||• I don't understand •||

 "ดีโอ!!ฝากเอาถุงน้ำไปให้นักกีฬาบาสที"

"ไงจ้ะ~น้องดีโอยกไหวเปล่า"

"น้องแม่มึงสิ กูพี่มึง"ดีโอเตรียมเหวี่ยงถุงน้ำใส่ชานยอล ที่เดินตามมาแต่ไม่คิดจะช่วย แล้วยังจะมากวนบาทาอีกดีแค่ไหนแล้วที่วันนี้ดีโออารมณ์ดี เลยไม่อยากมีเสี้ยนหนามตำใจให้บรรยากาศเสีย สองขาก็พาคนร่างเล็กเข้ามาในชมรมบาสที่ซ้อมกันอย่างเอาจริงเอาจัง เลยไม่อยากที่จะ

รบกวนเวลาซ้อมให้มันเสียสมาธิถึงแม่ว่าเขาว่าจะเอาน้ำมาให้คนในชมรมก็ตาม เลยเลือกที่จะวางไว้ตรงเก้าอี้เเทน ดีโอหย่อนก้นลงที่นั่งเก้าอี้โค้ชพลางกวาดสายตามองเหล่านักกีฬาที่เริ่มเหนื่อยอ่อน จนกระทั่งมีมือใครบางคนจับลงที่ขาอ่อนเขา

"มึงเอามือออกไปเลย เดี๋ยวกูถีบล่วง"

"โธ่!พี่ ไม่รู้สึกอะไรหน่อยหรอหว่ะ"

"กูไม่อยากรู้สึกไง เอาเวลาแกล้งกูไปซ้อมไป"เซฮุนส่ายหน้าก่อนจะคุยสัพเพเหระกับดีโออย่างออกรส เซฮุนอยากมีคนมานั่งเฝ้าเค้าซ้อมแต่"เค้า"คนนั้นมักจะนั่งอ่านแต่หนังสือจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง บางครั้งก็แกล้งโยนบาสใส่ให้สะดุ้งตัว แต่ก็มักจะได้สายตาหงุดหงิดกลับมา

"แล้วสรุปพี่คนนั้นของมึงเป็นไงบ้าง?"

"ก็เหมือนเดิมอะพี่...จะได้กับหนังสืออยู่แล้ว"เซฮุนลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เสื้อกีฬาที่ถูกเหงื่อทำให้แนบชิดกับร่างสูงขาว จนเห็นรูปร่างราวกับนายแบบ ติดที่ว่า...นิสัยไม่เอาจริงเอาจังทำให้ไม่สำเร็จเป็นสิ่งอย่างเสียที มือหนาล่วงเข้าใต้เสื้อนักกีฬาเตรียมที่จะเลิกเสื้อขึ้น แต่ดีโอรีบคว้าข้อมือหนาไว้ทันที

"มึงจะทำอะไร?"

"ให้ลมมันเข้าไงพี่..อย่าบอกนะว่าพี่รู้สึก"ดีโอรีบปล่อยมือจากข้อมือหนาทันที ก่อนจะนั่งเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มึงบ้าไปแล้วหรือไง คนอื่นเค้ามองอยู่"

"มองก็มองไปดิ ที่นี่มีแต่ผู้ชาย"เซฮุนยักไหล่พลางทำหน้ากวนบาทาใส่ มือหนาเลิกเสื้อนักกีฬาขึ้นจนเห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม สมชายชาตรีทำให้หลายคนมองด้วยสายตาอิจฉานิดๆ ทำไงได้หละคนมันหล่อหนิ

"โห...ไอ้ฮุน...ช็อกโกแลต"

"พี่ดีโอ....กำเดาไหล!!!=[]="