไป

“หนูพริมมาหาแม่สิลูก” คุณหญิงเรียกพริริสาพร้อมขยับสะโพกให้เธอได้นั่งลงข้างๆ

“กี่เดือนแล้วลูก” นางถามเข้าประเด็นทันที จนคนที่เพิ่งหย่อนสะโพกลง ทำหน้าเลอหลา

“คุณแม่หมายถึงอะไรค่ะ”  เฉไฉ ไปเรื่องอื่น เพราะยังไม่กล้าเอ่ยขึ้นมา

“หนู ไม่ต้องมาปิดฉันกับคุณหญิงเลย แค่นี้พวกเราก็ดูออกแล้ว ว่าหนูกำลังต้องท้อง”   นมอุ่นเป็นคนพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้าไปส่งยิ้มให้คุณหญิง

”ใช่จ๊ะแล้วไอ้อาการที่พี่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ เขาเรียกกว่าแพ้ท้องแทนเมีย”คุณหญิงพูดสมทบ

“เออ...คือพริมไม่รู้จะเริ่มบอกจากตรงไหนนะค่ะ พริมก็เพิ่งแน่ใจเมื่อสองวันที่แล้วเอง” เธอก้มตาก้มตาบอกคนทั้งสองเพราะเมือสองวันที่แล้วเธอเพิ่งออกไปซื้อที่ตรวจครรถ์มาตรวจ

“แล้วพี่เขารู้หรือยังลูก”

พริริสาส่ายหน้าทันที  “คุณแม่อย่าเพิ่งบอกพี่กายนะคะอีกสองวันจะครบกำหนดหนึ่งเดือนที่พี่เขาเคยบอกไว้แล้ว พริมไม่อยากฝืนใจเขาเพียงเพราะลูก” น้ำเสียงพริริสาดูเศร้าขึ้นมาทีนที เมื่อนึกถึงตอนนี้  

“หนูหมายความว่าไงจ๊ะ” คุณหญิงถามขึ้น

“อีกสองวัน จะครบสัญญาที่พี่เขาให้ไว้กับคุณแม่ ถ้าพริมไม่ท้องเขาบอกจะกลับไม่ออสเตรเลีย แต่ถ้าพริมท้องเขาจะยอมจดทะเบียนด้วย พริมไม่ต้องการค่ะคุณแม่ ถ้าเขาจะทำเพียงแค่รับผิดชอบ พริมไม่อยากฝืนใจเขา ถ้าเขาไม่ได้รักพริม พริมจะปล่อยให้เขากลับไป”

“มันจะดีหรือลูก” คุณหญิงถามอย่างเป็นห่วง

“ดีสิค่ะ   ดีที่สุด” พูดถึงจุดนี้ พริริสา ก็น้ำตาเอ่อ  “คุณแม่คงจะกรุณาพริมกับหลานใช่มั้ยคะ”

“โธ่! หนูพริม พูดอะไรแบบนี้ลูก ถึงหนูจะไม่ท้อง แม่ก็อยากให้หนูอยู่ที่นี่ ยิ่งหนูท้องแบบนี้ แม้ไม่มีทางปล่อยหนูออกไปจากบ้านหลังนี้เด็ดขาด ยังไงหนูก็เป็นลูกแม่ และนั้นก็หลานย่าทั้งคน” ทางใช้มือเข้าไปอังตรงหน้าท้องของพริริสา

“ขอบคุณค่ะ คุณแม่”

ความรักต้องเกิดขึ้นจากคนสองคน ไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่ง การสร้างครอบครัวก็เช่นกัน พริริสาเองก็นึกฝันว่าอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น กับใครสักคน ไม่ต้องรวยจนล้นฟ้า ไม่ต้องมีบ้านหลังใหญ่โต มีแค่พ่อ แม่ ลูก และบ้านหลังเล็กที่อบอุ่นเท่านั้น แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ เธอก็ต้องก้มหน้าก้มตายอมรับ ในเมื่อชะตาชีวิตถูกลิขิตให้เป็นแบบนี้                  

เธอรักเขาแต่เขาไม่รักเธอ ถ้าจะให้เขาเอาชีวิตทั้งหมดของเขา มาจมอยู่กับตนเอง เธอก็คงจะยอมรับไม่ได้ แม้จะรักเขา แต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว หญิงสาวไม่ได้ต้องการแค่ตัวของเขา ถ้าไม่มีหัวใจมาด้วย การได้ครอบครองแต่ร่างกายจะมีประโยชน์อะไร  ในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการที่สุดไม่ใช่แค่นั้น หัวใจเขาต่างหาก ในเมื่อเขาให้เธอไม่ได้ เธอก็จะไม่ขอรั้งเขาไว้เด็ดขาด