คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
REWRITE
- หลายปีก่อน -
สถานศึกษาชั้นนำเเห่งหนึ่งในโตเกียว
"นารูโตะ!!!"
เสียงตะโกนอันเกรียวกราดดังลั่นมาจากห้องมัธยมปลายปีสอง ห้องที่ต่างมีแต่คนเฝ้าใฝ่ฝันอยากเข้าไปสัมผัส ห้องของนักเรียนที่รัศมีออร่ากระแทกตา ทั้งลูกคนรวย, ลูกผู้มีอิธพล, ลูกนักการเมือง ต่างก็พบเห็นได้ในห้องเรียนนี้ ถึงแม้บางคนในห้องจะมีผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์บ๊วยก็ตาม
"กล้าดียังไง เอาพายช็อกโกแล็ตของฉันไปกินฮะ!!!!!"
เสียงของหญิงสาวนิรนามยังคงส่งเสียงดังก้องทั่วทั้งห้องอย่างต่อเนื่อง
"แหม่....ตอนเย็นเราไปซื้อใหม่ก็ได้นี่เนอะ ซากุ.."
'โป๊ก'
จำเลยยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนฝ่ายโจทก์เอาดิกชันนารีเล่มหนาฟาดเข้าให้ที่หน้าผาก
"ใจร้ายจัง ซากุระอะ"
หนุ่มผมทองเบ้ปาก
เมื่อคู่นักเรียนชายหญิงสงบศึกชิงพายช็อกโกแล็ตลงได้ ห้องเรียนกว้างก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
เสียงหนึ่งก็โผล่ขึ้นทำลายความสงบ
"ขอโทษนะ ถ้าจะทะเลาะกันก็ไปที่อื่น"
'ขวับ'
เจ้าของผมชมพูเบิกตาโพลงเมื่อหันหน้าไปเจอเจ้าของเสียงเข้มเมื่อครู่
"ซาสึเกะคุง!"
"ไอ้เกะ...ตรงนี้มันก็ไม่ใช่ห้องนอนซะหน่อย!!"
บุคคลที่สามไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดให้มากความ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะตรงดิ่งไปยังประตู่บานเลื่อนหน้าห้อง
"นายจะไปไหนน่ะ"
"ฉันคงไม่กลับบ้านหรอก...คาบนี้มีเรียนพละ ถ้าหากพวกนายไม่ลืม ก็รีบวางขนมเเล้วเดินออกมาจากห้องซะ"
เจ้าของผมชมพูถามขึ้น เรียกความสนใจให้ชายหนุ่มผมดำขลับหันกลับมามองทั้งคู่และตอบกลับมาอย่างไม่ยี่หระก่อนจะสอดมือยาวเข้ากระเป๋ากางเกงและเดินออกจากห้องไป
"ตาเถร!"
เมื่อสิ้นคำพูด สาวเจ้าก็เบิกตาโพลงก่อนจะรีบวางเศษพายลงบนโต๊ะและไม่ลืมคว้าแขนชายหนุ่มข้างกายที่เป็นตัวต้นเหตุตามบุคคลที่สามออกไปด้วย
-
ภาพนักเรียนทั้งมัธยมต้นและปลายหน้าโรงเรียนที่กำลังพูดคุยกันจ้อกแจ้กจอแจอย่างสนุกสนานและวุ่นวายและถัดจากคนหมู่มากไปสักหน่อยก็จะเจอกับบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ปลีกวิเวกแยกตัวออกมาอย่าง นารูโตะ ซาสึเกะและซากุระ
"วันนี้ไปดูหนังกันมั้ย เห็นว่าหนังที่เข้าใหม่สนุกใช่เล่น"
"ไหนนายบอกจะไปซื้อพายคืนฉันไงเล่า!"
"แหะๆ"
ขำแห้ง
ชายหนุ่มเจ้าของผมทองส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาวผมสั้น
"อ่าเมื่อไหร่รถบ้านฉันจะมากันนะ อยากกินขนมหวานๆจะเเย่แล้วเนอะซากุระจัง"
นารูโตะบ่นก่อนจะยิ้มร่าให้กับเจ้าของพายที่ตัวเองแอบขโมยกินเมื่อเช้า
"ซาสึเกะคุงล่ะ จะกลับบ้านเลยหรอ"
ร่างบางไม่สนใจคำพูดของดวงอาทิตย์สดใสที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ตาคู่สวยจับจ้องอยู่เพียงแต่เพื่อนหนุ่มข้างกายอีกคนที่ไม่ได้ยินดียินร้ายหรือคิดเข้าวงร่วมสนทนากับเธอแม้แต่น้อย
"ฉันไม่ชอบของหวาน...เธอก็รู้"
เจ้าของชื่อหันหน้ามองเพื่อนสาวสักพักก่อนจะตอบกลับไป
"อ่า หมอนี่ถึงได้เย็นชืดจืดจางเเบบนี้ไง"
"ฉันเนี่ยนะจืดจาง"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มักจะไม่ปรากฏให้ใครได้เห็นบ่อยนัก ปรากฏบนหน้าผู้ถูกล่าวหา
"พอๆ พวกนายน่ะมันก็เหมือนๆกันนี่แหละ จืดจางกับผีน่ะสิ! ฉันต้องคอยรับซองจดหมายจากสาวๆให้พวกนายตอนวันวาเลนไทน์กี่ฉบับน่ะรู้บ้างมั้ย"
เพื่อนสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มพูดยาวเป็นพืด
ซากุระต้องทำหน้าที่เป็นนกฮูกรับส่งจดหมายกว่าร้อยฉบับในวันวาเลนไทน์ให้กับหมู่สาวรุ่นน้องที่ชื่นชอบและคลั่งใคล้ในตัวเพื่อนชายคนสนิททั้งสองคนของเธออย่างเหน็ดเหนื่อย ไหนจะจดหมายจากหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่ส่งให้เธออีก...เยอะจนนับไม่ถ้วน
"คนมันหล่อรวยช่วยไม่ได้นี่นาซากุระจัง...เธอหึงหรอ? เเต่ฉันมีเเค่เธอคนเดียวจริงๆนะ"
หนุ่มผมทองยิ้มยิงฟันจนตาหยีอย่างภูมิใจในความสุดเเสนจะเพอร์เฟ็คของตัวเอง ก่อนจะพูดคำเคยชินออกมาหบอกล้อเจ้าของร่างผมชมพู
"เพ้อเจ้อ...นั่นรถมารับเเล้ว"
หญิงสาวพูดลวกๆก่อนจะหันไปคว้าเป้ที่วางเอาไว้ข้างตัวมาสะพาย
"เอ๋ กระเป๋าฉัน...?"
'กระเป๋าเป้มันเดินได้รึไงกันนะ'
"ทำอะไรอยู่"
เสียงเรียกเรียบๆเรียกความสนใจให้ซากุระเงยหน้าขึ้นมอง
"กระเป๋าฉัน..."
"ฉันถือมาเเล้ว อยู่นี่ยัยเซ่อ"
เพื่อนหนุ่มผมดำชูกระเป๋าของสาวเจ้าขึ้นอย่างลวกๆก่อนจะรีบวางมันลงที่เดิมเชิงให้รีบขึ้นรถมาได้แล้ว
"แล้วก็ไม่บอกกันหน่อย"
ซากุระได้แต่เขินและพูดงึมงัมกับตัวเอง
-
"ถ้าซาสึเกะมาด้วยก็น่าจะดีเนอะ"
เสียงพูดงึมงัมของหญิงสาววัยมัธยมปลายภายในร้านขนมหวานเจ้าดังสร้างความไม่พอใจเล็กน้อยให้กับชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามของเธอ
"บ่นอะไรของเธอ มันไม่ชอบขนมหวานอย่างกับอะไรดี...แล้วก็ ฉันนั่งกินกับเธออยู่นี่ไง"
ร่างสูงพูดด้วยท่าทางน้อยใจ
"ย่ะ มีความสุขสุดๆไปเลย"
"จริงใจซะไม่มี"
'ว้าย รุ่นพี่!'
กลุ่มนักเรียนหญิงรุ่นน้องสองสามคนยืนเกาะกระจกใสอยู่ข้างร้านพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่เมื่อบังเอิญเจอกับหนุ่มรุ่นพี่ที่พวกเธอแอบปลื้ม
"แหม ฉันล่ะอิจฉา"
"เธอพูดอะไรน่ะ...ฉันไม่เคยสนใจพวกนั้นหรอกเธอก็รู้นี่"
สาวผมสั้นพยักหน้าส่งๆอย่างขอไปทีให้กับอีกฝ่ายก่อนจะยกช้อนเงินที่เต็มไปด้วยไอศครีมเข้าปาก
"เดี๋ยวแม่ฉันมารับนะ ไปด้วยมั้ยหรือจะรอรถบ้านนายวกกลับมารับ"
เธอพูดขึ้นหลังขนมหวานในปากถูกกลืนลงคอไปจนหมด
นารูโตะพยักงึกๆ ชายหนุ่มตัดสินใจติดรถเพื่อนสาวกลับบ้าน
"แต่ไม่พูดเล่นเลยนะนารูโตะ ขนมที่นี่อร่อยมาก"
ตากลมโตเป็นประกายเมื่อกลืนขนมหวานคำสุดท้ายลงคอ
"ดูกินก็รู้แล้วแหละ...จริงๆนะ"
นารูโตะแสดงสีหน้ายกย่องเล็กๆ
"ก็พูดเกินไปน่า"
สาวเจ้าขำพรืด
"เธอน่ะเจ๋งสุดๆ"
รอยยิ้มจริงใจส่งผ่านไปให้ยังร่างบางตรงหน้า เเต่เธอจะรับรู้มั้ยนั้น...ไม่มีใครรู้แม้แต่ตัวเจ้าของรอยยิ้มเอง
"อ้อซากุระจัง เดือนหน้าจะมีการเลือกประธานนักเรียนใช่มั้ย?"
"ใช่แล้ว นายน่ะตัวเต็งเลย"
ซากุระทำหน้าจริงจัง แม้เพื่อนผมทองตรงหน้าจะเป็นหนึ่งในนักเรียนบ๊วยของห้อง แต่ความสามารถด้านการจัดการเรื่องสังคมและความรับผิดชอบต่อหน้าที่ นารูโตะถือว่ายืนหนึ่งในรุ่นเลยทีเดียว
"รองก็คงไม่พ้นไอเกะละมั้ง"
มือหนาเท้าคาง
"อื้ม นั่นก็ถูก"
"เเล้วงี้เธอก็ต้องเป็นเลขาฉันน่ะสิ!"
"หึ มันแน่นอนอยู่แล้วมั้ย...สมองกลวงๆของนาย ยังไงก็ต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี"
สาวเจ้าเลิกคิ้วและยกยิ้มมุมปาก
"แน่สิก็เธอแฟนฉันนี่นา เนอะๆ"
นารูโตะยื่นหน้ามายิ้มอย่างสดใส
'โป๊ก'
กำปั้นเล็กเขกเข้าที่หน้าผากกว้าง
"นี่มันเดจาวู"
นารูโตะรีบใช้มือหนาถูหัวแต่ก็ไม่ลืมที่พูดเชิงล้อเล่นเหมือนทุกครั้ง
"ฉันล่ะขี้เกียจไปแก้ข่าวกับรุ่นน้องรุ่นพี่ เลิกพูดเรื่องบ้าๆนี่สักที"
เสียงหวานจริงจังกว่าทุกครั้ง ตาคู่สวยจ้องลึกเข้าไปยังนัยย์ตาของชายหนุ่ม เหมือนเวลาถูกหยุด...
"เเต่...."
"อ๊ะ เเม่มาพอดี...ไปได้เเล้วนารูโตะ"
เจ้าของตาคู่สวยรีบลุกขึ้นยืนเพื่อตัดบทสนาทนาชวนอึดอัดเมื่อครู่
-
ความคิดเห็น