ท่านอาจารย์...ที่รัก

“ท่านอาจารย์ ท่านฟื้นแล้ว ท่านฟื้นแล้ว!!” เสียง เฟยอวี่ ศิษย์เอกแห่งไป๋อันถิง วิ่งประกาศและตะโกนดังลั่นไปทั่วสำนัก 

ณ ขณะนั้น ผู้กองปริญ ค่อยๆลืมตา พยุงตัวขึ้นจากเตียง แล้วมองสำรวจไปทั่วๆห้อง เขาสับสนและงงงวยไปหมดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“เราฝึกโดดร่มอยู่ไม่ใช่หรอวะ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน ทำไมดูปรำปราโบราณ อย่างกับฉากในหนังจีนท่องยุทธภพ” 

“ท่านอาจารย์ ท่านฟื้นแล้วจริงๆด้วย” 

“หืม..”

“ข้า…เฟยอวี่ ไง ลูกศิษย์ที่เก่งที่สุดของท่านไง ท่านตกหน้าผา แต่โชคดี ที่ไม่ลึกมาก ท่านจำได้มั้ย ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ”

“หึ…” เขาตอบเพียงสั้นๆ  

“ท่านไม่ได้…ความจำเสื่อมใช่มั้ยขอรับ”

“ผม…เอ่อ..ไม่สิ ”

"