ลิขิตเสน่ห์หา

"คุณเคยรักฉันจริงๆบ้างหรือเปล่า"คำถามนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับคนที่เป็นคนรักกัน

"เธอคิดว่ายังไงละ"ร่างสูงถามกลับแบบขอไปที

"ตลอดสี่ปีที่เราคบกันมาคุณก็แค่ใช้ฉันเป็นเครื่องมืองั้นสิ"สาวใส่แว่นถามอย่างเดือดดานแกมน้อยเนื้อต่ำใจ

"ก็เธอโง่เอง....พุดชมพู"ตรีภพยิ้มเยาะคนตรงหน้า

"ความรักของฉันที่มีให้คุณมันคือความโง่เขลามากใช่มั้ย"น้ำใสๆไหลอาบสองแก้ม

"โง่ไม่โง่เธอก็ทำให้ฉันคว้าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาได้"ตีภพมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างพอใจ

"ภพเรากลับกันได้หรือยังคะ"สามร่างอวบอึ่มควงแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนม

"อย่าเพิ่งไปคุณตรีภพ"พุดชมพูเรียกคนตรงหน้าที่กำลังจากไปไว้

"มีอะไร"

"ฉันขอถามอีกครั้งคุณเคยรักฉันหรือเปล่า"

"ไม่เคย"สั้นๆแต่เจ็บ

"อ๊าก!!!"ร่างสูงล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อสาวร่างเล็กที่สวมแว่นตาหนากระโดดถีบเขาเข้าอย่างจัง

"ความรักที่ฉันมีให้คุณมันได้จบตั้งแต่วันนี้แล้ว"