มันสายไป

เนื้อเรื่อง

ฉันชื่อ อิชิคาวะ อายุ 16 ปี อยู่ม.4 โรงเรียน s ฉันแอบชอบ    ยามาโตะมาตั้งแต่ประถมต้นแล้ว ยามาโตะเป็นคนที่เท่มากๆสำหรับฉัน เค้าอยู่ม.6 โรงเรียน k ส่วนยามาดะ อยู่ม.5 โรงเรียน s เหมือนกับฉัน ยามาดะเป็นเพื่อนรักของฉัน เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ข้อสอก นั่นมันหมายถึงว่า บ้านเราอยู่ติดกัน ทุกๆวันฉันจะไปโรงเรียนพร้อมยามาดะ เราไปด้วยกันเสมอ ฉันมักจะชอบนั่งซ้อนหลังจักรยานของยามาดะเสมอ และเวลาหลังเลิกเรียนเราจะชอบไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านเสมอๆยามาดะเลี้ยง เราเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ฉันจะชอบแกล้งยามาดะเสมอ และยามาดะก็จะชอบร้องไห้ เพราะกลัวฉัน ...ทุกๆครั้งยามาดะจะถูกฉันแกล้ง แต่กลับไม่เคยฟ้องใคร กลับทนให้ฉันแกล้งมาตลอด ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่พอเราทั้งคู่โตกันมาจนอยู่ม.4 จากนั้นฉันก็คิดว่า ฉันโตพอที่จ่ะเลิกเล่นเป็นเด็กแล้ว และตอนนี้ฉันก็กำลังมีความรัก ก็อย่างที่ว่าฉันแอบชอบยามาโตะมาตั้งแต่ม.ต้น แต่เค้าไม่เคยสนใจฉันเลย หรืออาจเป็นเพราะฉันเด็กเกินไป เค้าเลยไม่มีฉันอยู่เลยในสายตาเค้า แต่ฉันก็ไม่เคยสาระภาพรักกับเค้าเลย  วันพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายที่เค้าจะจบภาคเรียนที่ 2 ถ้าฉันไม่สาระภาพรักกับเค้าล่ะก็ มันก็จ่ะไม่มีวันเป็นไปได้อีก เพราะเค้าจ่ะแยกไปอยู่ที่อื่น ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหน ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับยามาโตะให้ยามาดะฟัง ทุกๆครั้งไม่ว่าฉันจะสุขรึจะทุกข์ยามาดะจ่ะคอยมาให้คำปรึกษาที่ดีตลอด และวันนี้ฉันก็ได้ตกลงอะไรบางอย่างกับยามาดะ ฉันบอกเค้าว่ะ ‘วันนี้เรามาทำขนมเค๊กกัน ฉันอยากจะให้ยามาโตะ เค้า และฉันก็จ่ะเขียนการ์ดเล็กๆ ให้เค้าด้วย ฉันจะบอกรักเค้า ว่าไงล่ะ???’ จากนั้นยามาดะตอบท่าทางไม่ค่อยเต็มใจ เหมือนเค้ากำลังฝืนใจตอบ ‘โอเคเลยเดี๋ยวฉันจ่ะช่วยให้เต็มฝีมือเลย เพื่ออิชิคาวะ’ ‘ขอบคุณมากนะ’ ‘อืม...ไม่เป็นไร’ หลังจากนั้น เราก็เริ่มลงมือทำเค๊ก แป้งที่ฉันได้นวดไว้มันก็กระเดนมาโดนหน้าฉัน จากนั้นยามาดะก็เอามือมาปัดออก ตอนนั้นเค้ามองฉันด้วยท่าทางเศร้า แล้วก็บอกกับฉันว่า ‘ฉ.ร.ธ.น.อ.ช.ค.ว.’ ฉันงงมากกับคำพูดนี้ ฉันเลยถามยามาดะว่า ‘ยามาดะนายพูดอะไรน่ะ เราไม่เข้าใจเลย’ จากนั้นยามาดะก็บอกฉันว่า ‘ซักวันเธอจ่ะเข้าใจมันเอง’ จากนั้นฉันก็ทำเค๊กต่อด้วยความสงใส หลังจากที่เราทำเค๊กเสร็จ ฉันก็ชวนยามาดะออกไปซื้อการ์ดที่ฉันจ่ะให้ยามาโตะพร้อมกับเค๊ก พอเรามาถึงร้านฉันก็มุ่งหน้าไปที่การ์ดเลย ฉันก็เลิกการ์ดนานมากกว่าจ่ะถูกใจฉัน จากนั้นฉันออกมาข้างนอกก็เห็นยามาดะออกมาจากร้านก่อนแล้วมานั่งคอยฉันที่หน้าร้าน และยามาดะก็ชวนฉันไปดูพุ ที่อยู่อีกเมืองนึง เราทั้ง 2 คน ขี่จักรยานไป ก็เช่นเคยฉันซ้อนหลังยามาดะ ส่วนยามาดะก็เป็นคนขี่ จากนั้นเมื่อเราทั้ง 2 มาถึง เราก็เห็นผู้คนยืนรอเยอะมาก เพราะว่าตอนนั้นเป็นเวลาที่เค้าเตรียมของที่จ่ะจุดพุ

ยามาดะก็บอกฉันว่าเราไปที่ยอดเขาด้านนั้นดีกว่ามันก็มองเห็นเหมือนกัน พอมาถึงฉันก็มีความรู้สึกหนาวเพราะมันเป็นยอดเขาที่สูงมาก และยามาดะก็เหนื่อยมาก เพราะเราปั่นจักรยานขึ้นเขามา จากนั้นฉันก็เริ่มกอดเข่าเพราะหนาวมาก ยามาดะก็ค่อยๆถอดเสื้อหนาวและเอามาห่มที่ตัวของฉัน ‘ขอบคุณนะ’ ‘อืม...เรากลัวเธอหนาวตายน่ะ’ จากนั้นยามาดะก็ค่อยๆเอามือมากอดฉัน และก็ยื่นสิ่งของบางสิ่งให้ฉัน ในถุงเล็กๆใบนั้นมันมีการ์ดอยู่นึงใบ  ฉันก็เปิดดู ในการ์ดนั้นเขียนว่า (‘ฉ.ร.ธ.น.อ.ช.ค.ว.’) ฉันก็เริ่มงงกับคำนี้มากยิ่งขึ้น แต่ฉันก็ไม่อยากถามยามาดะเพราะเค้ากำลังเหนื่อยและค่อยๆนอนลงบนหญ้า ฉันก็นอนลงไปบนแขนเค้าและกอดเค้าไว้ พอพุเริ่มจุดฉันก็เรียกยามาดะแล้วบอกว่า ‘นี่ๆๆๆ พุจุดแล้วนะ ตื่นเร็วเดี๋ยวไม่ได้ดู’ จากนั้นยามาดะก็ค่อยๆลุกขึ้นและบอกฉันว่า วันนี้น่ะอย่าลืมฝันถึงคนยามาโตะนะ อย่าตื่นเต้นมากล่ะ เดี๋ยวทำเค๊กเละหมด จากนั้นฉันทำหน้าเขินและตอบไปว่า ‘ยามาดะมีรัยให้ช่วยน่ะช่วยหน่อยได้มั้ย???’ จากนั้นยามาดะก็ตอบพร้อมถ้อยคำเต็มใจว่า ‘มีรัยให้ช่วยบอกมาเลย เพื่ออิชิคาวะเราทำได้อยู่ละ’ จากนั้นฉันก็ทำท่าเขินและพูดไปว่า ‘พรุ่งนี้น่ะยามาดะช่วยเอาเค๊กกับการ์ดไปให้ยามาโตะแทนเราหน่อยได้มั้ย เราเขินน่ะ’ จากนั้นยามาดะก็ตอบว่า ‘ได้ซิ เดี๋ยวจ่ะช่วย’ พอฉันได้รับคำตอบจากยามาดะ ก็ทำให้ฉันดีใจมากขึ้น พร้อมตอบคอบคุณไป

จากนั้นพอพุขึ้นหมดเราก็ขี่จักรยานกลับบ้านกัน พอมาถึงบ้านฉัน ยามาดะก็บอกฉันว่า ‘หลับฝันดีนะ อย่าคิดมาก เดี๋ยวเราช่วยเอาเค๊กกับการ์ดไปให้เค้าเอง ไม่ต้องห่วง’ จากนั้นฉันก็ยิ้มและตอบไปว่า ‘ขอบคุณมากนะ นายก็เหมือนกันล่ะ หลับฝันดีนะ’ ‘ครับ’

จากนั้นฉันก็ค่อยๆถอดเสื้อหนาวของยามาดะและได้ยื่นให้ยามาดะกลับคืน และฉันก็บอกว่า ‘ขอบคุณมากนะวันนี้เรามีความสุขมากที่สุดเลย’ จากนั้นยามาดะก็ตอบว่า ‘อืมบอกแล้วไงว่าเพื่ออิชิคาวะเราทำได้อยู่แล้ว’ จากนั้นยามาดะก็ยิ้มและเดินกลับบ้านที่อยู่ห่าวกันแค่คืบ จากนั้นฉันก็ขึ้นนอน และมองไปที่บ้านของยามาดะ ฉันเห็นยามาดะกำลังนั่งเศร้าอยู่บนเตียง ฉันก็ตระโกนไปว่า ‘ยามาดะนายเป็นอะไร ไม่ค่อยสบายหรอ???’ จากนั้นยามาดะก็ค่อยๆเงยหน้าและตระโกนกลับมาว่า ‘’ฉ.ร.ธ.น.อ.ช.ค.ว. ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 ที่ฉันได้ยินหรือได้ฟังคำ คำนี้ ก็ยิ่งทำให้ฉันสงใสมากยิ่งขึ้น ฉันก็เลยตระโกนถามยามาดะไปว่า ‘นายช่วยบอกหน่อยได้มั้ย ฉ.ร.ธ.น.อ.ช.ค.ว.มันแปลว่าอะไร’ จากนั้นยามาดะก็เอ่ยปากขึ้นว่า ‘คงจ่ะมีซักวันที่เธอจ่ะรู้มัน เชื่อฉันซิ ว่าเธอจ่ะต้องรู้มัน คงซักวัน ไม่ว่าวันนั้นจ่ะนานแค่ไหน ฉันก็จ่ะรอคำตอบจากเธอให้ได้’ จากนั้นยามาดะก็หน้าเศร้าเช่นเคยและก็ค่อยๆยื่นมามาปิดหน้าต่าง พร้อมกับปิดผ้าม่าน จากนั้นฉันก็นั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือ และตั้งใจเขียนการ์ดที่ฉันซื้อมาสำหรับยามาโตะ ในคืนนั้นฉันตื่นเต้นมาก คิดไม่ออกว่าเรื่องมันจ่ะเป็นยังไง อย่างมากก็แค่ตอบปฏิเสธฉัน



เช้ารุ่งขึ้นฉันก็ตื่นมาพร้อมกับความตื่นเต้น พอฉันก้มดูนาฬิกา ฉันตกใจมาก เพราะว่ามันสายมากแล้ว ฉันตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูก พอฉันออกมานอกบ้าน ฉันก็เอาเค๊กและการ์ดใส่ในถุงใบเดียวกัน จากนั้นฉันเห็นยามาดะมายืนรออยู่หน้าบ้านพร้อมกับนั่งรอบนจักรยาน จากนั้นฉันก็ขึ้ันซ้อนท้าย จักรยานของยามาดะพร้อมกับประคองเค๊กไปด้วย แต่ยามาดะขับช้ามาก ฉันเลยถามว่า ‘ยามาดะ นายเป็นอะไรน่ะ??? วันนี้ขับช้าจัง เดี๋ยวก็ไม่ทันโรงเรียนเข้าหรอก’ จากนั้นยามาดะก็ตอบฉันว่า ‘ไม่เป็นไรหรอก แต่ที่สำคัญฉันกลัวเค๊กของคนที่เธอรักจ่ะเละ’ จากนั้นฉันก็พุดขอบคุณยามาดะพร้อมกับความตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นพอมาถึงโรงเรียนเค้าก็เริ่มจัดพิธีรับใบประกาศ สำหรับรุ่นพี่ๆทั้งหลาย จากนั้น    พอชื่อยา มาโตะ ฮิโรชิ ได้ถูกประกาศฉันก็ตื่เต้นมาก เพราะเห็นเค้าออกไปรับใบประกาศ จากนั้นฉันก็บอกกับยามาดะว่า ‘อย่าลืมนะตอนพัก  คาบแรก เดี๋ยวเราจ่ะเอาเค๊กมาแล้วนายช่วยเอาไปให้เค้านะ บอกแค่ว่ามีคนฝากให้ก็พอ’ จากนั้นยามาดะก็ตอบว่า ‘โอเค’ พอพักคาบแรก ฉันก็ถือเค๊กพร้อมกับการ์ดที่อยู่ในถุงใบเดียวลงมาด้วย จากนั้นยามาดะก็ยืนรอฉันที่บันได จากนั้นฉันก็เริ่มตื่นเต้นมากขึ้น ยามาดะเห็นอาการของฉันจึงบอกว่า ‘ไม่เป็นรัยแล้ว เดี๋ยวเราเอาไปให้เอง ไม่ต้องตื่นเต้น’ จากนั้นยามาดะก็ถือเค๊กตรงไปที่ยามาโตะพร้อมกับยื่นถุงที่ใส่เค๊กพร้อมกับการ์ดไว้ ปากนั้นยามาดะก็พุดว่า ‘มีคนอยู่คนนึง เค้าแอบชอบนาย ไม่กล้าที่จ่ะบอกกับนาย เค้าเลยให้เราเอาเค๊กมาให้’ จากนั้นยามาโตะก็รับถุงใบนั้นไป ยามาดะก็เดินมาหาฉันและก็บอกว่าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเราก็แอบอยู่หลังบันได รอดูอาการของยามาโตะ จากนั้นยามาโตะก็เปิดถุงและเห็นเค๊กที่อยู่ข้างใน และได้เจอการ์ดใบเล้กๆที่ซ่อนอยู่ด้วย จากนั้นยามาโตะก็เปิดการ์ดใบนั่นและอ่านมัน จากนั้นยามาโตะอ่านการ์ดพร้อมขำ แล้วก็โยนเค๊กพร้อมการ์ดลงในถังขยะ พอฉันเห็นภาพนั้นฉันตลึงมาก และเสียใจจนบอกไม่ถูก ยามาดะได้กอดฉันไว้แล้วบอกว่า รออยู่นี่นะ จากนั้นยามาดะก็มีอาการโกรธและเดินเข้าไปหายามาโตะ แล้วบอกว่า ‘นายรู้มั้ยว่าสิ่งที่นายทำน่ะ มีคนเค้าเสียใจนะ กว่าเค้าจ่ะทำเค๊กอันนี้ขึ้นมาได้ รู้มั้ยว่ายากเย็นแค่ไหน ถึงนายจ่ะไม่กินมัน ก็ไม่ควรจ่ะมาทิ้งแบบนี้ คนที่เค้าอุตส่าทำน่ะ เค้าเสียใจมาก นายไม่เคยเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงคนนี้หรอก’ จากนั้นยามาโตะก็ตอบยามาดะไปว่า ‘มันไม่ใช่เรื่องรัยของนายเพราะฉนั้นอย่ายุ่ง ในเมื่อเค้าให้ของกับเราแล้ว มันก็ถือว่าของอันนั้นเป็นของเรา เราจ่ะทำไรก้ได้คนอื่นไม่เกี่ยว เพราะฉนั้นอย่ายุ่ง หลีกไปซะ’ จากนั้นยามาดะทนฟังไม่ไหวเลยต่อยยามาโตะไปด้วยความโกรธ จากนั้นฉันทำไรไม่ถูกได้แต่เศร้าและเสียใจ แต่ก็ไม่พอใจในสิ่งที่ยามาดะทำ เพราะมันแรงเกินไป จากนั้นฉันเดินเข้าไปแล้วบอกยามาดะว่า ‘ยามาดะ พอเถอะ มันก็ถูกของเค้า ในเมื่อเราให้เค้าแล้ว มันก็เป็นของเค้า เค้าจ่ะทำรัยก็ได้ ปล่อยเค้าเถอะ เราขอร้อง ได้โปรดนะ’ ฉันพูดมันพร้อมน้ำตา และเดินออกไป จากนั้นยามาดะก็เดินตามฉันมาแล้วบอกว่า ‘เราขอโทษนะ เรารู้ว่าเราทำแรงเกินไป แต่เราไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะผู้ชายคนเดียว’ จากนั้นฉันหันหลังมากอดยามาดะ และพูดว่า ‘คำตอบที่เธออยากรู้น่ะ วันนี้ฉันจ่ะบอกให้เธอรู้เอาไว้ว่า ที่ฉันรักเค้าก็เพราะฉันหลงเค้า แต่ฉันไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ฉันยังมองข้าม ทำไม ทำไม ทำไมฉันจ่ะต้องเจ็บเพราะคน คนนี้ด้วยนะ ยามาดะบอกฉันได้มั้ยว่าเธอทำไปเพื่ออะไร???’ จากนั้นยามาดะก็ก้มหน้าและบอกกับฉันว่า ‘ถ้าเราบอกเธอแล้วเธอจ่ะยังสนิทกับเราต่อไปได้มั้ย???’ จากนั้นฉันก็ตอบว่า ‘ได้อยู่แล้ว เพียงแค่ขอให้เธอตอบมาว่าทำไมแค่นั้น เราก็จ่ะได้หายข้องใจซะที’ ‘คือว่าเรารักเธอมานานแล้ว แล้วเราก็อยากให้เธอรู้ว่า เพื่อเธอคนนี้เรายอมตายแทนเธอได้ แต่ขออย่างเดียวเธออย่าลืมฉันนะ’ จากนั้นฉันก็กอดยามาดะไว้และบอกว่า ‘ขอบคุณมากนะ แต่เรายังทำใจไม่ได้ ขอเวลาเราหน่อยนะ’ พอมาถึงบ้าน ฉันก็พยายามจ่ะลืมเรื่องที่มันได้เกิดขึ้นกับฉันวันนี้



พอเช้ารุ่งขึ้นฉันก็อาบน้ำ , แปรงฟัน และทานอาหารเช้าเช่นเคย จากนั้นคุณแม่ของฉันก็พูดกับฉันว่า ‘อิชิคาวะ ลูกลายามาดะเค้ารึยังลูก’ จากนั้นฉันตกใจมากและถามคุณแม่ไปว่า ‘ทำไมหรอคะแม่???’ จากนั้นแม่ฉันทำหน้างงแล้วพูดต่อว่า ‘อ้าว...ก็ยามาดะเค้าจ่ะไปเรียนต่อ อเมริกา ไงล่ะ ลูกไม่รู้เลยหรอ???’ จากนั้นฉันตกใจมาเลยถามต่อว่า ‘ตอนไหนคะแม่???’ จากนั้นแม่ฉันตอบว่า ‘นี่เค้าก็จ่ะไปแล้ว ไปบอกลาเค้าซิ เดี๋ยวไม่ทัน’ จากนั้นฉันก็วิ่งอย่างเร็วไปที่บ้านของยามาดะ ตอนนั้นยามาดะก็กำลังขนกระเป๋าขึ้นรถ ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดแล้วบอกว่า ‘ยามาดะ ขอร้องนะ อย่าไปจากกัน ตอนนั้นเรามีนายคนเดียวแล้ว ได้โปรดนะ ต่อจากนนี้ไปเราจะมีแค่นายคนเดียว เราขอสัญญา’ ฉันพูดพร้อมน้ำตา จากนั้นยามาดะก็ร้องให้ และบอกว่า ‘เราเสียใจมากที่เราไม่ได้บอกเธอว่าเราจะไปเรียนต่อที่ เมาริกา เราขอโทษ เราคิดว่ามันไม่สำคัญสำหรับเธอ รู้มั้ยว่าเราเสียใจมากๆ เรานั่งร้องให้ทุกวันเพราะไม่อยากจ่ะจากเธอไป แต่เราทำไม่ได้ เราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว’ จากนั้นฉันร้องให้แล้วบอกกับยามาดะว่า ‘ทำไมมันจ่ะไม่สำคัญ นายเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเรา เพราะฉนั้นขอแค่อย่างเดียว อย่าจากกันไปนะ ฉันยอมทำทุกอย่างที่เธอต้องการ แค่ขอไม่ให้เธอไปจากเรา เราก็ดีใจแล้ว ได้โปรดเถอะ นายเคยบอกไม่ใช่หรอว่า เพื่ออิชิคาวะผมทำได้ทุกอย่าง ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวแล้ว ทำเพื่อเรานะ ได้โปรด ถ้านายไม่อยากให้เราเสัยใจไปมากกว่านี้ ก็ได้โปรดอยู่เพื่อเรานะ’ ฉันกอดเค้าแน่นมาก จนไม่อยากจะปล่อย



จากนั้นเราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ทุกๆวันเราจ่ะไปโรงเรียนด้วยกัน และทุกๆเย็นเราจ่ะไปนั่งที่ยอดเขาทุกวัน และมีอยู่วันนึง  ฉันกับ      ยามาดะก็จ่ะเขียนจดหมายมาฝังไว้ ที่ใต้ ต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่ตอนเด็กๆเราจ่ะชอบเล่นด้วยกันที่นี่ และเราได้สัญญากันว่า อีก 50 ปี เราจะมาเปิดจ.ม. อ่านพร้อมๆกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด และเราอยู่อยู่ถึงตอนเย็นยามาดะขี่รถจักรยานกลับบ้านคนเดียวเพราะฉันมีธุระที่โรงเรียน
\'ยามาดะเธอกลับบ้านก่อนเลยก็ได้นะเรามีงานต้องไปทำที่โรงเรียนน่ะ\'ฉันพุดพร้อมกับยืนมองยามาดะขับรถจักรยานกลับบ้าน และฉันก็หันหน้าเข้าโรงเรียนและทันใดนั้น



!!!!!!!!!!!!!

เอี๊ยด!!!!!เสียงรถยนต์ คันหนึ่งแบรกไม่ทันพร้อมกับ.....
\'ยามาดะ..........\'ฉันตกใจมากพร้อมกับรีบวิ่งไปดู
\'ยามาดะเธอเป็นไรมากมั้ย ยามาดะ ยามาดะ เธอต้องไม่เป็นไรนะ\'ฉันผยุงยามาดะหร้อมกับขอความช่วยเหลือ

แต่......เขาไม่รอด


และจนวันนี้ตอนนี้ฉันอายุ 66 ปีแล้ว เค้าได้จากไปตอนฉันอายุ 18 ปี มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันเสียใจมากๆ ฉันไม่คิดว่าเรื่องราวแบบนี้มันจะเกิดขึ้น แต่วันนี้ความทรงจำทุกอย่างมันฝังอยู่ในใจของฉัน วันนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว ฉันก็ตัดสินใจ ไปที่ใต้ต้นไม้นั่น และเปิด จ.ม. ดู จ.ม.ที่ฉันได้เขียนไว้ เค้าไม่มีสิทที่จ่ะได้อ่าน เพราะว่าเค้าไปแล้ว แต่ จ.ม. เค้านั้น ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่านพร้อมทั้งมีน้ำตา ใน จ.ม. ใบนั้นมันเขียนไว้ว่า (เราจะอยู่กับเธอตลอดไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เราขอสัญญาว่าในใจเราจะมีแต่เธอตลอดไป ตราบจนวันตายฉ.ร.ธ.นะ.อ.ช.ค.ว.คำคำนี้ก็คือ ฉันรักเธอนะอิชิคาวะ) แต่ในใจฉันคิดว่า เค้าโกหก เพราะใน จ.ม. เค้าบอกว่าจ่ะอยู่กับฉันตลอดไป แต่ ทำไม... ทำไม.... ทำไม
ทำไมเธอต้องจากฉันไป เธอบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่เหรอ
ทำไม............ฟ้าถึงทำกับเราเช่นนี้
ฉันมองขึ้นฟ้าพร้อมกับตะโกนบอกกับฟ้าให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
\'...........ทำไม.........ยามาดะ ฉัน....ฉันก็รักเธอนะ ยามาดะ....................................................\'ฉันบอกพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย   ยามาดะถึงแม้เราจะไม่มีวันนี้แต่เธอจะอยู่ในใจฉันความทรงจำจะคอยย้ำฉัน และเธอจะอยู่ในใจฉันตราบวันตาย...............................