คำว่า 'รัก' ในวันนี้
ไม่ได้การันตีว่าจะ 'รัก' ตลอดไป
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"กัปตันฮะ...ผมรักกัปตันฮะ"ร่างเล็กของเรียวมะที่ยืนอยู่ใต้ต้นซากุระในสวนหลังโรงเรียนพร้อมกับเทะสึกะ เรียวมะที่กำลังสารภาพความรู้สึกของตนเองให้กับบุคคลตรงหน้า ทำให้ใบหน้าของร่างเล็กของสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ในวันนี้นักเรียนคนไหนที่มีคนที่ตัวเองแอบชอบอยู่ก็มักจะเลือกวันนี้ในการบอกความรู้สึกกันทั้งนั้น แต่วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์หรือวันคริสมาสอะไรทั้งนั้น แต่วันนี้เป็นวันที่พวกปี3ทุกคนจบการศึกษา บางคนก็ต่อที่เดิมบ้าง บางคนก็ย้ายโรงเรียน ซึ่งเทะสึกะนั้นตั้งใจที่ย้ายโรงเรียนไป และนั้นอาจจะทำให้มันเป็นโอกาสสุดท้ายของเรียวมะแล้วก็ได้ที่จะสารภาพรักออกไป ซึ่งร่างเล็กนั้นเตรียมใจไว้แล้วที่จะถูกปฏิเสธ เพราะทั้งเขาและเทะสึกะต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับทำให้ร่างเล็กดีใจราวมันเป็นความฝัน น้ำตาที่อัดอั้นไว้เพราะ ความเสียใจ ตอนนี้มันได้ไหลออกพร้อมกับความตื้นตันแล้ว
"ฉันก็..รักนายเหมือนกัน เอจิเซ็น ไม่สิ เรียวมะ"เทะสึกะตอบ พลางโอบกอดร่างเล็กให้กระชับมากขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปช้าๆจนริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างดูดดื่ม ราวกับชดเชยให้กับความรู้สึกที่อดกลั้นเอาไว้มาตลอด
"อ..อืม"เนื่องจากจูบรสหวานนั้นทำให้ทั้งคู่ไม่ผละออกจากกันเลย ทำให้ร่างเล็กที่อ่อนประสบการณ์นั้นเริ่มต่อต้าน เพราะขาดอากาศ ร่างสูงจึงค่อยๆผละออกมาช้าๆอย่างเสียดาย
"แฮ่กๆๆ"เมื่อริมฝีปากของร่างเล็กได้เป็นอิสระ เรียวมะก็รีบกอบโกยอากาศให้ได้มากที่สุด ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อนั้นเปลี่ยนเป็นแดงจัดทำให้ร่างสูงแทบอดใจไม่ไหวดึงเรียวมะเข้ามาจูบอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
"กลับกันเถอะเรียวมะ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ"
"ฮ่ะ^/////^"ร่างเล็กตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางเดินจับมือร่างสูงมาตลอดทางอย่างเต็มใจ
เมื่อถึงบ้านเทะสึกะก็โน้มหน้าของตัวและประกบริมฝีปากบางของร่างเล็กอีกครั้งช้าๆแต่เนิ่นนาน ราวกับไม่อยากแยกจากรสหวานตรงหน้านี้ไป แต่...รักในวันนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะ รัก ไปตลอด....
● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ●
3 เดือนผ่านไป
"เฮ้ย~"เรียวมะถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย พลางสร้างความแปลกใจให้กับคนในห้องเรียนโดยเฉพาะ อาจารย์ เพราะ คาบที่เรียนอยู่นั้นเป็นภาษาอังกฤษซึ่งไม่ว่าจะเป็นวันไหน เวลาอะไรร่างเล็กก็มักจะหลับในคาบนี้เสมอ จนทำให้ครูประจำวิชาถึงกับปลงและปล่อยไป เพราะถึงยังไงสอบออกมาเขาก็ได้คะแนนท็อปอยู่ดี แต่ช่วงนี้ท่าทางของเรียวมะทำให้อาจารย์ถึงกับสอนไม่ออก บางคนถึงกับต้องขอให้เขาหลับไปในคาบหรือไม่ก็ขอให้ไปนอนห้องพยาบาลกันเลยทีเดียว
"เอจิเซ็นเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ดูถอนหายใจบ่อยนะ"อาจารย์ผู้หวังดีเดินมาถามด้วยใบหน้าที่มีแต่ความเป็นห่วง จนทำให้ร่างเล็กคิดว่า ถ้าคนตรงหน้าเป็นร่างสูงก็คงจะดี เมื่อคิดได้ก็พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่หม่นหมองไร้ความอวดดีอย่างปกติ
"งั้นวันนี้ไม่มีการบ้าน! เพราะงั้นช่วยทำท่าทางอวดดีเหมือนปกติเถอะนะ ครูขอล่ะ"อาจารย์ถึงกับใช่ไม้เด็ดที่นักเรียนทุกคนต้องดีใจ แต่อาจไม่เป็นสำหรับคนตรงหน้า แต่เรียวมะก็ยังทำตามที่ครูขอก่อนจะยิ้มและขอบคุณอาจารย์ของตนที่ยังคอยเป็นห่วงทั้งๆที่เขาเอาแต่หลับในคาบแท้ๆ
"ขอบคุณนะครับอาจารย์ แต่แค่นี้ยังอ่อนหัดนะ"ว่าจบเรียวมะก็ฟุบหน้าลงไปนอนทันที เพียงแค่นั้นทุกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที
'นั่นสินะถึงกัปตันจะเปลี่ยนไปจนทำให้ผมเจ็บ แต่ก็ยังมีคนที่เป็นห่วงผมอยู่นี่น่า นี่ผมทำให้พวกเขาเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ทั้งพ่อ แม่ พี่นานาโกะ เพื่อน อาจารย์ รุ่นพี่ ขอโทษนะฮะ"เมื่อคิดได้ร่างบางก็หลับลงไปทันที
"เฮ้ย!เอจิเซ็นเลิกแล้วเฟ้ย!"โฮริโอะที่นั่งข้างๆเรียวมะรวมถึงเพื่อนในชมรมปลุกร่างเล็กให้ตื่นอย่างยากเย็น ไม่งั้นได้โดนกัปตันไคโดสั่งวิ่งรอบสนามแน่
"อืม~หาว~"ร่างเล็กตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางบิดขี้เกียจและหาวฟอดใหญ่ อย่างคนที่ยังไม่ตื่นดี
"ไปเหอะ ถ้าไปไม่ทันซวยแน่"
"อืม"ว่าจบทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องแล้วตรงไปที่ชมรมทันที แต่ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงรุ่นพี่ที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ทั้ง2คนหยุดชะงักและหันกลับไปอย่างงง
"เห้ย! เจ้าเปี๊ยก!! โฮริโอะ!!"นั่นก็คือรุ่นพี่ที่เพิ่งจบไปไม่นาน คิคุมารุ เอจิ นั่นเอง
"อ่ะ!รุ่นพี่คิคุมารุ"ทั้ง2โพล่งขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่โฮริโอะจะรีบวิ่งกรูดเข้ามาทักเอจิกับเรียวมะที่ค่อยๆเดินมาหาเอจิช้าๆตามแบบฉบับของตัวเอง
"ดีฮ่ะ"ร่างเล็กเดินเข้ามาทักรุ่นพี่คนที่ค่อนข้างสนิท(มั้ง)อย่างดีใจถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกก็ตาม
"เจ้าเปี๊ยกเนี่ย ไม่น่ารักเลยนะ!!"เอจิเดินเข้ามากอดคอร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าปกปิดความดีใจไว้พร้อมกับลากร่างเล็กและโฮริโอะไปที่คอร์ทพร้อมๆกัน
"เฮ้!ทุกคน!"เมื่อมาถึงเอจิก็ตะโกนทักรุ่นน้องของตนทันที
"หืม? อ่ะ! สวัสดีครับ รุ่นพี่เอจิ!!"ทุกคนตะโกนทักกลับพร้อมก้มหัวให้กับรุ่นพี่ของตนก่อนที่จะวิ่งกรูดกันเข้ามาหายกใหญ่
ไม่ได้การันตีว่าจะ 'รัก' ตลอดไป
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"กัปตันฮะ...ผมรักกัปตันฮะ"ร่างเล็กของเรียวมะที่ยืนอยู่ใต้ต้นซากุระในสวนหลังโรงเรียนพร้อมกับเทะสึกะ เรียวมะที่กำลังสารภาพความรู้สึกของตนเองให้กับบุคคลตรงหน้า ทำให้ใบหน้าของร่างเล็กของสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ในวันนี้นักเรียนคนไหนที่มีคนที่ตัวเองแอบชอบอยู่ก็มักจะเลือกวันนี้ในการบอกความรู้สึกกันทั้งนั้น แต่วันนี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์หรือวันคริสมาสอะไรทั้งนั้น แต่วันนี้เป็นวันที่พวกปี3ทุกคนจบการศึกษา บางคนก็ต่อที่เดิมบ้าง บางคนก็ย้ายโรงเรียน ซึ่งเทะสึกะนั้นตั้งใจที่ย้ายโรงเรียนไป และนั้นอาจจะทำให้มันเป็นโอกาสสุดท้ายของเรียวมะแล้วก็ได้ที่จะสารภาพรักออกไป ซึ่งร่างเล็กนั้นเตรียมใจไว้แล้วที่จะถูกปฏิเสธ เพราะทั้งเขาและเทะสึกะต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นกลับทำให้ร่างเล็กดีใจราวมันเป็นความฝัน น้ำตาที่อัดอั้นไว้เพราะ ความเสียใจ ตอนนี้มันได้ไหลออกพร้อมกับความตื้นตันแล้ว
"ฉันก็..รักนายเหมือนกัน เอจิเซ็น ไม่สิ เรียวมะ"เทะสึกะตอบ พลางโอบกอดร่างเล็กให้กระชับมากขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปช้าๆจนริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างดูดดื่ม ราวกับชดเชยให้กับความรู้สึกที่อดกลั้นเอาไว้มาตลอด
"อ..อืม"เนื่องจากจูบรสหวานนั้นทำให้ทั้งคู่ไม่ผละออกจากกันเลย ทำให้ร่างเล็กที่อ่อนประสบการณ์นั้นเริ่มต่อต้าน เพราะขาดอากาศ ร่างสูงจึงค่อยๆผละออกมาช้าๆอย่างเสียดาย
"แฮ่กๆๆ"เมื่อริมฝีปากของร่างเล็กได้เป็นอิสระ เรียวมะก็รีบกอบโกยอากาศให้ได้มากที่สุด ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อนั้นเปลี่ยนเป็นแดงจัดทำให้ร่างสูงแทบอดใจไม่ไหวดึงเรียวมะเข้ามาจูบอีกครั้งอย่างอ่อนโยน
"กลับกันเถอะเรียวมะ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ"
"ฮ่ะ^/////^"ร่างเล็กตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางเดินจับมือร่างสูงมาตลอดทางอย่างเต็มใจ
เมื่อถึงบ้านเทะสึกะก็โน้มหน้าของตัวและประกบริมฝีปากบางของร่างเล็กอีกครั้งช้าๆแต่เนิ่นนาน ราวกับไม่อยากแยกจากรสหวานตรงหน้านี้ไป แต่...รักในวันนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะ รัก ไปตลอด....
● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ●
3 เดือนผ่านไป
"เฮ้ย~"เรียวมะถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย พลางสร้างความแปลกใจให้กับคนในห้องเรียนโดยเฉพาะ อาจารย์ เพราะ คาบที่เรียนอยู่นั้นเป็นภาษาอังกฤษซึ่งไม่ว่าจะเป็นวันไหน เวลาอะไรร่างเล็กก็มักจะหลับในคาบนี้เสมอ จนทำให้ครูประจำวิชาถึงกับปลงและปล่อยไป เพราะถึงยังไงสอบออกมาเขาก็ได้คะแนนท็อปอยู่ดี แต่ช่วงนี้ท่าทางของเรียวมะทำให้อาจารย์ถึงกับสอนไม่ออก บางคนถึงกับต้องขอให้เขาหลับไปในคาบหรือไม่ก็ขอให้ไปนอนห้องพยาบาลกันเลยทีเดียว
"เอจิเซ็นเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้ดูถอนหายใจบ่อยนะ"อาจารย์ผู้หวังดีเดินมาถามด้วยใบหน้าที่มีแต่ความเป็นห่วง จนทำให้ร่างเล็กคิดว่า ถ้าคนตรงหน้าเป็นร่างสูงก็คงจะดี เมื่อคิดได้ก็พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่หม่นหมองไร้ความอวดดีอย่างปกติ
"งั้นวันนี้ไม่มีการบ้าน! เพราะงั้นช่วยทำท่าทางอวดดีเหมือนปกติเถอะนะ ครูขอล่ะ"อาจารย์ถึงกับใช่ไม้เด็ดที่นักเรียนทุกคนต้องดีใจ แต่อาจไม่เป็นสำหรับคนตรงหน้า แต่เรียวมะก็ยังทำตามที่ครูขอก่อนจะยิ้มและขอบคุณอาจารย์ของตนที่ยังคอยเป็นห่วงทั้งๆที่เขาเอาแต่หลับในคาบแท้ๆ
"ขอบคุณนะครับอาจารย์ แต่แค่นี้ยังอ่อนหัดนะ"ว่าจบเรียวมะก็ฟุบหน้าลงไปนอนทันที เพียงแค่นั้นทุกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที
'นั่นสินะถึงกัปตันจะเปลี่ยนไปจนทำให้ผมเจ็บ แต่ก็ยังมีคนที่เป็นห่วงผมอยู่นี่น่า นี่ผมทำให้พวกเขาเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ทั้งพ่อ แม่ พี่นานาโกะ เพื่อน อาจารย์ รุ่นพี่ ขอโทษนะฮะ"เมื่อคิดได้ร่างบางก็หลับลงไปทันที
"เฮ้ย!เอจิเซ็นเลิกแล้วเฟ้ย!"โฮริโอะที่นั่งข้างๆเรียวมะรวมถึงเพื่อนในชมรมปลุกร่างเล็กให้ตื่นอย่างยากเย็น ไม่งั้นได้โดนกัปตันไคโดสั่งวิ่งรอบสนามแน่
"อืม~หาว~"ร่างเล็กตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางบิดขี้เกียจและหาวฟอดใหญ่ อย่างคนที่ยังไม่ตื่นดี
"ไปเหอะ ถ้าไปไม่ทันซวยแน่"
"อืม"ว่าจบทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องแล้วตรงไปที่ชมรมทันที แต่ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงรุ่นพี่ที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ทั้ง2คนหยุดชะงักและหันกลับไปอย่างงง
"เห้ย! เจ้าเปี๊ยก!! โฮริโอะ!!"นั่นก็คือรุ่นพี่ที่เพิ่งจบไปไม่นาน คิคุมารุ เอจิ นั่นเอง
"อ่ะ!รุ่นพี่คิคุมารุ"ทั้ง2โพล่งขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่โฮริโอะจะรีบวิ่งกรูดเข้ามาทักเอจิกับเรียวมะที่ค่อยๆเดินมาหาเอจิช้าๆตามแบบฉบับของตัวเอง
"ดีฮ่ะ"ร่างเล็กเดินเข้ามาทักรุ่นพี่คนที่ค่อนข้างสนิท(มั้ง)อย่างดีใจถึงแม้จะไม่ได้แสดงออกก็ตาม
"เจ้าเปี๊ยกเนี่ย ไม่น่ารักเลยนะ!!"เอจิเดินเข้ามากอดคอร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าปกปิดความดีใจไว้พร้อมกับลากร่างเล็กและโฮริโอะไปที่คอร์ทพร้อมๆกัน
"เฮ้!ทุกคน!"เมื่อมาถึงเอจิก็ตะโกนทักรุ่นน้องของตนทันที
"หืม? อ่ะ! สวัสดีครับ รุ่นพี่เอจิ!!"ทุกคนตะโกนทักกลับพร้อมก้มหัวให้กับรุ่นพี่ของตนก่อนที่จะวิ่งกรูดกันเข้ามาหายกใหญ่
"จะว่าไปรุ่นพี่เรียนที่นี่แผนกม.ปลายสินะครับ แบบนี้คงเหงาแย่ที่รุ่นพี่โออิชิไม่อยู่ด้วย เพราะ เขาไปเฮียวเท"โมโมะรองกัปตันชมรมคนปัจจุบันออ่ยถาม ถ้าเมื่อก่อนเรียกได้ว่าเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับเอจิที่สุดก็ว่าได้
"อืม เพราะงั้นวันนี้ก็เลยนัดรวมตัวพวกปี3ทุกคนไงล่ะ"เอจิตอบยิ้มๆอย่างดีใจ ซึ่งประโยคหลังทำให้ร่างบางอดดีใจไม่ได้ที่จะได้เจอทุกคน โดยเฉพาะ กัปตันเทะสึกะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของร่างเล็กที่พักหลังๆนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเสียเท่าไหร่
"รุ่นพี่คาวามูระมาด้วยสินะ จะได้กินซูชิหรือเปล่าน้า~"โมโมะว่าพลางเช็ดน้ำลายกำลังจะหก ไม่นานทุกคนก็เริ่มทยอยกันมาโดยที่โมโมะคิดถูก รุ่นพี่ของพวกเขาเอาซูชิมาให้จริงๆด้วย แต่นั่นไม่ได้ทำให้ร่างเล็กดีใจเลยแม้แต่น้อย เพราะ คนที่เขากำลังมองหาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา
"หาเทะสึกะอยู่หรอ เอจิเซ็น"รุ่นพี่ฟูจิที่มาจากไหนไม่รู้ถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างทุกครั้ง
"อา..ครับ"เรียวมะตอบ
"จริงสิได้ยินมาว่าเขาจะมาเปิดตัวแฟนของเขาด้วยล่ะ"
"เอ๊ะ!"ร่างบางเบิกตาโพร่งอย่างตกตกใจในชั่วพริบตาเขากลับเป็นปกติ ก่อนที่มุมปากจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมาอย่างมีความสุข เพราะ เขาคิดว่าเทะสึกะจะมาเปิดตัวเขาที่คบกันมาถึง3เดือน โดยที่ยังไม่มีใครเลยสักคนเดียว แต่แล้วเด็กร่างเล็กก็ต้องคิดผิดถนัด เมื่อร่างสูงเดินมาถึงพร้อมกับร่างบางข้างๆที่เดินจับมือกันอยู่ 'อดีตกัปตันริคไค ยูกิมุระ เซอิจิ ' ภาพนั้นทำให้ร่างเล็กเบิดตาโพร่งอีกครั้ง พร้อมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า เสียใจ เรียวมะตัวกับต้องกลั้นน้ำตาจนตัวสั่น เพราะ การโดนคนรักของตนเองนอกใจ ร่างทั้งร่างถึงกับทรุดลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่เพื่อไม่ให้ใครต้องสงสัยจึงต้องทำเป็นนั่งอย่างปกติโดยชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น พลางก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่คลออย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ร่างเล็กจะกลั้นไว้ไม่ไหวปล่อยให้มันไหลออกมา แต่เพราะทุกคนสนใจเรื่องของร่างสูงมากกว่าจึงไม่ได้มีใครที่หันมาสนเรียวมะที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ นอกจากร่างสูงที่หันมามองร่างเล็กเป็นพักๆตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นร่างบางทรุดลงไปใจเขาสั่นอย่างรู้สึกผิด ยิ่งตอนที่เห็นหยดน้ำตาใสๆนั้นยิ่งทำให้เขาอดใจเสียไม่ได้ เพราะ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเขาพึ่งเคยเห็นร่างเล็กนั้นดูอ่อนแอขนาดนี้เป็นครั้งแรก ไม่นานร่างเล็กก็ลุกขึ้นและเดินออกจากคอร์ทไป
"เอจิเซ็น!จะไปไหนน่ะ"โมโมะที่ตะโกนเรียกร่างเล็กที่อยู่ก็เดินออกจากคอร์ทไป
"ไปล้างหน้าฮ่ะ เมื่อกี้ฝุ่นมันเข้าตา"ร่างเล็กตอบโดยไม่หันมามองหน้าและเดินออกไป
"งั้นเดี๋ยวฉันไปดูให้ละกัน"เมื่อว่าจบร่างสูงก็เดินออกมาทันที
"เอจิเซ็น"ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้ร่างเล็กหยุดชะงักไปในทันที
'เอจิเซ็น...งั้นหรอ'
ร่างเล็กคิดพลางก้มหน้าลงต่ำ ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างรู้สึกสมเพชในตัวเอง ความรู้สึกรัก และเป็นห่วง ความคิดถึงที่เขามอบให้ร่างสูงนั้นมันไม่มีค่ามาตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อคิดอย่างนั้นหยดน้ำตาใสก็ใหลออกมาอีกครั้ง ร่างสูงเดินเข้ามาแตะไหล่ร่างเล็กเบาๆแต่ทันทีที่สัมผัสกันนั้น ร่างเล็กก็ปีดมืออีกฝ่ายทิ้งทันทีก่อนจะหันมาด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตากับแววตาที่ฉายแววตัดพ้อ จนทำให้ร่างสูงถึงกับสะอึกไปทันที
"ความรักนี่แปลกนะครับ เวลาที่คนหนึ่งรักมาก อีกคนก็จะไม่ใส่ใจ ผมนี่เข้าใจเลยล่ะครับ หึหึ"ร่างเล็กพูดเสียงเรียบก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"เอจิเซ..."
"ลาก่อนครับ"ร่างสูงยังพูดไม่ทันจบ ร่างเล็กก็ชิงตัดบทขึ้นมาก่อน ก่อนรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองและเดินกลับไปที้คอร์ททันที เมื่อกลับมาถึงก็เจอทุกคนยืนคอยกันอยู่แล้ว
"เฮ้ย!เจ้าเปี๊ยก! เทะสึกะมานี่เร็วๆ"
"ครับๆ"ร่างเล็กตอบรับอย่างเรียบๆ พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ก่อนจะวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่ของตนที่ยืนคอยอยู่
"นี่ เอจิเซ็นคุง ฉันให้นะ"ยูกิมุระที่เดินเข้ามา ยื่นกล่องของขวัญให้ร่างเล็ก เรียวมะที่รับมาอย่างงง
"นี่คือ..."ร่างเล็กถามแต่ก็โดนขัดขึ้นมาก่อน
"รีบๆเปิดเถอะน่าาา พวกเราเองก็ได้ถึงจะไม่เหมือนกันก็เถอะ เอ้าเปิดเร็วๆ"เนื่องจากตื้อของรึ่นพี่ตัวแสบทำให้ร่างเล็กรีบเปิดกล่องของขวัญนั้นทันที เมื่อเปิดออกมาก็ปรากฏให้เห็นสายรัดข้อมือสีเงิน แถมยังเป็นของนอกซะด้วย
"ได้ของดีนี่น่า น่าอิจฉาจัง" โมโมะ
"รุ่นพี่คาวามูระมาด้วยสินะ จะได้กินซูชิหรือเปล่าน้า~"โมโมะว่าพลางเช็ดน้ำลายกำลังจะหก ไม่นานทุกคนก็เริ่มทยอยกันมาโดยที่โมโมะคิดถูก รุ่นพี่ของพวกเขาเอาซูชิมาให้จริงๆด้วย แต่นั่นไม่ได้ทำให้ร่างเล็กดีใจเลยแม้แต่น้อย เพราะ คนที่เขากำลังมองหาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา
"หาเทะสึกะอยู่หรอ เอจิเซ็น"รุ่นพี่ฟูจิที่มาจากไหนไม่รู้ถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างทุกครั้ง
"อา..ครับ"เรียวมะตอบ
"จริงสิได้ยินมาว่าเขาจะมาเปิดตัวแฟนของเขาด้วยล่ะ"
"เอ๊ะ!"ร่างบางเบิกตาโพร่งอย่างตกตกใจในชั่วพริบตาเขากลับเป็นปกติ ก่อนที่มุมปากจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมาอย่างมีความสุข เพราะ เขาคิดว่าเทะสึกะจะมาเปิดตัวเขาที่คบกันมาถึง3เดือน โดยที่ยังไม่มีใครเลยสักคนเดียว แต่แล้วเด็กร่างเล็กก็ต้องคิดผิดถนัด เมื่อร่างสูงเดินมาถึงพร้อมกับร่างบางข้างๆที่เดินจับมือกันอยู่ 'อดีตกัปตันริคไค ยูกิมุระ เซอิจิ ' ภาพนั้นทำให้ร่างเล็กเบิดตาโพร่งอีกครั้ง พร้อมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความเศร้า เสียใจ เรียวมะตัวกับต้องกลั้นน้ำตาจนตัวสั่น เพราะ การโดนคนรักของตนเองนอกใจ ร่างทั้งร่างถึงกับทรุดลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่เพื่อไม่ให้ใครต้องสงสัยจึงต้องทำเป็นนั่งอย่างปกติโดยชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น พลางก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่คลออย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ร่างเล็กจะกลั้นไว้ไม่ไหวปล่อยให้มันไหลออกมา แต่เพราะทุกคนสนใจเรื่องของร่างสูงมากกว่าจึงไม่ได้มีใครที่หันมาสนเรียวมะที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ นอกจากร่างสูงที่หันมามองร่างเล็กเป็นพักๆตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นร่างบางทรุดลงไปใจเขาสั่นอย่างรู้สึกผิด ยิ่งตอนที่เห็นหยดน้ำตาใสๆนั้นยิ่งทำให้เขาอดใจเสียไม่ได้ เพราะ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเขาพึ่งเคยเห็นร่างเล็กนั้นดูอ่อนแอขนาดนี้เป็นครั้งแรก ไม่นานร่างเล็กก็ลุกขึ้นและเดินออกจากคอร์ทไป
"เอจิเซ็น!จะไปไหนน่ะ"โมโมะที่ตะโกนเรียกร่างเล็กที่อยู่ก็เดินออกจากคอร์ทไป
"ไปล้างหน้าฮ่ะ เมื่อกี้ฝุ่นมันเข้าตา"ร่างเล็กตอบโดยไม่หันมามองหน้าและเดินออกไป
"งั้นเดี๋ยวฉันไปดูให้ละกัน"เมื่อว่าจบร่างสูงก็เดินออกมาทันที
"เอจิเซ็น"ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้ร่างเล็กหยุดชะงักไปในทันที
'เอจิเซ็น...งั้นหรอ'
ร่างเล็กคิดพลางก้มหน้าลงต่ำ ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างรู้สึกสมเพชในตัวเอง ความรู้สึกรัก และเป็นห่วง ความคิดถึงที่เขามอบให้ร่างสูงนั้นมันไม่มีค่ามาตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อคิดอย่างนั้นหยดน้ำตาใสก็ใหลออกมาอีกครั้ง ร่างสูงเดินเข้ามาแตะไหล่ร่างเล็กเบาๆแต่ทันทีที่สัมผัสกันนั้น ร่างเล็กก็ปีดมืออีกฝ่ายทิ้งทันทีก่อนจะหันมาด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตากับแววตาที่ฉายแววตัดพ้อ จนทำให้ร่างสูงถึงกับสะอึกไปทันที
"ความรักนี่แปลกนะครับ เวลาที่คนหนึ่งรักมาก อีกคนก็จะไม่ใส่ใจ ผมนี่เข้าใจเลยล่ะครับ หึหึ"ร่างเล็กพูดเสียงเรียบก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"เอจิเซ..."
"ลาก่อนครับ"ร่างสูงยังพูดไม่ทันจบ ร่างเล็กก็ชิงตัดบทขึ้นมาก่อน ก่อนรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองและเดินกลับไปที้คอร์ททันที เมื่อกลับมาถึงก็เจอทุกคนยืนคอยกันอยู่แล้ว
"เฮ้ย!เจ้าเปี๊ยก! เทะสึกะมานี่เร็วๆ"
"ครับๆ"ร่างเล็กตอบรับอย่างเรียบๆ พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ก่อนจะวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่ของตนที่ยืนคอยอยู่
"นี่ เอจิเซ็นคุง ฉันให้นะ"ยูกิมุระที่เดินเข้ามา ยื่นกล่องของขวัญให้ร่างเล็ก เรียวมะที่รับมาอย่างงง
"นี่คือ..."ร่างเล็กถามแต่ก็โดนขัดขึ้นมาก่อน
"รีบๆเปิดเถอะน่าาา พวกเราเองก็ได้ถึงจะไม่เหมือนกันก็เถอะ เอ้าเปิดเร็วๆ"เนื่องจากตื้อของรึ่นพี่ตัวแสบทำให้ร่างเล็กรีบเปิดกล่องของขวัญนั้นทันที เมื่อเปิดออกมาก็ปรากฏให้เห็นสายรัดข้อมือสีเงิน แถมยังเป็นของนอกซะด้วย
"ได้ของดีนี่น่า น่าอิจฉาจัง" โมโมะ
"ขอบคุณครับ"ร่างเล็กหันไปขอบคุณร่างบางสำหรับของขวัญ อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างใจดี ก่อนที่ร่างเล็กจะพูดคำที่ทำให้ร่างสูงต้องใจหายวาบ อย่างใจเสีย
"ขอให้มีความสุขนะครับรุ่นพี่"
"ขอบคุณนะ"
"ขอให้มีความสุขนะครับรุ่นพี่"
"ขอบคุณนะ"
"แต่ว่า...อย่ารักใรรให้มากเกินไปจะดีกว่านะครับ
เพราะ คำว่า 'รัก' ในวันนี้
ไม่ได้การันตีว่าจะ 'รัก' ตลอดไป"
* * * * * * * * * จบจ้า * * * * * * * * *
เม้นเป็นกำลังให้ด้วยนะค่าาาาา จุ๊บๆ
ทำไมเราจิ้นยูคิเรียวววว น่ารักก
ปล.ขอบคุณที่เม้นเป็นกำลังใจให้นะค่ะ^^