หนี้รักสีชมพู

"คุณศิวะฉันทำอะไรให้ คุณถึงได้ทำกับฉันแบบนี้"

"เธอเองรู้อยู่แก่ใจ"

"ฉันไม่รู้"

"เธอรู้อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง"

"คุณเอาแต่บอกว่าฉันรู้ทุกเรื่องทั้งที่ความจริงฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลยฉันขอร้องละคุณปล่อยฉันไปเถอะ"

"เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะเห็นใจเธออย่างนั้นหรือลิลดา"

"แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรและทำยังไงคุณถึงจะยอมปล่อยฉันไป"

"เป็นนางบำเรอฉันสิ"

"คุณ...คุณมันเลว"ลิลดามองคนตรงหน้านิ่งเขาเป็นปีศาจเขาไม่ใช่คนเธอเดินถอยหนังไปหนึ่งก้าว

"ฉันมันก็เป็นคนแบบนี้แหละแล้วแต่เธอก็แล้วกันว่าจะยอมเป็นนางบำเรอให้ฉันหรือเป็นเมียของคนงานที่ไร่ทั้งหมด"ศิวะมองคนตัวเล็กด้วยสายตาว่างเปล่า

"ฉันไม่เลือกอะไรทั้งนั้นได้ยินมั้ยฉันไม่เลือก"ลิลดานั่งลงกอดเข่าร้องไห้เธอผิดอะไรทำไมถึงเป็นเธอที่เจอแต่เรื่องเลวร้ายอย่างนี้

"ลุกขึ้น"ศิวะสั่งคนที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายเสียงเรียบ

"ฉันบอกให้ลุกขึ้น"เขาดึงแขนลิลดาให้ลุกขึ้นกระชากเธอเข้ามาใกล้ก่อนพูดขึ้นใหม่

"อย่ามาแสดงบทนางเอกแถวนี้เพราะฉันไม่ใช่พระเอก"ว่าจบเขาก็พลักเธอออกห่างจากตัวจนลิลดาล้มลงไปนั่งกองกับพื้นและเดินจากไปปล่อยให้ลิลดาร้องไห้อยู่คนเดียวอย่างนั้นไม่แม้แต่จะหันมาสนใจ