ให้เด็กช่างมาอย่างฉันเป็นยัยนางร้ายเนี่ยนะ!?

          ไพลิน ไพลิน ปรเมศวร์วงษา เด็กสาว19ปี เพิ่งเข้ารับพิธีจบการศึกษาจากวิทยาลัยช่างชื่อดัง กำลังจะเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญา หลังจากจบพิธีรับเกียรติบัตรเธอและเพื่อนๆกำลังจะไปฉลองกันต่อที่ร้านบุฟเฟ่ต์แห่งหนึ่ง แต่ก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นในระหว่างที่กำลังเดินไปร้าน เกิดมีกลุ่มนักศึกษาจากวิทยาลัยคู่อริเห็นเข้าเลยพุ่งเข้ามาทำร้ายทำให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้น ละผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มอย่างไพลินก็สู้อย่างเต็มที่แต่ก็ไม่ถนัดเพราะใส่กระโปรงทำให้พลาดท่าเสียทีโดนแทงเข้าที่หน้าท้องจนล้มตึงไปกับพื้น เมื่อหลายคนเห็นดังนั้นก็เริ่มได้สติ พวกกลุ่มคู่อริก็เรียกกันวิ่งหนี ส่วนกลุ่มเพื่อนๆนั้นรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของเด็กสาวในทันที


          "เฮ้ย! ไอลิน มึงอย่าเป็นอะไรนะเว้ย รอก่อน พวกกูเรียกรถพยายามแล้วมึงทำใจดีๆนะเว้ย!!"


          เพื่อนชายคนนั้นพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆแต่ก็ไม่พูดเปล่าใช้มือหยิบผ้าออกมากดบาดแผลไม่ให้เลือดไหลไปมากกว่านี้

          "พวกมึงจะร้องกันทำไมวะ ต่อให้กูตายพวกมึงก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี อย่ามีเรื่องกับไอพวกเหี้ยนั่นอีก รักชีวิตให้มาก"

          เสียงของไพลินเด็กสาวที่ถูกแทงนั้นพูดออกมาอย่างโรยรินเหมือนคนที่กำลังจะหมดแรง 


          "พอแล้วมึง พอแล้วไม่ต้องพูดเหี้ยไรแล้ว มึงต้องอยู่ด่าพวกกูไปอีกนาน กูไม่ให้มึงตายหรอก "

          เสียงจากเพื่อนอีกคนหนึ่งที่พูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือและน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง


          "พวกกูขอโทษที่ไม่ฟังมึง ขอโทษจริงๆไอลิน จากนี้พวกกูจะไม่มีเรื่องกับใครเพียงเพราะชื่อสถาบันบ้าๆพวกนี้อีกแล้ว มึงอย่าเป็นไรนะเว้ย!!" 


          เป็นเสียงพูดตะโกนพร้อมกับการร้องไห้ของเพื่อนๆในกลุ่มที่อยู่รอรถพยาบาลด้วยกันตรงนั้น


          ตอนนี้เด็กหญิงในเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดนั้นเปอะเปื้อนชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดจนน่ากลัว แต่เธอก็พยายามที่กลั้นน้ำตาความเจ็บปวดเอาไว้เพื่อรอให้รถพยาบาลนั้นมาถึงไวๆ เธอได้แต่มองเพื่อนของเธอทุกคนด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ได้แต่คิดในใจว่าไอพวกเพื่อนโง่ของเธอมันเป็นพวกที่ 'ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา' แต่ตอนนี้เธอฝืนเปลือกตาที่หนักอึ้งเอาไว้ไม่ไหวแล้วรู้สึกอยากจะหลับลงเดี๋ยวนี้เลย


          "กูไม่ไหวแล้วมึง กูฝืนลืมตาต่อไม่ไหวแล้ว ถ้ากูตายพวกมึงตเองไม่โทษตัวเอง เป็นอะไรไปฝากบอกพ่อกับแม่กูด้วยว่ากูขอโทษที่ยังไม่ทันได้ตอบแทนก็รีบมาตายจากพวกท่านไปก่อน บอกพวกท่านว่ากูรักพวกท่านมาก แล้วกูก็รักพวกมึงมาก ถ้ากูไม่ตื่นขึ้นมาแล้ว จำไว้ให้ดีนะ จำให้ขึ้นใจว่าชีวิตมันมีค่ามาก ใช้ชีวิตที่เหลือแทนกูให้ดีถ้ากูไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว" 


          ไพลินพูดออกมาด้วยแล้วแรงเฮือกสุดท้ายก่อนเปลือกตาที่หนักอึ้งจะปิดลงอย่างช้าๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้ถึงอะไรที่เกิดขึ้นอีกเลย


          แต่ใครจะรู้ว่าการตายครั้งนี้คือการให้เธอได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง การเริ่มต้นในที่ที่เปลี่ยนไป เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกคนไม่มีใครรู้ ตัวเธอเองก็ไม่รู้ แม้แต่พระเจ้าก็ยังไม่แน่ใจว่าท่านจะรับรู้หรือเปล่า หลังจากดับสูญในโลกนี้ เธอกำลังจะได้ใช้ชีวิตในโลกใหม่ที่แปลกไปจากเดิมมาก เธอจะใช้ชีวิตต่อไปนี้อย่างไร ไพลิน

*** To Be Continued ***