ปัจจุบัน คริสศตวรรษที่ 21
ฮู้วว ผลผลิตในเดือนนี้ ยอดเยี่ยมเหมือนที่ผ่านมาเลยนะเนี่ย แต่ว่า....เหมือนมันกำลังค่อยๆหายไป.........หันควับบ
“เธอเนี่ยนะ....จะกินของซื้อของขายไปอีกเท่าไหร่เนี่ย!!ห๊ะ!!
หญิงสาวผมน้ำตาลแดง ตาสีฟ้า ตวาดเสียงดังใส่ หญิงสาวผมสีดำแซมสีขาว ที่มีดวงตาสีอำพัน ที่กำลังเด็ดสตอเบอรี่กินอย่างเอร็ดอร่อย
“อะ.. โทษทีนะ ก็มันอร่อยนี่นา โซฟ”
หญิงสาวที่ดูร่าเริง กำลัง กินสตอเบอรี่อย่างเพลิดเพลิน ปากของเธอเลอะน้ำจากผลสตรอเบอร์รี่สดใหม่ที่พึ่งเด็ดออกมาจากต้น ด้วยความเปิ่นของเธอ
“บ่ายแล้วนะ...เรากลับกันดีกว่า นัวร์ เดี๋ยวจะมืดเอา” โซเฟียออกตัวเดินไปก่อน
โซฟ หรือ โซเฟีย และ นัวร์ เป็นพี่น้องกัน แต่ว่าไม่ได้เกิดในครอบครัวเดียวกัน ซึ่ง โซเฟีย เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ในครอบครัวอัลเลน แตกต่างจาก นัวร์ ที่มีสภาพร่างกายเป็นมนุษย์ทุกอย่าง แต่มีบางอย่างที่มากกว่ามนุษย์ธรรมดา คือ มีหู เขา และหางของวัว เป็นลักษณะพิเศษ แต่เขาข้างขวาของนัวร์หัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกพบเจอ
“อื้ม ไปกันเลย เดี๋ยวฉันทำของอร่อยให้กินนะ”
นัวร์เด็ดสตอเบอรี่ใส่ตะกร้าใบเล็กและเดินกลับไปกับโซเฟีย
ติ๊ง...เสียงเตาอบที่หมดเวลาดังขึ้น นัวร์สวมถุงมือกันความร้อน และเปิดเตาอบ เพื่อดึงถาดขนมปังออกมา ไอร้อนพวยพุ่งออกมาจากเตาอบ และควันลอยออกมาจากขนมปังร้อนๆ กลี่นหอมหวนที่คุ้นเคยของเนยจืดลอยเข้ามาสู่จมูก
“โว้ว กลิ่นหอมเลยนี่นา มีกลิ่นของสตอเบอรี่บางๆด้วย” โซเฟีย ชื่นชอบในกลิ่นของขนมปัง ที่นัวร์ดึงออกมาจากเตา
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็ชั้นเป็นคนทำนี่นา”
กึก...นัวร์เตรียมจานสำหรับขนมปังและจัดเรียงขนมปังลงบนจานอย่างสวยงาม ใส่วิปครีมแสนอร่อย และตกแต่งจานด้วยสตอเบอรี่สดครึ่งซีก เรียงกันที่ขอบจานอย่างเป็นระเบียบ
“อะแฮ่ม กินได้แล้วโซเฟีย สูตรเนี้ยคิดไม่นานแต่อยากจะบอกว่าอร่อยมาก” นัวร์ยิ้มแป้นจนแก้มปริ และทำสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนวางจานลงบนโต๊ะ กึก
“โอ้ว กว่าจะได้กินนี่ให้รอจนมืดค่ำเลย ง่ำ..” โซเฟียหยิบขนมปังขึ้นมากัดหนึ่งคำ
“อ โอ้ว...อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย รสชาตินี่...มีความลงตัวทั้งเปรี้ยวหวาน และเค็ม ขนมปังก็มีสัมผัสนุ่มนิ่ม เหมือนหน้าอกเธอเลย นี่แหน่ะ” โซเฟีย จับหมับที่หน้าอกของนัวร์โดยที่นัวร์ไม่ทันได้ตั้งตัว
ว๊าย!! เพี๊ยะ นัวร์เอามือตบมือของโซเฟียออกอย่างรวดเร็ว ด้วยความตกใจ
“โถ่..มันตกใจนะโซฟ อย่าจับพรวดพราดสิ....”
“ฮะๆ โทษทีนะนัวร์ ก็เธอออกจะ อึ๋ม บึ้ม บั้ม แบบนั้น แหมๆ” โซเฟีย กินขนมปังที่อยู่ในมือต่อ
นัวร์หน้าบูดแก้มป่องไปแปปนึง ก่อนจะนั่งลงกินขนมปัง ในจาน ระหว่างกินก็ คุยเรื่อยเปื่อยไปกับโซเฟีย จนทั้งสองคนอิ่ม นัวร์จึงเอาที่เหลือไปแช่ตู้เย็น และ ไปที่ระเบียงหน้าบ้าน
คืนนี้เมฆหนาจังเลย ฝนน่าจะตกตามที่พยากรณ์อากาศกล่าวนะ ต้นสตอเบอรี่ก็จะได้รับน้ำด้วย ลมก็แรงหน่อยๆ นัวร์คิดในใจขณะมองท้องฟ้าเพลิน ทว่ามีวัตถุบางอย่างคล้ายอุกกาบาตขนาดเล็ก พุ่งทะยานแหวกก้อนเมฆ ลงมาจากฟากฟ้า ไปตกลงในป่า ไม่ห่างจากสวนสตอเบอรี่ เกิดเสียงดัง ตู้ม!! ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนบนพื้นดิน ครืนนน.....
“น...นั่นมัน! อะไรกัน!?” โซเฟียรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
“ไม่รู้เหมือนกัน เพราะงั้นพวกเรา ไปดูให้เห็นกับตากัน เร็วเข้าาา~”
พูดจบนัวร์ก็วิ่งออกไปก่อนที่โซเฟียจะวิ่งตามไป
ทั้งสองวิ่งไปบนทางเดินทิศใต้ของสวนสตอเบอร์รี่ราวๆ 5 นาทีได้
“น..นัวร์ รอแป๊ปนึง ชั้น..เหนื่อย แฮ่กๆ”
“เฮ้ โซฟ อีกนิดเดียวเราก็จะถึงป่าแล้วนะ” นัวร์ ยืนเท้าเอว รอโซเฟีย
“นี่ โซฟ ขี่หลังฉันเดี๋ยวนี้เลย” นัวร์นั่งยองๆและยื่นแขนมาข้างหลัง
“ไม่รู้จักเหนื่อยเลยจริงๆนะ น้องวัว คนนี้นี่” โซเฟียขึ้นขี่หลังนัวร์ ขณะที่กำลังพูดอยู่
นัวร์แบกโซเฟียวิ่งเข้ามาจนถึงในป่า ไม่ไกลมาก ก็พบกับ ต้นไม้ที่โค่นเพราะถูกแรงกระแทกอยู่หลายต้น และ รอยทางที่เสียหายจากอุกกาบาตที่ตกมาจากฟ้า เมื่อมองตามรอยไปก็พบ ว่าสิ่งนั้นอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
“นี่มัน..อะไรกันน่ะ อุกกาบาต หรอ....โชคยังดีที่ไม่ตกมาบนสวน” โซเฟีย พูดในขณะที่กำลังก้าวขาลงจากหลังของนัวร์
“เอ๋..เจ้านี่มันเปล่งแสงออกมาด้วยอะ ดูสิดูสิ” นัวร์เข้าไปดูที่อุกกาบาตใกล้ๆอย่างตื่นเต้น
อุกกาบาตนี้มีพื้นผิวเป็นคริสตัลหรืออัญมณีขนาดใหญ่มี ความใส ความ ขุ่นมัว มีสีโทนม่วง เปล่งแสงอ่อนๆออกมา และมีความใหญ่กว่ามนุษย์ธรรมดาถึง 3 เท่าตัว
“เจ้าอุกกาบาตนี่ ถ้าตกมาจากนอกโลกจริงๆคงสร้างความเสียหายเป็นวงกว้างมากกว่านี้หลายเท่าเลย อุกกาบาตลูกนี้คงไม่ได้มาจากนอกโลกงั้นหรอ...” โซเฟียทำการวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!!? ในนั้นมันนนน มนุษย์หรอ??” นัวร์ตะโกนออกมาอย่างตระหนกตกใจ ในขณะที่กำลังเอามือป้องดูข้างใน
“เอ๊ะะ!! มีจริงๆหรอ??”โซเฟียก็เอามือป้องแล้วส่องดูข้างในอุกกาบาต
กริ๊ก!! แกร๊ก!! แกร๊ก!!
“ส...เสียงอะไรน่ะ? รอยร้าวหรอ...”
ทั้งสองคนรีบถอยออกมาจากอุกกาบาตลูกนั้น ทิ้งระยะห่างราวๆ4เมตร
เพล้ง!! โครมมม!!! อุกกาบาตลูกนั้นแตกกระจายออกมา ทำให้เศษของอุกกาบาตก็ลงไปกองกับพื้น
“น...นี่!!!! คนที่อยู่ในนั้นน่ะ ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ถ้ามีตอบด้วย!!!” โซเฟียตะโกนถามด้วยความระแวง
“โซฟ รออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวชั้นจะเข้าไปดูให้เอง”
“ห๊ะ!! นัวร์ จะเข้าไปจริงๆหรอ”
นัวร์หยิบกิ่งไม้ข้างเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วก็ใช้เท้าปัดเศษคริสตัลบนพื้นที่อาจทิ่มตำเท้าออกไปนัวร์ใช้กิ่งไม้จิ้มเข้าไปที่คนที่นอนอยู่ในเศษอุกกาบาต คนที่อยู่ในนั้นเป็นผู้ชายวัยรุ่น ที่มีลักษณะคล้ายว่าจะเป็นปีศาจ เนื่องจากมีเขาสีเขียวเข้มบนหัว นอกจากนี้ก็มีสีผมสีเขียว ร่างกายเองก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าจะเป็นมาตรฐาน
จิ้ม จิ้ม...จิ้ม...
“เฮ้~นายน่ะ ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า หืม” นัวร์จิ้ม จนสังเกตเห็นว่า ผู้ชายคนนี้ยังหายใจอยู่
“โซฟ...เขายังไม่ตายนะ ยังหายใจเป็นปกติดีด้วย พวกเราจะทำยังไงกันดี.....”
บทนำ อุกกาบาตคริสตัล
ความคิดเห็น