คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2
REWRITE
หน้าห้องมัธยมปลายปีสอง
"พี่คะ! หนูฝากจดหมายให้...พี่ ซ า สึ เ ก ะ! หน่อยนะคะ!"
เสียงหวานของสาวน้อยคนหนึ่งกำลังยื่นจดหมายซองสีเดียวกับผมของรุ่นพี่ที่เธอยื่นซองไปให้
"โอ๊ะ? วันนี้...วันนี้มีอะไรพิเศษงั้นหรอ"
รุ่นพี่ผมชมพูยื่นมือบางไปรับซองจดหมายเมื่อครู่ก่อนจะเอียงคอถามอย่างสงสัย
"คือ...กำลังใจน่ะค่ะ!"
รุ่นน้องตอบกลับมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"หืม...เรื่องเลือกตั้งน่ะหรอ"
"ใช่ค่ะ! หนูฝากพี่ซากุระไปให้พี่เค้าหน่อยนะคะ"
"อาจะ จะเก็บไปให้นะ"
สาวเจ้าได้แต่ยิ้มแห้งส่งกลับไป ในใจลึกๆก็แอบอิจฉาที่เพื่อนสนิทตัวเองได้รับจดหมายอีกแล้ว
'งานไปรษณีย์ก็คงไม่แย่หรอกมั้ง'
คิดได้เพียงชั่วครู่เสียงหนาของบุคคลปริศนาก็แทรกเข้ามา เรียกความสนใจให้หันหลังกลับไปดู
"ซากุระ! ว่างมั้ย...อะ พี่ซื้อมาฝาก"
"โธ่ ลำบากพี่เเย่เลย...โห~~ขนมทั้งนั้นเลย ขอบคุณนะคะ!"
ตาคู่สวยลุกวาวเป็นประกายเช่นเคยเมื่อเห็นขนมมากมายในถุงใบโตที่ถูกยื่นส่งมา
"พี่ตั้งใจซื้อมาให้น่ะ เเล้วก็อย่าลืมอ่านจดหมายพี่ด้ว..."
'อึก'
บทสนทนาสุดหวานแหววถูกขัดจังหวะ โดยการชนของใครบางคนที่ดูเหมือนเจ้าของผมชมพูจะรู้จักเป็นอย่างดี
"เกะกะ..."
ซากุระทำหน้าตกใจเมื่อหันไปเจอหนึ่งในเพื่อนสนิทของตัวเองก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาขอโทษขอโพยรุ่นพี่หนุ่มผมแดง
"ซาสึเกะ!...ขอโทษเเทนเค้าด้วยนะคะรุ่นพี่ซาโซริ"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า อื้มงั้นพี่ไปก่อนนะ"
สายตาคมของชายหนุ่มทั้งคู่จ้องกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รุ่นพี่จะเป็นฝ่ายบอกลาและเดินออกไป
"ค่ะ"
ชายหนุ่มผมดำขลับเดินตามทางเดินออกไปอย่างไม่ยี่หระและไม่ได้ใส่ใจในเหตุการณ์เมื่อครู่
"นี่ หยุดก่อนสิ"
ซากุระรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปก่อนจะรีบคว้าไหล่แกร่งข้างหนึ่งของเพื่อนตัวเองเอาไว้เพื่อยันก่อนที่ตัวเองจะลื่นไถลพุ่งลงพื้น
"...สะดุดลื่นคารมของมันหรอ"
ชายหนุ่มปรายตามองร่างบางสั้นๆด้วยสีหน้าเชิงเย้ยหยันและเดินต่อออกไปตามเดิม
"ตาบ้านี่...จริงๆเลย ทำไมถึงชอบทำแบบนี้นะ ทั้งๆที่..."
"เฮ้! ถ้ามัวยืนเหม่อแบบนี้เธอได้เละเป็นโจ๊กแน่ๆ"
เสียงคุ้นหูทำลายความคิดที่เหลือในหัวของซากุระลง เสียงของนารูโตะ
"นายยังไม่ไปอีกหรอเนี่ย"
"ฉันรอ...เอ้ย พอดีลืมของน่ะ"
หนุ่มผมทองรีบโบกไม้บอกมือแก้คำพูดผิดของตน
"งั้นหรอ"
"เธอโอเครึเปล่า...ฉันหมายถึงเธอเหม่อๆมาตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้วนะ"
"นายคิดไปเองมากกว่าล่ะมั้ง...ฉันยังไม่อยากโดนด่าจนหูชา ไปเร็วนารูโตะ!"
ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าเรียนไม่ทัน คนตัวเล็กจึงจับมือร่างสูงวิ่งออกไปยังทางเดินยาว
-
"โอ้ย ดีนะที่ป้าเเกไม่ด่าน่ะ"
นารูโตะยืนขึ้นบิดขี้เกียจอย่างสบายใจ หลังจากที่เมื่อต้นคาบเข้าทันเวลาได้อย่างฉิวเฉียด
"ป้าบ้านนายสิ! เรียกครูเค้าดีๆจะตายมั้ยฮะ!"
สาวผมชมพูเพื่อนสนิทและลูกศิษย์รักของ ป้า ที่ร่างสูงกล่าวถึงเมื่อครู่โน้มตัวไปเขกหัวเพื่อนตัวดีรอบที่นับไม่ถ้วนในสัปดาห์
"แหม ก็นั่นมันครูคนโปรดเธอนี่นา...ถ้าเขากินหัวฉันได้คงกินไปทั้งหัวแล้วแน่ๆ"
ขณะที่นารูโตะและซากุระกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นนักเรียนชายหญิงในห้องต่างก็กำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋าตามเวลาเลิกเรียน ผู้คนหลั่งไหลไปตามทางเดินทอดยาว ปล่อยให้ห้องเรียนกว้างเริ่มกลับมาสงบอีกครั้ง
ดวงตาคู่สวยหันไปหาร่างสูงอีกร่างที่กำลังก้มหน้า มือยาวเขี้ยหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่ได้สนใจเนื้อหาบนหน้าจอเท่าไหร่นัก
"ซาซึเกะ...จดหมายจากรุ่นน้องคนนั้นน่ะ"
เสียงหวานเรียกความสนใจให้ชายหนุ่มผมดำขลับเงยหน้าขึ้นมามองซองจดหมายสีหวานที่มีกลิ่นชวนเวียนหัว ก่อนจะก้มหน้ากลับลงไปอีกครั้งโดยไม่แม้แต่จะรับซองจดหมายนั้นจากมือบาง
"ไอบ้านั่นมันชักจะฮ็อตเกินหน้าเกินตาไปแล้ว"
หนุ่มผมทองกรอกตา
และเป็นจังหวะเดียวกันที่เจ้าของจดหมายเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะสะพายเป้เดินออกจากห้องไป
ขายาวที่กำลังก้าวพ้นบานประตูหยุดชะงักลง
"จดหมาย...ทีหลังถ้าเธอลำบาก ก็ปฏิเสธไปบ้างก็ได้นะ...เธอก็รู้ว่าฉันไม่อ่าน"
ซาซึเกะหันกลับมามองหน้าสวยเล้กน้อยก่อนจะเดินต่อออกไป
"มะ-ไม่ลำบากสักนิด...ถ้าเพื่อนายน่ะ"
เธอพูดท้ายประโยคในลำคอ
นัยย์ตาสวยหลุบต่ำลง พลางนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำมาโดยตลอด ซากุระทำทุกอย่างเพื่อใคร? เพื่อตัวเธอเองงั้นหรอ...เพื่อหัวใจของเธอต่างหาก
'แล้วไงล่ะ ฉันเป็นคนทำเองไม่ใช่หรือไง'
ร่างบางตกอยู่ในภวังค์
"ซากุระ..."
มือของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยกำลังกุมมือบางของเธออยู่
อบอุ่น
ซากุระส่งยิ้มไปให้
"ไม่เป็นไรนะ?"
"อื้อ เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรือไง"
สาวผมชมพูแกล้งพูดเพื่อบอกว่าตัวเองนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่คำพูดสาวเจ้ากลับทำให้ร่างสูงตรงหน้ากระชับมือหนามากขึ้นกว่าเดิม
"ถ้าเธอไม่รู้...ก็รับรู้ไว้ด้วยว่าฉันเป็นห่วงเธอมาก"
"...มะ-มือ"
มือบางถูกปล่อยกลับให้เป็นอิสระ...ความอบอุ่นค่อยๆจางหายไป
"ซากุระ...ฉันน่ะจะเป็นประธานนักเรียนที่ดีสุดให้ได้เลยล่ะ"
หนุ่มผมทองเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
"ได้แน่นอนอยู่แล้ว"
"เธอเชื่อใจฉันมั้ย?"
เขาเอ่ยอีกครั้ง
"ก็แน่สิ...เรา เอ่อ รีบไปรอรถที่หน้าโรงเรียนกันเถอะ ซาซึเกะคุงคงรอนานแล้ว"
-
"วันนี้ฉันกลับกับแม่นะ พวกท่านจะไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดสักพักน่ะ"
ซากุระพูดขณะถูกยืนขนาบข้างด้วยสองเพื่อนหนุ่มคนสนิท
"เหงาแย่เลย ไปอยู่บ้านฉันมั้ย"
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูด
'โป๊ก'
"โอ้ย ล้อเล่นน่า...งั้นเย็นวันเลือกตั้งเราไปฉลองกันมั้ย เธอจะได้ไม่เหงาอยู่บ้านคนเดียวไง"
นารูโตะออกความเห็น
"เอางั้นหรอ...อื้มม จะเก็บไปคิดเเล้วกันนะ"
สาวเจ้าพยักหน้า
"แกล่ะ"
นารูโตะหันไปถามซาสึเกะ
"อืม ไว้จะคิดดู"
"เยี่ยม!...งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ซากุระจัง"
สิ้นคำพูดของเจ้าชายเย็นชา รถบ้านสาวผมชมพูก็จอดเทียบท่า
นารูโตะฉีกยิ้มก่อนจะยกแขนโบกไปมาในอากาศราวกับจะไม่ได้เจอสาวเจ้าตรงหน้าอีกหลายวัน
-
ภายในรถของคู่เพื่อนชายที่เหลือ
หลังจากที่กล่าวล่ำลาเพื่อนสาแล้ว...ทั้งสองก็ไม่ปริปากพูดคุยกันสักคำ จนกระทั่งฝ่ายนารูโตะทำลายความเงียบลง
"นี่"
"มีอะไร"
ลูกชายตระกูลอุจิวะตอบเสียงเรียบ
"เมื่อกลางวัน...ทำไมแกต้องทำแบบนั้นกับเธอด้วย"
"ฉันทำอะไร"
"ทั้งๆที่...ทั้งๆที่แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าซากุระน่ะ เธอ..."
"รู้คำตอบดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ทำยังกับฉันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรน่ะ"
ซาซึเกะยกยิ้มมุมปากเล็กๆ การกระทำของหนุ่มผมดำอยู่ในสายตาของเพื่อนเจ้าของรถอยู่ตลอดเวลา รอยยิ้มเยาะเย้ยนั่นสร้างความโกรธเคืองให้คุกรุ่นในใจฝ่ายตรงข้าม
"เธอเสียใจมากขนาดไหน รู้บ้างรึเปล่าวะ!"
นารูโตะตะคอกใส่ใบหน้าเรียบด้วยความขุ่นเคือง
"ทำไม จะชกหน้าฉันหรอ"
น้ำเสียงเรียบไม่ต่างจากสีหน้าของเจ้าของคำพูด
'ฟึบ'
ฝ่ายโดนท้าไม่รอช้า นารูโตะกระชากคอเสื้อนักเรียนสีขาวของคนตรงหน้าทันที
หน้าทั้งคู่ห่างกันเพียงคืบ...ก่อนที่ฝ่ายอารมณ์ร้อนจะดันให้ชายหนุ่มผมดำหลุดจากเอื้อมมือของตนกลับไปอยู่ที่เดิม
"โธ่เว่ย! ทำไมคนๆนั้นไม่เป็นฉันวะ"
"คนๆนั้นไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแก นารูโตะ....ฉันดูแลเธอไม่ได้"
ซาสึเกะขยับปกคอเสื้อที่ยับยู่ยี่จากการโดนขยำให้เข้าที่
น้ำเสียงทุ่มต่ำ สร้างความประหลาดใจให้ชายหนุ่มผมทอง
"หมายความว่าอะไร"
"ฉันต้องย้ายไปอยู่อเมริกา...ฉันต้องไปเรียนที่นู่น โดยที่ฉันไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของตัวเองจะเป็นยังไง"
"..."
นารูโตะไม่รู้ว่าต้องมีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับไปยังคำพูดเมื่อครู่
"ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดในตอนที่ฉันไม่อยู่...ไม่อยากสร้างความผูกพันที่มันเกินเลยไปมากกว่านี้...ฉันไม่อยากทำร้ายซากุระอีก"
บทสนทนาแสนหนักอึ้งที่สร้างความเจ็บปวดให้กับทุกฝ่าย
ทุกฝ่ายต่างเจ็บปวด
"ไม่ แกกำลังทำร้ายเธอมากกว่าเดิม!"
นารูโตะตะคอกกลับมาอีกครั้ง
"แกควรดูแลเธอ...รักเธอไม่ใช่หรอ"
"ไหนเคยบอกว่ารักเธอไง!"
"แล้วใครบอกว่าไม่รักล่ะ!"
หนุ่มผมดำตะคอกกลับไปบ้าง
สายตาคมจ้องกันกันไปมาอย่างไม่ลดละ
"จะเอาแบบนี้จริงๆใช่มั้ย"
ชายหนุ่มลดน้ำเสียงลง
"มันดีที่สุดเเล้วไม่ใช่หรอ"
"อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน"
"ฉันคิดมาดีเเล้ว"
"แกกำลังปล่อยคนที่แกรักที่สุดไป"
หนุ่มผมทองไม่ได้จองหน้าเพื่อนข้างๆแล้ว
สายตาของนารูโตะว่างเปล่าไม่ต่างจากเพื่อนผมดำ
"....ฉันรักเธอ"
'แต่เธอไม่ได้รักฉัน'
นารูโตะกลืนคำพูดสำคัญลงคอ เพราะคนที่เจ็บปวดไม่ได้มีแค่ตัวเขาเอง
"แกก็คงเจ็บไม่ต่างจากฉันสินะ"
-
"ฉันขอโทษ...ซากุระ"
ความคิดเห็น